του Παναγιώτη Ταγκαλάκη

Σκηνοθεσία: Quentin Tarantino, Σενάριο: Quneton Tarantino,Φωτογραφία: Robert Richardson, Πρωταγωνιστούν: Jamie Foxx, Christoph Waltz, Leonardo DiCaprio, Διάρκεια: 95', Διανομή: Feelgood


Νότιος Αμερική, δύο χρόνια πριν τον εμφύλιο πόλεμο. Ο Δρ. Κινγκ Σουλτς είναι ένας γερμανός στην καταγωγή, κυνηγός επικηρυγμένων. Αναζητώντας τα ίχνη τον δολοφόνων αδερφών Μπριτλ, ο Δρ Σουλτς θα αγοράσει την ελευθερία του Τσάνγκο, ενός νέγρου δούλου προκειμένου να τον βοηθήσει να αναζητήσει τα ίχνη των Μπριτλ. Ο Τσάνγκο, παρόλα αυτά, είναι επικεντρωμένος σε έναν και μοναδικό στόχο: να βρει και να σώσει την Μπρουνχίλντα, την γυναίκα του, την οποία είχε χάσει εδώ και αρκετό καιρό στα σκλαβοπάζαρα. Μετά από έρευνα που κάνουν με το Δρ. Σουλτς, ανακαλύπτουν πως η Μπρουνχίλντα βρίσκεται σε μια γνωστή φυτεία που λέγεται “Candyland” και ανήκει στον εκκεντρικό Κάλβιν Κάντι. Με περίσσιο θάρρος, το δίδυμο Σουλτς-Τσάνγκο θα εισχωρήσει στη φυτεία δελεάζοντας τον Κάντι να τους «μοσχοπουλήσει» κάποιον από τους δούλους του.

Ξεκινώντας, η νέα ταινία του Κουεντίν Ταραντίνο πραγματεύεται την ιστορία ενός νέγρου δούλου και το πρώτο συμπέρασμα που συνάγουμε ευθύς εξαρχής είναι πως πρόκειται για μια ευαίσθητα αντιρατσιστική ταινία.  Η αιχμή του δόρατος στο πρώτο μισό της ταινίας είναι το καυστικό, μαύρο χιούμορ. Με τόλμη, ο Ταραντίνο επιτυγχάνει να καυτηριάσει αυτές τις μελανές σελίδες της Αμερικάνικης Ιστορίας, μη αποφεύγοντας να καταδείξει την ωμότητα, όπου κρίνεται αναγκαίο. Πρώτο κρατούμενο, λοιπόν, η φοβερή ενάργεια στους διαλόγους της ταινίας.

Το δεύτερο στοιχείο που εντυπωσιάζει στην ταινία είναι η «γραφή» του Ταραντίνο. Κοντά δύο δεκαετίες μετά το Reservoir Dogs και το Pulp Fiction παραμένει ακόμη «φρέσκια», αναρχική και γνήσια παρά τις μύριες μιμήσεις ύφους που έχει υποστεί σε πάμπολλες ταινίες άλλων σκηνοθετών. Η ματιά του Ταραντίνο αρνείται τον εξωραϊσμό, είναι αποτρόπαια, για κάποιους σίγουρα αποκρουστική, όμως είναι εκεί δίχως φόβο και πάθος. Ερώτημα ίσως θα είναι για κάποιους θεατές το αν θα «αποδεχτούν» το ύφος του Ταραντίνο πάνω σε ένα ευαίσθητο κοινωνικοϊστορικό ζήτημα.  Όπως και να έχει, οφείλουμε να εξαίρουμε την τολμηρότητα τις προσπάθειας, η οποία δεν αναλώνεται σε συμβιβασμούς και μετριοπάθειες.

Ακόμη, η ταινία χαίρει μιας εξαιρετικής ερμηνείας από τον Τζέιμι Φοξ, ο οποίος αποτυπώνει θαυμάσια τον χαρακτήρα ενός αμόρφωτου σκλάβου, γεμάτου οργή για εκδίκηση. Κατά την γνώμη μου, η επιτυχία στην ερμηνεία του έγκειται στο ότι δεν πέφτει στην παγίδα να «παίξει» τον σκλάβο, μια καρικατούρα, αλλά «αφουγκράζεται» το ρόλο. Εξίσου σπουδαίος και ο Κριστόφ Βαλτς στο ρόλο του ψυχρού και περήφανου Δρ. Σουλτς, τον οποίο θα ψήφιζα για το Οσκαρ δεύτερου ανδρικού ρόλου!

Προσωπικά, εγείρω κάποιες ενστάσεις για την εξέλιξη του σεναρίου. Αυτές είναι ότι στην κορύφωση της δράσης και εκεί που αναμένεις ένα φινάλε, η ταινία παρατείνεται και γίνεται πιο «ελκυστική». Φυσικά, αυτό πρόκειται περί προσωπικού γούστου του γράφοντος και δεν χρήζει επέκτασης μιας και θα εξελιχθεί σε spoiler.

Συνολικά, η ταινία θα συναρπάσει τους φαν του Ταραντίνο και θα «απομακρύνει» όσους δεν αρέσκονται στο ταραντινικό σύμπαν. Όπως και να έχει, όμως, το Django Unchained είναι ένα από τα μείζονα κινηματογραφικά γεγονότα του 2013!