Σκηνοθεσία: Josh Trank,Σενάριο: Max Landis,Φωτογραφία:Matthew Jensen,  Πρωταγωνιστούν: Alex Russell,  Michael B. Jordan,  Michael Kelly, Ashley Hinshaw.  Διάρκεια: 83’ Διανομή: Odeon

Η ταινία ακολουθεί το «χρονικό» της περιπέτειας τριών νέων φίλων: του ΄Αντριου, ενός μοναχικού και εσωστρεφούς νέου που βρίσκεται σε σύγκρουση με τον πατέρα του ενώ η μητέρα του πάσχει από καρκίνο, του Σμιθ, που δηλώνει ότι «ξέρει και θυμάται πολλά πρόσωπα γι αυτό άλλωστε ασχολείται με την πολιτική» και του Ματ που είναι ο περισσότερο λογικός και εξισορροπητικός της παραπάνω τριάδας. Η δράση πυροδοτείται, όταν μια συγκλονιστική ανακάλυψη σε έναν κρατήρα τους δίνει υπερφυσικές δυνατότητες όπως η τηλεκίνηση και η αναίρεση της βαρύτητας. Αρχικά, το χάρισμα αυτό χρησιμοποιείται από την παρέα προς ιδίαν διασκέδαση. Όταν όμως ο ΄Αντριου αρχίζει να μετέρχεται καταχρηστικά τις «ικανότητές» του, ξεσπά σύγκρουση στην παρέα που οδηγεί σε τραγικά συμβάντα. Παράλληλα, το κλίμα στην οικογένεια του ΄Αντριου οξύνεται και ο ίδιος συμπεριφέρεται παραβατικά για να εξασφαλίσει τα φάρμακα της μητέρας του. Παρά τις προσπάθειες του Ματ, ο ΄Αντριου μετατρέπεται σε υπ’ αριθμόν ένα δημόσιο κίνδυνο.

Η ταινία του Τζος Τρανκ τοποθετεί το θεατή σε ένα γνώριμο μοτίβο. Η αφήγηση τελείται από το υποκειμενικό μάτι της κάμερας του ΄Αντριου που καταγράφει τα πάντα αρειμανίως, κάτι που μας παραπέμπει ευθέως στο πειραματισμό που είχε εισάγει πολλά χρόνια νωρίτερα το «Blair Witch Project». Καθώς η ταινία ,λοιπόν, εξελίσσεται με το πειραματικό ύφος της και υπό το μυστήριο του υπερφυσικού βλέπουμε την καταιγιστική δράση και τις επικές καταστροφές που συναντά κανείς στις υπερπαραγωγές των ταινιών του Σπήλμπεργκ και του Κάμερον να λαμβάνουν χώρα. Και, κατά την γνώμη μου, το πάντρεμα της αισθητικής της υποκειμενικής ερασιτεχνικής εικόνας (που δικαιολογείται αφηγηματικά) με τα ειδικά εφέ υπερπαραγωγής είναι μάλλον ανεπιτυχές. ΄Οσον αφορά στο εννοιολογικό κομμάτι της ταινίας, μπορώ ενδεχομένως να αναγνωρίσω την πρόθεση των δημιουργών να κάνουν ένα αλληγορικό σχόλιο για την ανάγκη των καταπιεσμένων χαρακτήρων να επιβληθούν εις βάρος των υπολοίπων με τρόπο ματαιόδοξο, όμως μια τέτοια ιδέα δεν υποστηρίζεται από την πορεία της ταινίας. Ερμηνείες που δεν πείθουν, ελλιπώς δομημένοι χαρακτήρες, έλλειψη σεναριακής οικονομίας και ,κυρίως, κατακλυσμός άναρχα κινηματογραφημένης δράσης αποδιώχνουν σύντομα το ενδιαφέρον του θεατή για την ταινία.

Εν κατακλείδι, η ταινία του Τζος Τρανκ αποστρέφει το θεατή και το αλλόκοτο κυριαρχεί σε πολλά σημεία της. Θα μπορούσε, παρ’ όλα αυτά, να εκτιμηθεί από τους λάτρεις των καλτ περιπετειών φαντασίας.

Π. Ταγκ.