The Grey
Κινηματογράφος

Σκηνοθεσία: Joe Carnahan, Σενάριο: Joe Carnahan, Ian Mackenzie Jeffers, Φωτογραφία: Masanobu Takayanagi, Μουσική: Marc Steitenfeld, Πρωταγωνιστούν: Liam Neeson, Dermot Mulroney, Frank Grillo, Διάρκεια: 117', Διανομή: AUDIO VISUAL

Ο Όττγουαιη είναι ένας άνθρωπος χωρίς ελπίδες. Βυθισμένος στην απαισιοδοξία μετά το θάνατο της αγαπημένης του πιάνει δουλειά ως κυνηγός σε μια εταιρεία εξορυξης πετρελαίου στην Αλάσκα. Κυνηγά λύκους για την προστασία των εργατών. Είναι μόνος. Θέλει να μείνει μόνος. Το περιβάλλον του απέραντου λευκού είναι αυτό που ταιριάζει με το κενό που νιώθει μέσα του. Μετά από μια πτήση ρουτίνας το αεροσκάφος στο οποίο επιβαίνει πέφτει στη μέση του πουθενά. Αυτός και μια ομάδα συναδέλφων του αρχίζουν το παίχνίδι της επιβιώσης στην απεραντοσύνη της Αλάσκας. Εχθροί τους οι λύκοι. Ο άνθρωπος από κυνηγός γίνεται θήραμα. Οι λύκοι δεν επιτρέπουν την ύπαρξη αγνώστων στην περιοχή τους. Ο αγώνας άνισος. Ο άνθρωπος έχει να αντιμετωπίσει δύο αμειλικτους και αδυσώπητους εχθρούς. Τιςε καιρικές συνθήκες και τους λύκους. Η πλάστιγγα γέρνει προς το μέρος της φύσης. Το τέλος αναπόφευκτο.

Ως θέμα θα έλεγε κανείς ότι πηγάζει από τα βιώματα του Τζακ Λόντον. Του ανθρώπου που έζησε στη φύση της Αλάσκας και τη λάτρεψε. Δεν πρόκειται όμως για κάτι τέτοιο. Το σενάριο βασίζεται στο διήγημα Ghost Walker του Ίαν Μακένζι Τζέφφερς ο οποίος συνυπογράφει το σενάριο της ταινίας μαζί με τον σκηνοθέτη. Εύστοχη επιλογή. Το σενάριο, ένα από τα πολλά δυνατά σημεία της ταινίας, λιτό, δυνατό, ξεδιπλώνει σταδιακά τον ψυχισμό του ήρωα για να τον καταδείξει σε όλο του το μεγαλείο στο τέλος του φιλμ, ολοκληρωμένα, πειστικά και τρισδιάστατα. Η σκηνοθεσία δυνατή, με νεύρο και προσωπικότητα. Μοναδικής ομορφιάς οι υποκειμενικές λήψεις μέσα από τις οποίες παρακολουθούμε τα πλάνα που οι ήρωές υφίστανται τις διάφορες κακουχίες. Η μουσική λιτή, σχολιάζει εύστοχα τα τεκταινόμενα με τρόπο αυστηρό και γκρίζο. Οι ερμηνείες αρκετά καλές με προεξάρχουσα αυτήν του Νίσον, γύρω από τον οποίο άλλωστε περιστρέφεται και όλη η ταινία. Τα πλάνα κοντινά καταγράφουν με κάθε λεπτομέρεια τις κακουχίες που χαράζονται στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών. Το μοντάζ πολύ νευρικό και δεμένο υπηρετεί πιστά το σκηνοθετικό όραμα του Κάρναχαν με αποτέλεσμα μια πολύ δυνατή ταινία, γεμάτο ρυθμό ένταση και νεύρο. Μεγάλος συμπρωταγωνιστής του Νίσον το έκπαγλης ομορφιάς αλλά και σκληρότητας τοπίο της Αλάσκας.

Π. Μακ.


