της ΝΟΡΑΣ ΡΑΛΛΗ

Εν αρχή ην ο λόγος. Ο αντίλογος ίσα που έσκασε μύτη, είδε πάλι τους ίδιους και τους ίδιους να κυβερνούν και να εξουσιάζουν και μούλωξε στο πυξ και το λάξ το εξώτερον. Βρήκε την ησυχία του και δεκάρα δε δίνει για τα γενόμενα εξ ανθρώπων. Και γενικότερα, δηλαδή, δεκάρα δε δίνει μήτε το Δ.Ν.Τ, μήτε το ΝΔ.Π.Δ (Να Δεις Που Δεν… ο νέος τρικομματικός σχηματισμός της σωτηρίας της Ελλάδας), μήτε η ίδια σου η μάνα. Που θέλει, δηλαδή, η κακομοίρα να βοηθήσει, αλλά δεν… «Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει» έχουμε καταντήσει. Έχουμε, μας έχουνε… τελοσπάντων γίναμε και απογίναμε σκιές της Ελλάδας, της Ελλάδας παιδιά.

Εν αρχή ην ο λόγος και κουβέντα δε σηκώνω επ’ αυτού. Διότι, σου λέει, έθνος χωρίς λόγο, τι λόγο έχει να συνεχίζει να λογάται ως έθνος; Γι’ αυτό και κατά κύριο λόγο, πρώτα το λόγο μας χτυπάνε και μεις λόγο στο λόγο και ξεχαστήκαμε και πλέον δε θυμόμαστε για ποιο λόγο γίνεται τόσος λόγος. Ακόμη και αυτοί οι λίγοι λόγιοι που απέμειναν, ξελογιάστηκαν και τρέχουν στο Βράδυ με τον Πέτρο Κωστόπουλο να βγάλουν λόγο, χωρίς κανένα λόγο.

Από την άλλοι οι πολιτικοί δε δίνουν λόγο σε κανένα, οι λογικοί κουράστηκαν και γύρισαν σπίτι και ο παραλογισμός έγινε κόμμα και μπήκε στη Βουλή να λογοκρίνει όσους διαθέτουν ορθό λόγο και να τους αντικαταστήσει από αυτούς που μήτε λόγο έχουν μήτε μπέσα.
Και ο λόγος στο λαό. Ιδού λαέ ο λόγος σου! Ρίσκαρες σε λάθος ά-λογο και έχασες. Μα είναι αυτές ώρες να ρισκάρεις; Αφού το βλέπεις χρόνια τώρα, για να μην πω αιώνες και σε ταράξω και μου έχεις γίνει και ευαίσθητος, ένα πράγμα συμβαίνει: Δε σου πέφτει λόγος! Μόνο ράβδος πέφτει και συ κοιτάς τι χρώμα θα έχει το καμουτσίκι. Αν θα χει χρώμα μπλε ή πράσινο. Και πήγες και μου διάλεξες ένα μαύρο αγκυλωτό, πανάθεμα τα λόγια τους που σε παραπλάνησαν και τα λογικά σου τα χασες μπίτι μου φαίνεται και αυτούς που σε βασάνισαν, για σωτήρες τους περνάς, επειδή οι «άλλοι» δε μετράν τα λόγια τους.
Και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια και άλλη φτώχια δεν βαστάμε, δυο λόγια σταράτα είδα σε έναν δρόμο γραμμένα: «Σκάσε ή δράσε».
… Με απλά λόγια: «Σουτ ή Ξουτ».

της ΝΟΡΑΣ ΡΑΛΛΗ

Πάντα πίστευα πως είναι καλό όταν ταξιδεύεις να κάθεσαι κοντά σε κάποιον που ξέρει καλά τι θέλει και πού πάει. Με λίγα λόγια, που ξέρει κάτι παραπάνω από σένα στο θέμα «τελικός προορισμός».

