της ΝΟΡΑΣ ΡΑΛΛΗ

«Το ξέρω πως έχουμε καιρό να τα πούμε. Όχι, δε σε ξέχασα. Πώς να ξεχάσω, μωρέ, μόνο εσύ μου απόμεινες... Αλίμονο, αν χάσουμε και τη μνήμη μας, πώς θα μπορέσουμε να ξαναονειρευτούμε;... Όχι, ούτε φοβάμαι μη μου κάνει "ψυχολογικό πορτρέτο" η ασφάλεια, άμα βρει τα χειρόγραφά μου σε καμιά έρευνα. Δεν είμαι πια στη φυλακή, κι απ’ ότι φαίνεται, θ’ αργήσουμε κάμποσο ακόμα να μπούμε... Μπα, γιατί άλλωστε η ασφάλεια ούτε παρεμπιπτόντως, που λένε, δεν ασχολείται πια με μας...»… Τα λεγε. Να πεις δεν τα λεγε!

«Δύο είναι τα περιβάλλοντα: Ένα το φυσικό και ένα το κοινωνικό», είχε πει ο άνθρωπος… Καλά, εσύ σηκώθηκες νωρίς – του λέγαμε εμείς!

«Το πρόβλημα προκύπτει από το γεγονός, ότι το ανθρώπινο περιβάλλον είναι οργανωμένο κατά τέτοιο τρόπο και δρα κατά τέτοιο τρόπο, ώστε καταστρέφει το φυσικό περιβάλλον. Δηλαδή φύση – άνθρωπος σημειώστε 0-0», είχε πει ο άνθρωπος… Καλά, εσύ προσπέρασες νωρίς – του λέγαμε εμείς!

«Μια εξανάσταση της ανθρώπινης συνείδησης, σημαίνει καθημερινή απόκρουση της βαρβαρότητας του συστήματος», είχε πει ο άνθρωπος… Καλά, εσύ ξέφυγες νωρίς – το χαβά μας εμείς!

«Βρε, πρέπει να απαλλαχτούμε από τις θεωρίες του ανθρωποκεντρισμού, όπως και από τις αφελείς θεωρίες της θρησκείας και όλων αυτών των πραγμάτων. Δε γίνεται αντί να ζούμε, να προσπαθούμε να επιβιώσουμε!» Τά ‘λεγε  ο άνθρωπος και μεις καλά, κοιμόμασταν νωρίς!

«Το μέλλον για να είναι ανθρώπινο χρειάζεται μέτρα ανθρωπινά. Όχι πόλεις τερατουργήματα, όχι θεούς πορφυρογέννητους, όχι ανθρώπους χωρίς μέτρα ανθρωπινά»… Μας τα έλεγε. Σε όλους τα λεγε. Μα εμείς, ξεχάσαμε νωρίς.
«Πιτσιρικάς δεκατριών χρονών πολέμησα τους Γερμανούς. Μετά, πολέμησα τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, την εποχή που ερχόταν εδώ ο Αμερικανός  στρατηγός και του έλεγε ο Έλληνας Πρωθυπουργός, διανοούμενος Κανελλόπουλος «Ιδού ο στρατός σας!», δείχνοντας τον ελληνικό στρατό. Την εποχή που ερχόταν ο πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών ο περίφημος Πιουριφόι, και έμπαινε στο γραφείο του Πρωθυπουργού και ανέβαζε τα πόδια του πάνω στο γραφείο και του έλεγε τι να κάνει και τι να μην κάνει…
Ε, περίπου τα ίδια δε ζούμε τώρα;».
Ας μην ξεχνάμε πως τα βήματα της ανθρώπινης ιστορίας είναι οι ταφόπετρες των ρομαντικών, μάς θύμιζε ο Χρόνης Μίσσιος.
Πάλι καλά.


… Αφιερωμένο σε όσους ξύπνησαν αργά (αλλά έστω, ξύπνησαν).