Σκηνοθεσία:George Lucas, Σενάριο:George Lukas, Μουσική: John Williams, Φωτογραφία:David Tattersall, Πρωταγωνιστούν: Ewan McGregor, Liam Neeson, Natalie Portman. Διάρκεια:136', Διανομή: Odeon

Ενόσω η Γαλαξιακή Δημοκρατία βρίσκεται σε παρακμή, η Εμπορική Ομοσπονδία οργανώνει μπλόκο των θωρηκτών γύρω από τον πλανήτη Ναμπού, προς απάντηση στην επιβολή φορολογίας των εμπορικών δρόμων. Για το λόγο αυτό, αποστέλλονται δύο Τζεντάι, ο Κούι-Γκον και ο μαθητευόμενός του, ΄Ομπι Ουάν, για να διαπραγματευτούν με την Συνομοσπονδία του Εμπορίου. Όμως, ο Νταρθ Σίντιους διατάσσει τον στρατό να σκοτώσουν τους δύο Τζεντάι και να εισβάλλουν στο Ναμπού. Καθώς οι δύο Τζεντάι δραπετεύουν, σώζουν το γκάνγκαν Τζαρ Τζαρ που εφεξής συμπορεύεται μαζί τους. Κατά την επίσκεψη του Κούι-Γκον στον καταυλισμό των Μος ΄Εσπα προκειμένου να αγοράσει μια νέα γεννήτρια, γνωρίζει τον Ανάκιν, ένα παιδί σκλάβο, στο οποίο ο Κούι-Γκον διαβλέπει τον «Εκλεκτό» των Τζεντάι. Μετά την απελευθέρωση του Άνακιν, ο Κούι Γκον επιδιώκει να γίνει ο μέντορας του Άνακιν, ενώ η σύγκρουση ανάμεσα στην Γαλαξιακή Δημοκρατία και στην Ομοσπονδία του Εμπορίου κορυφώνεται.

Η ταινία του Τζορτζ Λούκας αποτελεί την τέταρτη κατά σειρά γυρισμάτων ταινία των δύο τριλογιών του Star Wars αλλά την πρώτη όσον αφορά στη ροή της αφήγησης της εξαλογίας. Παρ’ ότι το Phantom Menace αποτελεί τη λιγότερο δυνατή στιγμή της εξαλογίας των Star Wars, μας εισάγει στο χρονικό της γένεσης των Star Wars, που κατά την γνώμη μου αποτελεί σημείο καμπής για την ιστορία του Χολιγουντιανού κινηματογράφου. Οι χαρακτήρες της ταινίας καταγράφονται στο μυαλό μας ο καθένας με τη δικιά του σημασία και βαρύτητα: ο γενναίος και παράτολμος Κούι-Γκον, ο πιστός ΄Ομπι Ουάν, η προσηνής Βασίλισσα Αμιντάλα ή ο ταλαντούχος Άνακιν. ΄Ολοι μαζί συνθέτουν το ψηφιδωτό του Star Wars, το οποίο παρότι κινείται  σε ένα επίπεδο φαντασιακό, μας συναρπάζει σαν η θεματολογία του να αντλούνταν απ’ τον πραγματικό κόσμο. Ειδικότερα, θα ήθελα να επισημάνω το σχόλιο που γίνεται εμμέσως απ’ το Λούκας στο σχήμα της σύγκρουσης Γαλαξιακής Δημοκρατίας και Ομοσπονδίας του εμπορίου, το οποίο δεν απέχει πολύ από το γίγνεσθαι του μεταπολεμικού κόσμου.

Η επανέκδοση του Star Wars σε 3d αποτελεί σίγουρα μια ευκαιρία για την γενιά που δεν γνώρισε «από κοντά» το Star Wars (στην οποία συγκαταλέγεται και ο γράφων) να μυηθεί στη δράση και τη μυθοπλασία των ταινιών που άλλαξαν το ρουν της εμπορικής κινηματογραφίας.

