Σκηνοθεσία: Tim Burton, Σενάριο: Seth Grahame-Smith, John August, Μουσική: Danny Elfman, Φωτογραφία: Bruno Delbonnel, Πρωταγωνιστούν:Johhny Depp ,Michelle Pfeiffer, Helena Bonham Carter, Eva Green, Διάρκεια: 113’, Διανομή: Village Films
Βρισκόμαστε στα τέλη του 18ου αιώνα. Ο γόνος μιας αριστοκρατικής οικογένειας μεταναστών από την Αγγλία είναι ερωτευμένος με τη γυναίκα των ονείρων του. Για κακή του τύχη όμως κι άλλη μια κοπέλα είναι ερωτευμένη μαζί του. Αυτό που κάνει τα πράγματα τραγικά είναι ότι η «άλλη» είναι μάγισσα με αποτέλεσμα να ασκήσει μαύρη μαγεία στο ζευγάρι διαλύοντάς το. Η κοπέλα αυτοκτονεί ενώ ο νεαρός μετατρέπεται σε βρικόλακα. Οι χωρικοί της περιοχής το καταλαβαίνουν και τον θάβουν σε σιδερένιο φέρετρο. Μεταφερόμαστε στις αρχές του 1970. Κατά τη διάρκεια εργασιών ανακαλύπτεται το φέρετρο με τον πρωταγωνιστή μας μέσα, ζωντανό και πεινασμένο όσο ποτέ ο οποίος είναι υποχρεωμένος να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα της εποχής, τα παντελώς άγνωστα σε αυτόν. Τα πράγματα όμως είναι πολύ πιο πολύπλοκα από όσο μοιάζουν αρχικά. Η μάγισσα που τον καταδίκασε να γίνει βρικόλακας είναι ολοζώντανη και παρούσα!
Όταν ανακοινώνεται μια νέα ταινία του Τιμ Μπάρτον, αυτό από μόνο του αποτελεί γεγονός. Αναμφίβολα είναι ο καλύτερος παραμυθάς τρόμου που διαθέτει στο οπλοστάσιό του το Χόλυγουντ. Αυτό συνέβη και με τη συγκεκριμένη ταινία. Πολυαναμενόμενη! Σίγουρα εμπεριέχει όλα τα στοιχεία για τα οποία ο Μπάρτον έχει ξεχωρίσει. Τρόμο, κωμωδία, παρωδία, απίθανες καταστάσεις και φυσικά τον Ντεπ και την Κάρτερ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως τον πρόδωσε το σενάριο. Οπωσδήποτε έξυπνο και σίγουρα πετυχημένη σάτιρα αλλά δεν έχει αυτό που είχε πχ ο Σκαθαροζούμης ή τη μαγεία του Εφιάλτη των Χριστουγέννων ή ακόμη το παιχνίδισμα της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων. Στα θετικά στοιχεία η φωτογραφία η οποία υπηρετεί πιστά το σκεπτικό του Μπάρτον ή πολύ ωραία πρωτότυπη μουσική του Έλφμαν αλλά και οι απίθανες επιλογές των τραγουδιών της εποχής (τώρα αν πω ότι δεν γράφονται πια τέτοια τραγούδια θα ακουστώ κοινότυπος;). Tο μοντάζ είναι στα επίπεδα μιας επαγγελματικής χολυγουντιανής παραγωγής αλλά πουσε κάποιες στιγμές επιτρέπει να γίνει κοιλιά στην εξέλιξη.
Μια ταινία του Μπάρτον την κρίνεις σε σχέση με τις προηγούμενές του και σίγουρα περιμένεις κάτι πολύ, μα πάρα πολύ! Στην περίπτωση αυτή το αποτέλεσμα είναι κάπως απογοητευτικό. Αν μιλούσαμε για άλλο δημιουργό τα στάνταρ θα ήταν εντελώς διαφορετικά και τα ταινία θα κρινόταν διαφορετικά. Πάντως πρόκειται για μια διασκεδαστική ταινία που δε θα χάσουν οι φαν του Μπάρτον και του Ντεπ.
Σκηνοθεσία: Ηλίας Δημητρίου, Σενάριο: Ηλίας Δημητρίου, Jan Fleischer, Μουσική: Χριστίνα Γεωργίου, Φωτογραφία: Γιώργος Γιαννέλης, Πρωταγωνιστούν: Μάριος Ιωάννου, Marlen Kaminsky, Anne Marie O' Sullivan, Διομήσης Κουφτερός, Διάρκεια: 102'
O Άντυ, ένας Κύπριος μετανάστης που έχει περάσει όλη του τη ζωή τηγανίζοντας Fish 'n' chips στο Λονδίνο, αποφασίζει να επιστρέψει στην πατρίδα του και να ανοίξει τη δική του επιχείρηση. Κάνει το όνειρό του πραγματικότητα αλλά πολύ σύντομα αυτό μετατρέπεται σε εφιάλτη, καθώς ο Άντυ έχει ξεχάσει κάτι πολύ βασικό: Η Κύπρος δεν είναι Λονδίνο.
