Ημερολογιακό Αρχείο
< April 2012 >
Mon Tue Wed Thu Fri Sat Sun
            1
2 3 5 6 7 8
9 10 11 12 13 14 15
16 17 18 19 20 21 22
23 24 25 26 27 28 29
30            
Άνεμος από την Πόλη: Αφιέρωμα στον Ταϊφούν Πιρσελίμογλου
Κινηματογράφος

H Ταινιοθήκης της Ελλάδος και oι "Κακές Παρέες" συνδιοργανώνουν το αφιέρωμα «Άνεμος από την Πόλη», που παρουσιάζει τον σκηνοθέτη , ζωγράφο και συγγραφέα Ταϊφούν Πιρσελίμογλου (Tayfun Pirselimoglu).
Από το Βερολίνο, Λοκάρνο, Τορόντο, Μόντρεαλ και 30 ακόμη διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, θα προβληθεί στην Ταινιοθήκη, το έργο του πολυβραβευμένου Τούρκου σκηνοθέτη.

Καθημερινά στις 19.00 και στις 21.30, στην κινηματογραφική αίθουσα της Ταινιοθήκης, θα προβληθούν οι βραβευμένες ταινίες του Η περούκα, Το πούσι, Ριζά, Στο πουθενά καθώς και οι μικρού μήκους Η σιωπή είναι χρυσός και Ο θείος μου.

Παράλληλα  έργα ζωγραφικής του καλλιτέχνη θα εκτεθούν  στον εκθεσιακό χώρο της Ταινιοθήκης.

Ο Ταϊφούν Πιρσελίμογλου και ο παραγωγός των ταινιών του Βεισάλ Ιπέκ (Veysal Ipek) θα παρευρίσκονται στην Ταινιοθήκη κατά τη διάρκεια του αφιερώματος προκειμένου να προλογίσουν τις ταινίες και να απαντήσουν σε ερωτήσεις του κοινού.

Με την υποστήριξη του Υπουργείου πολιτισμού, της ΕΡΤ και της Τουρκικής Πρεσβείας.

Λίγα λόγια για τον Ταϊφούν Πιρσελίμογλου
Ο Ταϊφούν Πιρσελίμογλου είναι σκηνοθέτης, ζωγράφος και συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Τραπεζούντα και ζει στην Πόλη που είναι και η κύρια πηγή έμπνευσης των ταινιών του.

Το 2010 η ταινία του Η περούκα (Sac – Hair) κάνει πρεμιέρα στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Λοκάρνο. Η ταινία είναι συμπαραγωγή με την Ελλάδα με την εταιρεία Graal και τον παραγωγό Νίκο Μουστάκα. 
Αμέσως μετά το Λοκάρνο αρχίζει το ταξίδι της ταινίας σε διεθνή φεστιβάλ μέχρι τώρα 34 και η βράβευσή της σε πολλά απ’ αυτά.
Επιλεκτικά αναφέρουμε  Αττάλεια – Βραβείο Φωτογραφίας & δεύτερου αντρικού ρόλου, Βαρσοβία, Τορόντο, Κωνσταντινούπολη – Μεγάλο βραβείο παραγωγής, βραβείο σκηνοθεσίας & πρώτου γυναικείου ρόλου, Αλματία Καζακστάν- Βραβείο Netpac, Festival On Wheels,  Φεστρόια Πορτογαλία - Βραβείο Fipresci, Ταλίν Μαύρες νύχτες, Μονπελιέ, Λα Ροσέλ, Βοστώνη, Λονδίνο, Μπρατισλάβα,  Μόναχο, Βηρυτός, Μπανγκόγκ κ.α.

Το 2009 η ταινία του Το πούσι (Pus – Haze) κάνει πρεμιέρα πάλι στο Forum του Βερολίνου. Η ταινία είναι πάλι συμπαραγωγή με την Ελλάδα με την εταιρεία Graal και τον παραγωγό Νίκο Μουστάκα. Επιλεκτικά αναφέρουμε τα φεστιβάλ  Άδανα - Βραβείο Φωτογραφίας,  Άγκυρα, κ.α.

