της Ζέτας Καρασπήλιου 

 

Με επίκεντρο τον γάμο, τη σημαντική αυτή στιγμή στη ζωή της γυναίκας, η έκθεση «Νύφες. Παράδοση και μόδα στην Ελλάδα» παρουσιάζει ένα μεγάλο εύρος ενδυμάτων από τις συλλογές του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος.

Ξεκινώντας από τις παραδοσιακές νυφικές φορεσιές του 19ου αιώνα και περνώντας στην ευρωπαϊκή μόδα, η έκθεση φιλοδοξεί να αναδείξει την ποικιλία των σχημάτων και των διακοσμητικών στοιχείων που παρουσιάζουν τα νυφικά ενδύματα, και μέσω αυτής της ποικιλίας την ιδιαίτερη κοινωνική και βιωματική λειτουργία του νυφικού φορέματος. Ακολουθώντας την εξέλιξη του κομβικού αυτού ενδύματος μέσα στον χρόνο, η έκθεση αναφέρεται παράλληλα στην εξέλιξη τόσο των ενδυματολογικών κωδίκων που καθορίζουν τη χρήση του στην Ελλάδα όσο και των εθίμων και των τελετουργιών που το συνοδεύουν. 

Στην πολυχρωμία των τοπικών νυφικών ενδυμασιών του 19ου αιώνα αρχίζει να προστίθεται στις αρχές του 20ού το λευκό χρώμα με τη μορφή ενός πέπλου που φοριέται πάνω από τον παραδοσιακό πολυποίκιλτο κεφαλόδεσμο. Η προσθήκη αυτή αποτελεί έναν μακρινό απόηχο του λευκού νυφικού που καθιερώνεται στην Ευρώπη μετά το γάμο της βασίλισσας Βικτωρίας. Το λευκό νυφικό θα εκτοπίσει σταδιακά τις τοπικές φορεσιές και θα αποτελέσει έναν κανόνα, από τον οποίο δε θα λείψουν κάποιες ενδιαφέρουσες εξαιρέσεις. Έκτοτε η δημιουργία του νυφικού ενδύματος συμβαδίζει με τις τάσεις της μόδας, αντλώντας όλο και συχνότερα τα τελευταία χρόνια έμπνευση από σχήματα του παρελθόντος. Ταυτόχρονα αποτυπώνει τόσο τις προσωπικές ενδυματολογικές επιλογές των γυναικών που τα φόρεσαν, όσο και τις ιδιαίτερες κοινωνικές συνθήκες της εποχής τους.

Στην έκθεση περιλαμβάνονται δημιουργίες ιστορικών ελληνικών οίκων (Mady Donnet, Georgette, Οίκος Τσούχλου, Οίκος Τσοπανέλη, C. Mavropoulos, Νίκος-Τάκης), ενώ δεν λείπουν και τα διεθνή ονόματα του χώρου (Jean Dessès, Mme Grès, Yves Dooms, Etienne Brunel).

Η έκθεση «Νύφες. Παράδοση και μόδα στην Ελλάδα» εντάσσεται στο εορτασμό για την επέτειο των 40 χρόνων από την ίδρυση του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος. Με την παρουσίαση της έκθεσης το Ίδρυμα αποτίνει για άλλη μια φορά φόρο τιμής στους δωρητές του, καθώς το υλικό που παρουσιάζει προέρχεται κατά κύριο λόγο από δωρεές. Το γεγονός αυτό, αλλά και η ιδιαίτερη μνεία που γίνεται στις γυναίκες που φόρεσαν τα νυφικά που εκτίθενται τονίζουν τον βιωματικό χαρακτήρα ενός ενδύματος με έντονο συναισθηματικό φορτίο και φωτίζουν την προσωπικότητα της γυναίκας που το επέλεξε για τη σημαντική αυτή στιγμή της ζωής της.  

 

Ξεναγήσεις για το ευρύ κοινό θα πραγματοποιηθούν τα Σάββατα 8, 15, 22 Φεβρουαρίου, 8, 15, 29 Μαρτίου & 5 Απριλίου. Οι ξεναγήσεις θα πραγματοποιούνται στις 12:30 και θα επιβαρύνουν το εισιτήριο με το ποσό των 2 €.

 

Tου Γιάννη Γαβρίλη

 

Στο ''open house'' του 3ου ορόφου του Ιδρύματος Μιχ. Κακογιάννη (Πειραιώς 206).

Η Ελένη Ουζουνίδου  ''ερμηνεύει'' στιγμές γυναικών (η μήπως της ίδιας γυναίκας;) σε διαφορετικούς χρόνους (η μήπως ο χρόνος έχει σταματήσει;). 

 

Θραύσματα από τα έργα της Λούλας Αναγνωστάκη ''Σ' εσάς που ακούτε'', ''Αντόνιο ή το μήνυμα'', '' Η πόλη'', '' Διαμάντια καΙ μπλουζ'', '' Ο ήχος του όπλου'' και ολόκληρο το έργο ''Ο ουρανός κατακόκκινος''.

