Σκηνοθεσία: Jean Marc Vallee, Σενάριο: Jean Marc Vallee,  Φωτογραφία: Pieree Cotereau, Πρωταγωνιστούν: Vanessa Paradis, Kevin Parent, Helene Florent , Διάρκεια: 120', Διανομή: SEVEN

Ο Αντουάν είναι ένας πολύ πετυχημένος DJ στο Μοντρεάλ. Τα έχει όλα. Μια όμορφη σύντροφο με την οποία είναι τρελά ερωτευμένος, δύο κόρες, ένα υπέροχο σπίτι. Η Ζακλίν, από την άλλη, το μόνο που έχει είναι το παιδί της που πάσχει από Σύνδρομο Down. Ο άντρας της την εγκατέλειψε μόλις γεννήθηκε ο γιος τους, μια πολύ μέτρια δουλειά και ελάχιστα χρήματα.  Δύο ιστορίες διαφορετικά τοποθετημένες στον χρόνο. Η πρώτη στη σύγχρονη εποχή και η δεύτερη στις αρχές του '70. Ο Αντουάν, σχετικά πρόσφατα χωρισμένος ήταν παντρεμένος με τον εφηβικό του έρωτα, την Καρόλ η οποία δεν έχει καταφέρει ακόμη να ξεπεράσει το χωρισμό τους. Η  Ζακλίν από την άλλη, θέτει ως στόχο της ζωής της να μεγαλώσει όσο πιο φυσιολογικά γίνεται τον Λωράν, παραμερίζοντας κάθε τι άλλο. Οι ιστορίες εξελίσσονται εντελώς ανεξάρτητα μέχρι που στον πόνο του χωρισμού της, η Καρόλ αρχίζει να συνδέεται με τη μητέρα και το αυτιστικό παιδί της με τρόπο μεταφυσικό. Βιώνει στιγμές της τους μέχρι που...

Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα που το χειρίζεται σκηνοθετικά με περισσή μαεστρία ο Βαλέε. Πολύ δυνατός ρυθμός, νευρικό μοντάζ που εκτινάσσει αισθητικά την ταινία. Ατμοσφαιρική φωτογραφία μα πάνω από όλα μουσική. Ο συνδετικός κρίκος των πάντων είναι η μουσική. Σε όλα σχεδόν τα πλάνα υπάρχει μουσική. Είτε με την μορφή υπόκρουσης, είτε με την ύπαρξη σε κάποιο σημείο του πλάνου μηχανημάτων αναπαραγωγής ήχου. Από μπροστά μας περνούν επαγγελματικά ηχητικά συστήματα, τεπάζ καθώς κι εκείνα τα υπέροχα ραδιόφωνα της δεκαετίας του '60 που συντρόφευαν τους κατόχους τους όχι μόνο με τη μουσική τους αλλά και την υπέροχη σχεδιαστική αισθητική τους η οποία λείπει παντελώς από τις μέρες μας. 'Οσο για τη μουσική υπόκρουση καθεαυτή, μια καλά μελετημένη συλλογή προϋπαρχόντων επιλογών που
ντύνουν ιδανικά τις εικόνες. Οι ερμηνείες αρκετά καλές και μια πολύ ενδιαφέρουσα επιστροφή της Παραντί, ώριμη πια γυναίκα. Μια παρουσία εντελώς διαφορετική από εμάς που την είχαμε γνωρίσει όταν πρωτοπαρουσιάστηκε στη μουσική σκηνή με την αρκετά ιδιαίτερη φωνή της κάπου στις αρχές του '90. Αδύνατο σημείο της ταινίας το σενάριο. Οι ιστορίες συνδέονται μεταξύ τους αποσπασματικά, ενώ τα συνεχή φλάσμπακ κουράζουν το θεατή και, ως ένα σημείο, μπερδεύουν, χωρίς να επιτρέπουν στην εξέλιξη να ανασάνει με κάποιο κρεσέντο. Μόνο σε πολύ προχωρημένο στάδιο της ταινίας ο θεατής αρχίζει να βάζει σε τάξη τα συνεχή πίσω μπρος και τις, κατά τα άλλα, ασύνδετες ιστορίες. Αξίζει να σημειωθεί ότι η αναφορά στο παιδί με Σύνδρομο Down δε γίνεται για να προκαλέσει συναισθηματικά το θεατή, ούτε για να το θίξει ως θέμα κοινωνικής ευαισθητοποίησης. Μια ούτως ει άλλως πολύ ενδιαφέrουσα δουλειά με άποψη.

Π. Μακ.