από τον Άγγελο Πολύδωρο

Συγγραφέας: Θανάσης Νιάρχος / Έκδοση: ΓΚΟΒΟΣΤΗ / Σελίδες: 384 / ISBN: 978-960-446-191-2 / Τιμή: 20,00 ευρώ

Αν οι συνομιλίες των «Αταίριαστων» συνιστούσαν ένα υλικό που θα μπορούσε να το συναντήσει καθημερινά κανείς στις εφημερίδες, θα ήταν εντελώς αδικαιολόγητη η συνύπαρξή τους στις σελίδες ενός βιβλίου. Οι συνομιλίες αυτές δημοσιευμένες, στο σύνολό τους, στην εφημερίδα «Τα Νέα», αποτελούσαν μια νησίδα, σε σχέση με την υπόλοιπη ύλη, καθώς το περιεχόμενο των ειδήσεων, των πληροφοριών και των κρίσεων, αλλάζει σε καθημερινή βάση, ενώ η ύλη αυτή έχει κάτι το σταθερό και το αενάως επαναλαμβανόμενο.
«Οι αταίριαστοι», πέραν από την πρωτοτυπία, σε ευρωπαϊκό μάλιστα επίπεδο, της ιδέας που τους ενεργοποίησε, ανέλαβαν να υλοποιήσουν -με εμφανή τα θετικά αποτελέσματα- κάτι πολύ πιο δύσκολο και επικίνδυνο: να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις ενός γόνιμου διαλόγου ανάμεσα σε «τάξεις» πολιτών που είναι κατεξοχήν «αντίθετες», όπως είναι οι πολιτικοί και οι καλλιτέχνες. Και ο διάλογος αυτός όχι μόνον κατόρθωσε να υπάρξει και να ευδοκιμήσει, αλλά να αποφέρει στοιχεία αποκαλυπτικά που, αν και κατατίθενται στη χρονική διάρκεια μιας διετίας (2010, 2011), τα αισθάνεται κανείς να απλώνονται στο μέλλον είτε για να επαληθευτούν είτε για να διαψευστούν.
Φυλλομετρώντας ή διαβάζοντας προσεκτικά τις συνομιλίες των «Αταίριαστων», παρατηρείς κάτι που ενδεχομένως δεν θα γινόταν με τόση οξύτητα αντιληπτό σε ένα θεωρητικό φιλοσοφικό κείμενο. Δεν υπάρχει περιστατικό, πρόβλημα, γνώμη, ιδέα, συμπεριφορά, που να έχει απασχολήσει περιστασιακά ή μόνιμα τη συνείδηση των ανθρώπων της εποχής μας και να μην τίθεται με έναν τρόπο επαγωγικό και άμεσο στις συνομιλίες αυτές, σε βαθμό μάλιστα που να προβάλλονται ανάγλυφα οι συνέπειές τους στο μέλλον, ενώ ταυτόχρονα φωτίζονται οι γενεσιουργές αιτίες τους.
Περιττό να συμπληρώσει κανείς πως η επαγωγικότητα και η αμεσότητα που αναφέρθηκαν δεν είναι τίποτα άλλο παρά η χάρη και η ευλογία της συναναστροφής όπως αυτή επιτυγχάνεται μέσα από μια συνομιλία. Όσο προχωρούσαν οι «Αταίριαστοι», εβδομάδα με εβδομάδα, αποκάλυπταν έναν χαρακτήρα που δεν τον είχε προβλέψει ο αρχικός τους σχεδιασμός, όσο στρατηγικός κι αν είχε υπάρξει: μεταβάλλονταν σε ψηφίδες μιας τοιχογραφίας που αποκτούσαν πολυπρισματική προοπτική χάρη στην αγωνία του κάθε πολιτικού και του κάθε καλλιτέχνη να διατυπώσει ό,τι είχε σκεφτεί και νιώσει σε μια δεδομένη χρονική περίοδο.
Θα μπορούσε μάλιστα να διατυπώσει κανείς ακόμη και λίστες με θέματα που επανέρχονται ή επίμονα κατατίθενται, χωρίς να είναι οι ερωτήσεις που ευθύνονται για την εμμονή αυτή, αλλά η ροή της ίδιας της συζήτησης. Ενδεικτική παρωνυχίδα η φράση του Θόδωρου Πάγκαλου «Όλοι μαζί τα φάγαμε», με μιαν αντίδραση που κλιμακώνεται από την ανακουφιστική αποδοχή ως την εξοντωτική κατακραυγή.
Αλλά και πάλι οι 62 αυτές συζητήσεις-συνεντεύξεις, με όλη την προκλητική, συχνά λόγω του "αταίριαστου" ζευγαρώματος τους υπερβολή, θα παρέμεναν ένα ακατέργαστο υλικό, σε περίπτωση που απουσίαζε το στημόνι της ποίησης που κάνει, ακόμη και τα πιο ετερόκλιτα μεταξύ τους πρόσωπα ή πράγματα, να συνδιαλέγονται με φυσικό και αυτονόητο τρόπο.
Παραπέμπουμε στη συνομιλία της Δήμητρας Γαλάνη με την Ντόρα Μπακογιάννη, όταν η τραγουδίστρια αναφέρεται μ' έναν σπαρακτικό τρόπο σ' έναν αγράμματο αγρότη της περιφέρειας που η αγάπη του για τον Λόρκα τον κάνει να ταξιδεύει κάθε χρόνο στη γενέτειρα του δημιουργού τής «Μπερνάρντα Άλμπα». Οι 62 αυτές συνομιλίες βρίθουν από άγνωστα, αντίστοιχης υφής, περιστατικά και με πρώτο ζευγάρι εκείνο των Αλέξη Τσίπρα - Γιώργου Κιμούλη, που άνοιξαν μεταξύ τους έναν διάλογο για την ζωή και την πολιτική, για τις ιδέες και την τέχνη, για την επικαιρότητα και τις κοινωνικές αξίες, αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης την πορεία του μέσα στις σελίδες του βιβλίου, ενώ τα γεγονότα, οι απόψεις και οι συμπεριφορές που ανατέμνονται μέσα του κυριαρχούν ως πρώτο θέμα ακόμη και στις καθημερινές συζητήσεις των ανθρώπων, περιστατικά που αναδεικνύουν τον ορυκτό ψυχικό πλούτο της χώρας αυτής μόνο με τον ψιθυριστό τρόπο ενός βιβλίου μπορεί να τα αφουγκραστεί κανείς. Για παράδειγμα, αναφέρονται: ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με τη Ζωή Λάσκαρη ή ο Φώτης Κουβέλης με την Ελένη Βιτάλη, σε διάλογο που συχνά έπαιρνε απρόσμενες όσο και δημιουργικές κατευθύνσεις, με οξείες παρατηρήσεις, τις οποίες γεννούσε η ίδια η διαφορετικότητα των συνομιλητών.

