Σκηνοθεσία: Tim Burton, Σενάριο: Seth Grahame-Smith, John August, Μουσική: Danny Elfman, Φωτογραφία: Bruno Delbonnel, Πρωταγωνιστούν:Johhny Depp ,Michelle Pfeiffer, Helena Bonham Carter, Eva Green, Διάρκεια: 113’, Διανομή: Village Films
Βρισκόμαστε στα τέλη του 18ου αιώνα. Ο γόνος μιας αριστοκρατικής οικογένειας μεταναστών από την Αγγλία είναι ερωτευμένος με τη γυναίκα των ονείρων του. Για κακή του τύχη όμως κι άλλη μια κοπέλα είναι ερωτευμένη μαζί του. Αυτό που κάνει τα πράγματα τραγικά είναι ότι η «άλλη» είναι μάγισσα με αποτέλεσμα να ασκήσει μαύρη μαγεία στο ζευγάρι διαλύοντάς το. Η κοπέλα αυτοκτονεί ενώ ο νεαρός μετατρέπεται σε βρικόλακα. Οι χωρικοί της περιοχής το καταλαβαίνουν και τον θάβουν σε σιδερένιο φέρετρο. Μεταφερόμαστε στις αρχές του 1970. Κατά τη διάρκεια εργασιών ανακαλύπτεται το φέρετρο με τον πρωταγωνιστή μας μέσα, ζωντανό και πεινασμένο όσο ποτέ ο οποίος είναι υποχρεωμένος να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα της εποχής, τα παντελώς άγνωστα σε αυτόν. Τα πράγματα όμως είναι πολύ πιο πολύπλοκα από όσο μοιάζουν αρχικά. Η μάγισσα που τον καταδίκασε να γίνει βρικόλακας είναι ολοζώντανη και παρούσα!
Όταν ανακοινώνεται μια νέα ταινία του Τιμ Μπάρτον, αυτό από μόνο του αποτελεί γεγονός. Αναμφίβολα είναι ο καλύτερος παραμυθάς τρόμου που διαθέτει στο οπλοστάσιό του το Χόλυγουντ. Αυτό συνέβη και με τη συγκεκριμένη ταινία. Πολυαναμενόμενη! Σίγουρα εμπεριέχει όλα τα στοιχεία για τα οποία ο Μπάρτον έχει ξεχωρίσει. Τρόμο, κωμωδία, παρωδία, απίθανες καταστάσεις και φυσικά τον Ντεπ και την Κάρτερ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως τον πρόδωσε το σενάριο. Οπωσδήποτε έξυπνο και σίγουρα πετυχημένη σάτιρα αλλά δεν έχει αυτό που είχε πχ ο Σκαθαροζούμης ή τη μαγεία του Εφιάλτη των Χριστουγέννων ή ακόμη το παιχνίδισμα της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων. Στα θετικά στοιχεία η φωτογραφία η οποία υπηρετεί πιστά το σκεπτικό του Μπάρτον ή πολύ ωραία πρωτότυπη μουσική του Έλφμαν αλλά και οι απίθανες επιλογές των τραγουδιών της εποχής (τώρα αν πω ότι δεν γράφονται πια τέτοια τραγούδια θα ακουστώ κοινότυπος;). Tο μοντάζ είναι στα επίπεδα μιας επαγγελματικής χολυγουντιανής παραγωγής αλλά πουσε κάποιες στιγμές επιτρέπει να γίνει κοιλιά στην εξέλιξη.
Μια ταινία του Μπάρτον την κρίνεις σε σχέση με τις προηγούμενές του και σίγουρα περιμένεις κάτι πολύ, μα πάρα πολύ! Στην περίπτωση αυτή το αποτέλεσμα είναι κάπως απογοητευτικό. Αν μιλούσαμε για άλλο δημιουργό τα στάνταρ θα ήταν εντελώς διαφορετικά και τα ταινία θα κρινόταν διαφορετικά. Πάντως πρόκειται για μια διασκεδαστική ταινία που δε θα χάσουν οι φαν του Μπάρτον και του Ντεπ.