Σκηνοθεσία: David Cronenberg, Σενάριο: David Cronenberg, Μουσική: Howeard Shore, Φωτογραφία: Peter Suschitzky, Πρωταγωνιστούν: Robert Patinson, Juliette Binoche, Sarah Gadon, Διάρκεια: 109', Διανομή: Village Films

Ο δισεκατομμυριούχος ΄Ερικ Πάκερ διασχίζει τους δρόμους του Μανχάταν με τη λευκή, πολυτελή λιμουζίνα του, την οποία χρησιμοποιεί και ως χώρο εργασίας και όχι μόνο. Καθ’ οδόν προς τον αγαπημένο του κουρέα, συναντά πολύ μεγάλη κίνηση που οφείλεται τόσο σε επίσκεψη του προέδρου των ΗΠΑ όσο και στην κηδεία του αγαπημένου μουσικού του, του οποίου η μουσική ηχεί σε ένα από τους δύο ιδιωτικούς του ανελκυστήρες.  Ο ΄Ερικ είναι παντρεμένος, όμως δε διατηρεί ιδιαίτερες σεξουαλικές επαφές με την γυναίκα του. Αντ’ αυτού, κάνει σεξ με άλλες γυναίκες στη λιμουζίνα του. Εκεί επίσης κάνει καθημερινό τσεκάπ με τον προσωπικό γιατρό του, ανησυχώντας για την πρόσφατη διάγνωση του προστάτη. Τα πράγματα θα πάρουν μια πολύ αναπάντεχη τροπή μετά από μία ταραχώδη μέρα στην αγορά συναλλάγματος με τον ΄Ερικ να συμπεριφέρεται πιο βίαια από ποτέ.

Η ματιά του σπουδαίου Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ πάνω στη μεγαλύτερη οικονομική κρίση μετά από αυτήν του 1929 και μάλιστα βασισμένη σε έργο του Ντον Ντελίλο είναι αναντίρρητα κάτι που κάθε σινεφίλ προσμένει με ενθουσιασμό. Αντιλαμβανόμαστε αρχής εξ αρχής ότι το εγχείρημα είναι εκ των πραγμάτων παράτολμο. Ένα συγγραφικό έργο που βασίζεται ως επί τω πλείστον σε μακροσκελείς, επιτηδευμένους  διαλόγους με φιλοσοφική διάσταση πάνω στον χρόνο και τον πλουτισμό, μεταφέρεται με αρκετή επιφύλαξη στον κινηματογράφο. Πράγματι, με τους α λα Σάμιουελ Μπέκετ διαλόγους, η ταινία αποπνέει μια ατμόσφαιρα κατ’ αρχήν θεατρική. Όταν πλέον συμβιβαστείς με την ιδέα ότι πρόκειται να δεις μια ταινία που προσιδιάζει το φιλοσοφικό δοκίμιο και λιγότερο πραγματεύεται την «καθημερινότητα» της κρίσης, αντιλαμβάνεσαι ότι ο κεντρικός χαρακτήρας –και φέρων το μεγάλο όγκο των νοημάτων της ταινίας- διαδραματίζει ένα βαρύνοντα ρόλο για την επιτυχία της ταινίας. Δυστυχώς, ο Ρόμπερτ Πάτινσον αποδεικνύει ότι είναι από τους λιγότερο ταλαντούχους ηθοποιούς, έχοντας μια άνευρη, στερεοτυπική ερμηνεία που ακόμη και σε αυτό το ρόλο παραπέμπει στον κινηματογραφικό ΄Εντουαρντ που τον ανέδειξε.

Στα τεχνικά, μπορούμε να πούμε ότι η ταινία είναι άψογη φωτογραφικά με εντυπωσιακά πλάνα ευρυγώνιων φακών, φωτισμούς στα εσωτερικά της λιμουζίνας που συνάδουν με την σκοτεινή φιγούρα του ΄Ερικ, και με ένα εκπληκτικά σχεδιασμένο ηχοτοπίο που παρουσιάζει τη μοναξιά και την απομόνωση από τον έξω κόσμο, τη νοσηρότητα. Ως εκ τούτου, ενώ η ταινία δομεί μια βαριά και σκοτεινή ατμόσφαιρα, δεν μπορεί να υποστηρίξει το δοκιμιακό της χαρακτήρα. Ενδεχομένως διότι όταν οι περιστάσεις είναι ως έχουν, μια εσωστρεφής ταινία για την κρίση αδυνατεί να επικοινωνήσει πραγματικά με το κοινό που ζει την αγωνία της καθημερινότητας. Μην ξεχνούμε άλλωστε ότι το έργο του Ντελίλο είναι γραμμένο το 2003 και οι τότε συνθήκες επέτρεπαν μια πιο ενδοστρεφή εξέταση του καπιταλιστικού φαινομένου. 

Π. Ταγκ.