Ο Δημήτρης είναι ένας νέος σκηνοθέτης. Μένει στην Πλάκα σε ένα τυπικό πλακιώτικο σπίτι μαζί με το σκύλο του, τη Μοναξιά. Ένα βράδυ η Μοναξιά του ζητάει να βγουν έξω. Βγαίνουν έξω αλλά ένα διερχόμενο αυτοκίνητο χτυπάει το σκύλο... Ο Δημήτρης είναι ένας νέος σκηνοθέτης. Μένει στην Πλάκα σε ένα τυπικό πλακιώτικο σπίτι με το σκύλο του, τη Μοναξιά. Ένα βράδυ η Μοναξιά του ζητάει να βγουν έξω. Αυτός την βγάζει στον κήπο και κλείνει την πόρτα. Ξαφνικά στο σπίτι μπαίνουν διαρρήκτες και τον χτυπούν άσχημα στέλνοντάς τον στο νοσοκομείο... Αυττές είναι οι και δύο εκδοχές της ιστορίας που αρχίζει σιγά σιγά να ξετυλίγεται μπροστά μας. Πώς θα είχε εξελιχθεί η ζωή του Δημήτρη αν είχε βγάλει βόλτα τον σκύλο του και πώς αν είχε μείνει σπίτι. Πόσο σημαντικά είναι κάποια ασήμαντα τυχαία περιστατικά και κατά πόσο μπορούν να καθορίσουν τη ζωή μας.
Στο ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη με διπλό ρόλο, αυτόν του σκηνοθέτη και σεναριογράφου, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης επιλέγει ένα αρκετά αβανταδόρικο θέμα που ήδη είδαμε στο Sliding Doors με την Gwyneth Paltrow. Πώς ένα τυχαίο γεγονός θα επηρέαζε τη ζωή του με την πλοκή να ξετυλίγεται ταυτόχρονα σε δύο παράλληλες ιστορίες. Όπως όλα τα προϊόντα, τόσο αυτά της Τέχνης όσο και της βιομηχανίας έχουν συγκεκριμένους αποδέκτες. Το συγκεκριμένο απευθύνται αναμφίβολα αυτούς που απόλαυσαν το Notting Hill, το Sleepless in Seattle ή το One Day. Το σενάριο είναι το πρώτο μεγάλο ατού της ταινίας. Παρ΄ όλο που δεν είναι πρωτότυπο, ο Παπακαλιάτης το χειρίζεται με περισσή μαεστρία και οι ανατροπές διαδέχονται η μια την άλλη μέχρι τέλους. Οι ατάκες είναι ένα άλλο σημείο στο οποίο ο δημοφιλής ηθοποιός τα πάει αρκετά καλά και η συγκεκριμένη ταινία δεν αποτελεί εξαίρεση. Θα πρέπει στο σημείο αυτό να τονίσουμε ότι κατάφερε να μην πέσει στην παγίδα της τηλεοπτικής μεταφοράς ή των τηλεοπτικών μανιερισμών. Η ταινία είναι καθαρό σινέμα! Πράγμα που πολλές ελληνικές παραγωγές δεν καταφέρνουν να το αποφύγουν. Σεναριακά σε ρόλο σχολιαστών και όχι μόνο, έχουν...μαντέψτε! Ο Αντωνάκης και η κυρία Ελενίτσα! Σωστά. Ο Γιώργος Κωνσταντίνου και η Μάρω Κοντού στη συνέχεια των ρόλων τους της ταινίας Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα. Πολύ αγαπημένοι, μόνο που τώρα πια έχουν και εγγόνια. Η εγγονή τους μάλιστα, είναι η κοπέλα που θα παίξει το ρόλο κλειδί στην ταινία. Πιστέψτε μας, για αυτό και μόνο αξίζει κανείς να δει την ταινία. Ενώ κατά τη διάρκειά της οι αναφορές στο κλασικό φιλμ του Τζαβέλα είναι ατελείωτες. Σκηνοθετικά, ο Παπακαλιάτης, έχει δανειστεί πολλά από γνωστές ταινίες, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα αρνητικό. Ευχάριστη έκπληξη η αγάπη με την οποία βλέπει την Αθήνα. Η δική του Αθήνα είναι η Πλάκα με τα όμορφα σπίτια της, τις γαζίες, τα ωραία γραφικά καφενεδάκια. Ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιοι που βλέπουν ότι υπάρχει ομορφιά ολόγυρά μας. Αθήνα δεν είναι μόνο η Κυψέλη, ο Άγιος Παντελεήμονας, οι άστεγοι και οι μετανάστες και η Αθήνα της ασχήμιας και της μιζέριας, όπως συνήθίσαμε να βλέπουμε κατά κόρον στην μεγάλη οθόνη. Κουραστήκαμε πια! Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει η όμορφη Αθήνα, η Αθήνα των ρομαντικών και των ερωτευμένων, η Αθήνα της νοσταλγίας, η νεοκλασική Αθήνα και δόξα τω Θεώ γι' αυτό! Η σκηνοθεσία σαφώς έχει άποψη, χωρίς να γίνεται "δήθεν" και εστετίστικη Οι ερμηνείες των ηθοποιών σε πολύ ψηλά επίπεδα, αντάξιες των πρωταγωνιστών της. Στα ατού της ταινίας η εξαιρετική πρωτότυπη μουσική του Χρηστίδη αλλά και τα επιλεγμένα αγαπημένα τραγούδια και κλασικά θέματα.
