Σκηνοθεσία: Nima Nourizadeh, Σενάριο: Matt Drake, Mitchell Bacall, Φωτογραφία: Ken Seng, Πρωταγωνιστούν: Thomas Mann, Oliver Cooper, Jonathan Daniel Brown, Διάρκεια: 88', Διανομή: Village Films

Η ταινία ακολουθεί μια παρέα τριών λυκειοπαίδων στη Βόρεια Πασαντίνα. Ο Τόμας, ο Κόστα και ο Τζέι Μπι θα επωφεληθούν της απουσίας των γονιών του Τόμας για το σαββατοκύριακο φιλοδοξώντας να στήσουν «το πιο ξέφρενο πάρτι της ιστορίας». Γι’ αυτό τον σκοπό, προσκαλούν κυριολεκτικά όποιον συναντούνε στο διάβα τους και διαδίδουν καθ’ οποιονδήποτε τρόπο το πάρτι, αποσκοπώντας στο να προσελκύσουν κατά το δυνατόν περισσότερο «ελκυστικές υπάρξεις». Το εγχείρημα επιτυγχάνει και εκτυλίσσεται σε ένα τρελό πάρτι γεμάτο
σεξ, ναρκωτικά, αλκοόλ και… υλικές καταστροφές. Εντούτοις, τα παρατράγουδα δεν αργούν να έρθουν. Ο εξοργισμένος από την φασαρία γείτονας καλεί την αστυνομία, όμως το πάρτι δεν σταματά για κανένα λόγο. Η έκβαση εξωφρενική…

Αποφασίζοντας να δεις μια ταινία που διαφημίζεται με πολύ συγκεκριμένες συστάσεις (υπογράφει στην παραγωγή ο Τοντ Φίλιπς του Hangover) σίγουρα δεν περιμένεις να δεις την «Έβδομη Σφραγίδα» του Μπέργκμαν ούτε θέτεις σε δυσθεώρητα ύψη τον πήχυ. Παρ’ όλα
αυτά, προσδοκείς να σου προσφερθεί μια κάποια διασκέδαση. Στο “Project X” δεν επιτυγχάνεται ούτε αυτό. Η ιδέα είναι λίγο πολύ συγκεκριμένη. Λυκειόπαιδα που πίνουν, κάνουν σεξ, ναρκωτικά και τα βάζουν με το νόμο έχοντας κάνει πρώτα όλα τα προηγούμενα.
Απουσία πρωτοτυπίας, επομένως, προσχηματική εστίαση σε χαρακτήρες, και δράση που σε μια ταινία με αξιώσεις θα μπορούσε να περιγραφεί σε μια σεκάνς 10 λεπτών. Όταν οι προεξάρχοντες της ρωσικής πρωτοπορίας καλλιέργησαν το αφηγηματικό μοντάζ, χάρισαν
στην έβδομη τέχνη την αρετή να χειρίζεται την αφήγηση με οικονομία, λέξη άγνωστη για το «Project X». Απορίας άξιον είναι, επίσης, γιατί όλα τα παραπάνω πρέπει να τα δούμε υπό την υποκειμενική καταγραφή μιας  ερασιτεχνικής κάμερας.

Π. Ταγκ.

Συγγραφέας: Raymond Chandler / Έκδοση: ΚΕΔΡΟΣ / Σειρά: Μαύρο βελούδο / Μετάφραση: Αντώνης Καλοκύρης / Ξένη Πεζογραφία / ISBN: 978-960-04-4255-7 / Σελίδες:. 400 / Τιμή: 18 € / Μάρτιος 2012

Πρόκειται για τη δεύτερη συλλογή με τις μικρές ιστορίες του μεγάλου κλασικού της αστυνομικής λογοτεχνίας. Ιστορίες που διαβάζονται πάντοτε απνευστί.

Όταν ο Ρέιμοντ Τσάντλερ άρχισε να γράφει σε ηλικία σαράντα πέντε ετών, δημοσίευσε τις πρώτες του νουάρ ιστορίες σε περιοδικά όπως το φημισμένο Black Mask. Στις ιστορίες αυτές καλλιέργησε το μοναδικό του αφηγηματικό στιλ και έπλασε εκείνο τον υπόγειο κόσμο, που πρωταγωνιστεί και στα μυθιστορήματά του: Μοναχικοί ντετέκτιβς, καλοί και κακοί αστυνομικοί, πληροφοριοδότες και εκτελεστές, διεφθαρμένοι πολιτικοί, μοιραίες ξανθιές και κοκκινομάλλες, ατμόσφαιρα νυκτερινή και σκοτεινή, έγκλημα, σεξ, τζόγος και αλκοόλ σε μεγάλες δόσεις.