Βιογραφικό του συγγραφέα

Ο Θανάσης Νιάρχος γεννήθηκε στο Βόλο. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Γαλλική Φιλολογία. Έχει εκδώσει τα βιβλία: Ποίηση: "Εικοσιτέσσερα νυχτερινά τραγούδια" (1970) και "Έρως έρωτας" (1979). Δοκίμια: "Η ανθρώπινη ανησυχία" (1973), "Κατά μέτωπο" (1980), "Ο αόρατος χρόνος" (1988), "Ημερολόγιο μιας διαμαρτυρίας" (1999), "Ο έρωτας για τους άλλους" (1999), "Καθάπερ φερομένης βιαίας πνοής" (1999), "Για τον Άγγελο Τερζάκη" (2002). Συνομιλίες με εκπροσώπους των ελληνικών γραμμάτων με τους τίτλους "Πραγματογνωμοσύνη της εποχής" (1976) και "Τα παιδικά μου χρόνια" (2003). Από το 1981 εκδίδει μαζί με τον Αντώνη Φωστιέρη το λογοτεχνικό περιοδικό "Η λέξη". Έχει την επιμέλεια της σειράς "Σκέψη, Χρόνος και Δημιουργοί" των εκδόσεων Καστανιώτη, στην οποία φιλοξενούνται κείμενα σημαντικών δημιουργών του νεοελληνικού πολιτισμού. Έχει μεταφράσει βιβλία των Κάφκα, Μίλερ, Λούθερ Κινγκ, Κοκτώ, κ.ά. Είναι επίσης συνεργάτης της εφημερίδας "Τα Νέα".

