Σκηνοθεσία: Stephen Soderbergh, Σενάριο: Lem Dobbs, Μουσική: , Φωτογραφία: , Πρωταγωνιστούν: Gina Carano, Ewan McGregor, Michael Fassbender, Διάρκεια: 93', Διανομή: Village Films
Στην καινούρια ταινία του Στίβεν Σόντερμπεργκ, η Μάλορι Κέιν είναι πράκτορας ειδικών αποστολών εκπαιδευμένη να επιβιώνει υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και εξαιρετικά προικισμένη στις πολεμικές τέχνες. ΄Υστερα από μια αποστολή διάσωσης ενός ομήρου στη Βαρκελώνη, μεταφέρεται άμεσα για ακόμη μία αποστολή στο Δουβλίνο. Εξ αιτίας της αρνητικής έκβασης της συγκεκριμένης αποστολής, η Μάλορι βρίσκεται μανιωδώς καταδιωγμένη και πρέπει να μετέλθει όλων των δεξιοτήτων της προκειμένου να διαφύγει. Καταφθάνοντας στις Ηνωμένες Πολιτείες, επιχειρεί να προστατέψει την οικογένειά της και να κάνει ένα ξεκαθάρισμα επιδιώκοντας την εκδίκηση για όσους την πρόδωσαν.
To «Haywire» φαντάζει να είναι ένα οικοδόμημα ασθενούς υπόβαθρου υπό την επιμέλεια ενός πολύ ικανού αρχιτέκτονα. Η αισθητική μπορεί να επιστρατεύεται, όμως το αποτέλεσμα ετοιμόρροπο. Πράγματι, η ταινία ξεκινά με έναν απαστράποντα ρυθμό που οφείλεται στο πολύ καίριο μοντάζ. Οι σκηνές δράσης έχουν εξαιρετική χωρική και χρονική συνοχή και τα κάδρα της ταινίας συγκροτούν μια ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα.
Εντούτοις, το σενάριο παρουσιάζεται υπέρμετρα πεπλεγμένο και, αργά ή γρήγορα, ο θεατής χάνεται μέσα στα διάφορα ονόματα, τοποθεσίες και καταστάσεις. Μια ταινία που περισσότερο φιλοδοξεί να επιδειχθεί για την εντυπωσιακή ικανότητα της Τζίνα Καράνο να φορτώνει ξύλο με το τσουβάλι, το καλογυμνασμένο κορμί του Φασμπέντερ και εν τέλει τις εγνωσμένης αξίας σκηνοθετικές ικανότητες του Σόντερμπεργκ παρά να μας δώσει κάτι ουσιαστικό ή τουλάχιστον κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί αρκετές φορές στο παρελθόν.
Σκηνοθεσία: Cameron Crowe, Σενάριο: Aline Brosh Mckenna, Cameron Crowe, Μουσική: Jon Thor Birgisson, Φωτογραφία: Rodrigo Prieto, Πρωταγωνιστούν: Matt Damon, Scarlett Johansson, Thomas Haden, Διάρκεια: 124', Διανομή:
Μετά το θάνατο της συζύγού του, ο Μπέντζαμιν αποφασίζει μαζί με την εφτάχρονη κόρη του Ρόζι και το δεκατετράχρονο γιο του Ντίλαν, να μετακομίσουν σε ένα μεγάλο σπίτι που αντί αυλής έχει... ζωολογικό κήπο. Παρά την αρχική απροθυμία του, ο ενθουσιασμός της μικρής του κόρης τον ωθεί στο να ασχοληθεί με την αναμόρφωση της νεοαποκτηθείσας επιχείρησής του. Για αυτό το σκοπό, θα κληθεί να συνεργαστεί με το προσωπικό του ζωολογικού κήπου, επικεφαλής του οποίου είναι η γοητευτική Κέλυ και θα αντιμετωπίσει πολυάριθμες δυσκολίες και οικονομικά προβλήματα. Παράλληλα, ο γιος του, ιδιαίτερα κυκλοθυμικός και εσωστρεφής, συγκρούεται με τον πατέρα του δυσαρεστημένος από την παρουσία τους εκεί πέρα, ενώ συναναστρέφεται με τη νεαρή εργαζόμενη του ζωολογικού κήπου, Λίλυ. Η ημερομηνία των εγκαινίων πλησιάζει και όλη η ομάδα θα καταβάλλει έναν αγώνα δρόμου προκειμένου να διεκπεραιώσει όλες τις απαραίτητες εργασίες, ώστε να λάβει την έγκριση του αυστηρού επιθεωρητή Φέρις…