Συνοψίζοντας πρόκειται το δίχως άλλο για μια κατάθεση από τον Παπακαλιάτη και τους συνεργάτες του γεμάτη αγάπη και σεβασμό στο κοινό του. Μια προσπάθεια που θεωρούμε ότι θα καταγραφεί στα συν της καριέρας του.
Στο ΑΝ ART ARTISTRY - Μονής Αστερίου 4 Αθήνα (Πλάκα), 210 3220082
Όταν έρωτας, πολιτική, δολοπλοκίες, ναυάγια και άλλα “μοιραία” περιστατικά, ταλανίζουν τους ήρωες της Όπερας... Άριες και duetti από σπάνιες -και μη- Ιταλικές, Γαλλικές και Ρώσικες όπερες.
Stigma Lab (Ανδρέα Μεταξά 4, Εξάρχεια) Διάρκεια Εκθεσης: 1 Δεκεμβρίου εώς 24 Δεκεμβρίου
6 καλλιτέχνες, οι οποίοι προέρχονται από το Γαλλικό γκράφιτι και Street Art κίνημα συμμετέχουν από κοινού για να παρουσιάσουν την πολυμορφία της γαλλικής αστικής τέχνης.
6 διαφορετικά εικονογραφημένοι κόσμοι συγκεντρώθηκαν για να δημιουργήσουν ένα αρμονικό σύμπαν. Από καθαρά γκράφιτι σε στένσιλ και αφίσες, η συγκεκριμένη έκθεση ζωγραφίζει ένα πορτραίτο του γαλλικού " Artivism ".
Dely Γάλλος γκράφιτι καλλιτέχνης από το 1992, o Dely Lobster έχει αναπτύξει όλα αυτά τα χρόνια ένα προσωπικό και εκλεπτυσμένο στυλ, μεταξύ των ομάδων Le Lotus, AKV και PM που είναι μέλος. Ο διάφορες παραγωγές του εμφανίζουν πολύ σθένος και μεγάλες επιρροές ενώ εκτελεί γράμματα καθώς και χαρακτήρες. Η τελευταία του δουλειά "Brick delyrium" μετατρέπει το τούβλο σε κάτι το πραγματικό και σχεδόν ανθρώπινο μέσα σε μια σκοτεινή, διαγαλαξιακή ατμόσφαιρα.
Djalouz Η έμπνευση προήλθε από αραβικές και ασιατικές καλλιγραφίες. Ο Djalouz προσπαθεί να συνθέσει μια αρμονία μεταξύ των μορφών, των τόπων, των τοίχων, των δαπέδων, των γωνιών και των ρωγμών. Ο ίδιος θέλει να σπάσει τις γραμμές, πέρα από την απλή επιτοίχια ζωγραφική, παίζοντας με το περιβάλλον που περιβάλλει τη ζωγραφική του. Τα έργα του προσαρμόζονται διαφορετικά κάθε φορά ανάλογα με την έμπνευση της στιγμής.
La Boukle Μετά το βάψιμο τοίχων με οργανικά στυλ γραμμάτων για χρόνια, ξεκίνησε ένα έργο ζωγραφικής σε καμβά αναπτύσσοντας ένα αφηρημένο στυλ στο οποίο διαφένονται οι γκράφιτι ρίζες του.
Oré Το όνομά του είχε ήδη διαδοθεί από το 1989, παρουσιάζοντας γραμματοσειρές στην κάθε είδους επιφάνεια υλικών που η πόλη θα μπορούσε να προσφέρει. Κατά τη διάρκεια διαφορετικών ταξιδιών στο Μεξικό, ανακάλυψε το "φτερωτό φίδι " που ονομάζεται Quetzalcóatl, το οποίο και αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό στο γραφικό σύμπαν του. Εκτός από τις τοιχογραφίες και τις εκθέσεις, επικολλά το Quetzalcóatl στους τοίχους των μεγάλων πόλεων της Γαλλίας, και στους δρόμους των ξένων πόλεων που έχει επισκεφθεί (Αθήνα, Βερολίνο, Μπιλμπάο, Βρυξέλλες, Αμβούργο, το Μεξικό, το Βανκούβερ).
Spliff Gâchette Ένας νεαρός "an-artist", όπως δηλώνουν οι Ντανταιστές. Αγωνίστηκε ενάντια στην κοινωνική αδικία για πολλά χρόνια με το καλύτερο όπλο, τα stencils. Κυρίως έξω από τις Γκαλερί, ο Spliff παρουσιάζει την νέα παραγωγή του από αφίσες και κουτιά πούρων από την Κούβα.