 

Υπό την σκηνοθετική ματιά ενός συνθέτη. Του Σταμάτη Κραουνάκη (που ερμηνεύει και συνθέσεις του στο πιάνο κατά την διάρκεια της παράστασης).

Αναρωτήθηκα:

 

Πως να ''υποδυθείς'' τον τόσο αληθινό, καυστικό, με χιούμορ και παράλληλα απελπισία γραπτό λόγο της Αναγνωστάκη.

Πως μπορεί σε μορφή θεατρικού μονολόγου και σε καθορισμένα χρονικά όρια να ''περάσει'' στο εκ του ''σύνεγγυς'' κοινό που παρακολουθεί όλος ο κόσμος της Αναγνωστάκη, αυτός ο ''δικός'' της κόσμος της βίας, της μοναξιάς, της απώλειας, της ελπίδας και πάνω απ' όλα... εκείνο το ''εγώ δεν βολεύομαι''. 

Και όμως.

Να, που αρκεί μια ευαίσθητη και με έντονο το αίσθημα της θεατρικής πειθαρχίας Ουζουνίδου...(μαζι της στο ''Ο ήχος του όπλου'' ο εξαιρετικός Χρήστος Γεροντίδης).

Να, που αρκεί ένας διορατικός και με αίσθηση ευθύνης Κραουνάκης (ευφυές το εύρημα της επί σκηνής ενδυματολογικής αλλαγής της Ουζουνίδου, παρέπεμπε στην απογύμνωση της ανθρώπινης υπόστασης και της ανάγκης επαναπροσδιορίσμου της) για να ανέβει μια παράσταση με λιτά μέσα μα πλούσια σε υποκριτική ,σε προκλητική απόδοση, σε απόλυτους θεατρικούς ρυθμούς και χρόνους ούτως ώστε να προκαλέσει το (ανυποψίαστο ενίοτε) κοινό. Και εδώ όντως έχουμε να κάνουμε με πρόκληση. Γιατί ναι μεν έχουμε δει έργα της Λούλας Αναγνωστάκη στο Θέατρο. Έτσι όμως, θα μου επιτρέψετε, δεν είχαν ξαναερμηνευτεί αυτά τα κείμενα τα τόσο αληθινά, τα τόσο ζωντανά που κυριολεκτικά πάλλονται από την κινητικότητα μιας ιδιαίτερης γραφής, μιας συγγραφικής αυτογνωσίας, αυτοκριτικής, αυτοσαρκασμού και που τόσο έντονα ''αποκαλύπτουν'' τις δικές μας τις ζωές.

 

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 20.00 για δέκα παραστάσεις.

Την παράσταση ''βάφτισε'' η ίδια η Λούλα Αναγνωστάκη ''I Love U''.

 

Σύνθεση κειμένων, Σταμάτης Κραουνάκης, Αλεξάνδρα Παντελάκη.

Μουσική,Ιδέα,Σκηνοθεσία,Πιάνο: Σταμάτης Κραουνάκης.

Ενδυματολόγος: Δέσποινα Χειμωνά.

Φωτισμοι: Δημήτρης Στίγκας.

Βοηθός σκηνοθέτη, Χρήστος Μουστάκας.

 

Δημοσιεύουμε την ανακοίνωση του Σωματείου των εργαζομένων στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και συντασσόμαστε εξ ολοκλήρου μαζί τους. Το ΜΜΑ είναι από τους σημαντικότερους πολιτιστικούς φορείς στη χώρα μας και η λειτουργία του πρέπει να συνεχιστεί απρόσκοπτα. 

 

 

Οκτώ μήνες μετά τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης για οριστική λύση, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών πνέει τα λοίσθια…

 

Το Μέγαρο Μουσικής δεν είναι επιχείρηση, σκοπός του δεν είναι το κέρδος, είναι ο πολιτισμός − και γι’ αυτό επιχορηγείται.

 

Εξαρχής ήταν γνωστό στο κράτος ότι τα δάνεια για την ανέγερση του νέου κτιρίου δεν θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση να εξυπηρετηθούν από το ίδιο το Μέγαρο. Ως εκ τούτου, το ελληνικό Δημόσιο ανέλαβε, από την πρώτη στιγμή, ως εγγυητής, να αποπληρώνει τις δόσεις του δανείου. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, η λειτουργική επιχορήγηση του Μεγάρου Μουσικής χρησιμοποιείται για την αποπληρωμή των δόσεων του δανείου. 

 

Έτσι πλέον το Μέγαρο αδυνατεί να καλύψει τις λειτουργικές του δαπάνες, καθώς και τη μισθοδοσία των εργαζομένων. 

 

Να υπενθυμίσουμε εδώ για άλλη μια φορά ότι, ακόμη κι αν το Μέγαρο πάψει να λειτουργεί, το ελληνικό Δημόσιο θα συνεχίσει, ως εγγυητής, την αποπληρωμή των δανείων.

