Σκηνοθεσία: James McTeigue, Σενάριο: Ben Livingston, Hannah Shakespeare, Μουσική: Lucas Vidal, Φωτογραφία: Danny Ruhlmann, Πρωταγωνιστούν: John Cusack, Alice Eve, Luke Evans, Διάρκεια: 110', Διανομή:
Όταν μια μητέρα με την κόρη της βρίσκονται αγρίως δολοφονημένες στη Βαλτιμόρη του 19ου αιώνα, ο ντετέκτιβ ΄Εμετ Φιλντς κάνει μια τρομακτική ανακάλυψη: το διαπραχθέν έγκλημα μοιάζει με έναν μυθοπλαστικό φόνο, ο οποίος περιγράφεται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες σε μια από τις ιστορίες του διάσημου συγγραφέα ΄Εντγκαρ ΄Αλαν Πόε. Όμως, ακόμη κι όταν ο Πόε καλείται από τις αρχές για το τραγικό συμβάν, άλλος ένας ειδεχθής φόνος διαπράττεται εκ νέου βασιζόμενος σε ιστορία του συγγραφέα. Συνειδητοποιώντας ότι ένας κατά συρροή δολοφόνος χρησιμοποιεί την τέχνη του Πόε προκειμένου να επεκτείνει τη δολοφονική του δράση, ο Φιλντς επιστρατεύει τη βοήθεια του Πόε, ώστε να διαλευκάνει την υπόθεση. ΄Οταν, όμως, ένα πολύ κοντινό πρόσωπο του Πόε απειλείται από τη δράση του δολοφόνου, θα πρέπει να δώσει ο ίδιος μια λύση στο μυστήριο προτού να είναι πολύ αργά.
Μια ταινία που έχει ως κεντρικό χαρακτήρα μια από τις πλέον σημαίνουσες και σκοτεινές φιγούρες της αμερικάνικης λογοτεχνίας δεν θα μπορούσε παρά να κεντρίσει το ενδιαφέρον του θεατή. Πρόκειται για τον ΄Εντγκαρ ΄Αλαν Πόε που λαμβάνει μέρος σε μυθοπλαστικά γεγονότα με βάση, όμως, τις ιστορίες των μυθιστορημάτων του. Και τούτο, αναμφίβολα, καθιστά το σενάριο ιδιαιτέρως ευρηματικό προσελκύοντας τους ενθουσιώδεις αναγνώστες του Πόε. Αυτό που μας ξενίζει αναφορικά με την ταινία είναι η αδυναμία της να μας μεταφέρει στο αγωνιώδες και ζοφερό σύμπαν του Πόε. Παρακολουθώντας την ταινία, διακρίνουμε μια καλοστημένη παραγωγή και άρτια εκτέλεση, δίχως όμως να βυθιζόμαστε σε μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που θα άρμοζε. Ενδεχομένως αυτό να οφείλεται στην αδυναμία της ταινίας να αυτοπροσδιοριστεί. Σε πολλά σημεία η ταινία κάνει τον θεατή να γελάσει, κινούμενη σχεδόν στην σάτιρα αναφορικά με τον χαρακτήρα του Αμερικάνου συγγραφέα και άλλοτε επιχειρείται να καλλιεργηθεί ένα κλίμα αγωνίας και μυστηρίου.
Δίχως να ενθουσιάζει αλλά ούτε να απογοητεύει, το «Raven» αποπειράται μια τολμηρή ζύμωση της αμφιλεγόμενης αυτής φιγούρας με τις ιστορίες αυτές που κατέχουν μια εμβληματική θέση στην ιστορία της λογοτεχνίας.