Το 2007 η ταινία του Ριζά (Riza) κάνει πρεμιέρα  στο Forum του Βερολίνου.
Και πάλι βραβεύεται και συμμετέχει σε πολλά  φεστιβάλ. Επιλεκτικά αναφέρουμε Εδιμβούργο, Σύδνεϋ, Μονπελιέ - Βραβείο Κριτικών, Άγκυρα – Βραβείο καλύτερης ταινίας, καλύτερου σκηνοθέτη & βραβείο σκηνογραφίας, Μόντρεαλ, Μπουένος Άιρες, Βαλένθια, Κοπεγχάγη, Όκλαντ, Ουέλλιγκτον, Χάιφα, Ντουμπάι, Βαρσοβία, Σόφια, κ.ά.

Το 2002 περνάει από τις μικρού μήκους στην πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους Στο πουθενά  (Hicbiryerde – Nowhereland) συμπαραγωγή με Γερμανία και με την υποστήριξη του Eurimages . Η ταινία κάνει πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ του Μόντρεαλ και αποσπά το μεγάλο βραβείο των κριτικών. Συμμετέχει και βραβεύεται στα φεστιβάλ (επιλεκτικά) Μοντπελιέ - Βραβείο κοινού, Κωνσταντινούπολη - Βραβείο Radical, βραβείο καλύτερης ηθοποιού, βραβείο κριτικών, βραβείο 2ου αντρικού και γυναικείου ρόλου, Πουσαν, Σεβίλλη, Θεσσαλονίκη, Μανχάιμ, Τριέστη, Μπάστια, Βαρκελώνη, Βελιγράδι, κ.α.
Και οι δύο μικρού μήκους του ταινίες το 2002 Η σιωπή είναι χρυσός (Il Silenzio e’Doro - Silent is Golden) και το 1999 Ο θείος μου (Day?m - My Uncle) με συμμετοχές στα φεστιβάλ  Capablio - Βραβείο καλύτερης ταινίας & καλύτερου σκηνοθέτη, Μιλάνο - βραβείο καλύτερης ταινίας, Ζιρανά - ειδικό βραβείο κριτικής επιτροπής στην Βενετία, Λοκάρνο, Μπιλμπάο, Μοντπελιέ, κ.α.

Τώρα ετοιμάζεται η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του με τίτλο Δεν είμαι εγώ (Ben O Degilim). Η ταινία είναι παραγωγή του Νίκου Μουστάκα σε συμπαραγωγή με την Zuzi film Τουρκία, την Arizona film Γαλλία την Endorphin film Γερμανία και από ελληνική πλευρά συμμετέχουν οι διεθνείς καλλιτέχνες Αντρέας Σινάνος Δ/ντής Φωτογραφίας και Γιώργος Κουμεντάκης Μουσικοσυνθέτης. Η ταινία θα έχει γυρίσματα στην Σμύρνη και την Πόλη και θα ξεκινήσουν  τον Νοέμβριο αυτού του χρόνου.

Η ζωγραφική δραστηριότητα του Ταϊφούν Πιρσελίμογλου περιλαμβάνει περισσότερες από 15 εκθέσεις ζωγραφικής σε διάφορες πόλεις μεταξύ των οποίων οι Βιέννη, Βουδαπέστη, Ταλλίν, Άγκυρα, Πόλη.

Η συγγραφική του δραστηριότητα περιλαμβάνει 4 μυθιστορήματα σκοτεινής και υπερρεαλιστικής λογοτεχνίας και ένα βιβλίο με διηγήματα, ενώ άρθρα του σχετικά με την τέχνη και το σινεμά έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα περιοδικά σε όλο τον κόσμο. Τώρα ετοιμάζει το πέμπτο του μυθιστόρημα. 