Πρόκειται για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Ηλία Δημητρίου. και πραγματικά δε θα μπορούσε το ντεμπούτο του να γίνει με καλύτερο τρόπο. Σε επίπεδο σεναρίου η ταινία ανοίγει αρκετά μέτωπα, μεταξύ άλλων το θέμα της μετανάστευσης, της προσφυγιάς μετά την εισβολή των τουρκικών στρατευmάτων το 1974, των σχέσεων ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων αλλά και των οικογειακών αξιών. Η πλοκή ξετυλίγεται αβίαστα και χωρίς να κάνει κοιλιά, ενώ το κωμικό εναλλάσσεται με σχεδόν ιδανικό τρόπο με το πικρό. Οι ισορροπίες διατηρούνται προς όφελος της ταινίας και ο θεατής παρακολουθεί την ταινία από την αρχή μέχρι με αμείωτο το ενδιαφέρον. Οι ερμηνείες των ηθοποιών σε πολύ καλό επίπεδο και εν πάσει περιπτώσει υπηρετούν απόλυτα το σκεπτικό του σκηνοθέτη. Η μουσική είναι από τις καλύτερες που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια σε ελληνική ταινία και οποωσδήποτε περιμένουμε σύντομα να ακούσουμε και την επόμενη δουλειά της Χριστίνας Γεωργίου. Η φωτογραφία και αυτή σε υψηλά επίπεδα ενώ το μοντάζ δεν αφήνει περιθώρια να πλατιάσει σε καμία περίπτωση η ταινία.
Εν κατακλείδι η ταινία είναι πραγματικά ξεχωριστή και πιστεύουμε ότι θα πρέπει κάθε φίλος της μεγάλης οθόνης να την παρακολουθήσει.
Ένας γερμανός τουρίστας, επιστρέφει στην Γερμανία από τις διακοπές του και βρίσκει σε μια καφετέρια έναν γνωστό του έλληνα που ζει στην Γερμανία και του λέει πώς πέρασε:
ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Γεια σου Μπάμπη. Ξέρεις μόλις γύρισα από διακοπές στην πατρίδα σου! ΕΛΛΗΝΑΣ: Αλήθεια; Και πώς πέρασες Χανς; ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Υπέροχα. Πήγα στα νησιά και ξετρελάθηκε με τις παραλίες, τον ήλιο και τα καθαρά νερά. ΕΛΛΗΝΑΣ: Πέρασες κι από την Αθήνα; ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Βέβαια. Πήγα στην Ακρόπολη, στην Πλάκα, στα αρχαιολογικά μουσεία και κυκλοφόρησα στο κέντρο. ΕΛΛΗΝΑΣ: Τι σου έκανε περισσότερο εντύπωση; ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Να σου πω. Η αλήθεια είναι ότι προβληματίστηκα! Δεν περίμενα να έχετε τόσους πολλούς φασίστες στην Ελλάδα! ΕΛΛΗΝΑΣ: Φασίστες; Πώς το έβγαλες αυτό το συμπέρασμα; ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Μα, όπου κυκλοφορούσα, πολλοί έλληνες είχαν υψωμένο το χέρι σε φασιστικό χαιρετισμό! ΕΛΛΗΝΑΣ: Τι εννοείς; Μήπως κρατούσαν το ένα χέρι ψηλά, από το ύψος του αγκώνα, με την παλάμη μπροστά; ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Ναι. Ακριβώς έτσι. ΕΛΛΗΝΑΣ: Γελάει. Λάθος συμπέρασμα έβγαλες. Δεν το σηκώνουν επειδή είναι φα-σίστες. Από αγκύλωση το έχουν πάθει! ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Ομαδική αγκύλωση; Αφού ήταν πάνω από τους μισούς που συνάντησα. ΕΛΛΗΝΑΣ: Να σου εξηγήσω. Αυτοί είναι οδηγοί, που κυκλοφορούν πεζοί! ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Και γιατί είχαν το χέρι ψηλά; Μήπως όταν συναντούν άλλους οδηγούς πεζούς το συνηθίζουν σαν ένδειξη χαιρετισμού; Είχα ακούσει βέβαια ότι οι έλληνες οδηγοί δίνουν μούντζες, ο ένας στον άλλο. Αλλά αυτοί που είδα, δεν είχαν ανοικτά τα δάχτυλα! ΕΛΛΗΝΑΣ: Δεν κατάλαβες. Δεν είναι μούντζες ούτε φασιστικός χαιρετισμός. Απλά, επειδή σε κάθε φανάρι στην Αθήνα υπάρχει κι ένας τουλάχιστον αλλοδαπός, που θέλει να τους καθαρίσει τα τζάμια, είναι η κίνηση τέτοια. ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Δηλαδή; ΕΛΛΗΝΑΣ: Ο αλλοδαπός τους ρωτάει: Να τα πλύνω; Κι εκείνοι σηκώνουν το χέρι μέσα από το αυτοκίνητο και του κάνουν νόημα, όχι! ΦΕΡΜΑΝΟΣ: Και τι σχέση έχει αυτό με τον χαιρετισμό; ΕΛΛΗΝΑΣ: Και βέβαια έχει. Κι εσύ, άμα σήκωνες τόσες πολλές φορές το χέρι, σε κάθε φανάρι που συναντούσες, στο τέλος θα πάθαινες αγκύλωση, θα σου έμενε μόνιμα όρθιο και δεν θα μπορούσες να το κατεβάσεις!