Η ταινία του Κρίστοφερ Κρόου απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες και αν μη τι άλλο βλέπεται ευχάριστα. Είτε επειδή παρελαύνει στην οθόνη μας ένα εύρος συμπαθέστατων εκπροσώπων του ζωϊκού βασιλείου σε ένα επαρχιακό τοπίο, είτε εξ αιτίας μιας γλυκόπικρης οικογενειακής ιστορίας που εκτυλίσσεται μπροστά μας με γλαφυρό τρόπο, ο θεατής θα αναχωρήσει από την κινηματογραφική αίθουσα με ευχάριστα συναισθήματα. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι στον αντίποδα του προβληματισμού και της αισθητικής απόλαυσης, υφίσταται ένα μέρος του κοινού που βλέπει κινηματογράφο προκειμένου να αισθανθεί ευχάριστα. Δεδομένης αυτής της συνθήκης, η ταινία σέβεται αυτήν την επιθυμία με μια άψογα εκτελεσμένη παραγωγή, αξιοπρεπώς δομημένο σενάριο και πολύ αξιόλογες ερμηνείες από το Ματ Ντέιμον και την Σκαρλετ Γιόχανσον. Τέλος, αξίζει να προσθέσουμε ότι η συγκεκριμένη ταινία αποτελεί ένα παράδειγμα του ότι ο εμπορικός κινηματογράφος αφουγκράζεται την ανάγκη του κοινού να ξεφύγει από τους ρυθμούς και την καθημερινότητα του αστικού τοπίου και να προσεγγίσει ένα διαφορετικό τρόπο ζωής.
Η ταινία ακολουθεί την Αν, μια Παρισινή δημοσιογράφο που εργάζεται για το περιοδικό Elles και κάνει μια έρευνα για ένα άρθρο που αφορά σε φοιτήτριες που καταφεύγουν στην πορνεία ώστε να εξασφαλίσουν οικονομική άνεση. ΄Ετσι, προσεγγίζει την Πολωνή Αλίσια, φοιτήτρια οικονομικών, και την Σαρλότ, που φοιτεί σε προπαρασκευαστικό επίπεδο. Και οι δύο τους εκδιδόμενες, αφηγούνται στην Αν τις εμπειρίες τους, πώς και με τι κίνητρα κατέληξαν στην πορνεία. Καθώς προχωρά η έρευνά της, βυθίζεται μέσα στις αφηγήσεις των δύο φοιτητριών και αντικρίζει, από τη μία, την αυτοπεποίθηση και σχεδόν την περηφάνια γι’ αυτό που κάνουν και από την άλλη, τις ιστορίες ανθρώπων που λόγω της καταπιεσμένης σεξουαλικής ζωής τους καταφεύγουν στον αγοραίο έρωτα.
Εκείνο που καταγράφεται στα θετικά του Elles είναι ότι η θεματική της ταινίας παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Και τούτο, διότι ο κοινωνικός προβληματισμός που θίγεται μου φαντάζει ανήσυχος. Είτε πρόκειται για τις νεαρές φοιτήτριες, οι οποίες ακολουθώντας πιστά το όνειρο ενός τρυφηλού βίου- δεν θεωρώ τυχαία την επιλογή μιας πολωνής προερχόμενης από ένα πρώην κομμουνιστικό οικονομικό περιβάλλον- υποκύπτουν στο δέλεαρ της πορνείας, είτε για την καταπιεσμένη καθημερινότητα πολλών «πελατών» συνοδευόμενη από μια ελλειμματική ερωτική ζωή. Στον αντίποδα, μας ξενίζει που στο σύνολο της ταινίας τελείται μια ωραιοποίηση των καταστάσεων και, αναμφίβολα, μια αποστασιοποίηση από τις δυσάρεστες καταστάσεις του κυκλώματος της πορνείας.