Η Κάθριν Μπόλκοβακ είναι αστυνομικός από το Λίνκολν της Νεμπράσκα, πρόσφατα χωρισμένη, έχοντας χάσει την κηδεμονία του παιδιού της. Όταν της γίνεται μια ιδιαίτερα δελεαστική προσφορά να εργαστεί για τη Διεθνή Αστυνομία των Ηνωμένων Εθνών στη μεταπολεμική Βοσνία, τη δέχεται μετά χαράς. Απ’ τις πρώτες κιόλας υπηρεσιακές στιγμές της, αντιλαμβάνεται τις τα «σημάδια» του αιματηρού πολέμου καθώς και τους παράτυπους χειρισμούς των αρχών. Η παραμονή της στη Βαλκανική χώρα λαμβάνει μια άλλη τροπή, όταν αναμιγνύεται στην υπόθεση της Ράγια, μιας νεαρής κοπέλας η οποία «πωλήθηκε» σε ένα κύκλωμα πορνείας. Καθώς προχωρά την έρευνά της, ανακαλύπτει ότι πρόκειται για ένα καλοστημένο δίκτυο διακίνησης γυναικών υποστηριζόμενο από ψηλά. Δίχως να το βάλει κάτω και με ελάχιστους συμμάχους, θα συγκρουστεί ολέθρια με τη διαφθορά και την απανθρωπιά.
Η ταινία της Λαρίσα Κοντράτσκι θίγει με σκληρότητα και δίχως ωραιοποίηση ένα πολύ ευαίσθητο ζήτημα, που μάλιστα βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Διεισδύοντας στα άδυτα ενός ειδεχθούς κυκλώματος, μεταφέρει με τρόπο κραυγαλέο τη βαναυσότητα, τη διαφθορά και την απανθρωπιά που επικρατεί στον κρανίου τόπο της Βοσνίας, λίγο μετά τον πόλεμο. Θα λέγαμε ότι η σκηνοθεσία δεν είναι ιδιαίτερα πιστή και ακόλουθη στο μείζον ζήτημα που εκτυλίσσεται στην οθόνη. Αντίθετα, στερείται συνοχής και ύφους, επιδιδόμενη σε περίεργες γωνίες λήψεις και κινήσεις τις κάμερες που δεν αποσκοπούν κάπου. Εντούτοις, ο οξύς προβληματισμός που παρατίθεται καθώς και το καλοφτιαγμένο σενάριο αρκούν για να δώσουν μια ταινία αρκετά ενδιαφέρουσα που δεν «ξεφουσκώνει» σε κανένα σημείο της. Αξίζει να αναφέρουμε την εξαιρετική ερμηνεία της Ρέιτσελ Βάις, η οποία χτίζει με ευαισθησία ένα πορτρέτο αφοςίωσης, ηθικής και δικαιοσύνης, στον αντίποδα της πανταχού παρούσας διαφθοράς.
Με την «κόρη του ξενοδόχου» ή Σοφία Διονυσοπούλου εμπλέκει δύο εποχές και δύο διαφορετικές ιστορίες. Ή πρώτη εκτυλίσσεται το 1975, περιλαμβάνει τις τελευταίες ήμερες της ζωής ενός παραθαλάσσιου ξενοδοχείου, το οποίο αποτελεί και την κατοικία μιας μητέρας και της κόρης της. Συστατικά στοιχεία, ή επίσκεψη της θείας, ή καταλυτική εμφάνιση ενός άντρα, το φάντασμα του πατέρα, το ξύπνημα ή η επαναφορά του ερωτισμού, ο ανταγωνισμός και η ωμότητα της αποκάλυψης. Η δεύτερη ιστορία εκτυλίσσεται το 2000 και παρακολουθεί μερικές ημέρες από τη ζωή μιας γυναίκας, χαμένης στο αποστασιοποιημένο παραλήρημα της. Σκληρότητα, οργή και άρνηση σε μια ιστορία πού συναντά κάπου την πρώτη με τρόπο που να επιτρέπει να μπορούν να διαβαστούν μαζί και οι δύο αλλά και ξεχωριστά. Μία αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο, κοφτή και επικεντρωμένη στη δράση και μία άλλη σε δεύτερο πρόσωπο, πού διαβάζεται απνευστί και λειτουργεί σαν ένα είδος εσωτερικής φωνής.