Η θεωρία μου αυτή αποδείχθηκε απόλυτα σωστή, όταν η μοίρα και το Σύμπαν με έριξαν στο διπλανό κάθισμα ενός νεαρού που απέναντί του κάθονταν μία κυρία μιας ορισμένης ηλικίας, ενός ορισμένου μεγέθους, μιας ορισμένης αισθητικής και μιας πλήρους καθορισμένης νοοτροπίας. Με λίγα λόγια, αν κατέβαινε στις εκλογές θα ήταν το μόνο κόμμα με σαφώς καθορισμένο προγραμματικό πλαίσιο. Και με μεγάλο εύρος… περιφέρειας! Είναι αυτό που λέμε, η κυρία της περιφερείας και ουχί  η περιφέρεια της κυρίας... (Περιττό να πω πως η όλη ιστορία διαδραματίζεται στο βαγόνι ενός τραίνου – όπως όλες οι μεγάλες τραγωδίες των τελευταίων προϋπολογισμών της χώρας.)

«Μπορείς αγόρι μου να μου ανεβάσεις τις τσάντες;», ρωτάει η κυρία της περιφερείας κα συνέχισε: «Όταν ήμουν και γω είκοσι χρονών, τον κόσμο κυβερνούσα!»… (ιδού οι προαναφερθείσες κομματικές καταβολές, σκέφτηκα εγώ). «Ό, τι ήθελες έκανα. Δυο δυο τις σήκωνα τις τσάντες, γεμάτες ρούχα, προικιά, κοσμήματα. Ήμουν βλέπεις και κοκέτα. Είχαμε όμως και τον τρόπο μας. Ο πατέρας βλέπεις ήταν στην Κατοχή αντάρτης από τους λίγους. Όπου τον καλούσαν έτρεχε να βοηθήσει – λάδι, σιτάρι, αλεύρι, αβγά… ό, τι είχε το δινε. Οι άπληστοι, τον έλεγαν μαυραγορίτη! Δεν ήξεραν οι αμόρφωτοι. Πού να καταλάβουν πως αν ο πατέρας έκανε παρέα με τους Γερμανούς, για να βοηθήσει τους Έλληνες το έκανε… Τι τα θες, τι τα γυρεύεις; Και σήμερα τα ίδια δεν του κάνουν;»

«Ποιανού καλέ; Του πατέρα σας;», πετάγομαι εγώ.

«Όχι βέβαια. Στον Αντώνη αναφέρομαι και τον άλλο το δόλιο τον Ευάγγελο. Που προσπαθούν να τα βρουν με τους Γερμανούς και ο λαός – για μία ακόμη φορά – δεν καταλαβαίνει πως για τους Έλληνες δουλεύουν! Ο πατέρας πέθανε λίγο μετά που ήρθε ο Καραμανλής το ’74.

Περίμενε περίμενε, πόσο να αντέξει ο δόλιος;»

«Τι περίμενε; Τον Καραμανλή;», ξαναλέω εγώ.

«Όχι καλέ, το Βασιλιά!... Τι ωραίο παλικάρι. Αλλά η καλύτερη ήταν η μάνα του. Φρειδερίκη με τα όλα της. Όχι σαν τις σημερινές. Τι να φτουρίσει η Μαργαρίτα μπροστά της! Την έβλεπες και ταξίδευες…»

«… Κατευθείαν για τη Μακρόνησο φαντάζομαι», τολμάω να ψελλίσω.

Και τότε, ποιος είδε τη Φρειδερίκη με περιφέρεια Ευάγγελου και φωνή Αντώνη και δεν τη φοβήθηκε: «Άκουσε να σου πω κοπέλα μου! Τα κουμουνιστικά που αποτύχανε στους Ρώσους δεν θα μας τα φέρετε τώρα εδώ. Δε φτάνει που σας ταΐζαμε στην Κατοχή, σας προσέχαμε στον Εμφύλιο (τα μάτια μας δεν παίρναμε από πάνω σας), σας καλοπιάναμε στην Επανάσταση των Συνταγματαρχών (μέχρι και στη Γαλλία σας αφήναμε να πάτε), και σήμερα σας έχουμε φέρει τα καλύτερα παιδιά από την Ευρώπη να σας οργανώσουν, μιλάτε κι από πάνω! Αχ, καλά τα έλεγε εκείνος: «Άδειασε η μπιζουτιέρα!»…»

«Ποιος καλέ; Ο Βασιλιάς;»

«Όχι, μικρή ανίδεη… ο Νταλάρας.»

