Σκηνοθεσία: James McTeigue, Σενάριο: Ben Livingston, Hannah Shakespeare, Μουσική: Lucas Vidal, Φωτογραφία: Danny Ruhlmann, Πρωταγωνιστούν: John Cusack, Alice Eve, Luke Evans, Διάρκεια: 110', Διανομή:
Όταν μια μητέρα με την κόρη της βρίσκονται αγρίως δολοφονημένες στη Βαλτιμόρη του 19ου αιώνα, ο ντετέκτιβ ΄Εμετ Φιλντς κάνει μια τρομακτική ανακάλυψη: το διαπραχθέν έγκλημα μοιάζει με έναν μυθοπλαστικό φόνο, ο οποίος περιγράφεται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες σε μια από τις ιστορίες του διάσημου συγγραφέα ΄Εντγκαρ ΄Αλαν Πόε. Όμως, ακόμη κι όταν ο Πόε καλείται από τις αρχές για το τραγικό συμβάν, άλλος ένας ειδεχθής φόνος διαπράττεται εκ νέου βασιζόμενος σε ιστορία του συγγραφέα. Συνειδητοποιώντας ότι ένας κατά συρροή δολοφόνος χρησιμοποιεί την τέχνη του Πόε προκειμένου να επεκτείνει τη δολοφονική του δράση, ο Φιλντς επιστρατεύει τη βοήθεια του Πόε, ώστε να διαλευκάνει την υπόθεση. ΄Οταν, όμως, ένα πολύ κοντινό πρόσωπο του Πόε απειλείται από τη δράση του δολοφόνου, θα πρέπει να δώσει ο ίδιος μια λύση στο μυστήριο προτού να είναι πολύ αργά.
Μια ταινία που έχει ως κεντρικό χαρακτήρα μια από τις πλέον σημαίνουσες και σκοτεινές φιγούρες της αμερικάνικης λογοτεχνίας δεν θα μπορούσε παρά να κεντρίσει το ενδιαφέρον του θεατή. Πρόκειται για τον ΄Εντγκαρ ΄Αλαν Πόε που λαμβάνει μέρος σε μυθοπλαστικά γεγονότα με βάση, όμως, τις ιστορίες των μυθιστορημάτων του. Και τούτο, αναμφίβολα, καθιστά το σενάριο ιδιαιτέρως ευρηματικό προσελκύοντας τους ενθουσιώδεις αναγνώστες του Πόε. Αυτό που μας ξενίζει αναφορικά με την ταινία είναι η αδυναμία της να μας μεταφέρει στο αγωνιώδες και ζοφερό σύμπαν του Πόε. Παρακολουθώντας την ταινία, διακρίνουμε μια καλοστημένη παραγωγή και άρτια εκτέλεση, δίχως όμως να βυθιζόμαστε σε μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που θα άρμοζε. Ενδεχομένως αυτό να οφείλεται στην αδυναμία της ταινίας να αυτοπροσδιοριστεί. Σε πολλά σημεία η ταινία κάνει τον θεατή να γελάσει, κινούμενη σχεδόν στην σάτιρα αναφορικά με τον χαρακτήρα του Αμερικάνου συγγραφέα και άλλοτε επιχειρείται να καλλιεργηθεί ένα κλίμα αγωνίας και μυστηρίου.
Δίχως να ενθουσιάζει αλλά ούτε να απογοητεύει, το «Raven» αποπειράται μια τολμηρή ζύμωση της αμφιλεγόμενης αυτής φιγούρας με τις ιστορίες αυτές που κατέχουν μια εμβληματική θέση στην ιστορία της λογοτεχνίας.
Η Κάθριν Μπόλκοβακ είναι αστυνομικός από το Λίνκολν της Νεμπράσκα, πρόσφατα χωρισμένη, έχοντας χάσει την κηδεμονία του παιδιού της. Όταν της γίνεται μια ιδιαίτερα δελεαστική προσφορά να εργαστεί για τη Διεθνή Αστυνομία των Ηνωμένων Εθνών στη μεταπολεμική Βοσνία, τη δέχεται μετά χαράς. Απ’ τις πρώτες κιόλας υπηρεσιακές στιγμές της, αντιλαμβάνεται τις τα «σημάδια» του αιματηρού πολέμου καθώς και τους παράτυπους χειρισμούς των αρχών. Η παραμονή της στη Βαλκανική χώρα λαμβάνει μια άλλη τροπή, όταν αναμιγνύεται στην υπόθεση της Ράγια, μιας νεαρής κοπέλας η οποία «πωλήθηκε» σε ένα κύκλωμα πορνείας. Καθώς προχωρά την έρευνά της, ανακαλύπτει ότι πρόκειται για ένα καλοστημένο δίκτυο διακίνησης γυναικών υποστηριζόμενο από ψηλά. Δίχως να το βάλει κάτω και με ελάχιστους συμμάχους, θα συγκρουστεί ολέθρια με τη διαφθορά και την απανθρωπιά.
Η ταινία της Λαρίσα Κοντράτσκι θίγει με σκληρότητα και δίχως ωραιοποίηση ένα πολύ ευαίσθητο ζήτημα, που μάλιστα βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Διεισδύοντας στα άδυτα ενός ειδεχθούς κυκλώματος, μεταφέρει με τρόπο κραυγαλέο τη βαναυσότητα, τη διαφθορά και την απανθρωπιά που επικρατεί στον κρανίου τόπο της Βοσνίας, λίγο μετά τον πόλεμο. Θα λέγαμε ότι η σκηνοθεσία δεν είναι ιδιαίτερα πιστή και ακόλουθη στο μείζον ζήτημα που εκτυλίσσεται στην οθόνη. Αντίθετα, στερείται συνοχής και ύφους, επιδιδόμενη σε περίεργες γωνίες λήψεις και κινήσεις τις κάμερες που δεν αποσκοπούν κάπου. Εντούτοις, ο οξύς προβληματισμός που παρατίθεται καθώς και το καλοφτιαγμένο σενάριο αρκούν για να δώσουν μια ταινία αρκετά ενδιαφέρουσα που δεν «ξεφουσκώνει» σε κανένα σημείο της. Αξίζει να αναφέρουμε την εξαιρετική ερμηνεία της Ρέιτσελ Βάις, η οποία χτίζει με ευαισθησία ένα πορτρέτο αφοςίωσης, ηθικής και δικαιοσύνης, στον αντίποδα της πανταχού παρούσας διαφθοράς.