από τον Άγγελο Πολύδωρο

Συγγραφέας : Λαμπαρδής Πασχάλης / Έκδοση: ΠΑΤΑΚΗ /  ISBN: 9789601643571 Σελίδες: 464 Τιμή:19 ευρώ


Αυτό είναι ένα διαφορετικό, επίκαιρο μυθιστόρημα. Έχει φόντο μια υπερπαραγωγή εκατομμυρίων, με σενάριο εκπληκτικό, που έχει τη δύναμη να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεται η ανθρωπότητα, ή μάλλον τον τρόπο που της επιβάλλουν να σκέφτεται... Μια ταινία που κατονομάζει όχι μόνο όσους κρύβουν έντεχνα την αλήθεια για δικό τους όφελος, αλλά και τους τρόπους που χειραγωγούν ανενόχλητοι τον κόσμο.

Ο σκηνοθέτης Στέφανος Ανεμογιάννης επιλέγεται από μία μυστηριώδη οργάνωση για να σκηνοθετήσει αυτή την ταινία. Ενώ η ανάγνωση του σεναρίου τον αφήνει έκπληκτο και είναι γι’ αυτόν μια μεγάλη πρόκληση, ο ίδιος βρίσκεται στη χειρότερη φάση της ζωής του και είναι έτοιμος να καταρρεύσει.

Ταυτόχρονα και απροσδόκητα, εμφανίζεται μπροστά του η Αθηνά, μια καινοτόμος ψυχολόγος που την ερωτεύεται με πάθος, ενώ εκείνη σαν άλλη Αριάδνη τού δίνει τον μίτο για να βγει από τον προσωπικό του Λαβύρινθο. Βιώνοντας ο Στέφανος αυτό που λέγεται «μεγάλη αγάπη», ανασυντάσσει τις δυνάμεις του και κατορθώνει να φέρει «εις πέρας» αυτό το έργο θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του, αφού τελικά το σενάριο δεν απέχει από την πραγματικότητα. Δύο τεράστιες δυνάμεις συγκρούονται εξαιτίας αυτής της ταινίας. Το καλό και το κακό.

Ποιοι επιβάλλουν στους ανθρώπους να βρίσκονται εγκλωβισμένοι μέσα στον Λαβύρινθο;

Και ποιοι είναι αυτοί που δείχνουν την έξοδο – την ΚΑΘΕΤΗ ΕΞΟΔΟ;

από τον Άγγελο Πολύδωρο

Συγγραφέας: Μανόλης Κούμας  / Εκδόσεις: ΤΟΠΟΣ / Σελ. 336 / Σχήμα: 14X21 / Τιμή: 15,00 ευρώ / ISBN: 978-9963-700-24-0


Στα τέλη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, και υπό την επήρεια του σοκ που αυτός προκάλεσε στη διεθνή και ιδιαίτερα στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, επικράτησε η άποψη ότι οι ανεξέλεγκτες κούρσες εξοπλισμών (όπως αυτή που είχε προηγηθεί του 1914) αποτελούν βασικό αίτιο των πολεμικών συγκρούσεων. Προκειμένου να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο επανάληψης μιας νέας παγκόσμιας σύρραξης, η διεθνής κοινότητα στράφηκε στη λύση του αφοπλισμού. Προς αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση κινήθηκε και η Κοινωνία των Εθνών, οικουμενικός οργανισμός που ιδρύθηκε το 1919-20 με σκοπό την παγίωση της διεθνούς ειρήνης. Η αποτυχία της, όμως, να προχωρήσει στην οργάνωση του διεθνούς αφοπλισμού και να αποτρέψει τον επανεξοπλισμό της ναζιστικής Γερμανίας διευκόλυνε, τελικά, την πορεία προς τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Φιλοδοξώντας να συμβάλει στην κατανόηση μιας πτυχής της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής που δεν έχει αποτελέσει αντικείμενο μελέτης, το παρόν βιβλίο αναλύει τη στάση της Ελλάδος έναντι των προσπαθειών που κατέβαλε η Κοινωνία των Εθνών με σκοπό τον έλεγχο και τον περιορισμό των εξοπλισμών όλων των κρατών. Στο πλαίσιο αυτό, αναλύονται οι παράγοντες που καθόρισαν την ελληνική πολιτική έναντι των πρωτοβουλιών που ανέλαβε ο διεθνής οργανισμός από την ίδρυσή του έως και την κατάρρευση της διάσκεψης του Αφοπλισμού, το 1934: «βαθύτερες δυνάμεις», ρόλος της προσωπικότητας, διεθνείς και περιφερειακοί συσχετισμοί ισχύος.

