Σκηνοθεσία: Tarsem Singh, Σενάριο: Jason Keller, Melissa Wallack, Μουσική: Alan Menken, Φωτογραφία: Brendan Galvin, Πρωταγωνιστούν: Lilly Collins, Julia Roberts, Armie Hammer, Διάρκεια: 106’, Διανομή: Village Films
Πρόκειται για μια παρωδία του γνωστού παραμυθιού της Χιονάτης και των & 7 νάνων, αρκετά εκσυγχρονισμένη όμως, όχι σκηνογραφικά αλλά ως κεντρική ιδέα. Η κακή μητριά έχει εκδιώξει το βασιλιά από το θρόνο μεταμορφώνοντάς τον σε δράκο και ταυτόχρονα κρατά κλεισμένη στο παλάτι τη βασιλοπούλα Χιονάτη. Παράλληλα όμως και λόγω του ότι η οικονομική κατάσταση του κρατιδίου οδεύει προς την χρεωκοπία (βλέπετε δεν είμαστε οι μόνοι που βρίσκονται σε δεινή οικονομική κατάσταση) ψάχνει απεγνωσμένα να βρει έναν νέο, όμορφο, και πάνω από όλα πλούσιο γαμπρό (κατά προτίμηση γαλαζοαίματο) για να τον παντρευτεί. Η Χιονάτη μη αντέχοντας την κατάσταση φεύγει και γνωρίζει τυχαία έναν πρίγκηπα στο δάσος καθώς επίσης και 7 μικροκαμωμένα ανθρωπάκια που το θάρρος και γενναιότητά τους ξεπερνά το μπόι τους. Δεν αργεί να ερωτευθεί τον πρίγκηπα. Η κακή μητριά όμως έχει αντίθετη γνώμη…
Αν πάτε να δείτε τη συγκεκριμένη ταινία έχοντας λατρέψει το συγκεκριμένο παραμύθι από το αριστούργημα του Ντίσνεϋ του 1937 με την μοναδική μουσική των Harline-Smith (ποιος θα ξεχάσει το Someday my Prince will come ή το Whistle while you work!) θα απογοητευθείτε oικτρά. Πρόκειται για μια παρωδία, ανεπιτυχή, οφείλω να ομολογήσω, με τους 7 νάνους να θυμίζουν συμμορία λαθρομεταναστών σε γκέτο της Νέας Υόρκης, τη Χιονάτη να μοιάζει με τη Φρίντα Κάλο, τον πρίγκηπα να μοιάζει, τόσο στην εμφάνιση όσο και στο μυαλό με τον Κεν της Μπάρμπι, ενώ η μόνη που σώσει κάπως την κατάσταση είναι η Τζούλια Ρόμπερτς αλλά που και αυτή θυμίζει την Τζόαν Κόλλινς στη Δυναστεία! Τα σκηνικά και τα κοστούμια πιστά στον τρόπο σκέψης του Σινγκ, υπερβολικά, και μοιάζουν να ξεπηδάνε από την αποθήκη σκηνικών και κοστουμιών της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων. Η φωτογραφία σίγουρα συνάδει με την οπτική του σκηνοθέτη, ενώ το μοντάζ λειτουργεί θετικά στο όλο αποτέλεσμα. Η μουσική αρκετά συμπαθητική, όχι όμως από τις καλύτερες του Μένκεν, ενώ το τραγούδι των τίτλων του τέλους είναι εντελώς άσχετο με το θέμα της ταινίας και φαίνεται ότι απλά προστέθηκε για γραφτεί ένα μπιτάτο χιτάκι για το CD . Άσε που το εικαστικό του βίντεο κλιπ λες και είναι βγαλμένο από το Μπόλυγουντ (ε, μην ξεχνάμε και την καταγωγή μας. Φαντάζεστε ο σκηνοθέτης να ήταν Έλληνας και να έβαζε τη Χιονάτη να τραγουδά τσιφτετέλι και όλοι οι υπόλοιποι να λικνίζουν αισθησιακά τα κορμιά τους υπό τους ήχους του τραγουδιού; Ένα τέτοιο πράμα! Τόσο άσχετο!) Τελικά μόνο ο Μπάρτον μπορεί να αφηγηθεί παραμύθι με σύγχρονο τρόπο; Εμείς πάντως θα παραμείνουμε φανατικά πιστοί στο ντισνεϊκό αριστούργημα του 1937 το οποίο δεν αλλάζουμε με τίποτα!
