Σκηνοθεσία: James Watkins, Σενάριο: Jane Goldman, βασισμένο στο μυθιστόρημα της Susan Hill, Μουσική: Marco Beltrami, Φωτογραφία: Tim Maurice-Jones, Πρωταγωνιστούν: Daniel Radcliffe, Janet McTeer, Ciaran Hinds. Διάρκεια: 95’

Η ταινία ακολουθεί τον Αρθουρ Κιπς, νεαρό δικηγόρο που αναγκάζεται λόγω οικονομικών δυσκολιών να αφήσει τον τρίχρονο γιο του στο Λονδίνο, προκειμένου να ταξιδέψει στο μακρινό χωριό Κράιθιν Γκίφορντ για να διευθετήσει τις κληρονομικές εκκρεμότητες της έπαυλης της προσφάτως αποθανούσης ΄Αλις Ντράμπλοου. Φθάνοντας στο χωριό, ο ΄Αρθουρ εισπράττει την αρνητική υποδοχή των ντόπιων κατοίκων και συνειδητοποιεί ότι το Κράιθιν Γκίφορντ έχει βυθιστεί στο πένθος απ’ τους αλλεπάλληλους και αδόκητους θάνατους παιδιών του χωριού. Καθώς διανυκτερεύει στην έπαυλη της Ντράμπλοου, ο ΄Αρθουρ ακούει τις κραυγές ενός αγοριού που πνίγεται και βλέπει σωρούς παιδιών που τριγυρνούν στα έλη. Ο ΄Αρθουρ πασχίζει να συνδέσει τα «οράματά» του με τα τραγικά συμβάντα του χωριού και δίχως να υπολογίζει τις συνέπειες, επιχειρεί να λυτρώσει το Κράιθιν Γκίφορντ από την τραγική του μοίρα.

Από το πρώτο κιόλας πλάνο της ταινίας προϊδεαζόμαστε για αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει: μια ταινία τρόμου δίχως εξάρσεις και υπερβολές που με την ατμόσφαιρά της κρατά το ενδιαφέρον του θεατή. Κατ’ αρχάς, να επισημάνουμε το ατού της ταινίας: η άψογη φωτογραφία. Σε συνδυασμό με το πολύ καλό ρεπεράζ, δηλαδή την επιλογή των τοπίων και των  χώρων του ΄Εσσεξ και του Μπάκινχαμσαιρ όπου κινηματογραφήθηκε η ταινία, δομείται μια γοτθική ατμόσφαιρα που υποβάλλει το θεατή στην ατμόσφαιρα της αφήγησης. Αναφορικά με το σενάριο, παρότι εδράζεται σε μια ιδέα τετριμμένη στο πεδίο αυτών των ταινιών, είναι καλά δουλεμένο και δεν κάνει «κοιλιά» σε κανένα σημείο του ούτε «ξεχειλώνει» στο φινάλε, παγίδα στην οποία υποπίπτουν πάμπολλες ταινίες του είδους. Μάλιστα, χαριν στην σκηνοθετική αρτιότητα και τα τεχνάσματα του Τζέιμς Γουότκινς, ο θεατής συμμετέχει σε ένα γερό παιχνίδι νεύρων. Ιδιαίτερη μνεία οφείλουμε να κάνουμε στον «κράχτη» της ταινίας, τον διάσημο Ντάνιελ Ράντκλιφ. Δίχως να επιχειρώ να προεξοφλήσω αν ο νεαρός ηθοποιός θα καταφέρει να ξεφύγει στην συνείδηση των θεατών από την σκιά του Χάρι Πότερ, φρονώ πως στην εν λόγω ταινία κατέβαλλε αξιότιμες προσπάθειες προκειμένου να παίξει «δίχως το ραβδί του»  το ρόλο του ΄Αρθουρ Κιπς.

Σίγουρα, ότι αν μη τι άλλο «Η γυναίκα με τα μαύρα» σέβεται τον θεατή (σε αντίθεση με πολλές άλλες ταινίες του είδους) που σε περίοδο κρίσης θα πληρώσει το εισιτήριό του για να δει μια καλογυρισμένη και ατμοσφαιρική ταινία τρόμου.

Π.Ταγκ.