Barbie in a mermaid tale 2
Κινηματογράφος

Σκηνοθεσία: Διάρκεια: 72', Διανομή: FEELGOOD


Η ανέμελη ζωή της Μερλία, της πριγκίπισσας γοργόνας που υποδύεται η Barbie, αναστατώνεται, όταν η δημοφιλής πρωταθλήτρια αποφασίζει να λάβει μέρος στο μεγαλύτερο διαγωνισμό σερφ  της Αυστραλίας. Εμπόδιο στη σανίδα της Μερλία θα σταθεί η ισχυρή αντίπαλος Κάιλι που κλέβει το κολιέ της απελευθερώνοντας την δαιμόνια γοργόνα Έρις από τη δίνη της.  Οι Μερλία και Κάιλι θα συμφιλιωθούν μπροστά στην απειλή της Έρις να καταλάβει το θρόνο της Ωκεανίας. Ενώνουν τις δυνάμεις τους και με τη βοήθεια των θαλάσσιων φίλων τους θα κάνουν τα πάντα για να σώσουν τον ωκεανό αλλά και για να πάρουν μέρος στον κορυφαίο αγώνα σερφ. Θα τα καταφέρουν και αν ναι, ποια θα κερδίσει;

Μια κοριτσίστικη ταινία για τις λάτρεις της σειράς με ηρωίδα την κούκλα της Mattel, την Μπάρμπι. Το χρώμα που κυριαρχεί φυσικά είναι το ροζ. Ροζ παντού. Χωρίς να έχει ιδιαίτερες αξιώσεις ως ταινία, αφηγείται μια γλυκιά ιστορία στην οποία κυριαρχεί η φιλία. Συμπαθητικοί χαρακτήρες,
γλυικές φατσούλες. Σίγουρα προτιμώμενη ταινία ως παιδικό θέαμα από τους διαβόλους και  τριβόλους των manga. Δεν είναι απαραίτητο τα παιδιά να εθίζονται στην ιδέα της βίας από μικρή ηλικία.

Π. Μακ.


Cafe de Flore
Κινηματογράφος

Σκηνοθεσία: Jean Marc Vallee, Σενάριο: Jean Marc Vallee,  Φωτογραφία: Pieree Cotereau, Πρωταγωνιστούν: Vanessa Paradis, Kevin Parent, Helene Florent , Διάρκεια: 120', Διανομή: SEVEN

Ο Αντουάν είναι ένας πολύ πετυχημένος DJ στο Μοντρεάλ. Τα έχει όλα. Μια όμορφη σύντροφο με την οποία είναι τρελά ερωτευμένος, δύο κόρες, ένα υπέροχο σπίτι. Η Ζακλίν, από την άλλη, το μόνο που έχει είναι το παιδί της που πάσχει από Σύνδρομο Down. Ο άντρας της την εγκατέλειψε μόλις γεννήθηκε ο γιος τους, μια πολύ μέτρια δουλειά και ελάχιστα χρήματα.  Δύο ιστορίες διαφορετικά τοποθετημένες στον χρόνο. Η πρώτη στη σύγχρονη εποχή και η δεύτερη στις αρχές του '70. Ο Αντουάν, σχετικά πρόσφατα χωρισμένος ήταν παντρεμένος με τον εφηβικό του έρωτα, την Καρόλ η οποία δεν έχει καταφέρει ακόμη να ξεπεράσει το χωρισμό τους. Η  Ζακλίν από την άλλη, θέτει ως στόχο της ζωής της να μεγαλώσει όσο πιο φυσιολογικά γίνεται τον Λωράν, παραμερίζοντας κάθε τι άλλο. Οι ιστορίες εξελίσσονται εντελώς ανεξάρτητα μέχρι που στον πόνο του χωρισμού της, η Καρόλ αρχίζει να συνδέεται με τη μητέρα και το αυτιστικό παιδί της με τρόπο μεταφυσικό. Βιώνει στιγμές της τους μέχρι που...

Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα που το χειρίζεται σκηνοθετικά με περισσή μαεστρία ο Βαλέε. Πολύ δυνατός ρυθμός, νευρικό μοντάζ που εκτινάσσει αισθητικά την ταινία. Ατμοσφαιρική φωτογραφία μα πάνω από όλα μουσική. Ο συνδετικός κρίκος των πάντων είναι η μουσική. Σε όλα σχεδόν τα πλάνα υπάρχει μουσική. Είτε με την μορφή υπόκρουσης, είτε με την ύπαρξη σε κάποιο σημείο του πλάνου μηχανημάτων αναπαραγωγής ήχου. Από μπροστά μας περνούν επαγγελματικά ηχητικά συστήματα, τεπάζ καθώς κι εκείνα τα υπέροχα ραδιόφωνα της δεκαετίας του '60 που συντρόφευαν τους κατόχους τους όχι μόνο με τη μουσική τους αλλά και την υπέροχη σχεδιαστική αισθητική τους η οποία λείπει παντελώς από τις μέρες μας. 'Οσο για τη μουσική υπόκρουση καθεαυτή, μια καλά μελετημένη συλλογή προϋπαρχόντων επιλογών που
ντύνουν ιδανικά τις εικόνες. Οι ερμηνείες αρκετά καλές και μια πολύ ενδιαφέρουσα επιστροφή της Παραντί, ώριμη πια γυναίκα. Μια παρουσία εντελώς διαφορετική από εμάς που την είχαμε γνωρίσει όταν πρωτοπαρουσιάστηκε στη μουσική σκηνή με την αρκετά ιδιαίτερη φωνή της κάπου στις αρχές του '90. Αδύνατο σημείο της ταινίας το σενάριο. Οι ιστορίες συνδέονται μεταξύ τους αποσπασματικά, ενώ τα συνεχή φλάσμπακ κουράζουν το θεατή και, ως ένα σημείο, μπερδεύουν, χωρίς να επιτρέπουν στην εξέλιξη να ανασάνει με κάποιο κρεσέντο. Μόνο σε πολύ προχωρημένο στάδιο της ταινίας ο θεατής αρχίζει να βάζει σε τάξη τα συνεχή πίσω μπρος και τις, κατά τα άλλα, ασύνδετες ιστορίες. Αξίζει να σημειωθεί ότι η αναφορά στο παιδί με Σύνδρομο Down δε γίνεται για να προκαλέσει συναισθηματικά το θεατή, ούτε για να το θίξει ως θέμα κοινωνικής ευαισθητοποίησης. Μια ούτως ει άλλως πολύ ενδιαφέrουσα δουλειά με άποψη.

Π. Μακ.

 


ΧΛΑΜΥΔΑ
Βιβλίο

Συγγραφέας: Άγγελος Πολύδωρος/ Έκδοση: Εφημερίδας ΑΜΑΡΥΣΙΑ / Κατηγορία: Κινηματογράφος / Σελίδες: 205 / ISBN: 978-960-88260-2-1 / Σχήμα 14Χ21 / Τιμή: 15Ε

Υπάρχει κάποιος που να μην θυμάται ή να μην έχει δει, έστω στην τηλεόραση, μία από τις παρακάτω ταινίες των μέσων του 20ού αιώνα; Ηρακλής, Ο Ιάσων και οι Αργοναύτες, Ο Τρωικός Πόλεμος, Οδύσσεια, Μέγας Αλέξανδρος, Μπεν Χουρ, Μασίστας, Σπάρτακος, Ιούλιος Καίσαρ, Κλεοπάτρα, Η Πτώση Της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Οι Τελευταίες Μέρες Της Πομπηίας;
Ή μήπως να μην έχει δει τις ταινίες, Ο Μονομάχος, Αλέξανδρος, Τροία, 300 και Τιτανομαχία, των αρχών του αιώνα μας;