Κριτικές

«Ο Τσάντλερ έγραφε σαν εκπεσών άγγελος και έντυσε με ρομαντισμό τους ηλιοκαμένους δρόμους του Λος Άντζελες» (Ρος ΜακΝτόναλντ)
«Η πρόζα του αγγίζει ύψη ευφράδειας… αντιλαμβανόμαστε με έντονο ενθουσιασμό ότι βρισκόμαστε μπροστά όχι σε έναν ακόμη αφηγητή ιστοριών δράσης, αλλά σε έναν στιλίστα, σε έναν συγγραφέα με όραμα…». (Τζόις Κάρολ Όουτς, New York Review of Books)
«Ένας από τους κορυφαίους συγγραφείς της αστυνομικής λογοτεχνίας, ο οποίος έθεσε πρότυπα που άλλοι συγγραφείς ακόμα προσπαθούν να ακολουθήσουν». (Sunday Times)

Λίγα λόγια για το συγγραφέα

Ο Ρέιμοντ Τσάντλερ γεννήθηκε στο Σικάγο το 1888 και όταν ήταν δώδεκα χρονών μετακόμισε με την οικογένειά του στην Αγγλία. Φοίτησε στο Κολέγιο Ντάλγουιτς, όπως και μερικοί από τους πιο διάσημους συγγραφείς του 20ού αιώνα. Επιστρέφοντας στην Aμερική το 1912, εγκαταστάθηκε στην Καλιφόρνια, έκανε διάφορες δουλειές και αργότερα παντρεύτηκε. Στη διάρκεια του οικονομικού κραχ άρχισε να ασχολείται σοβαρά με το γράψιμο και η πρώτη δημοσίευση νουάρ ιστορίας του έγινε από το αστυνομικό περιοδικό Black Mask το 1933, ενώ έξι χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε το πρώτο μυθιστόρημά του, Ο μεγάλος ύπνος.
Σ’ αυτό παρουσίασε για πρώτη φορά στο αναγνωστικό κοινό τον Φίλιπ Μάρλοου, τον σκληρό ιδιωτικό ντετέκτιβ που ενέπνευσε πολλούς συγγραφείς χωρίς όμως να ξεπεραστεί από κανέναν. Όλοι οι μετέπειτα μυθιστορηματικοί ντετέκτιβ είναι αναγκασμένοι να ζουν στη σκιά του Φίλιπ Μάρλοου και όλοι οι συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων έχουν επηρεαστεί από τη γραφή του Ρέιμοντ Τσάντλερ.

Από τις εκδόσεις Κέδρος κυκλοφορούν, επίσης, τα βιβλία του «H μικρή αδελφή» (2002), «Πλέιμπακ» (2005), «O μεγάλος αποχαιρετισμός» (2008), «Ο μεγάλος ύπνος» (2010) και «Νουάρ ιστορίες Α΄» (2011)

Α. Πολ.

Ένα νέο cd κυκλοφόρησε πρόσφατα η γνωστή τραγουδοποιός Δήμητρα Μαστορίδου, με τίτλο «Παράλογο με θέα» και όπως λέει και η ίδια, περιλαμβάνει «Δώδεκα τραγούδια που βολτάρουν στο νερό, βουτάνε στην πόλη ατενίζουν όσα έγιναν, αναπολούν αυτά που θα γίνουν, ερωτεύονται όσα δε γνώρισαν συνομιλούν με τη Χιονάτη, κερδίζουν το χρόνο χρωματίζουν το γκρίζο ...με μια ανάσα».
Η Δήμητρα Μαστορίδου έζησε και μεγάλωσε στο Μαρούσι και πρωτοεμφανίστηκε στο πλάι του θεατρικού ζεύγους Μιχάλη Ζωγραφίδη – Έφης Νιχωρίτη (όλοι τη θυμούνται στις «Τζαζ ιστορίες», που ανέβηκαν πριν μερικά χρόνια στον «Διθύραμβο» και νωρίτερα στα μουσικά της «Φαύστας» του Μποστ).
Αυτή η αγάπη της για το τραγούδι, την έσπρωξε πρώτα στο Ωδείο Φ. Νάκας για τα θεωρητικά της μουσικής. Μετά σπούδασε κιθάρα και στη συνέχεια έκανε μαθήματα φωνητικής με την Julie Masino, την Solomon Caren για να κατασταλάξει στην Λουκία Φρατσέα.
Η στιχουργική, στη συνέχεια, κάλεσε το δημιουργικό της πνεύμα και πρωτοεμφανίστηκε με αυτή την ιδιότητα στο πρώτο ανανεωμένο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης (2005) με το «Τραγούδια παλιά» σε μουσική και ερμηνεία Τάσου Χαρανιά. Το τραγούδι εκείνο διακρίθηκε.
Η Δήμητρα συνέχισε να γράφει στίχους βιωματικούς, στιγμές αληθινές που τις ζυμώνει με την φαντασία της και πλάθει ιστορίες. Τις κάνει τραγούδια και τις τραγουδά. Είναι σαν πρωτοεμφανιζόμενη τραγουδοποιός ένα είδος που σπανίζει και διαθέτει κρυστάλλινη και αισθαντική φωνή.
Από το 1996 αφιερώθηκε αποκλειστικά στο τραγούδι, εμφανιζόμενη με επιτυχία σε διάφορες μουσικές σκηνές.
Το 2008 κυκλοφόρησε και το πρώτο της προσωπικό cd, με τίτλο «Καινούργιο σπίτι» με στίχους και μουσική δικά της σε παραγωγή «Μικρού Ήρωα» για τη δισκογραφική εταιρεία «Λύρα».