Δεδομένης της παραπάνω θεματικής, φρονώ πως η ταινία πάσχει στην ανάπτυξη και την εκτέλεσή της. Στην ανάπτυξη, καθώς δε δίνεται η αρμόζουσα βαρύτητα και εμβάθυνση στη δημοσιογράφο, που αποτελεί τον κεντρικό χαρακτήρα. ΄Ετσι, έχουμε μια αδυναμία να αντιληφθούμε σε τι ακριβώς εστιάζει και που καταλήγει η ταινία, μιας και ξεκινά μάλλον ως ένα ρεπορτάζ με πρωταγωνίστριες τις δύο φοιτήτριες και τη δημοσιογράφο σχετικά αποστασιοποιημένη, και μετά το μισό της ταινίας, ο φακός αρχίζει να σημαδεύει περισσότερο την Αν. Αναφορικά με την εκτέλεσή της ταινίας, αποκτούμε την εντύπωση ότι οι αλλεπάλληλες ερωτικές σκηνές δε «δένονται» με συνοχή ούτε υπό κάποια ιδιάζουσα αισθητική άποψη, πράγμα που συνέβη με εξαιρετική μαεστρία στο φετινό «Shame». Κατόπιν τούτων, θα μιλούσα για μια εν δυνάμει καλή ταινία που στην υλοποίησή της παρουσιάζει αρκετά προβλήματα.
1η εβδομάδα - Σήμερα είμαι ηλικίας μιας εβδομάδας. Τι χαρά να είμαι μέρος αυτού του Κόσμου!
1 μηνός - Η μαμά μου με φροντίζει πάρα πολύ καλά. Είναι μια εξαιρετική μητέρα.
2 μηνών - Σήμερα με χώρισαν από τη μητέρα μας. Ήταν πολύ ανήσυχη και με τα μάτια της με χαιρετούσε. Ελπίζω η νέα «ανθρώπινη» οικογένειά μου να με φροντίζει το ίδιο καλά με τη μαμά μου.
4 μηνών - Έχω μεγαλώσει πολύ γρήγορα, τα πάντα τραβάνε την προσοχή μου. Υπάρχουν μερικά παιδιά στο σπίτι που μου είναι σαν «μικρά αδερφάκια». Παίζουμε πολύ, τραβάνε την ουρά μου κι εγώ τους δίνω μικρές ψεύτικες δαγκωνιές για πλάκα.
5 μηνών - Σήμερα μου φωνάξανε. Η κυρία μου ήταν πολύ αναστατωμένη επειδή ούρησα μέσα στο σπίτι. Όμως δεν μου είπαν ποτέ πού έπρεπε να το κάνω αυτό. Επίσης, κοιμάμαι στο χωλ. Στεναχωρήθηκα πολύ γι' αυτό!
8 μηνών - Είμαι ένα πολύ χαρούμενο σκυλί! Έχω τη ζεστασιά ενός σπιτιού, αισθάνομαι τόσο ασφαλής, τόσο προστατευμένος... Νομίζω ότι η «ανθρώπινη» οικογένειά μου με αγαπάει. Η αυλή είναι όλη δική μου και, συχνά, ξεπερνάω τον εαυτό μου, σκάβοντας στο χώμα σαν τους προγόνους μου, τους λύκους, για να κρύψω το φαγητό. Ποτέ δεν δοκιμάζουν να μου μάθουν τίποτε. Τότε θα πρέπει όλα να πηγαίνουν καλά, όλα αυτά τα πράγματα που κάνω να είναι εντάξει!
12 μηνών - Σήμερα έγινα ενός έτους. Είμαι ένας ενήλικος σκύλος. Όμως τα αφεντικά μου λένε ότι μεγάλωσα πολύ περισσότερο από ότι περίμεναν. Πόσο υπερήφανοι πρέπει να είναι για μένα!
