Το έργο, η ζωή και η πολιτική διαδρομή του Γρηγόρη Λαμπράκη γίνονται ταινία από το Στέλιο Χαραλαμπόπουλο, έναν σκηνοθέτη με πλούσια φιλμογραφία και βραβεύσεις («Ημερολόγια Καταστρώματος -Γιώργος Σεφέρης», «Ι. Μόραλης», «Τη νύχτα που ο Φερνάντο Πεσόα συνάντησε τον Κων/νο Καβάφη», «Υπογραφή»). Η ταινία βρίσκεται στο στάδιο του μοντάζ και αναμένεται να έχει ολοκληρωθεί ως το τέλος του 2012.

Ο σκηνοθέτης, με το ντοκιμαντέρ αυτό, προσεγγίζει τις λιγότερο γνωστές πλευρές της προσωπικότητας και της δράσης του, αλλά και της «υπόθεσης Γρηγόρη Λαμπράκη»: Του Βαλκανιονίκη στο άλμα εις μήκος, του γιατρού υφηγητή μαιευτικής -γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και ενδοκρινολόγου, του βουλευτή της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ), του Μαραθωνοδρόμου της Ειρήνης και της δολοφονίας του από τις δυνάμεις του παρακράτους της εποχής, το βράδυ της 22ας Μαΐου 1963 (στην Θεσσαλονίκη στη συμβολή των οδών Βενιζέλου και Ερμού έξω από τα γραφεία του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος), η οποία συγκλόνισε το πανελλήνιο και σήμανε την απαρχή πολιτικών εξελίξεων στη χώρα μας, προκαλώντας διεθνές ενδιαφέρον.

Πώς βλέπει ο Στέλιος Χαραλαμπόπουλος την Ιστορία και την Πολιτική σε μια ταινία τεκμηρίωσης με την ποιητική και εικαστική ματιά που τον χαρακτηρίζει; Δίνει τη δική του ερμηνεία; Εμπλέκει και μυθιστορηματικά στοιχεία;
«Δεν το κρύβω αυτό στις ταινίες μου», εξηγεί και συνεχίζει:  «Σκεφτόμαστε τα πράγματα μέσα από ένα συγκεκριμένο πρίσμα που αντανακλά την βιωματική, γνωστική και ψυχολογική σκευή που κουβαλάμε. Στην ταινία μου για τον Καβάφη και τον Πεσόα, έφτασα λίγο στα άκρα, τη μίξη της μυθοπλασίας και του ντοκιμαντέρ, γιατί πιστεύω ότι δεν υπάρχει μια πραγματικότητα αυτή καθεαυτή. Διαφωνώ με τους κάθετους διαχωρισμούς ντοκιμαντέρ, μυθοπλασία κλπ. επειδή πιστεύω ότι κάθε δημιούργημα εμπεριέχει κάποια μυθοπλασία. Φυσικά δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε με τα γυαλιά του σήμερα την Ιστορία, αλλά σαφέστατα την ερμηνεύουμε με τις γνώσεις μας και τις δεσμεύσεις μας στα πράγματα».

Τι κρατά ο σκηνοθέτης σαν γνώση και τι απορρίπτει σαν μυθολογία στο ντοκιμαντέρ;
Λέει ο ίδιος: «Πάλεψα με τις αντιστάσεις και τις εκπλήξεις του ίδιου του κινηματογραφικού υλικού, οι οποίες γίνονται αντιληπτές στην διαδικασία του μοντάζ».
Πώς χαρακτηρίζει όμως, ο Χαραλαμπόπουλος, τον Γρηγόρη Λαμπράκη; «Με τα σημερινά κριτήρια θα έλεγα ότι ήταν ένας κοινωνικός ακτιβιστής, ο οποίος σιγά-σιγά, όσο προχωρεί εμποτίζεται από τις ιδέες της Αριστεράς και προσαρμόζει την πολιτική του και την τακτική του, σε αυτό το πλαίσιο», λέει και συνεχίζει: «Ήταν ένας άνθρωπος ευαισθητοποιημένος κοινωνικά, που καταγόταν από την Κερασίτσα Αρκαδίας, από μια οικογένεια με 18 παιδιά. Γνώριζε τον πόνο και την φτώχεια των ανθρώπων, κι αυτό τον οδήγησε να βρίσκεται στο πλευρό των αδυνάμων. Υπήρξε πολύ καλός αθλητής στίβου με ρεκόρ 7,37 μέτρα στο άλμα εις μήκος, που το κατέκτησε το 1938 και καταρρίφθηκε 21 χρόνια αργότερα. Στην Κατοχή, μέσα από τις γραμμές του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ), οργάνωνε συσσίτια για τους αθλητές. Χειρούργησε τραυματισμένους ΕΛΑΣίτες από τη μάχη της Αθήνας και τον λοιδόρησαν σαν «σφαγέα» του ελληνικού λαού. Έγινε υφηγητής στην Ιατρική Σχολή Αθηνών, ενώ το δίτομο έργο του για την ενδοκρινολογία, ήταν το μοναδικό, σχετικό ελληνικό σύγγραμμα, της δεκαετίας ‘50 και ‘60. Εκλέχτηκε βουλευτής το 1961, συνεργαζόμενος με την ΕΔΑ. Δεν είχε μαρξιστική κατάρτιση, αλλά ενεργοποιήθηκε σε πολλά θέματα που αγγίζουν την ατζέντα της Αριστεράς. Απλά ξέφυγε λίγο από τα καθιερωμένα της Αριστεράς. Ήταν πληθωρικός και ορμητικός. Είχε ένα στοιχείο παλικαριάς, λεβεντιάς, που τους συγκίνησε όλους. Και φυσικά ενέπνευσε τη νεολαία».