Ά. Πολ.

Σκηνοθεσία: Jonathan Liebesman, Σενάριο: Dan Mazeau, David Johnson, Μουσική: Xavier Navarette, Φωτογραφία: Ben Davis, Πρωταγωνιστούν: Sam Worthington, Rosamund Pike, Ralph Fiennes, Διάρκεια: 99', Διανομή: Village Films

Η «Οργή των τιτάνων» αντλεί την έμπνευσή της από την αρχαία ελληνική μυθολογία. Πρωταγωνιστικό ρόλο στην ιστορία της ταινίας έχει ο Περσέας, ο οποίος επιδιώκει να ζήσει φιλήσυχα μαζί με τον γιο του, Έλειο. Την ίδια στιγμή, μία σφοδρή μάχη για κυριαρχία έχει ξεσπάσει μεταξύ θεών και τιτάνων. Οι Τιτάνες, ηγούντος του Κρόνου, πατέρα των Δία, Άδη και Ποσειδώνα, φαίνονται να υπερισχύουν. Όταν ο Άρης και ο Άδης συμφωνούν με τον Κρόνο να κρατήσουν δέσμιο το Δία στον Κάτω Κόσμο, ο Περσέας θα επανέλθει σε δράση και συνεπικουρούμενος

από την Ανδρομέδα, τον Ήφαιστο και τον Αγήνορα, θα ανοίξει ένα σφοδρό μέτωπο με τους Τιτάνες, προκειμένου να σώσει τον πατέρα του, Δία, και τους ανθρώπους.

Στην «Οργή των Τιτάνων» τα ειδικά εφέ είναι πραγματικά εντυπωσιακά και εκθαμβώνουν από το πρώτο πλάνο τον θεατή. Αυτό είναι και το μόνο ατού της ταινίας. Ούτε οι εγνωσμένης αξίας Λίαμ Νίσον και Ρέιφ Φάινς είναι ικανοί να προσδώσουν κάτι ποιοτικό και αξιοπρόσεκτο στην
εν λόγω ταινία. Καταιγιστική δράση δίχως ιδιαίτερο νόημα, κάθε άλλο παρά σφιχτό σενάριο, ερμηνείες διεκπεραιωτικές είναι κάποια μόνο στοιχεία που καταλογίζονται στα ελαττώματα της ταινίας. Η κριτική για μια ταινία που πολύ σύντομα θα ξεχάσουμε θα μπορούσε να τερματίσει
εδώ. Παρ’ όλα αυτά, θα ήθελα να σταθώ λιγάκι παραπάνω, μιας και η συγκεκριμένη ταινία δεν προκαλεί μόνο την οργή των τιτάνων, αλλά και κάθε στοιχειωδώς μορφωμένου Έλληνα, που βλέπει αποσβολωμένος το Δία αιχμάλωτο και ανίσχυρο και τον Περσέα να τα βάζει με το αγνώστου προελεύσεως τέρας Κράκεν. Γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά την «ελευθερία έκφρασης» που ευαγγελίζονται οι παραγωγοί των χολιγουντιανών στούντιο, όμως μια τέτοια διαστρέβλωση οφείλει να μη μας αφήνει αδιάφορους.

«Την γλώσσα μου έδωσαν ελληνική, το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου…» έγραψε ο Ελύτης στο Άξιον εστί. Κι αυτή πρέπει να είναι η εικόνα της Ελλάδας που αντανακλά στο εξωτερικό. Η Ελλάδα της περηφάνιας, του μέτρου, της αρετής και της αισθητικής. Η υπερβολή, η
πνευματική ένδεια, η ανισορροπία δεν έχουν θέση. Τουλάχιστον όχι στην αρχαία ελληνική μυθολογία.

Π. Ταγκ.