Π. Ταγκ.

Σκηνοθεσία: Josh Trank,Σενάριο: Max Landis,Φωτογραφία:Matthew Jensen,  Πρωταγωνιστούν: Alex Russell,  Michael B. Jordan,  Michael Kelly, Ashley Hinshaw.  Διάρκεια: 83’ Διανομή: Odeon

Η ταινία ακολουθεί το «χρονικό» της περιπέτειας τριών νέων φίλων: του ΄Αντριου, ενός μοναχικού και εσωστρεφούς νέου που βρίσκεται σε σύγκρουση με τον πατέρα του ενώ η μητέρα του πάσχει από καρκίνο, του Σμιθ, που δηλώνει ότι «ξέρει και θυμάται πολλά πρόσωπα γι αυτό άλλωστε ασχολείται με την πολιτική» και του Ματ που είναι ο περισσότερο λογικός και εξισορροπητικός της παραπάνω τριάδας. Η δράση πυροδοτείται, όταν μια συγκλονιστική ανακάλυψη σε έναν κρατήρα τους δίνει υπερφυσικές δυνατότητες όπως η τηλεκίνηση και η αναίρεση της βαρύτητας. Αρχικά, το χάρισμα αυτό χρησιμοποιείται από την παρέα προς ιδίαν διασκέδαση. Όταν όμως ο ΄Αντριου αρχίζει να μετέρχεται καταχρηστικά τις «ικανότητές» του, ξεσπά σύγκρουση στην παρέα που οδηγεί σε τραγικά συμβάντα. Παράλληλα, το κλίμα στην οικογένεια του ΄Αντριου οξύνεται και ο ίδιος συμπεριφέρεται παραβατικά για να εξασφαλίσει τα φάρμακα της μητέρας του. Παρά τις προσπάθειες του Ματ, ο ΄Αντριου μετατρέπεται σε υπ’ αριθμόν ένα δημόσιο κίνδυνο.

Η ταινία του Τζος Τρανκ τοποθετεί το θεατή σε ένα γνώριμο μοτίβο. Η αφήγηση τελείται από το υποκειμενικό μάτι της κάμερας του ΄Αντριου που καταγράφει τα πάντα αρειμανίως, κάτι που μας παραπέμπει ευθέως στο πειραματισμό που είχε εισάγει πολλά χρόνια νωρίτερα το «Blair Witch Project». Καθώς η ταινία ,λοιπόν, εξελίσσεται με το πειραματικό ύφος της και υπό το μυστήριο του υπερφυσικού βλέπουμε την καταιγιστική δράση και τις επικές καταστροφές που συναντά κανείς στις υπερπαραγωγές των ταινιών του Σπήλμπεργκ και του Κάμερον να λαμβάνουν χώρα. Και, κατά την γνώμη μου, το πάντρεμα της αισθητικής της υποκειμενικής ερασιτεχνικής εικόνας (που δικαιολογείται αφηγηματικά) με τα ειδικά εφέ υπερπαραγωγής είναι μάλλον ανεπιτυχές. ΄Οσον αφορά στο εννοιολογικό κομμάτι της ταινίας, μπορώ ενδεχομένως να αναγνωρίσω την πρόθεση των δημιουργών να κάνουν ένα αλληγορικό σχόλιο για την ανάγκη των καταπιεσμένων χαρακτήρων να επιβληθούν εις βάρος των υπολοίπων με τρόπο ματαιόδοξο, όμως μια τέτοια ιδέα δεν υποστηρίζεται από την πορεία της ταινίας. Ερμηνείες που δεν πείθουν, ελλιπώς δομημένοι χαρακτήρες, έλλειψη σεναριακής οικονομίας και ,κυρίως, κατακλυσμός άναρχα κινηματογραφημένης δράσης αποδιώχνουν σύντομα το ενδιαφέρον του θεατή για την ταινία.