Λίγα λόγια για το συγγραφέα

Μανόλης Κούμας γεννήθηκε το 1980 στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πραγματοποίησε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στη Νεότερη και Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία στο ίδιο τμήμα και στην Ιστορία των Διεθνών Σχέσεων στο London School of Economics. Το 2008 αναγορεύτηκε διδάκτορας Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει διδάξει νεότερη και σύγχρονη ελληνική και ευρωπαϊκή ιστορία στα Πανεπιστήμια Πελοποννήσου και Κύπρου. Στα επιστημονικά και ερευνητικά του ενδιαφέροντα συμπεριλαμβάνονται η ελληνική εξωτερική πολιτική, η λειτουργία του διεθνούς συστήματος και η στρατηγική των Μεγάλων Δυνάμεων στη Μεσόγειο. Στα δημοσιεύματά του περιλαμβάνονται τα βιβλία: Η ελληνική εξωτερική πολιτική και το ζήτημα της ασφάλειας στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, 1933-1936 (Αθήνα: Εκδόσεις Ι. Σιδέρης, 2010)• Σε αναζήτηση της «τρίτης λύσης»: Γεώργιος Καφαντάρης (1873-1946). Πολιτική Βιογραφία (Αθήνα: Βουλή των Ελλήνων, υπό έκδοση).

από τον Αδάμ Αδαμόπουλο

Η τέχνη του πολέμου
Συγγραφέας: Sun Tzu / Μετάφραση: Άρης Λασκαράτος / Κατηγορία: Πολεμικές Τέχνες – Στρατηγική / ISBN: 978-960-7872-97-5 / Σελίδες: 95 / Εκδόσεις Αιώρα 2013 / Τιμή: 9,90 ευρώ

Εγκώμιο της απραξίας – η αποτελεσματικότητα στην κινεζική σκέψη
Συγγραφέας: Φρανσουά Ζυλλιέν / Μετάφραση: Θάνος Σαμαρτζής / Κατηγορία: Κινεζική Φιλοσοφία – Ηγεσία - Στρατηγική / ISBN: 978-960-524-392-0 / Σελίδες: 118 / Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης 2012 / Τιμή: 8,00 ευρώ

Πόλεμος και βιντεοπαιχνίδια – Από τον Σουν Τζου στο Xbox
Συγγραφέας: Ed Halter / Μετάφραση: Νεκτάριος Καλαϊτζής / Κατηγορία: Πόλεμος – Στρατηγική / ISBN: 978-960-7909-84-8 / Σελίδες: 456 / Εκδόσεις Scripta 2008 / Τιμή: 23,22 ευρώ


Δυτική και κινεζική σκέψη, δύο κόσμοι κατα γενική ομολογία εντελώς διαφορετικοί. Με την πρώτη, τη δυτική σκέψη (και συνακόλουθα την αντίστοιχη πρακτική) να εδράζεται και να διαμορφώνεται καθοριστικά από τις αρχαιοελληνική πρόσληψη του κόσμου, τη φιλοσοφία, την ιστορικότητα και την αναγνώριση του ανθρώπου ως ιστορικού υποκειμένου και ασφαλώς το κυνήγι των πλατωνικών ιδανικών προτύπων και την αριστοτέλεια τελεολογία, την ύπαρξη ενός αιτίου για κάθε πράγμα και ενός τελικού σκοπού που αυτό επιδιώκει να πραγματοποιήσει. Κι όμως τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι, καθώς πριν τον πλατωνικό ιδεαλισμό και την αριστοτέλεια τελεολογία, η αρχαιοελληνική σκέψη περιστρέφεται γύρω από την έννοια «μήτις», την ιδιαίτερη αυτή νοημοσύνη που αναγνωρίζει και έχει την ικανότητα να αξιοποιεί – προς όφελός της – τις διαμορφούμενες περιστάσεις. Διόλου τυχαίο ότι ο Δίας, μετά την επικράτησή του στον αγώνα για την κυριαρχία του κόσμου, παντρεύεται τη Μήτιδα – την οποία τελικά κατάπιε -, ώστε να έχει υπό έλεγχο τις συγκυρίες και να διαισθάνεται την υποβόσκουσα δυναμική, κατευθύνοντας τις εξελίξεις σύμφωνα με την τρέχουσα κατάσταση, διομορφώνοντας έτσι συνθήκες ευνοϊκές γι’ αυτόν.