13 μηνών - Σήμερα με έδεσαν. Σχεδόν δεν μπορούσα να κουνηθώ, να βρεθώ σε λίγο ήλιο όταν κρυώνω, ή να βρω λίγη σκιά όταν ο ήλιος ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό. Λένε ότι θα με επιτηρούν και ότι είμαι αχάριστος. Δεν καταλαβαίνω τίποτε απ' όσα μου συμβαίνουν.
15 μηνών - Όλα έχουν αλλάξει τώρα. .. Με κρατάνε συνέχεια κλειδωμένο στη βεράντα. Αισθάνομαι πολύ μόνος. Η «ανθρώπινη» οικογένειά μου δεν με θέλει πια. Μερικές φορές ξεχνάνε ότι διψάω και πεινάω. Όταν βρέχει, δεν έχω μια στέγη πάνω από το κεφάλι μου.
16 μηνών - Σήμερα με έβγαλαν από τη βεράντα. Ήμουνα σίγουρος ότι η «ανθρώπινη» οικογένειά μου με είχε συγχωρέσει. Ήμουν τόσο χαρούμενος που χοροπήδαγα από ενθουσιασμό. Η ουρά μου κουνιόταν σαν τρελή. Επιπλέον, πίστεψα ότι θα με πήγαιναν βόλτα! Κατευθυνθήκαμε προς τον αυτοκινητόδρομο, και άξαφνα, σταμάτησαν το αυτοκίνητο, άνοιξαν την πόρτα και εγώ βγήκα έξω, χαρούμενος, γιατί σκεπτόμουν ότι θα περνάγαμε τη μέρα μας στην εξοχή. Δεν καταλαβαίνω γιατί έκλεισαν την πόρτα κι έφυγαν. «Ακούστε, περιμένετε!» - γάβγισα. Με ξέχασαν... Έτρεξα πίσω από το αυτοκίνητο με όλη τη δύναμή μου. Η αγωνία μου μεγάλωνε καθώς άρχισα να καταλαβαίνω, ενώ δεν μπορούσα να αναπνεύσω από το λαχάνιασμα και αυτοί δεν σταματούσαν, ότι με είχαν εγκαταλείψει!
17 μηνών - Έψαχνα μάταια να βρω το δρόμο για να γυρίσω σπίτι. Είμαι μόνος και αισθάνομαι χαμένος. Στις περιπλανήσεις μου, συναντάω μερικούς ανθρώπους με καλή καρδιά που με κοιτάνε με θλίψη και μου δίνουν λίγο φαγητό. Τους ευχαριστώ με τα μάτια μου, από τα βάθη της ψυχής μου. Εύχομαι να με υιοθετούσαν. Θα ήμουνα τόσο πιστός όσο κανένας άλλος σκύλος! Όμως, αυτοί απλά λένε: «καημένο σκυλάκι, πρέπει να έχει χαθεί».
18 μηνών - Πριν από μερικές ημέρες, πέρασα από ένα σχολείο και είδα πολλά παιδιά μικρά και μεγαλύτερα σαν τα «μικρά μου αδερφάκια». Πλησίασα περισσότερο και μια ομάδα από τα μικρότερα παιδιά, γελώντας, μου πέταξαν πολλές πέτρες, απλά για να δούνε «ποιος σημαδεύει καλύτερα». Μια από αυτές τις πέτρες με χτύπησε στο μάτι και, έκτοτε, δεν μπορώ να δω καθόλου με αυτό το μάτι.
19 μηνών - Είναι απίστευτο. Όταν είχα καλύτερη όψη, οι άνθρωποι με λυπόντουσαν. Τώρα είμαι πολύ αδύνατος και αδύναμος και η όψη μου είναι απαίσια. Έχω χάσει το ένα μου μάτι και οι άνθρωποι με διώχνουν με τις σκούπες όταν προσπαθώ να ξεκουραστώ σε κάποια σκιά.
