Σκηνοθεσία: Leo MacCarey, Σενάριο: Vina Delmar, Arthur Richman, Μουσική: Ben Oakland, Φωτογραφία: Joseph Walker, Πρωταγωνιστούν: Cary Grant, Irene Dunne, Ralph Bellamy, Διάρκεια: 91', Διανομή: New Star

Οι συζυγικές σχέσεις των Τζέρι και Λούσι βρίσκονται σε τέλμα. Η Λούσι ανακαλύπτει ότι ο σύζυγός της δεν είχε επισκεφτεί την Φλόριντα όπως ισχυριζόταν, ενώ ο Τζέρι μαθαίνει ότι η Λούσι πέρασε τη βραδιά της με τον γοητευτικό καθηγητή μουσικής της, Αρμάντ. Το διαζύγιό τους είναι προ των πυλών και η Λούσυ μετακομίζει στην Οντ. Εκεί, θα αρραβωνιαστεί με τον γείτονα Νταν Λίσον από την Οκλαχόμα. Μετά και τη δυσαρέσκεια της μητέρας του Νταν για τον επικείμενο γάμο, διάφορες κωμικές καταστάσεις και παρεξηγήσεις ξετυλίγονται μεταξύ της Λούσι, του Νταν, του Τζέρι και του Αρμάντ. Καθώς το διαζύγιο του ζευγαριού θα τεθεί οσονούπω σε ισχύ, ο έρωτας τους δείχνει να αναβιώνει.

Με την επανέκδοση αυτή από τη New Star μεσούντος του καλοκαιριού, ο θερινός αέρας μας ταξιδεύει πίσω στο αμερικάνικο σινεμά της δεκαετίας του ’30. Συγκεκριμένα, μας δίνεται η ευκαιρία να παρατηρήσουμε πώς στον απόηχο της τότε οικονομικής κρίσης, ο κινηματογράφος εισήγαγε το ξεχωριστό είδος της κωμωδίας σκρουμπόλ. Ένα είδος που μετέρχεται τη φάρσα, άπτεται των παρεξηγήσεων και με ιδιαίτερη ελαφρότητα επικεντρώνει στις ανθρώπινες σχέσεις, με αρκετά γκρο πλαν στο θέμα του γάμου. Εν προκειμένω, το «Διαζύγιο με προθεσμία» ξεχωρίζει για τον καταπληκτικό ρυθμό με τον οποίο διαδέχονται οι ατάκες η μία την άλλη, την γλαφυρή απεικόνιση των ηθών της Αμερικής του ’30 καθώς επίσης και τις ερμηνείες των τότε μεσουρανούντων Κάρι Γκραντ και ΄Αιριν Ντιούν. Για 90 λεπτά βλέπουμε να εκτυλίσσεται ένας κινηματογράφος  που εστιάζει περισσότερο στο φρενήρη ρυθμό των διαλόγων και των διάφορων ευτράπελων και όχι τόσο στην σκηνοθετική μαεστρία που ανέπτυξαν κατά κόρον λίγο αργότερα σκηνοθέτες όπως ο Γουάιλερ ή ο Γουέλς. Μην ξεχνούμε άλλωστε ότι βρισκόμαστε στα γεννοφάσκια του ομιλούντος κινηματογράφου.

Ταινία εξεχόντως δροσερή και καλοκαιρινή, το «Διαζύγιο με προθεσμία» συνίσταται ανεπιφύλακτα στους θεατές, κυρίως ως μια αφορμή για να έρθουν σε επαφή με έναν κινηματογράφο αλλοτινό και ιδιαίτερα γραφικό.

Π. Ταγκ.