του Γιάννη Γαβρίλη

GAGARIN WAY του GREGORY BURKE στο Θέατρο ''Βασιλάκου''.

Ένα έργο που στο Λονδίνο είχε ανέβει το 2001 και μετά 13 χρόνια ο Αλέξανδρος Αβρανάς (σκηνοθέτης της ταινίας ''Μiss Violence'') μας το συστήνει στο Θέατρο ''Βασιλάκου'' όπου ξεκίνησαν οι παραστάσεις. Παρακολουθήσαμε την παράσταση. Και η ''γροθιά στο στομάχι'' δεν άργησε να έρθει. 
Από το ξεκίνημά του μέχρι και την υπόκληση των ηθοποιών στο τέλος κατάφερε ο Αβρανάς να μεταφέρει στη σκηνή την ωμή και εξουθενωτική ζωή μας ,την απελπισία και το αναποτελεσματικό της όποιας και με όποιο τρόπο αντίστασής μας στην κάθε μορφή εξουσίας που μας ταλανίζει, σαρκάζοντας και λιδωρώντας μας, με την βεβαιότητα και την ασφάλεια που προσφέρει το κεφάλαιο της καπιταλιστικής επέλασης στα στελέχη της, της όποιας βαθμίδας του και στους πολιτικούς (που, βεβαίως, επιλέξαμε).
Ο Αβρανάς πήρε το έργο του Gregory Burke, το συρρίκνωσε, κόβοντας 25 περίπου σελίδες από το αρχικό κείμενο, μας έθεσε προ των υπαρκτών και αναπάντητων (ακόμη) ερωτημάτων... τι κάνω εγώ ως πολίτης, τι κάνω εγώ ως υποκείμενο άτομο σε μια αυξανόμενη συλλογική μεταλλαγή με σκοπό την πλήρη αδράνεια και τυφλή υποταγή, τι κάνω εγώ για να αντισταθώ;

Σε αυτή τη πρώτη του θεατρική σκηνοθεσία, ο Αλέξανδρος Αβρανάς προσεγγίζει το Πολιτικό Θέατρο με έναν ''επιθετικό'' και σε σωστές δόσεις άμεσο τρόπο. Εξάλλου θα ήταν ατόπημα να μην ακολουθήσει την δεδομένη πορεία και άποψη που έχει πορευτεί το Πολιτικό Θέατρο με την κλασική του έννοια, από τις αρχές του 90 μέχρι και σήμερα. Σκηνοθετική ματιά που δεν ''φλερτάρει'' με ''συνταγες'' αλλά δημιουργεί αποστρέφοντας το βλέμμα στα καθιερωμένα, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι αποποιείται των θεατρικών κανόνων. 
Όσο για τους ηθοποιούς; Υπό την καθοδήγηση του Αβρανά...
Ε Ξ Α Ι Ρ Ε Τ Ι Κ Ο Ι...
Ο Στέφανος Κοσμίδης στο ρόλο του ΈΝΤΥ του απελπισμένου υπαλλήλου που έχει χάσει (τον ώθησαν να την χάσει;)την αίσθηση του επιτρεπτού ορίου, και θεωρεί μόνη λύση διαφυγής την ωμή βία φτάνοντας έτσι μέχρι την εν ψυχρώ εκτέλεση του ΦΡΑΝΚ (τον ερμηνεύει ο Μάνος Βακούσης με πειστικότητα και με την ψυχρότητα όσο και απαξία που ''πρέπει να έχει'' ενας ανωτέρω των υφιστάμενων εργαζομένων), στελέχους της εταιρίας στην οποία δουλεύει, που απαγάγουν μαζί με τον σύντροφό του ΓΚΑΡΥ (Κώστας Ανταλόπουλος), ένα άτομο διχασμένο ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν του σοσιαλιστικού καθοδηγητισμού, της κομουνιστικής παλαιάς αίγλης και σημερινής ανυπαρξίας, αμήχανος και επί της ουσίας άπραγος μπροστά στην επέλαση της παγκοσμιοποίησης και την επικυριαρχία των πολυεθνικών. 
Όσο για τον δεύτερο, άδικο θύμα της προσχεδιασμένης τους απαγωγής, τον ΤΟΜ, προσωπικό ασφαλείας της εταιρίας , απόφοιτος Πολιτικών Επιστημών αλλά υποχείριο της καθεστηκυίας τάξης, άτολμος μεν, ευφυής δε στο μέτρο που του επιτρέπει η ''ανασφάλεια'' της ευκαιριακής ''σκατοδουλείας'' που κάνει, θύμα γιατί βρέθηκε εκεί σε λάθος στιγμή σε λάθος τόπο και χρόνο, εντελώς από σύμπτωση. Αν και αρχικά θετικός να βοηθήσει, να τους ''μπάσει'' μέσα στην αποθήκη όπου θα μεταφέρουν το θύμα της απαγωγής (δεν θα σας αποκαλύψω περισσότερα, γιατί θα χαθεί το ''σασπένς'' και πρέπει να δείτε την παράσταση) στη συνέχεια παγιδεύεται, ίσως εκούσια, και ο ίδιος μη βρίσκοντας τρόπο διαφυγής.
Όλα αυτά διαδραματίζονται σε ένα κλειστοφοβικό σκηνικό (Ευαγγελία Θεριανού) που αποτελείται από ράφια γεμάτα χαρτόκουτα συσκευασίας (που η περιέχουν μικροτσιπς, η μήπως τις ζωές μας;).
Το έργο μας αφορά, η παράσταση σας αφορά, μη την χάσετε.