 

Όλο αυτόν τον καιρό το Μέγαρο συνέχισε την υποδειγματική λειτουργία του στηριζόμενο εν πολλοίς στην ευσυνειδησία των υπαλλήλων του, και παρά τις ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες. Μεταξύ άλλων εκδηλώσεων, και η πολύ σημαντική τελετή έναρξης της ελληνικής προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση πραγματοποιήθηκε άψογα, χάρη στον επαγγελματισμό των εργαζομένων. 

 

Κανείς δεν έχει καταλάβει πως το Μέγαρο καταρρέει. Πως, αν δεν αλλάξει κάτι γρήγορα, το Μέγαρο κλείνει!

 

Η κυβέρνηση έχει δηλώσει πως θέλει το Μέγαρο ανοιχτό, αλλά οι λύσεις αργούν. 

Και εμείς, οι εργαζόμενοι του Μεγάρου, κρούουμε κώδωνα κινδύνου σε μια περίοδο που ο δεσμός του Μεγάρου με την κοινωνία ολοένα και ενδυναμώνεται.

 

Ζητάμε την οριστική λύση που θα διασφαλίζει όχι μόνο το αύριο του Οργανισμού και τις θέσεις εργασίας μας, αλλά κυρίως την ίδια και καλύτερη ακόμη ποιότητα λειτουργίας και παροχής υπηρεσιών για το κοινό.

 

Το πρόβλημα με το Μέγαρο δεν είναι απλώς αν θα χάσουν τη θέση τους άλλοι 195 εργαζόμενοι, αλλά αν αντέχει μια ολόκληρη κοινωνία να χάσει την πρόσβασή της σ’ αυτό το παράθυρο που ανοίγει για όλους μας η Τέχνη. Όπως έγραψε πρόσφατα ο μουσικός και μέλος του Δ.Σ. του ΟΜΜΑ Αλκίνοος Ιωαννίδης: «Αν έλεγε κανείς στους κατοίκους της Γλασκώβης, της Σεούλ, του Καράκας, του Σικάγο, της Στοκχόλμης, της Αβάνας, του Παρισιού ή της Μόσχας πως το δικό τους Μέγαρο πρέπει να κλείσει, θα τον έπαιρναν με τις πέτρες αριστεροί, δεξιοί, πλούσιοι, φτωχοί, αναρχικοί και λογιστές… Ο χώρος αυτός ανήκει σε όλους τους κατοίκους του τόπου. Ανήκει εξίσου στον χορηγό και στον άνεργο ή στον φοιτητή, που μπορεί να παρακολουθήσει δωρεάν ή με ελάχιστο εισιτήριο σπουδαίες συναυλίες κλασικής και άλλης μουσικής, έχοντας επίσης ελεύθερη πρόσβαση σε μια ανοιχτή, σύγχρονη Μουσική Βιβλιοθήκη».

 

Ιδιοκτήτης του Μεγάρου είναι ο κάθε έλληνας πολίτης. 

Το μέλλον του Μεγάρου μας αφορά όλους. Γιατί είναι το μέλλον που πρέπει να οραματιζόμαστε για τον εαυτό μας και για τις γενιές που έρχονται. 

 

Το Δ.Σ. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Μουσική κωμωδία των αδερφών Τάκη και Γιάννη Φίνα. Κάθε Κυριακή στις 18.30 στο Half Note Jazz Club

 

 Οι δίδυμοι τενόροι και πιανίστες, Τάκης και Γιάννης Φίνας (Duo Fina), παρουσιάζουν φέτος στη σκηνή του "Half Note Jazz Club" τη νέα τους μουσική παράσταση "Δυο Τενόροι στα Μπουζούκια". Οι αδερφοί Φίνα έχουν χαρακτηριστεί ως μοναδικό φαινόμενο δίδυμων τενόρων και πιανιστών με κοινή καριέρα και έχουν πραγματοποιήσει πολυάριθμες εμφανίσεις σε Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική, Ασία και Αφρική. Η άψογη τεχνική της φωνής τους, σε συνδυασμό με τις χαρισματικές μουσικές τους ικανότητες και την θεατρική τους παρουσία, συνθέτουν ένα σπάνιο ντουέτο στα μουσικά δρώμενα παγκοσμίως.

 

Στη μουσική κωμωδία «Δυο τενόροι στα μπουζούκια», σύμφωνα με το σενάριο, το οποίο μαζί με την σκηνοθεσία υπογράφουν οι αδερφοί Φίνα, δύο τραγουδιστές της όπερας, μένουν άνεργοι, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Δίχως να έχουν άλλη επιλογή για την επιβίωσή τους, αποχαιρετούν τη μεγάλη τους αγάπη που είναι το κλασικό τραγούδι και αποφασίζουν να εργαστούν σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης, αφού πρώτα περάσουν με επιτυχία το στάδιο της οντισιόν... Όμως, θα καταφέρουν να ανταποκριθούν επιτυχώς στις απαιτήσεις του νέου ρεπερτορίου τους.;

Μία μουσική κωμωδία του γνωστού λυρικού ντουέτου, που για άλλη μια φορά θα μας οδηγήσει στον κόσμο του χιούμορ, της ανατροπής και των εκπλήξεων. Μαζί τους, στον ρόλο του Μαγαζάτορα... ο Παναγιώτης Γεώργας.