Εν κατακλείδι, η ταινία του Τζος Τρανκ αποστρέφει το θεατή και το αλλόκοτο κυριαρχεί σε πολλά σημεία της. Θα μπορούσε, παρ’ όλα αυτά, να εκτιμηθεί από τους λάτρεις των καλτ περιπετειών φαντασίας.

Π. Ταγκ.

Σκηνοθεσία: Rodrigo Garcia, Σενάριο: Glenn Close, John Banville, Μουσική: Brian Byrne, Φωτογραφία: Michael McDonough, Πρωταγωνιστούν: Glenn Close, Antonia Campbell Hughes, Mia Wasikowska, Διάρκεια: 113’, Διανομή: Seven Films

Η ταινία τοποθετείται στην Ιρλανδία του  19ου αιώνα και επικεντρώνεται στην ιστορία του χαρακτήρα που φέρει το όνομα ΄Αλμπερτ Νομπς, μιας γυναίκας που υποδύεται τον άντρα, προκειμένου να εργάζεται ως μπάτλερ σε ξενοδοχείο του Δουβλίνου. Ο ΄Αλμπερτ που κρατά το επτασφράγιστο μυστικό του για παραπάνω από δύο δεκαετίες, διανύει φιλήσυχα την ζωή του αποταμιεύοντας με στωικότητα τις αμοιβές του, ώσπου η απροσδόκητη άφιξη ενός ζωγράφου στο ξενοδοχείο τον οδηγεί στο να του αποκαλύψει το πρωτοφανές μυστικό του και να οικοδομήσει μαζί του μια στενή σχέση. Παράλληλα, εκφράζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την όμορφη καμαριέρα του ξενοδοχείου, ΄Ελεν, στην οποία εκμυστηρεύεται τα μελλοντικά του σχέδια. Καθώς όμως η ΄Ελεν είναι δεσμευμένη με τον πονηρό και τυχοδιώκτη τεχνίτη του ξενοδοχείου Τζο, σφοδρές συγκρούσεις προκύπτουν που θέτουν υπό αίρεση τα όνειρα του ΄Αλμπερτ.

Αναμφίβολα, το ιδιαίτερο θέμα που πραγματεύεται η ταινία του Ροντρίγκο Γκαρσία κεντρίζει εξ αρχής τον θεατή. Συγκεκριμένα, η ταινία προβάλλει με τρόπο περίτεχνο και γραφικό τα ήθη, τις συμπεριφορές και τις αντιλήψεις που επικρατούν στην ιρλανδέζικη κοινωνία του 19ου αιώνα υποστηριζόμενη από την εξαιρετική σκηνογραφία, το μακιγιάζ των ηθοποιών- με προεξέχουσα τη μεταμφίεση της Γκλεν Κλόουζ- και τους φωτισμούς που κατορθώνουν να μας εισάγουν στην ατμόσφαιρα της εποχής. Το κατά γενικήν ομολογία δυνατό χαρτί της εν λόγω ταινίας είναι η σπουδαία ηθοποιός που ακούει στο όνομα Γκλεν Κλόουζ. Είναι συναρπαστικό το πώς κατορθώνει να προσεγγίσει με τέτοιο βάθος το ρόλο μιας γυναίκας που υποδύεται τον άντρα, συνθήκη εκ των πραγμάτων περίπλοκη για μια  ηθοποιό. Συνάμα, η ερμηνεία της Γκλεν Κλόουζ πλαισιώνεται από επίσης αξιόλογες ερμηνείες όπως αυτή της Μία Γουασικόφσκα και του ΄Ααρον Τζόνσον. Εντούτοις, η πορεία της αφήγησης αφήνει στο θεατή ορισμένα ερωτηματικά για την συμπεριφορά και τις ενέργειες των χαρακτήρων. Ακόμη, καθώς εξελίσσεται η ροή της ταινίας αποκτούμε ορισμένες φορές την εντύπωση ότι η μάλλον ακαδημαϊκή σκηνοθετική προσέγγιση του Γκαρσία δεν συνάδει με τις δυνατές συγκρούσεις που διαδραματίζονται μπροστά μας.