Τελευταίο αλλά όχι έσχατο οι υπότιτλοι. Τρία παραδείγματα: She was devastated, μετάφραση: την έπιασε ψιλο-κατάθλιψη. Her father was gone, μετάφραση: ο πατέρας της πήγε στον αγύριστο (άλλοι πρέπει να πάνε μάλλον στον αγύριστο)!! Royal Highness, μετάφραση: Βασιλικέ Εξοχότατε. Το έχουμε πει και λέμε όταν μας δίνεται ευκαιρία. Η πάσης φύσεως μετάφραση μορφώνει τους αποδέκτες και δε θα πρέπει να γίνεται άκριτα, αυθαίρετα και στο πόδι. Είναι κάτι που απαιτεί προσοχή, μεράκι αλλά και ιδιαίτερες γνώσεις. Βασικός κανόνας: δεν αλλάζουμε το ύφος των λεγομένων κατά το δοκούν, δεν αυθαιρετούμε στο κείμενο και αν αποφασίσουμε να έχει ένα ιδιαίτερο στυλ η μετάφραση το διατηρούμε καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Παιδιά, θερμή παράκληση: προσοχή, πολλή προσοχή! Κυκλοφορούν και ανυποψίαστοι θεατές. Μην τους χαντακώνουμε!
Σκηνοθεσία: jonathan Levine, Σενάριο: will Reiser, Μουσική: Michael Giacchino, Φωτογραφία: Terry Stacey, Πρωταγωνιστούν: Joseph Gordon Levitt, Seth Rogen, Anna Kedrick, Διάρκεια: 100', Διανομή: Village Films
Ο ΄Ανταμ είναι 27 χρόνων και ασχολείται με το ραδιόφωνο. Η κοπέλα του είναι η Ρέιτσελ και ο καλύτερος φίλος και συνεργάτης του, ο Κάιλ. ΄Οταν διαγνώσκεται ότι πάσχει από μία σπάνια μορφή καρκίνου στην σπονδυλική στήλη, ξεκινά χημειοθεραπείες και αντιλαμβάνεται ότι οι πιθανότητες να ζήσει είναι πενήντα-πενήντα. Αρνείται την πρόταση της μητέρας του να συγκατοικήσει μαζί του για να τον φροντίζει, μιας και αυτό δεσμεύεται να το κάνει η Ρέιτσελ και επισκέπτεται μια νεαρή, άπειρη θεραπεύτρια. Αν και οι συνεδρίες τους ξεκινούν σε ταραχώδες κλίμα, σταδιακά θα αναπτυχθεί μια φιλική σχέση μεταξύ των δύο. Παράλληλα, κατά τη διάρκεια των χημειοθεραπειών ο ΄Ανταμ θα συναναστραφεί με δύο καρκινοπαθείς, ΄Αλαν και Μιτς, καθώς μπαίνει στην τελική ευθεία της μάχης του με τον καρκίνο.
΄Οταν γνωρίζεις ότι πρόκειται να δεις μια ταινία που αφορά την επάρατη νόσο, αναπόφευκτα ανατρέχεις σε μνημειώδεις κινηματογραφικές στιγμές όπως στην ταινία Σχέσεις Στοργής ή θυμάσαι τη νεότερη προσέγγιση του Επιθυμίες στο παρά πέντε και, άρα θέτεις ψηλά τον πήχυ. Πράγματι, όταν ο κινηματογραφικός φακός πραγματεύεται ένα τόσο ευαίσθητο ζήτημα, οφείλει να ισορροπήσει ανάμεσα στο υπερβολικά φορτισμένο μελό και στο πολλάκις αναμοχλευμένο απόφθεγμα: «Πρέπει να ζεις την κάθε στιγμή…» Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, επομένως, ότι η ταινία του Τζόναθαν Λέβιν, επιδιώκει με λιτά μέσα να αποδώσει έχοντας χιούμορ, ρεαλισμό και ανθρωπιά, ένα πρόβλημα που ταλανίζει πληθώρα ανθρώπων. Μέσα από την αγωνία και το δράμα ξεπηδά η ελπίδα, και μέσω των οριακών καταστάσεων, ο χαρακτήρας μας εκτιμά τις ανθρώπινες σχέσεις και εν τέλει την ίδια την ζωή.
Το 50-50 αξίζει της προσοχής του θεατή, μιας και μέσα σε δύο ώρες, καταφέρνει να υπηρετήσει πιστά τη ρήση πως «ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό…»