Συγγραφέας: Johan Van Overtveldt / Έκδοση: ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ / Μετάφραση: Γιώργος Μπαρουξής / Σελίδες: 312 / Τιμή: 15,50€

Ένα εξαιρετικά επίκαιρο βιβλίο λόγω της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, αλλά και των εκτεταμένων διαβουλεύσεων στις πρωτεύουσες πολλών χωρών με σκοπό τη διατήρηση του ευρώ.

Στο ενδιαφέρον βιβλίο του ο Van Overtveldt εξετάζει την πορεία και τις προοπτικές του ευρώ με βάση τα πιο πρόσφατα στοιχεία και φυσικά κάνει λόγο και για την ιδιαίτερη ελληνική περίπτωση. Δείχνει ότι η ένωση της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών με ενιαίο νόμισμα και νομισματική πολιτική –αλλά χωρίς γνήσια πολιτική ένωση– δεν μπορούσε παρά να οδηγήσει σε σημαντικές ανισορροπίες ανάμεσα στα κράτη μέλη και να απειλήσει τη σταθερότητα της ΕΕ. Όμως κανείς από τους πολιτικούς ηγέτες δεν προσπάθησε να αντιμετωπίσει αυτούς τους κινδύνους με συγκεκριμένες ενέργειες και μεταρρυθμίσεις. Το αποτέλεσμα ήταν ότι η πολιτική ελίτ μετέτρεψε μια εξαιρετική ιδέα σε ένα τεράστιο ρίσκο. Η λογική τους στηριζόταν στην υπόρρητη παραδοχή ότι οι πολιτικοί της Ευρώπης θα είναι πάντα σε θέση να βρίσκουν κάποια αυτοσχέδια λύση σε οποιαδήποτε κρίση θα μπορούσε να προκύψει. Όμως τα πράγματα άλλαξαν δραματικά με την οικονομική κρίση του 2007-2008.
Αν και τα ελλείμματα σε χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν πολύ μεγαλύτερα από το συνολικό έλλειμμα της ζώνης του ευρώ, οι επενδυτές αναγνώρισαν ότι το τεράστιο πρόβλημα το οποίο αντιμετώπιζε η Ευρώπη ήταν η συστημική λειτουργία της ίδιας της ευρωζώνης.
Ο Van Overtveldt τελειώνει με μια πρόγευση όσων επιφυλάσσει το μέλλον για τη νομισματική ένωση, αλλά και για όλη τη βαθιά διαιρεμένη ευρωπαϊκή ήπειρο. Υποστηρίζει ότι η κρίση του ευρώ θα συνεχιστεί μέχρι να συμβεί ένα από τα δύο: είτε η ΟΝΕ θα γίνει μια πλήρης πολιτική-δημοσιονομική ένωση είτε θα γκρεμιστεί το όλο οικοδόμημα.

…Η Ελλάδα και η Πορτογαλία, και σε μικρότερο βαθμό η Ιρλανδία, ή ακόμα και η Ισπανία, έχουν πολλά κοινά με την Αργεντινή των αρχών του 21ου αιώνα: ολοκληρωτική απώλεια διεθνούς ανταγωνιστικότητας, αποδιοργάνωση των δημόσιων οικονομικών, δημόσιο χρέος που αυξάνεται σε μη βιώσιμα επίπεδα, μια πολύ άκαμπτα οργανωμένη οικονομία ανίκανη να αποφέρει υγιή οικονομική ανάπτυξη, εκτεταμένη φυγή κεφαλαίων, τεράστια ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών και πλήρη απώλεια της εμπιστοσύνης των επενδυτών. Η Ελλάδα το 2011 είναι σε ακόμα χειρότερη κατάσταση από την Αργεντινή το 2001. Τα βήματα της Αργεντινής είναι αναπόφευκτα για την Αθήνα… Όμως να διευκρινίσουμε κάτι: η έξοδος από την ευρωζώνη δεν είναι πραγματικά καλή λύση. Είναι η λιγότερο κακή από έναν περιορισμένο αριθμό διαθέσιμων διεξόδων. (Johan Van Overtveldt)

Α. Πολ.