της ΝΟΡΑΣ ΡΑΛΛΗ

Στο σημείο που τη θάψαμε, κάποιες φορές το χρόνο μπορεί να ξαναμαζευτούμε μαζί με άλλους συγγενείς και φίλους για να τη θυμηθούμε και πάλι. Μπορεί, δεν είναι και απαραίτητο. Μπορεί, αν ακόμα το θέλουμε. Τελοσπάντων, μπορεί ξεμπορεί, αυτό ονομάζεται μνημόσυνο. Εκεί είναι συνήθως και ένας παπάς που λέει μια προσευχή για τον αγαπημένο μας. Βέβαια, εκτός από την κηδεία, το μνημόσυνο ή την επίσκεψη στο νεκροταφείο, υπάρχουν πολλοί ακόμα τρόποι με τους οποίους μπορούμε να θυμόμαστε την συχωρεμένη... Για παράδειγμα, μπορούμε να οργανώσουμε μια εκδρομή στο αγαπημένο της μέρος, τη Βουλή, και να λέμε ιστορίες απ’ τη ζωή της… Και τι ζωή! Βίος και πολιτεία!

Ακόμα θυμάμαι την ανακοίνωση (χρυσό την πληρώναμε για χρόνια στα ΜΜΕ – επικοινωνιακή πολιτική το έλεγαν κάποιοι, εμείς όμως ξέρουμε πόσα ευρώ μας στοίχισε η κηδεία!):

«Σήμερα πενθούμε το θάνατο μιας αγαπημένης παλιάς φίλης. Της Κοινής Λογικής. Αν και μας συντρόφευε για πολλά χρόνια, κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα την ηλικία της. Βλέπετε, το μητρώο γέννησής της έχει χαθεί εδώ και πολύ καιρό σε γραφειοκρατικές διατυπώσεις. Ωστόσο, θα τη θυμόμαστε πάντα ως κάποια που μας δίδαξε πολύτιμα μαθήματα όπως «Η ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη» και «Ίσως φταίω κι εγώ» (λέμε τώρα).

Η Κοινή Λογική έζησε σύμφωνα με απλές, συνετές οικονομικές πολιτικές, όπως οι σημερινές. Δηλαδή, ενάρετες! Και πάντα ακολουθούσε  αξιόπιστες στρατηγικές, όπως: Μην ξοδεύετε περισσότερα απ’ αυτά που κερδίζετε (όσο για το πόσα θα κερδίζετε, αφήστε το σε μας!).

Η υγεία της άρχισε να επιδεινώνεται όταν τέθηκαν σε ισχύ αυταρχικοί, ωστόσο καλοπροαίρετοι και απαραίτητοι κανονισμοί. Όχι κάτι το σημαντικό: Αναφορές για ένα 6χρονο αγόρι που κατηγορήθηκε για σεξουαλική παρενόχληση επειδή φίλησε μια συμμαθήτριά του, για εφήβους που αποβλήθηκαν από το σχολείο επειδή διάβαζαν εξωσχολικά βιβλία – μη εγκεκριμένα από το κράτος - και για διαδηλωτές που έφαγαν της χρονιάς τους, επειδή ήταν σκεπτόμενοι άνθρωποι.

Η Κοινή Λογική έχασε έδαφος όταν γονείς επιτέθηκαν σε δασκάλους επειδή έκαναν τη δουλειά που οι ίδιοι δεν είχαν καταφέρει να κάνουν αναφορικά με την πειθάρχηση των παιδιών τους και όταν δάσκαλοι επιτέθηκαν σε παιδιά, που δεν ένιωσαν ποτέ ουσιαστική αποδοχή από τους γονείς τους. Η υγεία της επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο όταν οι εκκλησίες έγιναν επιχειρήσεις και οι εγκληματίες τύγχαναν καλύτερης μεταχείρισης από τα θύματά τους.

Πριν από το θάνατο της Κοινής Λογικής είχε προηγηθεί ο θάνατος των γονιών της, της Αλήθειας και του Θάρρους, της συζύγου Σύνεσης και των παιδιών της Ευθύνης και Ευγένειας. Έχουν επιζήσει τα 4 ετεροθαλή αδέλφια της.

