ΣΔ:Δεν είμαι απολύτως σίγουρη πως οι νεοέλληνες δεν διαβάζουν. Υπάρχει ένα ικανό ποσοστό ανθρώπων που διαβάζει συστηματικά και που θεωρεί την ανάγνωση ενός βιβλίου είδος πρώτης ανάγκης. Αυτοί είναι άνθρωποι μιας μέσης  ηλικίας, ενώ οι νεώτεροι διαβάζουν όλο και λιγότερο, συνεπαρμένοι από την ευκολία της ηλεκτρονικής πληροφόρησης και ανάγνωσης. Πιστεύω όμως, πως παρ’ όλη την κρίση, το βιβλίο δεν θα χάσει την απήχησή του στον κόσμο, γιατί είναι το μόνο ασφαλές και φθηνό όχημα που μας κάνει να ταξιδεύουμε, να σκεφτόμαστε, να ονειρευόμαστε ακόμα.

 

 

ΣΔ:Δεν θυμάμαι πότε ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα να γράψω ένα βιβλίο. Νομίζω πως δεν ξεκίνησα με τον σκοπό να γράψω ένα μυθιστόρημα. Πάντα εκφραζόμουν γράφοντας, είμαι καλύτερη στα γραπτά απ’ ό,τι στα λόγια. Το πρώτο βιβλίο προέκυψε σαν συρραφή μιας παλιάς ιστορίας που μου είχαν διηγηθεί, μιας καινούριας που επινόησα μέσα από τις εμπειρίες μου και παλαιότερων κειμένων από τα χρόνια της εφηβείας μου. Το αποτέλεσμα αυτής της αλχημείας εξέπληξε και εμένα την ίδια. Τότε κατάλαβα πως μπορώ κάτι να κάνω με την επιθυμία μου για γραπτή έκφραση. Να τη διοχετεύσω κάπου.

 

ΣΔ:Πάντα υπάρχει ένα σημείο που κολλάς και νομίζεις πως δεν μπορείς να πας παρακάτω. Το αντιμετώπισα με … αποχή. Το μυαλό ξέρει καλύτερα. Όταν θέλει ξεκλειδώνει από μόνο του, το ασυνείδητο αναλαμβάνει την πρωτοβουλία, αρκεί να του δώσεις την ευκαιρία, να μην το εκβιάσεις.  

 

ΣΔ:Για μένα το πρώτο κριτήριο είναι η καθαρή αισθητική απόλαυση ανάγνωσης που προσφέρει. Η σωστή του γλώσσα και σύνταξη, οι κλιμακώσεις του, οι στιβαρά δομημένοι χαρακτήρες του, συνεπείς προς τις πράξεις τους, ο τρόπος που έχει βρει ο συγγραφέας να κρατά το ενδιαφέρον κι αυτό δεν είναι απαραίτητα η πλοκή. Με έχουν εντυπωσιάσει αφηγήματα που δεν είχαν πλοκή, ενώ αντίθετα με έχουν απογοητεύσει άλλα με έντονη πλοκή, αλλά με ασαφείς χαρακτήρες και με γλωσσικά ολισθήματα και κλισέ.

 

ΤοΚ:Ως μητέρα 4 παιδιών,επιχειρηματίας, λάτρης διάφορων χόμπι, η καθημερινότητά σας είναι παραπάνω από γεμάτη. Πώς “χωράει” και η συγγραφή μέσα σ’ αυτή;  

ΣΔ:Αντιμετωπίζω τη συγγραφή ως δουλειά: με μέθοδο, οργάνωση, ωράριο και προσήλωση. Πια δεν σπαταλάω ενέργεια και χρόνο σε ό,τι δεν με αφορά και δεν με γεμίζει, οργανώνω το χρόνο μου με βάση τα ουσιώδη για μένα. Έπειτα έχω λιγάκι «διευρυμένο» ωράριο σε βάρος προφανώς της ξεκούρασής μου.

Δεν είμαι σίγουρη πως τα καταφέρνω, προσπαθώ πάντως. Έχω αποδεχτεί τις ατέλειες και την ανεπάρκειά μου σε κάποια πράγματα, προσπαθώντας να κάνω καλά αυτά που έχω βάλει σε πρώτη θέση στη ζωή μου. Ο χρόνος είναι ελαστικός ως έννοια. Χωράει πολλά πράγματα αρκεί να έχεις μέθοδο, οργάνωση και διάθεση. Και κυρίως, αγάπη για την ίδια τη ζωή και τις εμπειρίες της.