Monday, 13 February 2012

Shame
Κινηματογράφος

Σκηνοθεσία: Steve McQueen, Σενάριο: Abi Morgan, Steve McQueen, Μουσική: Harry Escott, Φωτογραφία: Sean Bobbitt, Πρωταγωνιστούν:Michael Fassbender Carey Mulligan, James Badge Dale, Διάρκεια:101'

Ο πρωταγωνιστής της ταινίας (Μπράντον), πλησιάζει τα σαράντα. Έχει μια αρκετά καλή δουλειά σε εταιρεία και όντας αρκετά εμφανίσιμος δεν έχει πρόβλημα στις γνωριμίες του με το άλλο φύλο. Έχει όμως ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Νιώθει μόνος. Είναι εντελώς κλεισμένος στον
εαυτό του και παρ' όλο που η φυσική του κατάσταση δεν του είναι εμπόδιο, είναι παντελώς ανίκανος να δημιουργήσει σχέση και να επικοινωνήσει  με το αντίθετο φύλο. Η καθημερινότητά του είναι μια αδιάκοπη προσπάθεια να πληρώσει την ακόρεστη του διάθεση για σεξ. Σεξ πληρωμένο, περιστασιακό, απαγορευμένο, ακόμη και με το ίδιο φύλο. Η μοναδική του απόπειρα για μια πιο ουσιαστική γνωριμία με μια συνάδελφό του καταλήγει στο να μην μπορεί να νιώσει διέγερση. Στην απόλυτη μοναξιά του προστίθεται και η αρκετά προβληματική αδελφή του και άρτι χωρισμένη και πληγωμένη. Τα δύο αδέλφια είναι ανίκανα να βρουν σημείο προσέγγισης. Αυτή κραυγάζει απεγνωσμένα για στήριξη. Αυτός είναι ανίκανος μέσα στην απόλυτη απομόνωσή του να "τείνει ευήκοον ους" στις ικεσίες της για συμπαράσταση. Το αποτέλεσμα άλλη μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας.
Η νέα ταινία του Στηβ Μακουίν δίνει τη δυνατότητα στον Φάσμπεντερ να ξεδιπλώσει τον καμβά των εξαιρετικών ερμηνευτικών του δυνατοτήτων σε ένα ρόλο καθαρά εσωτερικό αλλά και πολυδιάστατο ταυτόχρονα. Πολύ καλή δίπλα του και η Μάλλιγκαν δεν μπαίνει ούτε λεπτό υπό την σκιά του συμπρωταγωνιστή της. Αξέχαστη η σκηνή που τραγουδά το New York. Η κάμερα, ακίνητη χαϊδεύει σχεδόν ερωτικά το πρόσωπό της κλέβοντας την παραμικρή της ανάσα και την κάθε της έκφραση. Φωτογραφία πραγματικά αξιομνημόνευτη συμπληρώνει τον προβληματικό πρωταγωνιστή, ενώ η μουσική υποδειγματικά ολοκληρώνει την πάρα πολύ καλή ταινία. Μοναδικός αδύνατος κρίκος το μάλλον ανεπαρκές σενάριο το οποίο αφήνει πολλά κενά με το πριν της ζωής των πρωταγωνιστών και οπωσδήποτε τα γιατί. Το ερωτικό θέμα της στέρησε άδικα από τον Φάσμπεντερ μια υποψηφιότητα για το χρυσό αγαλματάκι και-γιατί όχι-και από τον σκηνοθέτη της.

Π. Μακ.



