Σκηνοθεσία: Ηλίας Δημητρίου, Σενάριο: Ηλίας Δημητρίου, Jan Fleischer, Μουσική: Χριστίνα Γεωργίου, Φωτογραφία: Γιώργος Γιαννέλης, Πρωταγωνιστούν: Μάριος Ιωάννου, Marlen Kaminsky, Anne Marie O' Sullivan, Διομήσης Κουφτερός, Διάρκεια: 102'
O Άντυ, ένας Κύπριος μετανάστης που έχει περάσει όλη του τη ζωή τηγανίζοντας Fish 'n' chips στο Λονδίνο, αποφασίζει να επιστρέψει στην πατρίδα του και να ανοίξει τη δική του επιχείρηση. Κάνει το όνειρό του πραγματικότητα αλλά πολύ σύντομα αυτό μετατρέπεται σε εφιάλτη, καθώς ο Άντυ έχει ξεχάσει κάτι πολύ βασικό: Η Κύπρος δεν είναι Λονδίνο.
Πρόκειται για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Ηλία Δημητρίου. και πραγματικά δε θα μπορούσε το ντεμπούτο του να γίνει με καλύτερο τρόπο. Σε επίπεδο σεναρίου η ταινία ανοίγει αρκετά μέτωπα, μεταξύ άλλων το θέμα της μετανάστευσης, της προσφυγιάς μετά την εισβολή των τουρκικών στρατευmάτων το 1974, των σχέσεων ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων αλλά και των οικογειακών αξιών. Η πλοκή ξετυλίγεται αβίαστα και χωρίς να κάνει κοιλιά, ενώ το κωμικό εναλλάσσεται με σχεδόν ιδανικό τρόπο με το πικρό. Οι ισορροπίες διατηρούνται προς όφελος της ταινίας και ο θεατής παρακολουθεί την ταινία από την αρχή μέχρι με αμείωτο το ενδιαφέρον. Οι ερμηνείες των ηθοποιών σε πολύ καλό επίπεδο και εν πάσει περιπτώσει υπηρετούν απόλυτα το σκεπτικό του σκηνοθέτη. Η μουσική είναι από τις καλύτερες που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια σε ελληνική ταινία και οποωσδήποτε περιμένουμε σύντομα να ακούσουμε και την επόμενη δουλειά της Χριστίνας Γεωργίου. Η φωτογραφία και αυτή σε υψηλά επίπεδα ενώ το μοντάζ δεν αφήνει περιθώρια να πλατιάσει σε καμία περίπτωση η ταινία.
Εν κατακλείδι η ταινία είναι πραγματικά ξεχωριστή και πιστεύουμε ότι θα πρέπει κάθε φίλος της μεγάλης οθόνης να την παρακολουθήσει.
Ένας γερμανός τουρίστας, επιστρέφει στην Γερμανία από τις διακοπές του και βρίσκει σε μια καφετέρια έναν γνωστό του έλληνα που ζει στην Γερμανία και του λέει πώς πέρασε:
ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Γεια σου Μπάμπη. Ξέρεις μόλις γύρισα από διακοπές στην πατρίδα σου! ΕΛΛΗΝΑΣ: Αλήθεια; Και πώς πέρασες Χανς; ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Υπέροχα. Πήγα στα νησιά και ξετρελάθηκε με τις παραλίες, τον ήλιο και τα καθαρά νερά. ΕΛΛΗΝΑΣ: Πέρασες κι από την Αθήνα; ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Βέβαια. Πήγα στην Ακρόπολη, στην Πλάκα, στα αρχαιολογικά μουσεία και κυκλοφόρησα στο κέντρο. ΕΛΛΗΝΑΣ: Τι σου έκανε περισσότερο εντύπωση; ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Να σου πω. Η αλήθεια είναι ότι προβληματίστηκα! Δεν περίμενα να έχετε τόσους πολλούς φασίστες στην Ελλάδα! ΕΛΛΗΝΑΣ: Φασίστες; Πώς το έβγαλες αυτό το συμπέρασμα; ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Μα, όπου κυκλοφορούσα, πολλοί έλληνες είχαν υψωμένο το χέρι σε φασιστικό χαιρετισμό! ΕΛΛΗΝΑΣ: Τι εννοείς; Μήπως κρατούσαν το ένα χέρι ψηλά, από το ύψος του αγκώνα, με την παλάμη μπροστά; ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Ναι. Ακριβώς έτσι. ΕΛΛΗΝΑΣ: Γελάει. Λάθος συμπέρασμα έβγαλες. Δεν το σηκώνουν επειδή είναι φα-σίστες. Από αγκύλωση το έχουν πάθει! ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Ομαδική αγκύλωση; Αφού ήταν πάνω από τους μισούς που συνάντησα. ΕΛΛΗΝΑΣ: Να σου εξηγήσω. Αυτοί είναι οδηγοί, που κυκλοφορούν πεζοί! ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Και γιατί είχαν το χέρι ψηλά; Μήπως όταν συναντούν άλλους οδηγούς πεζούς το συνηθίζουν σαν ένδειξη χαιρετισμού; Είχα ακούσει βέβαια ότι οι έλληνες οδηγοί δίνουν μούντζες, ο ένας στον άλλο. Αλλά αυτοί που είδα, δεν είχαν ανοικτά τα δάχτυλα! ΕΛΛΗΝΑΣ: Δεν κατάλαβες. Δεν είναι μούντζες ούτε φασιστικός χαιρετισμός. Απλά, επειδή σε κάθε φανάρι στην Αθήνα υπάρχει κι ένας τουλάχιστον αλλοδαπός, που θέλει να τους καθαρίσει τα τζάμια, είναι η κίνηση τέτοια. ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Δηλαδή; ΕΛΛΗΝΑΣ: Ο αλλοδαπός τους ρωτάει: Να τα πλύνω; Κι εκείνοι σηκώνουν το χέρι μέσα από το αυτοκίνητο και του κάνουν νόημα, όχι! ΦΕΡΜΑΝΟΣ: Και τι σχέση έχει αυτό με τον χαιρετισμό; ΕΛΛΗΝΑΣ: Και βέβαια έχει. Κι εσύ, άμα σήκωνες τόσες πολλές φορές το χέρι, σε κάθε φανάρι που συναντούσες, στο τέλος θα πάθαινες αγκύλωση, θα σου έμενε μόνιμα όρθιο και δεν θα μπορούσες να το κατεβάσεις!