Εν κατακλείδι, η ταινία κατορθώνει να παρασύρει το θεατή στα ήθη και το ποιόν της Ιρλανδίας του 1900 στηριζόμενη κυρίως στις στιβαρές ερμηνείες και το έξοχο στήσιμό της, όμως σε κανένα σημείο από τα 113 λεπτά της δεν «απογειώνεται» προκειμένου να χαρίσει στο θεατή την συγκίνηση που θα πρόσφερε ένα κινηματογραφικό αριστούργημα.

Π. Ταγκ.

Σκηνοθεσία: Roman Polanski, Σενάριο: Yasmina Reza, Μουσική: Alexandre Desplat, Φωτογραφία: Pawel Edelman, Παίζουν: Jodie Foster, Kate Winslet, Christoph Waltz, John Reilly Διάρκεια: 80', Διανομή:

Η ταινία διαδραματίζεται στην Νέα Υόρκη του σήμερα. Αφού δύο μικρά παιδιά τσακωθούν και το ένα ξυλοκοπήσει το άλλο, οι γονείς τους συναντιούνται για μια απογευματινή συζήτηση στο διαμέρισμα των γονιών του θύματος. Ενώ οι συζητήσεις κειμένονται σε αμήχανο επίπεδο και επικεντρώνονται κυρίως στο θέμα των παιδιών τους σιγά, σιγά ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ (CARNAGE) αρχίζει να εμφανίζεται μέσω υπαινιγμών και υπονοουμένων μετατρέποντας το απόγευμά τους σε χάος.

Ο δεξιοτέχνης Αλεξάντρ Ντεσπλά υπογράφει την πανέμορφη μουσική της νέας ταινίας του Ρομάν Πολάνσκι με την οποία προοικονομεί το είδος του έργου. Θεατρικό. Κι όμως, ο ογοντάχρονος περίπου δημιουργός επιστρέφει με ένα είδος κινηματογράφου στο οποίο δεν μας έχει συνηθίσει. Με μόνη αιτία την ανάγκη τους για επίδειξη των ικανοτήτων τους σαν γονείς, τους εγκλωβίζει στον περιορισμένο και επιπλέον απομονομένο απ' τα μάτια της κοινωνίας χώρο του διαμερίσματος με μοναδικό παράθυρο στον έξω κόσμο το τηλέφωνο. Δεξιοτεχνικά και με χιούμορ μας παρουσιάζει τέσσερις διαφορετικούς ανθρώπους με ανασφάλειές, φόβους, ενοχές και "ΔΗΘΕΝ" πολιτισμένο προφίλ. Ενώ όλα τα παραπάνω δεν τους επιτρέπουν την άμεση ειλικρίνεια του ενός απέναντι στον άλλο μέσα σε λίγα λεπτά οι μάσκες πέφτουν και αποκαλύπτονται τα πραγματικά τους πρόσωπα καθώς πλέον η μόνη τους ανάγκη είναι η προβολή του εγώ τους. Ξαφνικά λοιπόν οι ρόλοι εναλλάσονται και οι ''πολιτισμένοι'' γονείς μοιάζουν να μπαίνουν στην θέση των ανώριμων δεκάχρονων γιων τους.

Όλα αυτά σε συνδυασμό με την ευφυέστατη σκηνοθεσία του Πολάνσκι, το επιβλητικό στήσιμο των ηθοποιών στο χώρο, το θεατρικό καδράρισμα, το ρυθμικό μοντάζ και την διορατική μουσική  αποτελούν ένα κόσμημα της έβδομης τέχνης αλλά και ένα πνευματώδες σχόλιο για την σύγχρονη κοινωνία του σήμερα.

Δ. Κοντ.