|
 H συγγραφέας Βάσω Παπαδοπούλου μιλάει με τον Π. Μακρίδη για το μυθιστόρημα της, «Αλμυρά ευλογημένα βλέμματα»
ΤοΚ: Το «Αλμυρά Ευλογημένα Βλέμματα» είναι το πρώτο σας βιβλίο, όμως στον αναγνώστη δεν δίνει αυτή την εντύπωση, δηλαδή δεν υπάρχουν ή τουλάχιστον δεν είναι εμφανή τα σημάδια όπως θα ήταν και λογικό και αναμενόμενο. Που νομίζεται ότι οφείλεται αυτό;
ΒΠ: Είναι το πρώτο κείμενο που εκδόθηκε, δεν είναι το πρώτο μεγάλο, ολοκληρωμένο έργο που βρίσκεται στα συρτάρια μου. Πάντα κάτι ‘μουντζουρώνω’, πάντα υπάρχει μολύβι και μπλοκ στην τσάντα μου, όλο και κάτι σημειώνω κυρίως όμως διαβάζω. Είμαι αναγνώστρια από τα έξι μου χρόνια και ελπίζω να μη σταματήσω ποτέ. Η διαδικασία του ‘ξεκλειδώματος’ ενός μύθου, είναι μία μεγάλη απόλαυση για μένα. Τα ‘ταξίδια’ μέσα στις σελίδες κάθε βιβλίου, ο τρόπος ‘ξενάγησης’ από τον συγγραφέα, διαφορετικός κάθε φορά, πέρα από την απόλαυση προσφέρουν και γνώση. Ασυναίσθητα μαθαίνεις πώς να τοποθετείς τις λέξεις στη σειρά, με τον καιρό θέλεις να διηγηθείς και μία δική σου εμπειρία. Υπάρχουν βέβαια και τεχνικές και ένα σωρό άλλες παράμετροι, στην περίπτωσή μου η ώθηση δόθηκε από το εργαστήριο ‘γραφής’ που παρακολούθησα και από τον εξαιρετικό κ. Μάρκο Φράγκο που μου έδειξε τον τρόπο να βάζω τις σκέψεις στο χαρτί με τάξη, ώστε να υπάρχει ενιαίο αποτέλεσμα.
ΤοΚ: Στο βιβλίο σας περιγράφονται χαρακτήρες και καταστάσεις με ακρίβεια, όπως οι λεπτομέρειες του καθημερινού μοναστικού βίου, η ψυχοσύνθεση της χορεύτριας-μοναχής Ιωάννας, ο «χαζός» του χωριού, ο «ρέμπελος» θείος κλπ, Αυτό το γεγονός προϋποθέτει μακροχρόνια μελέτη - παρατήρηση καταστάσεων και χαρακτήρων ή ίσως την ύπαρξη κάποιων βιωματικών καταστάσεων;
ΒΠ: Είναι όλα μαζί. Δε σας κρύβω πως είμαι από τους ανθρώπους που τους αρέσει να ακούνε τις συζητήσεις αγνώστων. Πολλές φορές κάθομαι μόνη σε καφέ, παρακολουθώ και καταγράφω τα πάντα, σκόρπιες φράσεις, εκφράσεις των προσώπων, τον τρόπο που πιάνουν το ποτήρι, τα ρούχα τους και ένα σωρό άλλες τέτοιες μικρές στιγμές. Όπως επίσης, πολλές φορές βλέπω ένα πρόσωπο άγνωστο και του δίνω διάφορους ρόλους, ή προσπαθώ να μαντέψω το επάγγελμά του, την οικογενειακή του κατάσταση και άλλα τέτοια περίεργα. Ο Αντρέας, για παράδειγμα είναι άτομο που το συνάντησα σε κάποιες διακοπές και επί δεκαπέντε ημέρες τον παρατηρούσα. Υπάρχουν όμως και πολλές βιωματικές σκηνές, όπως τα ατέλειωτα τραπεζώματα ή οι καυγάδες για την πληρωμή του λογαριασμού, αυτά τα έζησα σε όλο τους το μεγαλείο κυρίως στη δεκαετία που περιγράφω. Σε ότι αφορά μοναστήρια ή χορεύτριες οι γνώσεις είναι ελάχιστες το ίδιο και οι παρατηρήσεις, αλλά υπάρχουν μαρτυρίες από ανθρώπους που έχω γνωρίσει.
