Σκηνοθεσία: Robert Guidiguian, Σενάριο: Robert Guidiguian, Φωτογραφία: Pierre Milon, Πρωταγωνιστούν: Ariane Ascaride, Jean Pierre Darroussin, Gerard Meylan, Marilyne Canto, Διάρκεια: 90, Διανομή: FEELGOOD
Ο Μισέλ είναι εργάτης σε μια εταιρεία και στέλεχος του συνδικάτου. Μετά από μια κλήρωση μέσα από την οποία βγαίνουν αυτοί που πρόκειται να απολυθούν, μια που προφανώς η εταιρεία αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες, κληρώνεται και αυτός με αποτέλεσμα να βγει σε πρόωρη σύνταξη. Παρ' όλο που δεν ήταν υποχρεωμένος να συμμετάσχει στην κλήρωση ως μέλος του συνδικάτου, ο Μισέλ δε θέλει να βάλει τον εαυτό του πάνω από τους συναδέλφους του. Η κοσμοθεωρία και τα πιστεύω του όμως δεν του επιτρέπουν κάτι διαφορετικό. Αρχίζει σιγά σιγά να προσαρμόζεται στους νέους ρυθμούς ζωής. Αυτούς του συνταξιούχου. Στην επέτειο του γάμου του οι φίλοι του κάνουν σε αυτόν και τη γυναίκα του δώρο ένα διόλου ευκατοφρόνητο ποσό και δύο εισιτήρια για ένα ταξίδι στο Κιλιμάντζαρο. Λίγες μέρες μετά πέφτει όμως θύμα ληστείας και χάνει και τα λεφτά και τα εισιτήρια. Δεν αργεί να εντοπίσει τους ληστές και να οδηγήσει την αστυνομία στη σύλληψή τους. Ο ένας όμως από τους δύο ληστές ήταν πρώην συνάδελφος. Το μίσος του Μισέλ σύντομα μετατρέπεται σε συμπάθεια και οίκτο για το θύτη του και τα πράγματα αλλάζουν άρδην.
Το όλο σκηνικό θα μπορούσε να θυμίζει την Ελλάδα των ημερών μας. Οικονομική κρίση, ανεργία, εγκληματικότητα. Μια ταινία που σίγουρα μας αφορά. Όχι όμως μόνο για αυτό. Πρόκειται για μια καλοστημένη, ζεστή, ανθρώπινη, αισιόδοξη ταινία. Το σενάριο, στα μέτρα του μέσου καθημερινού ανθρώπου, όπως μας έχει συνηθίσει ο σύγχρονος γαλλικός κινηματογράφος, χωρίς ακρότητες και καταστάσεις με τις οποίες είναι αδύνατο να ταυτιστεί ο μέσος θεατής. Κάτι στο οποίο αντιθέθετως ο σύγχρονος ελληνικός σινεφίλ κινηματογράφος έχει ειδικευθεί. Αλλά δεν είναι της παρούσης αυτό. Το σενάριο λοιπόν μας εκπλήσσει ευχάριστα τόσο με την εξέλιξη όσο και τη δομή του. Μηνύματα ανθρωπιάς, καλοσύνης, αλληλεγγύης. Εξελίσσεται ομαλά με την κορύφωση να έρχεται ως φυσιολογικό αποτέλεσμα. Ο πρωταγωνιστής-παθών δεν είναι εκδικητικός, αλλά και ο δράστης δε μένει ατιμώρητος. Ο σκηνοθέτης σκύβει με πολλή αγάπη πάνω από τους ήρωές του και με αρκετά απλά εκφραστικά μέσα, και προφανώς σχετικά χαμηλό προϋπολογισμό, φτιάχνει μια ολοκληρωμένη ταινία. Οι ερμηνείες λιτές, απέριττες χωρίς εξάρσεις υπηρετούν απόλυτα τον σκοπό του σκηνοθέτη. Η φωτογραφία και το μοντάζ κινούνται αβίαστα προς τον σκοπό αυτό με αποτέλεσμα μια αξιομνημόνευτη ταινία.