Sunday, 12 February 2012

Οι Γερμανοί, εμείς και το... "δια ταύτα"
Editorial

Έχουμε την ατυχία να βιώνουμε μια από τις αλγεινότερες περιόδους στη μεταπολεμική ιστορία του τόπου μας. Κατηγορίες του είδους «εσείς φταίτε»  πλέον δεν εκτοξεύονται κομματικά ένθεν κακείθεν. Στο σημείο αυτό δεν έχει νόημα άλλωστε. Δυστυχώς έχουμε φτάσει στο σκληρό «δια ταύτα…».  Φταίχτες αν μη τι άλλο δεν είναι οι εξ εσπερίας ορμώμενοι συνοδοιπόροι μας στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση αλλά μάλλον εμείς οι ίδιοι. «Βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας». Κάπως έτσι δεν το λέει ο λαός; Ποιοι είναι αυτοί οι ίδιοι; Δεν είναι της παρούσης. Ζητάμε αλλαγή πλεύσης από τους Γερμανούς. Μα δεν γνωρίζουμε ότι μέσα στην κουλτούρα της αυστηρής πρωσικής πειθαρχίας που ανέκαθεν τους χαρακτήριζε, είναι και η κουλτούρα της τιμωρίας σε κάθε παράπτωμα; Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τους αλλοδαπούς αλλά και για τους ημεδαπούς. Όσο έχουν μελετήσει ιστορία και δεν την ξέρουν μόνο από τις κινηματογραφικές ταινίες, δηλαδή καθόλου, γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο απόλυτα πειθαρχημένος στρατός που ξεκίνησε να καταλάβει με το έτσι θέλω την Ευρώπη, ήταν απίστευτα σκληρός πρώτα προς τα δικά του στελέχη, για να αναφέρουμε ένα παράδειγμα. Η τόσο αυστηρή πειθαρχία έχει δύο όψεις. Η άλλη είναι το δυτικογερμανικό θαύμα. Κυριολεκτικά όλη η θεωρία και ο ορισμός της οικονομικής ανάπτυξης μαζί. Αν στη συνταγή μάλιστα προσθέσουμε και το πολιτικό όφελος που αποκομίζουν οι κυβερνώντες από την στάση τους απέναντί μας, τότε έχουμε μπροστά μας το φαγητό το οποίο γευόμαστε παρά τη θέλησή μας.
Όπως και να ‘χει εμείς πρέπει σε ατομικό επίπεδο αρχικά και κατόπιν συλλογικά να αντιδράσουμε και να δράσουμε. Τίνι τρόπω; Σίγουρα όχι καταστρέφοντας την περιουσία αυτού που έχει την ατυχία να βρεθεί μπροστά μας. Ας κάνουμε κάτι άλλο. Πολύ πιο εύκολο. Ας βιώσουμε τον πολιτισμό.  Ας κάνουμε τον πολιτισμό πράξη. Σίγουρα δεν αποτελεί πανάκεια. Είναι όμως «μια κάποια λύσις», όπως θα έλεγε και ο αλεξανδρινός ποιητής.  Διαβάζοντας τις στήλες μας θα δείτε ότι πολλοί χώροι, οι περισσότεροι, έχουν πλέον ιδιαίτερη μεταχείριση στους νέους, τους ανέργους και στα άτομα της τρίτης ηλικίας. Από πολύ χαμηλές τιμές μέχρι και δωρεάν είσοδο. Είθε αυτό να γίνει κανόνας. Αυτό εμείς το λέμε εφαρμοσμένο πολιτισμό και ευαισθησία των ανθρώπων που ζουν από αυτόν. Πολιτισμό στην πράξη. Γιατί πολιτισμός δεν είναι αυτό που ακούμε σε μια αίθουσα συναυλιών ή που παρακολουθούμε σε μια θεατρική σκηνή. Αυτό είναι Τέχνη. Πολιτισμός είναι αυτό που παίρνουμε σπίτι μετά από τη συναυλία ή τη θεατρική παράσταση και η διαφοροποίηση την οποία βιώνουμε κατόπιν.  Τόσο στο μικρό μας σπίτι που οριοθετείται από το χώρο που καταλύουμε τα βράδια, όσο και στο μεγάλο μας σπίτι που λέγεται χώρος εργασίας, κοινόχρηστος χώρος, δημόσιος χώρος, συνοικία ή πόλη. Η συμπεριφορά τόσο προς τους χώρους καθεαυτούς όσο και προς τους παρεπιδημούντες αυτών. Ας γίνουν οι χώροι που τελείται η Τέχνη χώροι συσπείρωσης και η απαρχή της απάντησής μας στις δυσκολίες της καθημερινότητας. Ας συσπειρωθούμε λοιπόν πολιτιστικά. Τώρα!

