Σκηνοθεσία: Jean Pierre Ameris, Σενάριο: Jean Pierre Ameris, Φωτογραφία: Gerard Simon, Μουσική: Stephane Moucha, Πρωταγωνιστούν: Gerard Depardieu, Marc Andre Grodin, Emmanuelle Seigner, Διάρκεια: 95', Διανομή:
Κατά τη διάρκεια ενός δριμύ χειμώνα, ο σαλτιμπάγκος Ουρσούς, βάζει στην τρώγλη του δύο ορφανά για να μην πεθάνουν από το κρύο: τον Γκουινπλέν, ένα μικρό αγόρι στο πρόσωπο του οποίου είναι χαραγμένο ένα στίγμα που του προσδίδει ένα μόνιμο «χαμόγελο» και την Ντεά, ένα τυφλό κοριτσάκι. Μερικά χρόνια αργότερα, οι τρεις τους παίρνουν τους δρόμους και διοργανώνουν θεάματα, με τον Γκουινπλέν να κλέβει την προσοχή. Το έφηβο, πλέον, αγόρι ενθουσιάζει τα πλήθη και του ανοίγει διάπλατα την πόρτα της επιτυχίας. Μόνο που η δόξα του τον απομακρύνει από τα μοναδικά άτομα στον κόσμο που τον αγάπησαν πραγματικά: τον Ουρσούς και την Ντεά.
Η ταινία του Ζαν Πιέρ Αμερίς επιχειρεί να παραμείνει πιστό στην ατμόσφαιρα του Βίκτορος Ουγκώ και σε μεγάλο βαθμό το επιτυγχάνει. Η φωτογραφία, τα χρώματα της ταινίας και οι επιλεγμένοι χώροι μας εντάσσουν ευθύς εξαρχής στο ιδιαίτερο σύμπαν του σπουδαίου Γάλλου συγγραφέα: Στον κόσμο των φτωχών και των κατατρεγμένων, όπου η δυστυχία είναι καθημερινότητα. Σε κάποια στιγμή της ταινίας ο Γκουινπλέν απευθύνεται στον Ουρσούς, ρωτώντας τον αν ένιωθε ευτυχισμένος με την συντροφιά τους. Και η απάντησή του ήταν: «Ποτέ μου δεν έχω νιώσει ευτυχισμένος.» Ο Ουγκώ μέσα από το παραμυθιακό του ύφος, καταδεικνύει την καταδίκη των κατώτερων τάξεων της εποχής του, δίχως να παραλείψει να καυτηριάσει την εθελοτυφλία και την υποκρισία των αριστοκρατών. Συνάμα, όπως και με τον Γιάννη Αγιάννη, ο κεντρικός ήρωας θα έχει την ευκαιρία να αναρριχηθεί ανάμεσα στους δύο κόσμους και να προσπαθήσει να μεταβάλλει τις ισορροπίες.
Στον αντίποδα, μπορεί η ταινία να αφιερώνεται στο να αποδώσει πιστά την γραφή του Ουγκώ, αποτυγχάνει όμως στο να αποκτήσει δικό της ύφος, ρυθμό και υπόσταση. Συνέπεια: εν τη εξελίξει της, φαίνεται να κυλά αργά, παγιδευμένη ίσως στην ακαδημαϊκή της σκηνοθεσία και να στηρίζεται εν πολλοίς στον γερόλυκο Ντεπαρντιέ, δίχως να βλέπουμε κάτι αξιόλογο ερμηνευτικά από τους άλλους δύο πρωταγωνιστές της ταινίας.
Κλείνοντας, με εξαίρεση την παρουσία του Ζεράρ Ντιεπαρντιέ και την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, «ο Άνθρωπος που γελά» είναι μια ταινία που πιθανώς να περάσει απαρατήρητη, ιδίως αν αναλογιστούμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που το εν λόγω μυθιστόρημα του Ουγκώ μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη, με ξεχωριστή την εξπρεσιονιστική εκδοχή του Πάουλ Λένι.
