Σκηνοθεσία: Bruce Robinson, Σενάριο: Bruce Robinson βασισμένο στη νουβέλα του Hunter Thompson, Μουσική: Christopher Young, Φωτογραφία: Dariusz Wolski, Πρωταγωνιστούν: Johnny Depp, Aaron Eckhart, Amber Heard, Michael Rispoli, Richard Jenkins, Giovanni Ribisi, Διάρκεια: 120', Διανομή: Village Films
Είμαστε στο Σωτήριο Έτος 1960. Ο άρτι αφιχθείς στο Σαν Χουάν του Πόρτο Ρίκο, δημοσιογράφος και συγγραφέας Πωλ Κεμπ, πιάνει δουλειά σε μια τοπική αγγλόφωνη εφημερίδα. Έχει όμως μια ιδιαιτερότητα. Πίνει κυριολεκτικά ό,τι βρεθεί μπροστά του. Στην αρχή αναλαμβάνει το ωροσκόπιο της εφημερίδας, θέση όχι ιδιαίτερα συναρπαστική αλλά ο εκδότης του του υπόσχεται ότι σύντομα θα αναλάβει άλλο τομέα. Συγκατοικεί σε ένα άθλιο διαμέρισμα με άλλους δύο συνάδελφους, τοσο στην εφημερίδα, όσο και στην οινοποσία. Στον δρόμο του μπαίνει ένας αδίστακτος επιχειρηματίας που σε συνεργασία με μια ομάδα γερακιών από τις ΗΠΑ (μην ξεχνάτε, είμαστε στο 1960) ετοιμάζονται να εκμεταλλευτούν ένα φυσικό παράδεισο προς ίδιον, φυσικά, όφελος. Κάπου εκεί υπάρχει και η γοητευτική σύντροφος του επιχειρηματία την οποία ερωτεύεται. Του ζητάνε να τους βοηθήσει ως δημοσιογράφος. Η συνέχεια επί της οθόνης...
Διασκεδαστική ταινία με φόντο ένα τροπικό νησί, μόδα από τις αρχές των 60ς και εκπληκτικά αυτοκίνητα αποτελούν την πεμπτουσία της νέας ταινίας του Ρόμπινσον. Οι πρωταγωνιστές απολαυστικοί, αν και την παράσταση κλέβει ο μονίμως μεθυσμένος οπαδός του Χίτλερ, Μόμπεργκ, τρίτο μέλος της παρέας των οινόφιλων (για να το θέσουμε ευγενικά). Ταινία που βλέπεται ευχάριστα, χωρίς να έχει υπερβολικές αξιώσεις. Αγαπημένα τραγούδια ντύνουν μουσικά τα πλάνα καθώς το βλέμμα χάνεται στις τροπικές ομορφιές του Πόρτο Ρίκο αλλά και τις φτωχογειτονιές. Στα πλην της ταινίας το σενάριο που κινείται ταυτόχρονα προς πολλές κατευθύνσεις χωρίς να καταλήγει κάπου και στο τέλος χωρίς να καταλαβαίνουμε τις προθέσεις του σκηνοθέτη. Η ανομοιογένεια που χαρακτηρίζει την ταινία δεν της επιτρέπει να απογειωθεί και την κρατά προσκολλημένη στο έδαφος.
Σκηνοθεσία: Joachim Trier, Σενάριο:Joachim Trier βασισμένο στη νουβέλα του Pierre Drieu de la Rochelle, Μουσική: Torgny Amdam, Ola Flottum, Φωτογραφία:, Πρωταγωνιστούν: Anders Danielsen Lie, Hans Olav Brenner, Ingrid Olava, Διάρκεια: 95', Διανομή: AMA Films
Η ταινία ξεκινάει από τις αναμνήσεις και φτάνει στο παρόν. Αρχίζει από τις αναμνήσεις και φτάνει στη σήμερα, στο σημερινό Όσλο και συγκεκριμένα την 31η Αυγούστου. Μια μέρα λοιπόν από τη ζωή του Άντερς, ενός 34χρονου πρώην χρήστη ναρκωτικών ουσιών ο οποίος μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας δοκιμάζει την τύχη του να επανενταχθεί στην κοινωνία. Το αποτέλεσμα όμως είναι απογοητευτικό. Σύντομα αρχίζει πάλι τη χρήση, κλέβοντας μάλιστα λεφτά για τη δόση του. Το μέλλον διαγράφεται σκοτεινό...
Ο Τρίερ με το ΄"Οσλο" δημιουργεί μια ταινία που αν και μινιμαλιστική αισθητικά με πολύ απλά εκφραστικά μέσα, ζωγράφισε έναν απόλυτα αληθοφανή ήρωα, τρισδιάστατο, ώστε νιώθεις ότι απλώνοντας το χέρι στην οθόνη θα τον αγγίξεις. Παρ' όλο που η ταινία περιορίζεται σε μια μέρα κατ' ουσίαν, οι πληροφορίες που δίνει και ο τρόπος με τον οποίο τις δίνει, είναι δεν είναι πολλές, αλλά και τόσο αρκετές συνάμα, ώστε νιώθουμε ότι ξέρουμε τον Άντερς μια ζωή. Πράγμα πολύ δύσκολο. Φυσικά βασίζεται στην ίδια νουβέλα στην οποία βασίστηκε και ο Λουί Μαλ για τη δική του ταινία, αλλά αν δεν ήταν εμπνευσμένος ο Τρίερ το αποτέλεσμα δε θα ήταν το ίδιο. Η ερμηνεία του Lie υποδειγματική. Κινείται υποδόρια, λιτά, δίχως περιττές εξάρσεις και ξεσπάσματα. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι έχουμε να κάνουμε με βόρειους. Less is more, λοιπόν! Οι συμπρωταγωνιστές του στέκονται πλάι του αβίαστα συμπληρώνοντας αρμονικά το επιτελείο των ηθοποιών. Η μουσική χρησιμοποιείται μινιμαλιστικά, ενώ η φωτογραφία απλή κι αυτή στην έκφρασή της χωρίς να αποσπά την προσοχή του θεατή συμβάλλει θετικά στο αποτέλεσμα. Το σενάριο καλοδουλεμένο δεν κάνει κοιλιά υπηρετεί απόλυτα το σκεπτικό του σκηνοθέτη. Η ταινία τελειώνει όπως αρχίζει. Ξαφνικά. Έτσι όμως δεν τελειώνουν και οι μέρες; Στο τέλος τους δε συντελείται κάθαρση, ούτε δίνονται απαντήσεις σε προβλήματα μεγάλα. Απλά τελειώνουν όπως αρχίζουν...Η άποψη του Τρίερ αισιόδοξη. Ο Άντερς δεν αποτυγχάνει επειδή τον απέρριψε η κοινωνία(ας θυμηθούμε την σκηνή στα γραφεία του περιοδικού). Αποτυγχάνει επειδή ο ίδιος το επιλέγει. Επειδή ο ίδιος έχει παραιτηθεί και επειδή ο ίδιος έχει χάσει το όραμά του. Έχει όλα τα εχέγγεια να συνεχίσει, αλλά ο ίδιος έχει παραιτηθεί. Το τέλος προδιαγεγραμμένο. Μια ταινία χαμηλών τόνων ανθρώπινη, αληθινή.