Παναγιώτης Μακρίδης

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΓΙΑΤΙ;;;

 


Λίγα λόγια για μας...
Ταυτότητα

 

Το ηλεκτρονικό περιοδικό ΤΟ ΚΕΝΤΡΙ ξεκίνησε το ταξίδι του στον διαδικτυακό κόσμο το 2007 με σκοπό την προβολή καλλιτεχνικών, πολιτιστικών εκδηλώσεων και του πολιτισμού εν γένει. Εξαιτίας της δυνατότητας που δίνει το διαδίκτυο δεν περιορίζεται στο να προβάλει αυτές που λαμβάνουν χώρα και αφορούν μόνο στην Αθήνα, όπου και εδρεύει, αλλά είναι ανοιχτό και σε προτάσεις από όλη την επικράτεια και-γιατί όχι-όλου του κόσμου. Επιθυμία μας είναι, όπως άλλωστε καταδεικνύει και η ονομασία του περιοδικού, να «τσιμπήσουμε» ελαφρά, όπως ένα κεντρί μέλισσας τον αναγνώστη ώστε να τραβήξουμε την προσοχή του σε αυτό που εμείς θεωρούμε κεφαλαιώδους σημασίας: τον πολιτισμό.


Λέγοντας πολιτισμό δεν περιοριζόμαστε αυστηρά στις Καλές Τέχνες, αλλά και σε ό,τι απορρέει από αυτόν ή και συμπορεύεται με αυτόν.  Πάνω όμως από όλα να καταδείξουμε ότι πέρα από την καθημερινότητα υπάρχει ο μαγικός κόσμος της Τέχνης ο οποίος όχι μόνο την κάνει πιο όμορφη αλλά – και σε εποχές όπως η παρούσα- την κάνει πιο ανεκτή κι ότι εν κατακλείδι είναι τρόπος ζωής. 

Προμετωπίδα μας λοιπόν ο Πολιτισμός και όπλο μας η συντακτική μας  ομάδα, το επιτελείο των συνεργατών μας, οι δικοί μας άνθρωποι, καταξιωμένοι γνώστες του αντικειμένου το οποίο διαχειρίζονται με πολλή αγάπη, μεράκι και με μεγάλη πείρα σε αυτό, αλλά και νεότεροι  εφοδιασμένοι όμως με πολλές γνώσεις και κριτική ικανότητα. Αυτονόητο είναι ότι τα κείμενα εκφράζουν αποκλειστικά την άποψη των συντακτών τους κι όχι απαραίτητα αυτήν του περιοδικού.

Ιδρυτής-Διευθυντής: Παναγιώτης Μακρίδης


Δημιουργία λογοτύπου: Creativa ( This e-mail address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it )


Προγραμματισμός ιστοσελίδας: Inspiration SA ( This e-mail address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it )


Επιμέλεια κειμένων: Άνδριανή Γεωργιάδου

Εικονοληψία-μοντάζ: Δημήτρης Κοντούλης

 

Χορηγείες – επικοινωνία: τηλ. 6983885314, email: This e-mail address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it

Συντακτική ομάδα(αλφαβητικά):
Αλέξανδρος Αβατάγγελος, Αδάμ Αδαμόπουλος, Μαρία Αναστασιάδου, Γιάννης Γαβρίλης, Ζέτα Καρασπήλιου, Αλέξανδρος Καρατζάς, Δημήτρης Κοντούλης, Άννα Μαρία Λεούτση, Νώντας Μανωλίτσης, Άγγελος Πολύδωρος, Χάρη Ποντίδα, Νόρα Ράλλη και...η Σφήκα!