Ευχαριστούμε όσους παρευρέθησαν στην κηδεία, αν και δεν ήταν πολλοί, καθώς ελάχιστοι συνειδητοποίησαν ότι απεβίωσε. Αν τη θυμάστε ακόμα, καλά να πάθετε. Αν όχι, συνταχθείτε με την πλειοψηφία και μην κάνετε τίποτα»

Υπογραφή: Οι κυβερνήσεις μετά τη μεταπολίτευση.

Ένας γερμανός τουρίστας, επιστρέφει στην Γερμανία από τις διακοπές του και βρίσκει σε μια καφετέρια έναν γνωστό του έλληνα που ζει στην Γερμανία και του λέει πώς πέρασε:

ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Γεια σου Μπάμπη. Ξέρεις μόλις γύρισα από διακοπές στην πατρίδα σου!
ΕΛΛΗΝΑΣ: Αλήθεια; Και πώς πέρασες Χανς;
ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Υπέροχα. Πήγα στα νησιά και ξετρελάθηκε με τις παραλίες, τον ήλιο και τα καθαρά νερά.
ΕΛΛΗΝΑΣ: Πέρασες κι από την Αθήνα;
ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Βέβαια. Πήγα στην Ακρόπολη, στην Πλάκα, στα αρχαιολογικά μουσεία και κυκλοφόρησα στο κέντρο.
ΕΛΛΗΝΑΣ: Τι σου έκανε περισσότερο εντύπωση;
ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Να σου πω. Η αλήθεια είναι ότι προβληματίστηκα! Δεν περίμενα να έχετε τόσους πολλούς φασίστες στην Ελλάδα!
ΕΛΛΗΝΑΣ: Φασίστες; Πώς το έβγαλες αυτό το συμπέρασμα;
ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Μα, όπου κυκλοφορούσα, πολλοί έλληνες είχαν υψωμένο το χέρι σε φασιστικό χαιρετισμό!
ΕΛΛΗΝΑΣ: Τι εννοείς; Μήπως κρατούσαν το ένα χέρι ψηλά, από το ύψος του αγκώνα, με την παλάμη μπροστά;
ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Ναι. Ακριβώς έτσι.
ΕΛΛΗΝΑΣ: Γελάει. Λάθος συμπέρασμα έβγαλες. Δεν το σηκώνουν επειδή είναι φα-σίστες. Από αγκύλωση το έχουν πάθει!
ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Ομαδική αγκύλωση; Αφού ήταν πάνω από τους μισούς που συνάντησα.
ΕΛΛΗΝΑΣ: Να σου εξηγήσω. Αυτοί είναι οδηγοί, που κυκλοφορούν πεζοί!
ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Και γιατί είχαν το χέρι ψηλά; Μήπως όταν συναντούν άλλους οδηγούς πεζούς το συνηθίζουν σαν ένδειξη χαιρετισμού; Είχα ακούσει βέβαια ότι οι έλληνες οδηγοί δίνουν μούντζες, ο ένας στον άλλο. Αλλά αυτοί που είδα, δεν είχαν ανοικτά τα δάχτυλα!
ΕΛΛΗΝΑΣ: Δεν κατάλαβες. Δεν είναι μούντζες ούτε φασιστικός χαιρετισμός. Απλά, επειδή σε κάθε φανάρι στην Αθήνα υπάρχει κι ένας τουλάχιστον αλλοδαπός, που θέλει να τους καθαρίσει τα τζάμια, είναι η κίνηση τέτοια.
ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Δηλαδή;
ΕΛΛΗΝΑΣ: Ο αλλοδαπός τους ρωτάει: Να τα πλύνω; Κι εκείνοι σηκώνουν το χέρι μέσα από το αυτοκίνητο και του κάνουν νόημα, όχι!
ΦΕΡΜΑΝΟΣ: Και τι σχέση έχει αυτό με τον χαιρετισμό;
ΕΛΛΗΝΑΣ: Και βέβαια έχει. Κι εσύ, άμα σήκωνες τόσες πολλές φορές το χέρι, σε κάθε φανάρι που συναντούσες, στο τέλος θα πάθαινες αγκύλωση, θα σου έμενε μόνιμα όρθιο και δεν θα μπορούσες να το κατεβάσεις!

Αλ. Αβατ.