20 μηνών - Κινούμαι με εξαιρετικά μεγάλη δυσκολία. Σήμερα, ενώ προσπαθούσα να περάσω το δρόμο, με χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Βρισκόμουνα στη ζώνη των πεζών για να περάσω το δρόμο, όμως ποτέ δεν θα ξεχάσω το γεμάτο ικανοποίηση βλέμμα του οδηγού, που έδινε συγχαρητήρια στον εαυτό του που με πάτησε. Εύχομαι να με είχε σκοτώσει! Όμως, απλά μου προκάλεσε εξάρθρωση στα πίσω μου πόδια! Ο πόνος ήταν ανυπόφορος! Τα πόδια μου δεν με υπακούνε και μόλις με τεράστια δυσκολία μπόρεσα να συρθώ στο γκαζόν στην άκρη του δρόμου. Επί δέκα μέρες έχω μείνει εκτεθειμένος στον ήλιο που καίει, στη δυνατή βροχή, στο κρύο, χωρίς φαγητό. Δεν μπορώ πλέον να κουνηθώ. Ο πόνος είναι ανυπόφορος. Βρίσκομαι σε ένα πολύ υγρό μέρος, και φαίνεται ότι ακόμη και το τρίχωμά μου μαδάει. Κάποιοι περαστικοί ούτε καν με προσέχουν, άλλοι λένε: «μην πλησιάζεις». Είμαι σχεδόν αναίσθητος, όμως, μια ελάχιστη δύναμη από τα βάθη του σώματός μου με αναγκάζει να ανοίξω τα μάτια μου. Η γλυκύτητα στη φωνή της με έκανε να αντιδράσω. «Καημένο μου σκυλάκι, κοίτα πώς σε έχουν αφήσει», έλεγε. Μαζί με την γυναίκα ήταν ένας άντρας με λευκή ποδιά που με ακούμπησε και είπε: «Λυπάμαι, κυρία μου, αλλά αυτός ο σκύλος δεν θα τα καταφέρει. Είναι καλύτερα να τον βοηθήσουμε να βγει από αυτόν τον πόνο και τη δυστυχία». Η ευγενική κυρία, με δάκρυα να τρέχουν ποτάμι στα μάγουλά της, συμφώνησε. Όσο καλύτερα μπορούσα, κούνησα την ουρά μου και την ευχαρίστησα, με τα μάτια μου, για τη βοήθειά της να αναπαυθώ ειρηνικά και ήρεμα. Ενώ αισθανόμουν το ελαφρύ τσίμπημα της βελόνας, πριν από αυτόν τον μακρύ ύπνο, η τελευταία μου σκέψη ήταν: «γιατί έπρεπε να γεννηθώ, αφού δεν με ήθελε κανείς;».
Η λύση δεν είναι να εγκαταλείπεις ή να πετάς έναν σκύλο, αλλά να τον εκπαιδεύσεις. Μην κάνεις ένα ακόμη πρόβλημα για την κοινωνία έναν τόσο αξιολάτρευτο, τρυφερό και ευγνώμονα φίλο.
Βοήθησε να κάνεις τον αδαή να καταλάβει την άγνοιά του και έτσι, δώσε τέλος στην κακή μεταχείριση όλων των ζώων, ιδιαίτερα των αδέσποτων.
«Στην πορεία της εξέλιξής του προς τον πολιτισμό ο άνθρωπος απέκτησε μια κυρίαρχη θέση πάνω στα πλάσματα που ζουν γύρω του στο ζωϊκό βασίλειο. Χωρίς να είναι ικανοποιημένος από την κυριαρχία του αυτή, ωστόσο, άρχισε να βάζει ένα κενό μεταξύ της φύσης του και τη φύση των ζώων. Αρνήθηκε την κτήση μιας αιτίας προς αυτά, και στον εαυτό του έθεσε ως σύμβολο μια αθάνατη ψυχή, και αξίωσε μια θεϊκή πτώση η οποία του επέτρεψε να καταστρέψει το δεσμό της κοινωνίας μεταξύ αυτού και του ζωικού βασιλείου» - Sigmund Freud «Δεν μπορείς να σώσεις κάθε ζώο στον κόσμο όμως, για αυτό το ένα που σώζεις, ΕΙΝΑΙ ο κόσμος».