 ΤοΚ: Στο βιβλίο σας υπάρχουν δύο μεγάλες ανατροπές, κατά τη γνώμη μου. Η πρώτη αφορά στην εντύπωση που νομίζω έχουμε οι περισσότεροι όταν αναφερόμαστε σε μονές και μοναστικό βίο, δε νομίζω πως θεωρούμε αυτούς τους χώρους ως το προοδευτικότερο κομμάτι της κοινωνίας. Η αδελφή Θέκλα όμως είναι εντυπωσιακά ανατρεπτική και η δεύτερη στο τέλος και αφορά τους δύο κεντρικούς ήρωες.
ΒΠ: Όλοι οι χώροι, ολόκληρη η κοινωνία μας αποτελείται από άτομα μοναδικά, εξαιρετικά, ιδιόμορφα. Μπορεί η πλειονότητα να μην είναι προοδευτική όμως σε όλους τους χώρους υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Η διαφορά σε όλα τα επίπεδα γίνεται από αυτές τις διαφορετικές οπτικές. Σε όλους τους χώρους συναντάμε κάποιους ανθρώπους ‘φωτισμένους’, για παράδειγμα θυμόμαστε όλους τους δασκάλους μας ή μόνο αυτούς που ήταν ‘αλλιώτικοι’;
Έτσι είναι και η Θέκλα, μία γυναίκα που μέσα από τις κλειστές αυλές, βλέπει καθαρότερα, μακρύτερα. Έχει όμως μία ‘πυξίδα’ για να την οδηγεί. Μη περιμένετε να σας ομολογήσω ποια είναι αυτή, θα την βρείτε μόνοι σας. Όσο για την ανατροπή που λέτε πως υπάρχει στο τέλος, υπάρχει; Διαφωνώ. Το θέμα όμως είναι πως θα το δει ο κάθε αναγνώστης.
ΤοΚ: Δεδομένων των άθλιων οικονομικών συνθηκών που βιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία και με διαρκώς αυξανόμενη την ‘εθνική μας κατάθλιψη’ πιστεύεται πως η Τέχνη, ο Πολιτισμός και το Βιβλίο ειδικότερα δίνει κάποια ελπίδα;
ΒΠ: Είναι απολύτως βέβαιο πως ο Πολιτισμός στο σύνολό του, είναι η μόνη ελπίδα. Δείτε γύρω σας πόσες νέες θεατρικές ομάδες δημιουργούνται, πόσα καινούργια μουσικά γκρουπάκια εμφανίζονται, πόσοι νέοι ζωγράφοι δημιουργούν ομάδες και εκθέτουν τα έργα τους. Ο Πολιτισμός και η Τέχνη δημιουργεί την συνεργασία και αυτό το ΣΥΝ κάνει την διαφορά. Το βιβλίο εκδόθηκε από ένα νέο εκδοτικό σχήμα, την Άνεμος Εκδοτική, που δημιουργήθηκε μέσα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς και προσπαθεί να σταθεί και να προσφέρει έργο. Αυτό το γεγονός γεννά την ελπίδα όχι μόνο στον χώρο του Πολιτισμού, αλλά γενικότερα στην κοινωνία μας. Το «μαζί» θα μας δώσει την ώθηση για τα καλύτερα που πρέπει να περιμένουμε.
ΤοΚ: Αφού ‘στεγνώσουν’ και «ξαρμυρίσουν» τα βλέμματα, θα έχουμε νέο βιβλίο σας;
ΒΠ: Σωστά το θέσατε, αφού «στεγνώσουν» και «ξαρμυρίσουν» θα έρθουν άλλα βλέμματα και άλλες οπτικές. Χρειάζεται όμως χρόνος για να βρεθεί το βιβλίο στα χέρια των αναγνωστών, να ακούσουμε τις απόψεις και την κρίση τους και μετά θα έρθει κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό όμως.
|