 


Ενα απόγευμα στον ηλεκτρικό ή H πλήρης ταύτιση δημόσιου & ιδιωτικού χώρου στην Ελλάδα του 21ου αιώ
ΕλληνοΚΕΝΤΡΙκά

Σήμερα λίγο μετά το μεσημέρι σε βαγόνι του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου με κατεύθυνση προς Κηφισιά. Εκείνη ήτο κοντή, με ευτραφείς μηρούς και φορούσε στολή που έφερε τα διακριτικά εταιρίας security. "Χυμένη" καθως ήτο σε κάθισμα του βαγονιού και καθοδόν προς την εργασία της ("στο γήπεδο πάω ρε μ....α!" ούρλιαζε στο κινητό της), είχε ένα ατύχημα. Το πλαστικό μπουκάλι στο οποίο κουβαλούσε το ... δίλιτρο (;) καφέ της, έπεσε στο πάτωμα και έσπασε. Ανθρώπινο, θα μου πείτε, μπορεί να συμβεί στον καθένα. Βεβαίως, πλην όμως ένας στοιχειωδώς πολιτισμένος άνθρωπος, θα έσπευδε να σηκώσει το μπουκάλι από το δάπεδο, να το κρατήσει με τρόπο τέτοιο ώστε να εμποδίσει τη συνέχιση της ροής και να πεταχτεί στην αποβάθρα -όπου συμπτωματικώς εκείνη τη στιγμή ήταν σταθμευμένο το βαγόνι-  και να απορρίψει το σπασμένο μπουκάλι.

Η εν λόγω παραγεμισμένη πατάτα (non politically correct, I know....) ούτε που κουνήθηκε από τη θέση της. Τουναντίον, άρχισε να βγάζει  χαριτωμένους και θηλυκούς ήχους όπως "γαμώ τη μου, ρε ΓΑΜΩ ΤΗ ΜΟΥ!" και αφού ξεφύσηξε δυο τρεις φορές εμφανώς εκνευρισμένη -όχι γιατί προκάλεσε ένα μικρό ρυάκι που διάσχιζε το βαγόνι κάνοντας μικρά και γλυκά πλιτς -πλιτς κάθε φορά που έπεφτε σε υπόδημα ανύποπτου επιβάτη- πληκτρολόγησε  κάποιον αριθμό στο κινητό της για να ... παραγγείλει άλλο καφέ!

Ελα όμως όμως που η κυρία στην άλλη άκρη της γραμμής μάλλον ήτο ...."κωφή από τον εν ους",  όπως θα έλεγε κι ο Παπαδιαμάντης. Οσο δεν άκουγε η 'κωφή' τόσο περισσότερο 'γκάριζε' η σεκιουριτού, η οποία στο τέλος μπινελικωσε την κουφή  και της το έκλεισε με τσαντίλα. Κι εκει που είπαμε ότι επιτέλους θα απαλλαγούμε από την ηχορύπανση και θα αρκεστούμε στο ρυάκι από καφέ στο δάπεδο, η θορυβώδης πρωταγωνίστρια τηλεφώνησε σε άλλο πρόσωπο από το οποίο και ζήτησε να μεταφέρει την παραγγελία της στην ... κουφή. Εν τω μεταξύ, και προκειμένου να νιώσει ακόμη περισσότερο σαν το σπίτι της -ή μάλλον το μαντρί της;!-

Η καλή σεκιουριτού εναπόθεσε το βρωμοπάπουτσό της, που έσταζε καφέδες, επάνω στην απέναντι κενή θέση, όπου εντός ολίγου θα καθόταν άλλος ανύποπτος επιβάτης... Περιορίστηκα να σχολιάσω τη συμπεριφορά με την απέναντι ηλικιωμένη κυρία που είχε αρκούντως φρίξει. Δεν ξέρω αν θα είχε νόημα να της κάνω παρατήρηση. Οι Ελληνες γενικώς μπερδεύουν το δημόσιο με τον ιδιωτικό χώρο και εν προκειμένω τίθεται γενικότερο θέμα παιδείας, διαπαιδαγώγησης και πολιτισμού. Και φυσικά γνωρίζω ότι οι εταιριές σεκιούριτι δεν στρατρατολογούν το προσωπικό τους από τα αρσάκεια Εκάλης και Ψυχικού. Από το σημείο όμως να αποστηθίζεις το νέο κατά Ζαμπούνη savoir faire μέχρι του σημείου να φέρεσαι σαν κάφρος σε δημόσιο χώρο, η απόσταση είναι μεγάλη.

Η Σφήκα