Hugo
Κινηματογράφος

Σκηνοθεσία: Martin Scorsese, Σενάριο:John Logan, Μουσική: Robert Richardson, Φωτογραφία: Howard Shore, Πρωταγωνιστούν: Ben Kingsley, Sacha Baron Cohen, Asa Butterfield, Chloe Grace Moretz, Διάρκεια: 126', Διανομή: UIP

Στο Παρίσι του 1930, ένα δωδεκάχρονο αγόρι, ο Χιούγκο Καμπρέ, ζει με τον χήρο πατέρα του που εργάζεται ως ωρολογοποιός και είναι μεγάλος θαυμαστής των ταινιών του Μελιές. Μετά τον τραγικό θάνατο του πατέρα, ο θείος του Χιούγκο, ένας αλκοολικός επισκευαστής ρολογιών  αναλαμβάνει προσωρινά την κηδεμονία του μικρού αγοριού και προτού εξαφανιστεί, του μαθαίνει να ασχολείται με τη συντήρηση των ρολογιών. Ο Χιούγκο ζει περιθωριακά στον σιδηροδρομικό σταθμό και καταπιάνεται με την επισκευή ενός παλιού ρομπότ που είχε ανακαλύψει στο μουσείο το οποίο εργαζόταν,  ο πατέρας του. Προς επίτευξη αυτού του διακαούς πόθου θα έρθει  σε σύγκρουση με τον Ζωρζ, τον ιδιοκτήτη ενός παιγνιδοπωλείου του σταθμού, βρίσκοντας ανέλπιστα ως σύμμαχο το κορίτσι που μεγαλώνει ο Ζωρζ, την Ισαμπέλ. Μαζί, θα λύσουν το μυστήριο που κρύβεται πίσω από το χαλασμένο ρομπότ και την πραγματική «ταυτότητα» του κ. Ζωρζ, κάνοντας ένα μαγευτικό ταξίδι στα πρώτα βήματα του κινηματογράφου.

Το «Hugo», που αποτελεί την πρώτη ταινία  του σπουδαίου Μάρτιν Σκορτσέζε γυρισμένη με την τεχνική του 3d, εστιάζει σε μια σπουδαία προσωπικότητα της 7ης τέχνης, τον πρωτοπόρο Ζωρζ Μελιές. Αυτό που την κάνει εκ πρώτης όψεως ξεχωριστή, όμως, είναι ότι δεν αποτελεί μια κλασική, γραμμική, βιογραφική ταινία. Αντιθέτως, η ταινία επικεντρώνεται στην άσημη εποχή του Μελιές μέσα από την τραγική ιστορία ενός δωδεκάχρονου αγοριού. Και αρχής γενομένης από αυτό το σπουδαίο αφηγηματικό εύρημα, ο Σκορτσέζε σκηνοθετεί μια εξόχως πολυεπίπεδη
ταινία: η προσωπική οδύσσεια ενός μικρού αγοριού διεισδύει στα έργα και τις ημέρες του Ζορζ Μελιές και με φόντο το μαγευτικό Παρίσι του ’30 ταξιδεύουμε δεκαετίες πίσω για να δούμε την άφιξη του τρένου των αδερφών Λυμιέρ που μαζί του έφερε και το θαυμαστό κόσμο της έβδομης
τέχνης. Αναφορικά με τον Σκορτσέζε, οι περίτεχνες γωνίες λήψης του και τα υπέροχα καδραρίσματα με κάνουν να θεωρώ το Hugo ένα σημείο αναφοράς της καριέρας του. Και τούτο, διότι όχι μόνο  αποτελεί την πρώτη του ταινία σε 3d και, ειρήσθω εν παρόδω, την καλύτερη που έχει γυριστεί μέχρι στιγμής με την συγκεκριμένη τεχνολογία για να συμφωνήσουμε με τον Τζέιμς Κάμερον, αλλά και επειδή ο Σκορτσέζε κατορθώνει να μας μαγέψει για πρώτη φορά απουσία της βίας, στοιχείο στο οποίο οι σκηνοθετικές του ικανότητες είναι εγνωσμένης αξίας.

Κλείνοντας, το Hugo καταφέρνει μέσα σε δύο ώρες να μας θυμίσει γιατί αγαπήσαμε τόσο τον κινηματογράφο και συνάμα να μας υποσχεθεί ότι το «τρένο» του κινηματογράφου θα συνεχίζει να μας ταξιδεύει με αξιώσεις και στον 21ο αιώνα.

Π. Ταγκ.


Page 6 of 16
<< Start < Prev 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Next > End >>