Σκηνοθεσία: Mark Neveldine, Brian Taylor, Σενάριο: Scott M. Gimple, Seth Hoffman, Μουσική: David Sardy, Φωτογραφία: Brandon Trost, Πρωταγωνιστούν: Nicholas Cage, Ciaran Hinds, Idris Elba, Διάρκεια: 95', Διανομή: Audio Visual
Ο Τζώνι Μπλέιζ, που στο παρελθόν έχει συνάψει συμφωνία με τον Σατανά, βρίσκεται απομονωμένος στην ανατολική Ευρώπη. Εκεί, θα τον συναντήσει ο Μορό, ένας αιρετικός ιερέας που θα τον πείσει ότι για να σπάσει τις κατάρες των σκοτεινών δυνάμεων που τον εξουσιάζουν θα πρέπει να εμποδίσει τον Σατανά να «κατακτήσει» το δεκάχρονο Ντάνι, τελευταία ελπίδα της ανθρωπότητας για αντίσταση ενάντια στις σκοτεινές δυνάμεις.
Στο σίκουελ που καταγράφει την συνέχεια των περιπετειών του χαρακτήρα της Μarvel, Ghost Rider, μας προβληματίζει κατ’ αρχήν η αδυναμία της ταινίας να αυτοπροσδιοριστεί. Μια περιπέτεια δράσης με έμφαση στα ειδικά εφέ, μεταφυσικό θρίλερ ή μια τάση προς το κόμικ με χιουμοριστικά στοιχεία; Αν ο συνδυασμός των αναφερθέντων φαντάζει ετερόκλητος, δεν είναι να απορούμε για το αποτέλεσμα. Κύριο πρόβλημα που προκύπτει από τα παραπάνω είναι μια εμφανής ανομοιογένεια στην ατμόσφαιρα της ταινίας και φυσικά στις συνιστώσες αυτής: έλλειψη συνοχής στους φωτισμούς της ταινίας καθώς και στον χρωματισμό της εικόνας στο post-production. Αναφορικά με τη μουσική, hard rock κομμάτια διαδέχονται μουσική που αρμόζει σε μεταφυσικές καταστάσεις. Στα παραπάνω έρχεται να προστεθεί μια εμμονή του σκηνοθέτη να τραβά διαρκώς πλάνα χαμηλής γωνίας λήψης (κοντρ-πλονζέ ο πιο διαδεδομένος όρος) χωρίς προφανή λόγο. Επίσης, ότι η πλειοψηφία ακόμη και των κοντινών πλάνων είναι τραβηγμένα με ευρυγώνιο φακό, συμβάλλοντας σε κάδρα παραμορφωμένα, αισθητική που αρμόζει περισσότερο στον εξπρεσιονιστικό κινηματογράφο και λιγότερο σε τυπικούς χολιγουντιανούς μεταφυσικούς «προβληματισμούς». Αν, ακόμη, συμπεριλάβει, κανείς και το ότι το μοντάζ-ντεκουπάζ είναι μάλλον θηρευτής της εντύπωσης με απανωτά, «βίαια» κοψίματα παρά συμβάλλει στο ρυθμό και την αφήγηση της ταινίας, μιλούμε για μια μετριότατη ταινία, που, χαρακτηρίζεται, εκτός των άλλων, και από την επίσης μέτρια ερμηνεία του Νίκολας Κέιτζ.