Η Σοφία Διονυσοπούλου γεννήθηκε στο Κάιρο το 1966. Σπούδασε στη Σορβόννη συγκριτική λογοτεχνία και στην Ελλάδα κλασικό τραγούδι και φωτογραφία. Έχει γράψει μια συλλογή μικρών πεζών με τίτλο «Με τις ευλογίες των νεκρών» (εκδ. Άγρα) και τα εξής θεατρικά κείμενα: «Νυχτωδία» (εκδ. Άγρα), «Νεροπομπή» (εκδ. Νεφέλη), «Ιφιγένεια της Ευριπίδου» (εκδ. Νεφέλη). Η «Νυχτωδία» έχει πάρει το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου θεατρικού συγγραφέα και παίχτηκε στο φεστιβάλ Intercity της Φλορεντίας. Από το 2000 ασχολείται με τη σκηνοθεσία και έχει ανεβάσει έξι παραστάσεις. Έχει μεταφράσει επίσης πολλούς συγγραφείς, μεταξύ των οποίων Καζανόβα (εκδ. Άγρα), Σαίν Τζόν Πέρς (περ. Ποίηση), Μολιέρο (εκδ. Επικαιρότητα), Μπαλζάκ (εκδ. Άγρα), Σάντ (εκδ. Άγρα), καθώς και λιμπρέτα για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
Η τραυματική εμπειρία του 1989, η διάλυση της ΕΣΣΔ, το Μάαστριχτ, η ΟΝΕ, το Σύμφωνο Σταθερότητας και το Ευρώ είναι γεγονότα-ορόσημα της ήττας της πολιτικής και κοινωνικής Αριστεράς, που έχανε μάχες, σύμβολα, κομμάτια της ιστορίας της. Χωρίς ανάλογη των αγώνων της ηγεσία, χωρίς αντανακλαστικά, ανίκανη να ερμηνεύσει τη συγκυρία και να πάρει πρωτοβουλίες, μένει κυριολεκτικώς πίσω από τις εξελίξεις. Εξάλλου, το επιβληθέν Μνημόνιο είναι ένα συνολικό και μακρο¬πρόθεσμο σχέδιο αποικιακής διοίκησης, που αποστερεί τη χώρα από τη στοιχειώδη αυτονομία και εθνική κυριαρχία. Αν θελήσει κάποτε να τις επανακτήσει, θα αδυνατεί να το πράξει, αφού το υλικό, πνευματικό και θεσμικό περιεχόμενο αυτής της κυριαρχίας θα έχει απαλλοτριωθεί. Θα πρόκειται περί ενός αδειανού κελύφους! Ενόψει του επερχόμενου πολυετούς Μνημονίου και των εκλογών, πολλοί μιλούν για την ενότητα της Αριστεράς. Ισχυρίζονται ότι η σημερινή Αριστερά ή θα συμπράξει προγραμματικά και εκλογικά για να αποκρούσει το διαρκές "πολίτευμα" του Μνημονίου ή δεν έχει πλέον λόγο ύπαρξης. Αν επιμένουμε στην ενωτική δράση της Αριστεράς και της δημοκρατικής παράταξης, εν γνώσει του ότι αυτό συνιστά αντίφαση "καθ' εαυτήν", είναι επειδή για πρώτη φορά η πατρίδα μας ζει τέτοια καταστροφή. Πρόκειται για μια εντελώς έκτακτη ιστορική συγκυρία.
Ο Αλέξης Π. Μητρόπουλος γεννήθηκε στον Πύργο της Ηλείας. Είναι πτυχιούχος της Νομικής Σχολής Αθηνών, της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και του Παντείου Πανεπιστημίου. Έχει ειδικευθεί σε θέματα Εργατικού, Συνταξιοδοτικού και Συνδικαλιστικού Δικαίου. Έχει εκδώσει αρκετά βιβλία και μελέτες.
Συγγραφέας: Σοφία Διονυσοπούλου / Εκδόσεις ΑΓΡΑ / Αριθμός σελίδων : 192, Τιμή : 13,50 € / ISBN: 978-960-505-037-5 / Έκδοση: Μάιος 2012
Συγγραφέας: Αλέξης Μητρόπουλος / Εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ / ISBN: 978-960-14-2454-5 / Σελίδες: 352 / Τιμή: 15,00 €