Συγγραφέας: Κατερίνα Μάτσα / Εκδόσεις ΑΓΡΑ / Φεβρουάριος 2012 / Αριθμός σελίδων: 200 / Τιμή:  15,00 ευρώ / ISBN: 978-960-505-004-7

H χρήση των ναρκωτικών για όλα αυτά τα νέα παιδιά, που περιφέρουν την δυστυχισμένη τους ύπαρξη σε δρόμους και πλατείες, γίνεται ένα παιχνίδι ρώσικης ρουλέτας, μια διαρκής αναμέτρηση με το θάνατο. Αναζητούν απελπισμένα τη δόση τους, γνωρίζοντας ότι κάθε δόση μπορεί να είναι η μοιραία δόση. Επιμένουν όχι από ευχαρίστηση, όπως πιστεύουν πολλοί, αλλά από ανάγκη. Η ίδια ή εξάρτηση δεν είναι παρά ένας τυραννικός καταναγκασμός πού μετατρέπει τη ζωή τους σε κόλαση. Ο θάνατος κυριαρχεί στην ψυχική σκηνή. Σφραγίζει την καθημερινότητα της ζωής τους, γιατί έχει ήδη σφραγίσει από πριν τον εσωτερικό ψυχικό τους κόσμο. Μέσα σ' αυτόν βρίσκεται, συχνά, κλεισμένος ένας αγαπημένος νεκρός που δεν μπόρεσαν να πενθήσουν, εγκιβωτισμένος σε μια «κρύπτη» στο εσωτερικό του Εγώ. Το πένθος αυτού του νεκρού ήταν ανέφικτο μέσα στις συνθήκες πού συντελέστηκε η μεγάλη απώλεια.

Η έναρξη της χρήσης των ναρκωτικών τοποθετείται, συνήθως, μετά την τραυματική εμπειρία του θανάτου του αγαπημένου προσώπου, το ανέφικτο πένθος και τη δημιουργία της κρύπτης. Βαθύτερη επιδίωξη αυτού του άνθρωπου, στην ηλικία της εφηβείας συνήθως, είναι να βάλει τα ναρκωτικά στην θέση αυτού πού έχει χάσει οριστικά, της ανεπανόρθωτης απώλειας, την οποία αρνείται ολοκληρωτικά. Στο βιβλίο παρουσιάζονται ενδεικτικά 14 κλινικές περιπτώσεις τοξικομανών, όπου υπάρχει το ανέφικτο, το μη επιτελεσμένο πένθος και η κρύπτη. Το θέμα έχει τεράστιο κλινικό ενδιαφέρον και μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαδικασία της απεξάρτησης

Η ψυχίατρος Κατερίνα Μάτσα γεννήθηκε το 1947 στη Νέα Αρτάκη Ευβοίας. Σπούδασε Ιατρική στην Αθήνα και Ψυχιατρική στο Παρίσι και στην Αθήνα. Είναι η γυναίκα του Σάββα Μιχαήλ.
Εργάζεται στο Ε.Σ.Υ., στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, το γνωστό Δαφνί, από το 1974 μέχρι σήμερα. Είναι ή επιστημονική υπεύθυνη της Μονάδας Απεξάρτησης Τοξικομανών Ψ.Ν.Α. - 18 ΑΝΩ και εκδότρια του περιοδικού Τετράδια Ψυχιατρικής.
Στις Εκδόσεις Άγρα κυκλοφορούν τα βιβλία της: Ψάξαμε ανθρώπους και βρήκαμε σκιές… Το αίνιγμα της τοξικομανίας(2002),  Η περίπτωση Ευριδίκη  Κλινική της τοξικομανίας (2006) και Ψυχοθεραπεία και τέχνη στην απεξάρτηση Το «παράδειγμα» του 18 ΑΝΩ(2008).

Α. Πολ.

Σκηνοθεσία: Steve McQueen, Σενάριο: Abi Morgan, Steve McQueen, Μουσική: Harry Escott, Φωτογραφία: Sean Bobbitt, Πρωταγωνιστούν:Michael Fassbender Carey Mulligan, James Badge Dale, Διάρκεια:101'

Ο πρωταγωνιστής της ταινίας (Μπράντον), πλησιάζει τα σαράντα. Έχει μια αρκετά καλή δουλειά σε εταιρεία και όντας αρκετά εμφανίσιμος δεν έχει πρόβλημα στις γνωριμίες του με το άλλο φύλο. Έχει όμως ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Νιώθει μόνος. Είναι εντελώς κλεισμένος στον
εαυτό του και παρ' όλο που η φυσική του κατάσταση δεν του είναι εμπόδιο, είναι παντελώς ανίκανος να δημιουργήσει σχέση και να επικοινωνήσει  με το αντίθετο φύλο. Η καθημερινότητά του είναι μια αδιάκοπη προσπάθεια να πληρώσει την ακόρεστη του διάθεση για σεξ. Σεξ πληρωμένο, περιστασιακό, απαγορευμένο, ακόμη και με το ίδιο φύλο. Η μοναδική του απόπειρα για μια πιο ουσιαστική γνωριμία με μια συνάδελφό του καταλήγει στο να μην μπορεί να νιώσει διέγερση. Στην απόλυτη μοναξιά του προστίθεται και η αρκετά προβληματική αδελφή του και άρτι χωρισμένη και πληγωμένη. Τα δύο αδέλφια είναι ανίκανα να βρουν σημείο προσέγγισης. Αυτή κραυγάζει απεγνωσμένα για στήριξη. Αυτός είναι ανίκανος μέσα στην απόλυτη απομόνωσή του να "τείνει ευήκοον ους" στις ικεσίες της για συμπαράσταση. Το αποτέλεσμα άλλη μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας.
Η νέα ταινία του Στηβ Μακουίν δίνει τη δυνατότητα στον Φάσμπεντερ να ξεδιπλώσει τον καμβά των εξαιρετικών ερμηνευτικών του δυνατοτήτων σε ένα ρόλο καθαρά εσωτερικό αλλά και πολυδιάστατο ταυτόχρονα. Πολύ καλή δίπλα του και η Μάλλιγκαν δεν μπαίνει ούτε λεπτό υπό την σκιά του συμπρωταγωνιστή της. Αξέχαστη η σκηνή που τραγουδά το New York. Η κάμερα, ακίνητη χαϊδεύει σχεδόν ερωτικά το πρόσωπό της κλέβοντας την παραμικρή της ανάσα και την κάθε της έκφραση. Φωτογραφία πραγματικά αξιομνημόνευτη συμπληρώνει τον προβληματικό πρωταγωνιστή, ενώ η μουσική υποδειγματικά ολοκληρώνει την πάρα πολύ καλή ταινία. Μοναδικός αδύνατος κρίκος το μάλλον ανεπαρκές σενάριο το οποίο αφήνει πολλά κενά με το πριν της ζωής των πρωταγωνιστών και οπωσδήποτε τα γιατί. Το ερωτικό θέμα της στέρησε άδικα από τον Φάσμπεντερ μια υποψηφιότητα για το χρυσό αγαλματάκι και-γιατί όχι-και από τον σκηνοθέτη της.

Π. Μακ.