War Ζωγράφος τοίχων από το 1996 ... Πόλεμος, μια φρικτή λέξη λογομαχίας έξω στους τοίχους. Ωστόσο, μια λέξη που σημαίνει καθημερινή πραγματικότητα στη γη. Φυσικά, μπορούμε πάντα να ξεχνάμε ότι είμαστε όλοι εμπλεκόμενοι σε αυτήν την πραγματικότητα. Ο πόλεμος!, ένας φόρος τιμής στο τραγούδι του Bob Marley , εμπνευσμένο από την ομιλία του Haile Selassie που δόθηκε στην συνάντηση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών στην Πόλη της Νέας Υόρκης το 1963 και στην οποία ο ίδιος κάνει έκκληση ειρήνης και ισότητας για την ανθρωπότητα. Ο πόλεμος! Είναι μία πολύχρωμη κραυγή. Ο πόλεμος! Είναι ένα σταγμένο ουράνιο τόξο πάνω στα γκρίζα τείχη των πόλεών μας.
Σκηνοθεσία: Tim Burton, Σενάριο: Leonard Ripps, Tim Burton, Φωτογραφία: Peter Sorg, Μουσική: Danny Elfman, Με τις φωνές των: Wynona Ryder, Martin Landau, Catherine O' Hara, Martin Short, Διάρκεια: 87', Διανομή:
Ο νεαρός Βίκτορ είναι εξαιρετικά ταλαντούχος στην φυσική και έχει μια πολύ στενή σχέση με τον σκύλο του Σπάρκι. Όταν κατά τη διάρκεια ενός ματς μπέισμπολ ο Σπάρκι συγκρούεται με αμάξι και σκοτώνεται, ο Βίκτορ θα επιστρατεύσει την ιδιοφυή του σκέψη στην φυσική για να επαναφέρει στην ζωή τον αγαπημένο του σκύλο. Καθώς τα καταφέρνει, προσπαθεί να κρατήσει μυστικό το συγκλονιστικό του κατόρθωμα, μάταια όμως. Οι συμμαθητές του που συμμετέχουν στον ίδιο διαγωνισμό φυσικής θα προσπαθήσουν να επαναλάβουν το πείραμα του Βίκτορ με ολέθριες συνέπειες όμως για την τοπική κοινωνία.
Η επιστροφή του Tim Burton μετά το μέτριο Dark Shadows θα ενθουσιάσει μικρούς και μεγάλους θαυμαστές του που τον λάτρεψαν για το μοναδικό ύφος που εισήγαγε στον αμερικάνικο κινηματογράφο με ταινίες όπως «Ο Ψαλιδοχέρης», «Sleepy Hollow» ή «Big Fish». Πράγματι, σε αυτήν την ταινία ο Burton καταφέρνει να κάνει αυτό που ξέρει καλά. Με τρόπο ώριμο και αριστοτεχνικό, να αναλύει και να εκθέτει τους χαρακτήρες του με έναν παιδικό αυθορμητισμό, με μια πηγαία περιέργεια για την ανθρώπινη συμπεριφορά και συναισθήματα. Λίγοι σκηνοθέτες έχουν καταφέρει να συνδυάσουν το μεταφυσικό και παραμυθένιο με μια αληθινή ματιά στις ανθρώπινες καταστάσεις. Έτσι, έχουμε τους «λογικούς» γονείς, τον «εσωστρεφή» Βίκτορ, τον «συμφεροντολόγο» γείτονα και τους «ζηλόφθονες» συμμαθητές. Πρόκειται για ένα σύμπαν, που παρότι φαντασιακό, είναι αυθύπαρκτο. Αντιμετωπίζεται από τον θεατή ως μία ρεαλιστική συνθήκη. Εκεί έγκειται, λοιπόν, κατά την γνώμη μου η μαγεία του κινηματογράφου του Tim Burton.
Ως οπτικό αποτέλεσμα, το Frankenweenie είναι εξαιρετικό. Εντυπωσιακά γραφικά, ωραίες, ευρυγώνιες λήψεις και ασπρόμαυρη φωτογραφία που σε εισάγει ανεπαίσθητα στο ρετρό ύφος της ταινίας. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, βέβαια, καθώς η ταινία εδράζεται εν πολλοίς στις αναφορές τις σε παλιές ταινίες τρόμου. Αν έχουμε να καταγράψουμε κάτι στα αρνητικά της ταινίας, αυτό είναι μια υπερβολή στη δράση στο δεύτερο μισό της ταινίας, που αντιβαίνει ομολογουμένως στην «αισθαντική» ανάπτυξη της ταινίας. Σε γενικές γραμμές, όμως, η καινούρια ταινία του Tim Burton συγκαταλέγεται στις «καλές» του, ο οποίος δείχνει να είναι αστείρευτος φαντασίας και δημιουργικότητας.
Stigma Lab (Ανδρέα Μεταξά 4, Εξάρχεια)