Σκηνοθεσία: Madonna, Σενάριο: Madonna, Alec Keshishian, Μουσική: Abel Korzeniowski , Φωτογραφία: Hagen Bogdanski , Πρωταγωνιστούν: Abbie Cornish, Andrea Riseborough, James D’ Arcy, Oscar Isaac , Διάρκεια: 119’, Διανομή: Village Films

Η ταινία κινείται χρονικά σε δύο περιόδους: στα μέσα της δεκαετίας του ’30 και στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Πρωταγωνίστριες δύο γυναίκες, η Γουόλις Σίμπσον και μια απλή κοπέλα με το ίδιο όνομα. Από τη μια παρακολουθούμε το φλογερό ειδύλλιο μεταξύ του Εδουάρδου της Αγγλίας και της Γουόλις Σίμπσον, μιας διαζευγμένης αμερικανίδας, που είχε ως αποτέλεσμα την παραίτηση του πρώτου από το θρόνο υπέρ του αδελφού του, Γεώργιου V(θυμηθείτε την ταινία «Ο λόγος του βασιλιά») και από την άλλη την καθημερινότητα της Γουόλις, μιας σύγχρονης αμερικανίδας η οποία είναι εγκλωβισμένη σε ένα κακό γάμο. Η τελευταία, βιώνει την ιστορία της αρκετά γνωστότερης συνονόματής της και βρίσκει διέξοδο σε μια ρομαντική ιστορία με ένα ρώσο μετανάστη ο οποίος εργάζεται ως φύλακας ασφαλείας στο Sotheby’s. Όπως αναφέραμε και πριν η ταινία εξελίσσεται παράλληλα σε δύο χρονικές περιόδους. Οι εναλλαγές συχνά εμπλέκουν τη συνύπαρξη των δύο ηρωίδων καταδεικνύοντας παράλληλα και την ψυχολογική τους κατάσταση. Η αναπαράσταση της εποχής πολύ καλή, με κάποια ίσως μικρολαθάκια. Το υπέροχο ξύλινο ραδιόφωνο μάρκας Bush που έχει στο σαλόνι της η Σίμπσον είναι μοντέλο του 1946, ενώ βρισκόμαστε στα 1936. Λεπτομέρειες, θα μου πείτε, και θα έχετε δίκιο. Επανερχόμενοι στα καθαρά κινηματογραφικά πλαίσια, το μέρος που αναφέρεται στη θυελλώδη σχέση του Εδουάρδου  με τη Γουόλις είναι πολύ πιο δυνατό και περισσότερο ενδιαφέρον από αυτό της σημερινής Γουόλις, παρά την ομολογουμένως αρκετά αδύνατη ερμηνεία της Κόρνις. Θα αναρωτιόταν μάλιστα κανείς τι της βρήκε ένας ολόκληρος βασιλιάς ώστε να εγκαταλείψει τον θρόνο του. Το σύγχρονο μέρος είναι μάλλον αδιάφορο και σεναριακά η Ράιζμπρω δεν πείθει. Ίσως μάλιστα ήταν καλύτερα η ταινία να αναφερόταν μόνο στο ειδύλλιο του Εδουάρδου με την Σίμπσον. Άλλωστε νομίζω ότι της Μαντόνα της πάει περισσότερο να ασχολείται με διασημότητες, τις ξέρει καλύτερα. Εικαστικά η ταινία έχει πολλές αρετές, όπως τα πολύ όμορφα κοντινά πλάνα και  την αρκετά ζεστή και ατμοσφαιρική φωτογραφία. Η μουσική δένει αρκετά αρμονικά με την εικόνα υπηρετώντας με σεβασμό το σκεπτικό της σκηνοθέτιδας.

Σειρά τώρα έχει ένα άλλο θέμα, άσχετο με την ταινία καθεαυτή, αλλά  το οποίο θεωρούμε κεφαλαιώδους σημασίας. Αυτού των υποτίτλων. Κατά καιρούς έχουμε ψαρέψει διάφορα μαργαριτάρια, από αστεία μέχρι τραγικά. Η συγκεκριμένη ταινία καταδεικνύει ότι αν μη τι άλλο, ο υποτιτλιστής της δεν έχει ιδέα από πρωτόκολλο. Θα μου πείτε, ο Έλληνας δεν είχε ιδιαίτερα καλές σχέσεις με αυτό, πράγμα όμως που δε σημαίνει ότι θα πρέπει να διαβάζουμε σημεία και τέρατα. Καλώς ή κακώς ο ρόλος του μεταφραστή δεν είναι να μεταφέρει απλά σε άλλη γλώσσα ένα κείμενο, αλλά να το μεταφέρει σωστά. Έ χει λοιπόν και ρόλο εκπαιδευτικό απέναντι στον λήπτη της εργασίας του. Στη συγκεκριμένη ταινία, ο κόσμος αποκαλούσε sir το βασιλιά. Η έννοια όμως εδώ ήταν αυτής του «κύριε» κι όχι του Sir (δηλαδή του τίτλου ευγενείας) όπως επέμενε να μεταφράζει ο υποτιτλιστής , γράφοντας Σερ. Ένας βασιλιάς δεν αποκαλείται ποτέ με αυτό τον τίτλο ευγενείας γιατί απλά αποκαλείται Μεγαλειότατος. Άλλωστε ο τίτλος του είναι πολύ ανώτερος από αυτόν του Ιππότη. Ερχόμαστε σε δεύτερο λάθος, εξίσου σημαντικό. Όντας διάδοχο όλοι αποκαλούσαν τον Εδουάρδο Your Highness, δηλαδή Υψηλότατε. Για κάποιο περίεργο λόγο ο μεταφραστής επέμενε να το μεταφράζει ως Εξοχότατε. Εξοχότατο τον ανέβαζε, Εξοχότατο τον κατέβαζε. Τραγικό λάθος και στο λεξικό ακόμα να κοίταζε, διαφορετική θα ήταν η μετάφραση.  Ας δούμε λοιπόν τι ισχύει. Ένας Βασιλιάς αποκαλείται «Μεγαλειότατος» (His Majesty) ή Α.Μ. Ο Διάδοχος αποκαλείται Υψηλότατος  (His Highness) ή Α.Υ. ή Α.Β.Υ.. Εξοχότατος (Excellency) ονομάζεται ο ανώτατος κρατικός άρχοντας, δηλαδή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ή ο ανώτατος εκπρόσωπος ενός κράτους σε ένα άλλο, όπως είναι ένας Πρέσβης. Ο τίτλος λοιπόν αυτών είναι Αυτού Εξοχότης ή Α.Ε. και αναφέρεται σε αξιωματούχους των οποίων το αξίωμα δεν προέρχεται κληρονομικώ δικαιώματι, όπως ενός Βασιλιά, αλλά είναι επίκτητο. Και πάμε στις ονομασίες ανακτόρων. Τα πάμπολλα βρετανικά ανάκτορα πάσης φύσεως έχουν ονομασία η οποία σχετίζεται προφανώς με τους αρχικούς κτήτορες. Εν προκειμένω λοιπόν το Asquith House δε θα έπρεπε να μεταφραστεί ως Οίκος των Άσκουιθ, αλλά ως Ανάκτορο Άσκουιθ. Αυτά και εις άλλα με υγεία…
Π. Μακ.