Σκηνοθεσία: Juan Antonio Bayona, Σενάριο: Sergio Sanchez, Maria Belon, Φωτογραφία: Oscar Faura, Μουσική: Fernando Velasquez, Πρωταγωνιστούν: Naomi Watts, Ewan McGregor, Tom Holland, Διάρκεια: 114', Διανομή: Village
Ο Χένρι, στέλεχος εταιρείας στην Ιαπωνία και η Μαρία, γιατρός που δεν ασκεί το επάγγελμά της προκειμένου να μεγαλώσει τα τρία τους παιδιά, Λούκας, Τόμας και Σιμόν, αποφασίζουν να περάσουν τις διακοπές των Χριστουγέννων σε ένα ειδυλλιακό θέρετρο της Ταϊλάνδης. Το πρωί της 26ης Δεκεμβρίου του 2006 τους βρίσκει να χαλαρώνουν στην πισίνα του πολυτελούς τους ξενοδοχείου, ώσπου βλέπουν με τα μάτια τους την συνταρακτικότερη φυσική καταστροφή της εποχής μας. Το τσουνάμι καταστρέφει ότι συναντήσει στο διάβα του, και η πενταμελής οικογένεια καλείται να επιβιώσει ανάμεσα στα ερείπια. Είναι, όμως, χωρισμένη στα δύο. Ο Χένρι με τον Σιμόν και τον Τόμας αναζητούν τα άλλα δύο μέλη της οικογένειας, ενώ η Μαρία τραυματισμένη τριγυρνά απελπισμένα με το μεγάλο της γιο, Λούκας.
Η νέα ταινία του Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα αφηγείται την αληθινή ιστορία μιας ισπανικής οικογένειας που έζησε την κόλαση αυτής της πρωτοφανούς φυσικής καταστροφής. Επειδή, λοιπόν, η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, που μάλιστα είναι ακόμα νωπά στη μνήμη των περισσοτέρων, θα μπορούσε να αναγνωσθεί και ως μια ταινία μυθοπλασίας, με ντοκιμαντερίστικη ματιά, παρόλα αυτά. Πράγματι, σε τεχνικό επίπεδο, η ταινία είναι αρτιότατη. Οι εικόνες της φρίκης αποδίδονται στο ακέραιο και ο ανθρώπινος πόνος και οδυρμός σοκάρει και σε μερικά σημεία αποστρέφει τον θεατή. Επομένως, σε πρώτο επίπεδο, στα θετικά της ταινίας καταλογίζεται ότι επιτυγχάνει να κεντρίσει το ενδιαφέρον του θεατή και να περιγράψει το χρονικό μιας πρόσφατης τραγωδίας.
Ας περάσουμε, τώρα, στην αφήγηση και τους χαρακτήρες της ταινίας. Έχουμε να σημειώσουμε ότι η ανάπτυξη και η περιγραφή των μεταξύ των μελών της οικογενείας σχέσεων είναι τουλάχιστον προσχηματική. Η εισαγωγική σεκάνς της ταινίας μας δείχνει την οικογένεια στο αεροπλάνο που τραντάζεται από κενά αέρος εν είδει προοικονομίας. Κατόπιν, ο Χένρι περιγράφει κάποιες ανησυχίες του για την τρέχουσα δουλειά του και ο φακός αναλώνεται σε κάποιες τυπικές, χαρούμενες, οικογενειακές στιγμές. Αυτά μέχρι να φτάσουμε στο κρίσιμο σημείο της αφήγησης.
Εν κατακλείδι, αποκτούμε την εντύπωση ότι η ταινία πιο πολύ παίρνει ως αφορμή την ιστορία της οικογένειας για να περιγράψει τα όσα συνέβησαν γενικά, κάνοντάς το φυσικά με ένα εξαιρετικό οπτικό αποτέλεσμα, και λιγότερο χρησιμοποιεί το πλαίσιο της ιστορίας για να «φωτίσει» τις συγκρούσεις μεταξύ των χαρακτήρων.