Όλες αυτές οι ταινίες και πολλές άλλες, που περιλαμβάνονται σ’ αυτό το βιβλίο, αποτελούν την κατηγορία των φιλμ που το Hollywood ονόμασε Sword And Sandal Movies, ενώ η Cinecita
μετονόμασε σε Peplum (Χλαμύδα, στα Ελληνικά). Πρόκειται για ταινίες, που αποτύπωσαν (και συχνότερα διαστρέβλωσαν) την αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή μυθολογία και ιστορία. Δεν έχει σημασία όμως. Άφησαν τη σφραγίδα τους –έστω και ως cult movies- στην ιστορία του κινηματογράφου.
Γι’ αυτό στις 205 σελίδες αυτού του βιβλίου περιλαμβάνονται:
•    Μια σύντομη ιστορία της εξέλιξης του είδους από το βωβό κινηματογράφο (1897) μέχρι τον    ψηφιακό (2010)
•    Αλφαβητικός κατάλογος 262 ταινιών (με σχόλια, υπόθεση και βασικούς συντελεστές)
•    Πάνω από 200 φωτογραφίες, αφίσες και στιγμιότυπα από τα γυρίσματα ταινιών
•    Βιογραφικά σημειώματα των σημαντικότερων σκηνοθετών του είδους.
•    Συνοπτικό ευρετήριο των ταινιών με όλους τους τίτλους που έχουν προβληθεί κατά καιρούς
Οι ταινίες «χλαµύδας» ανήκουν σ’ αυτή την κατηγορία, πρώτα σε διασκεδάζουν και ύστερα σε προβληµατίζουν. Οι ιστορικοί και οι αρχαιολόγοι ίσως καταδικάζουν κάποιες από αυτές τις ταινίες. Οι φίλοι του κινηµατογράφου όµως θα βρουν µια µεγάλη ποικιλία, πρώτα για µελέτη και ύστερα για αναζήτηση, αφού πολλές από αυτές κυκλοφορούν ακόµα σε DVD.
Μεταξύ τους, περιλαµβάνονται οι σηµαντικότερες υπάρχουσες ιστορικές παραγωγές, αλλά και υποδεέστερες, ενώ υπάρχουν ταινίες για τις οποίες τα στοιχεία είναι ελλιπή, ή για τις οποίες ακόµα και οι συντελεστές τους... θα ήθελαν να τις ξεχάσουν.
Το λεξικό αυτό, δεν στέκεται στα επιµέρους αρχαιολογικά, ιστορικά, ή φιλοσοφικά στοιχεία των ταινιών αυτών, αλλά δίνει µια γενική εικόνα του είδους «χλαµύδα».
Στον βιβλίο, μετά την ανάπτυξη της ιστορικής εξέλιξης των ταινιών αυτών, παρατίθενται κατ’ αλφαβητική σειρά οι ταινίες µε τους τίτλους που προβλήθηκαν στην Ελλάδα να προηγούνται, ενώ σε παρένθεση παρατίθεται και ο πρωτότυπος τίτλος. Στη συνέχεια, αναφέρεται η χώρα και το έτος παραγωγής, τα ονόµατα του σκηνοθέτη, του σεναριογράφου και των ηθοποιών. Επίσης, αναφέρεται η υπόθεση της ταινίας, σχόλια και διάφορα άλλα στοιχεία. Αναφέρεται επίσης, εάν η ταινία είναι ασπρόµαυρη ή βωβή, καθώς και τα βραβεία όσων έχουν πάρει. Τέλος, αναφέρεται και εάν κυκλοφορούν σήµερα σε DVD.
Ο κατάλογος περιλαµβάνει επίσης και τις γνωστότερες κωµωδίες ή σάτιρες, που αναφέρονται στις ιστορικές ή µυθολογικές περιόδους, χωρίς να παραλείπονται βεβαίως και οι ελάχιστες ελληνικές παραγωγές, που διακρίθηκαν µάλιστα και στο εξωτερικό.
Υπάρχουν επίσης, πάνω από 200 φωτογραφίες, αφίσες και στιγμιότυπα από τα γυρίσματα ταινιών, βιογραφικά σημειώματα των σημαντικότερων σκηνοθετών του είδους και συνοπτικό ευρετήριο των ταινιών με όλους τους τίτλους που έχουν αλλαχθεί κατά καιρούς.

Γράφτηκε για το βιβλίο: «Το ευαγγέλιο της Χλαμύδας... Ένας διασκεδαστικός οδηγός ταινιών με ήρωες της μυθολογίας της αρχαίας Ελλάδας και της Ρώμης από τα πρώτα χρόνια του σινεμά ως την περυσινή Τιτανομαχία... Θα ενθουσιάσει τους φίλους ενός από τα πιο παρεξηγημένα  είδη του κινηματογράφου» (Γιάννης Ζουμπουλάκης, «Το Βήμα της Κυριακής 18/12/2011»).

Λίγα λόγια για το συγγραφέα:

Ο Άγγελος Πολύδωρος σπούδασε πολιτικές επιστήμες και δημόσια διοίκηση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κινηματογράφο άρχισε να μελετά όταν σπούδαζε στο Πάντειο. Στη δημοσιογραφία μπήκε το 1987 και κριτική κινηματογράφου άρχισε να γράφει το 1990. Πέραν του σχολιασμού και της καθημερινής παρουσίασης ταινιών στην εφημερίδα «Αμαρυσία», έχει γράψει πολλά ειδικά κινηματογραφικά αφιερώματα και έρευνες, ενώ παράλληλα είναι από τα σημαντικότερα στελέχη του περιοδικού μας-Το Κεντρί. Η «Χλαμύδα» είναι η πρώτη του μεγάλη έρευνα, που εκδίδεται σε βιβλίο.