της ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

«Μόλλυ Σουήνυ: Εκείνη βλέπει, εμείς όχι». Βλέπουμε, κοιτάζουμε, αγγίζουμε, γευόμαστε, μυρίζουμε. Ναι, όλοι έχουμε αυτές τις πέντε αισθήσεις. Πόσοι όμως βλέπουν πραγματικά; Κοιτάζουν βαθειά κάνοντας μια κάθετη τομή στα πράγματα γύρω τους; Παρατηρούν τις μικρές κινήσεις του ανθρώπινου χεριού και τις «πληγές» του δρόμου που διαβαίνουν; Πόσοι από εσάς αγγίζουν με τρυφερότητα  το κάθε τι, γεύονται με πληρότητα και μυρίζουν με τα πνευμόνια τους σαν ανοιχτά παράθυρα, έτοιμα να «αγκαλιάσουν» τις οσμές του κόσμου;
Η Μόλλυ Σουήνυ τα κατάφερε! Έζησε στο «σκοτάδι» αλλά παράλληλα στο φως των πραγμάτων. Γεύτηκε τη ζωή, είδε την ομορφιά της, άγγιξε τα υπέροχα λουλούδια που τις προσέφερε ο πατέρας της, μύρισε το μεγαλείο τους!
Το αριστουργηματικό έργο του Μπράιαν Φρίελ «Μόλλυ Σουήνυ» μας παρουσιάζει για τον φετινό χειμώνα η Β΄ Σκηνή του Θεάτρου Άνεσις σε μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ και σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη. Πρόκειται για μια σονάτα με τρία πρόσωπα σε παραγωγή Τάσου Ιορδανίδη.
Οι ήρωες απομονωμένοι ο ένας από τον άλλον διηγούνται τα πάθη τους, τις ανησυχίες τους, τη δική τους ιστορία. Ο Κοραής Δαμάτης κατάφερε με αριστοτεχνικό τρόπο να «εγκλωβίσει» τα πρόσωπα του έργου στο δικό τους κόσμο και παράλληλα να δημιουργήσει ισχυρούς συνδέσμους μεταξύ τους, δίνοντας την εντύπωση στον θεατή ότι οι ήρωες επικοινωνούν με έναν «μυστικό» τρόπο παρόλο που δεν κοιτάζουν και δεν αγγίζουν ο ένας τον άλλον.
Η Ευδοκία Ρουμελιώτη με την ευγενική φυσιογνωμία της  εισχώρησε στις αρτηρίες της Μόλλυ Σουήνυ και την πλημμύρισε με αγνότητα, ένταση και πάθος. Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος που υποδύεται τον σύντροφο της Μόλλυ Φρανκ, ερμήνευσε με άρτιο τρόπο έναν ρόλο τραγικό και κωμικό παράλληλα, ενώ ο Δημήτρης Καραμπέτσης, ο γιατρός της Μόλλυ, έδωσε πνοή σε ένα πρόσωπο που είχε τον πλέον καταλυτικό ρόλο στη ζωή της ηρωίδας.
Ορμώμενος από μια πειραματική μελέτη του νευρολόγου Όλιβερ Σακς, ο Μπράιαν Φρίελ, που χαρακτηρίστηκε από τον Τζέημς Φάλτον ως «ένας σύγχρονος Τσέχωφ»,  «έχτισε» μια ιστορία πέρα για πέρα αληθινή, με γνήσιο χιούμορ και καθαρό δραματικό περιεχόμενο. Μακριά από κάθε είδους ψευτομελοδραματισμούς, η ιστορία της Μόλλυ Σουήνυ έρχεται να «χτυπήσει» με σφοδρότητα τον ψεύτικο κόσμο των αισθήσεων και να ανοίξει τα μάτια σε όλους εμάς που βλέπουμε και δεν βλέπουμε.