Δύο χρόνια ενδελεχή έρευνα πραγματοποίησε ο Στέλιος Χαραλαμπόπουλος και το υλικό του το άντλησε από τα «Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας», από το «Επιμορφωτικό Κέντρο Χαρίλαος Φλωράκης» και άλλους φορείς.

Στο ντοκιμαντέρ του, χρησιμοποιεί προσωπικές μαρτυρίες, φωτογραφικά και σπάνια κινηματογραφικά ντοκουμέντα από τα, «έτσι κι αλλιώς, λίγα κινηματογραφημένα στιγμιότυπα που αφορούν τον Λαμπράκη» όπως εξηγεί.

Στη διάρκεια της έρευνάς του, εντελώς τυχαία, ο σκηνοθέτης βρήκε ανέκδοτο φιλμ από την Α' Μαραθώνια πορεία, στις 22 Απριλίου 1963, το οποίο είχε τραβήξει με ερασιτεχνική κάμερα ο συναγωνιστής του Γιώργος Γέρου Λαμπράκη, που δείχνει τον Γρηγόρη Λαμπράκη να περπατά ξεδιπλώνοντας το πανό με την επιγραφή ΕΛΛΑΣ και το σήμα αφοπλισμού δεξιά και αριστερά. Πλάνο, από το οποίο απομονώθηκε και η γνωστή φωτογραφία να κατεβαίνει από τον Τύμβο με το πανό «σαν Εσταυρωμένος» ενώ, όπως είπε στον Στ. Χαραλαμπόπουλο η παλιά του συναγωνίστρια του Γιούλη Λιναρδάτου, «ο Λαμπράκης δεν περπατούσε κάλπαζε. Ήταν 51 ετών αλλά όλοι είχαμε την αίσθηση ότι ήταν νέος».

Στο σπάνιο υλικό της ταινίας, συγκαταλέγονται τα στιγμιότυπα που είχε τραβήξει ο Φιλοποίμην Φίνος, από την μεγάλη φιλειρηνική πορεία ειρήνης στο Όλντερμαστον της Αγγλίας, με τον Γρηγόρη Λαμπράκη και την ελληνική αντιπροσωπεία της επιτροπής για την Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ), που είχε ιδρυθεί με πρωτοβουλία της ΕΔΑ, αποτελούμενη από τον ίδιο, τον Λεωνίδα Κύρκο, τον Μανώλη Γλέζο και τον Σπύρο Λιναρδάτο, στις 12-15 Απριλίου 1963.

Σαν κινηματογραφικό ντοκουμέντο, ο Στέλιος Χαραλαμπόπουλος χρησιμοποιεί, επίσης, κάποιες σκηνές από την εμβληματική ταινία «100 ώρες του Μάη» των Δήμου Θέου-Φώτου Λαμπρινού, ενώ πίσω από την παραγωγή της ταινίας, βρίσκεται η εταιρεία «Περίπλους», καθώς και η εθελοντική προσφορά των Δημήτρη Κορδελά (στην διεύθυνση φωτογραφίας), Κωνσταντίνου Τσιχριτζή (στο μοντάζ) και Αλέξανδρου Αλεξανδρόπουλου (στην διεύθυνση παραγωγής).