Σκηνοθεσία : Boudewijn Koole, Σενάριο: Jolein Laarmar, Φωτογραφία: Daniel Bouquet, Μουσική: Helge Slikker, Πρωταγωνιστούν: Rick Lens, Loek Peters, Cahit Olmez, Διάρκεια: 81', Διανομή: Rick Lens, Loek Peters, Cahit Ölmez


Σε πρώτο πλάνο, η ιδιότυπη σχέση ενός δεκάχρονου αγοριού, του Γιόγιο, με μια μικρή καλιακούδα που βρίσκει τυχαία στο δάσος, πεσμένη κάτω από τη φωλιά της και αποφασίζει αρχικά να την περιθάλψει και στη συνέχεια να την κρατήσει σαν κάποιου είδους κατοικίδιο. Στην προσπάθειά του αυτή, όμως υπάρχουν διάφορα εμπόδια, με πρώτο και κύριο την αντίδραση του πατέρα του στην ύπαρξη οποιουδήποτε κατοικίδιου εντός του σπιτιού. Ενός πατέρα απόμακρού, εχθρικού και κάποιες φορές βίαιου προς τον Γιόγιο. Το παιδί δεν το βάζει κάτω, καταφέρνει να προσφέρει στέγη και τροφή στο μικρό πτηνό και να αναπτύξει μαζί του μια σχέση μοναδική, κρυφά από τον πατέρα του, με τον οποίο οι σχέσεις τους θα οδηγηθούν σε ανοικτή σύγκρουση. Μαζί με όλα αυτά και οι πρώτες ανησυχίες της ηλικίας του, η έλλειψη της μητέρας του της οποίας την (παντοτινή) απουσία δεν μπορεί να δεχθεί, («δύσκολοι αποχαιρετισμοί: η μαμά μου», θα μπορούσαμε να πούμε), αλλά και οι πρώτες απόπειρες προσέγγισης με μια συμμαθήτριά του. Οι προσπάθειες του Γιόγιο για επαφή και κοινωνικοποίηση βρίσκουν τελικά τη διέξοδό τους μέσα από τη σχέση του με την καλιακούδα και τη μεταστροφή της συμπεριφοράς του πατέρα του, Μια πολύ όμορφη, σχεδόν λυρική ταινία για την παιδικώ αθωότητα των δεκάχρονων, που τόσο έντονα αποτυπώνεται στο βλέμμα και τις κινήσεις του νεαρού πρωταγωνιστή, για την ανάγκη προσαρμογής και κοινωνικότητας μέσα από την παιδικότητα της ηλικίας, για τη σχέση πατέρα – γιού, αλλά και την έλλειψη της μητρικής παρουσίας. Δοσμένη με ήρεμους τόνους, χωρίς να λείπουν οι δραματουργικές κορυφώσεις και η απρόσμενη ανατροπή προς το τέλος της ταινίας, με ζωντανά χρώματα, καλή μουσική, και πολύ προσεγμένα και κάποιες φορές πολύ εμπνευσμένα κάδρα, η ταινία καταφέρνει να αναδείξει στο έπακρο τα ζητήματα με τα οποία καταπιάνεται μεταφέροντας μια γλυκόπικρη αίσθηση. Ιδιαίτερη μνεία ασφαλώς στην παρουσία της μικρής καλιακούδας, η οποία «ερμηνεύει» το δικό της ρόλο με μια παρουσία απολύτως φυσική. Η ολλανδική υποψηφιότητα για το φετινό Βραβείο καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.

Αδάμ Αδαμόπουλος