Η τυφλή Μόλλυ με παρόρμηση του συντρόφου της, Φρανκ και τη βοήθεια του φιλόδοξου γιατρού Ράις θα έρθει από το σκοτάδι στο φως ή μήπως το αντίστροφο; Από το φως στο σκοτάδι; Μετά την επέμβαση στα μάτια της θα τρομάξει, καθώς θα αντικρύσει βίαια το αποκρουστικό πρόσωπο του κόσμου μας. Από εκείνη τη στιγμή θα ξεκινήσει το ταξίδι προς την επιστροφή, θα επιλέξει δηλαδή να κλειστεί και πάλι στο σκοτάδι, μέσα στο οποίο επί 35 χρόνια είχε ζήσει. Ο κόσμος του Φρανκ και του Ράις κινούνται παράλληλα με τον κόσμο της Μόλλυ. Οι δυο άντρες περιγράφουν τη διαδρομή προς την αυτογνωσία και τη συνειδητοποίηση ότι αυτό που πίστευαν ως καλό θα αποδειχτεί καταστροφικό για τη Μόλλυ.
Εξαιρετική είναι η σκηνή στην οποία ο Φρανκ εξομολογείται την προσπάθειά του να σώσει κάποιους ασβούς απομακρύνοντάς τους από τη φωλιά τους, αλλά μένει άναυδος όταν βλέπει ότι εκείνοι δεν θέλουν να σωθούν και επιστρέφουν πάλι στο γνώριμο έδαφός τους, μια σκηνή που παραλληλίζεται με την τυφλή Μόλλυ, την οποία προσπαθούν απεγνωσμένα να «σώσουν» από το σκοτάδι ο Φρανκ και ο γιατρός Ράις. Ωστόσο,  παρόλο που θα τα καταφέρουν, εκείνη θα επιλέξει να γυρίσει στη «φωλιά» της, στον σκοτεινό μα και τόσο… φωτεινό κόσμο της.
Τα σκηνικά και κοστούμια του Απόστολου Βέττα έρχονται να «αγκαλιάσουν» το σώμα του έργου. Στη σκηνή υπάρχει ένα μεγάλο διάφανο παραβάν, από το οποίο διακρίνει ο θεατής κάποια έπιπλα καλυμμένα με λευκά σεντόνια. Μπροστά από το παραβάν βρίσκονται τρία δάπεδα σε σχήμα ορθογωνίου παραλληλογράμμου στα οποία στέκονται οι τρεις ηθοποιοί. Αυτός είναι ο χώρος στον οποίο δρουν, πάσχουν, κινούνται. Οι φωτισμοί του Νίκου Καβουκίδη εστιάζουν το βλέμμα του θεατή στο κάθε πρόσωπο ξεχωριστά την ώρα που αφηγείται την ιστορία του παράλληλα με την ιστορία του άλλου. Η δε μουσική επένδυση «χαϊδεύει» την ευαίσθητη Μόλλυ και παίζει με τις χορδές της ψυχής του θεατή.
Η Μόλλυ τελικά καταφέρνει αυτό που πάντα ήθελε «να πάρει μια ανάσα από τον κόσμο μας» και να γυρίσει πάλι στον σκοτεινό, παράλληλο, μεγαλειώδη κόσμο της ψυχής της, γυρνώντας την πλάτη της στον δικό μας βίαιο, άψυχο, «τυφλό» κόσμο.

Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές
Σκηνοθεσία: Κοραής Δαμάτης
Σκηνικά - κοστούμια: Απόστολος Βέττας
Φωτιστικός σχεδιασμός: Νίκος Καβουκίδης
Μουσική : Νένη Ζάππα

ΠΑΙΖΟΥΝ:
Ευδοκία Ρουμελιώτη, Γιώργος Πυρπασοπούλος, Δημήτρης Καραμπέτσης

ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ :
Δευτέρα : 21:00
Τρίτη : 21:00

ΤΙΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΥ :
Γενική Είσοδος : 13 ευρώ

της ΝΟΡΑΣ ΡΑΛΛΗ

«Το ξέρω πως έχουμε καιρό να τα πούμε. Όχι, δε σε ξέχασα. Πώς να ξεχάσω, μωρέ, μόνο εσύ μου απόμεινες... Αλίμονο, αν χάσουμε και τη μνήμη μας, πώς θα μπορέσουμε να ξαναονειρευτούμε;... Όχι, ούτε φοβάμαι μη μου κάνει "ψυχολογικό πορτρέτο" η ασφάλεια, άμα βρει τα χειρόγραφά μου σε καμιά έρευνα. Δεν είμαι πια στη φυλακή, κι απ’ ότι φαίνεται, θ’ αργήσουμε κάμποσο ακόμα να μπούμε... Μπα, γιατί άλλωστε η ασφάλεια ούτε παρεμπιπτόντως, που λένε, δεν ασχολείται πια με μας...»… Τα λεγε. Να πεις δεν τα λεγε!

«Δύο είναι τα περιβάλλοντα: Ένα το φυσικό και ένα το κοινωνικό», είχε πει ο άνθρωπος… Καλά, εσύ σηκώθηκες νωρίς – του λέγαμε εμείς!

«Το πρόβλημα προκύπτει από το γεγονός, ότι το ανθρώπινο περιβάλλον είναι οργανωμένο κατά τέτοιο τρόπο και δρα κατά τέτοιο τρόπο, ώστε καταστρέφει το φυσικό περιβάλλον. Δηλαδή φύση – άνθρωπος σημειώστε 0-0», είχε πει ο άνθρωπος… Καλά, εσύ προσπέρασες νωρίς – του λέγαμε εμείς!

«Μια εξανάσταση της ανθρώπινης συνείδησης, σημαίνει καθημερινή απόκρουση της βαρβαρότητας του συστήματος», είχε πει ο άνθρωπος… Καλά, εσύ ξέφυγες νωρίς – το χαβά μας εμείς!

«Βρε, πρέπει να απαλλαχτούμε από τις θεωρίες του ανθρωποκεντρισμού, όπως και από τις αφελείς θεωρίες της θρησκείας και όλων αυτών των πραγμάτων. Δε γίνεται αντί να ζούμε, να προσπαθούμε να επιβιώσουμε!» Τά ‘λεγε  ο άνθρωπος και μεις καλά, κοιμόμασταν νωρίς!

«Το μέλλον για να είναι ανθρώπινο χρειάζεται μέτρα ανθρωπινά. Όχι πόλεις τερατουργήματα, όχι θεούς πορφυρογέννητους, όχι ανθρώπους χωρίς μέτρα ανθρωπινά»… Μας τα έλεγε. Σε όλους τα λεγε. Μα εμείς, ξεχάσαμε νωρίς.
«Πιτσιρικάς δεκατριών χρονών πολέμησα τους Γερμανούς. Μετά, πολέμησα τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, την εποχή που ερχόταν εδώ ο Αμερικανός  στρατηγός και του έλεγε ο Έλληνας Πρωθυπουργός, διανοούμενος Κανελλόπουλος «Ιδού ο στρατός σας!», δείχνοντας τον ελληνικό στρατό. Την εποχή που ερχόταν ο πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών ο περίφημος Πιουριφόι, και έμπαινε στο γραφείο του Πρωθυπουργού και ανέβαζε τα πόδια του πάνω στο γραφείο και του έλεγε τι να κάνει και τι να μην κάνει…
Ε, περίπου τα ίδια δε ζούμε τώρα;».
Ας μην ξεχνάμε πως τα βήματα της ανθρώπινης ιστορίας είναι οι ταφόπετρες των ρομαντικών, μάς θύμιζε ο Χρόνης Μίσσιος.
Πάλι καλά.


… Αφιερωμένο σε όσους ξύπνησαν αργά (αλλά έστω, ξύπνησαν).