Σε αυτό το σημείο είναι που η αρχαιοελληνική σκέψη θα μπορούσε να είχε συναντηθεί με την αντίστοιχη αρχαία κινεζική σκέψη. Όμως, τον 5ο π.Χ. αιώνα, τον καιρό που στους μακρινούς τόπους της Ανατολικής Ασίας, μέσω αλλεπάλληλων μακρόχρονων, όσων και σφοδρών πολεμικών συγκρούσεων αρχίζει να διαμορφώνεται η πρώτη ύλη που αποτέλεσε στη συνέχεια το πρόπλασμα για τη δημιουργία της Κινεζικής Αυτοκρατορείας, η Ελλάδα αγωνίζεται να αποκρούσει τις περσικές εισβολές, αλλά παραλληλα, διαμορφώνει τον πυρήνα της φιλοσοφικής σκέψης που επέδρασε καθοριστικά στον – πολύ αργότερα διαμορφωμένο – δυτικό κόσμο. Είναι η εποχή που ο Σουν Τζου – κορυφαίος στρατηγός διαμορφώνει και εφαρμόζει στα πεδία των μαχών ευφυέστατες στρατηγικές με τις οποίες οδήγησε τον Χε Λου, βασιλιά του κράτους Γου, σε μια σειρά από διαδοχικές νικηφόρες στρατιωτικές αναμετρήσεις και αυτό, με στρατό υποδεκαπλάσιο σε μέγεθος απ’ ότι των αντιπάλων του. Την στρατηγική του ο Σουν Τζου την κατέγραψε στο κείμενο «Η τέχνη του πολέμου», το αρχαιότερο ίσως κείμενο πολεμικής στρατηγικής. Πρόκειται για κείμενο του οποίου η αξία αναγνωρίστηκε στους κατοπινούς αιώνες, έφτασε μάλιστα να το συμβουλεύεται ο ίδιος ο Μάο Τσε Τουνγκ. Στον πυρήνα της στρατηγικής του Σουν Τζου βρίσκεται η εναργής στάση της «απραξίας», όχι όμως με την έννοια του να μην  κάνεις τίποτα, αλλά εντελώς αντίθετα, με την έννοια του να λειτουργείς ενεργητικά, οπλισμένος με υπομονή και εγκράτεια, να αναγνωρίζεις τη ροή των συνθηκών, τη φυσική τροπή των περιστάσεων και να συμμαχείς μαζί τους, αφαιρώντας έτσι τα όποια πλεονεκτήματα του αντιπάλου και πληθαίνοντας και ενισχύοντας τα δικά σου πλεονεκτήματα έναντι του αντιπάλου και συνακόλουθα τις πιθανότητες για νίκη στην επικείμενη σύγκρουση. Στο κείμενο του ο Σουν Τζου δίνει λεπτομερείς οδηγίες για την οργάνωση του στρατεύματος, την πορεία προς τη μάχη, τις ενδεχόμενες στρατηγικές επίθεσης ανάλογα με το αριθμητικό μέγεθος του αντιπάλου, την επιλογή του πεδίου της μάχης, την δυνατότητα ευελιξίας κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης και της αλλαγής στρατηγικής αν αυτό κριθεί αναγκαίο, μέχρι και συμβουλές για τη χρήση κατασκόπων. Βασικός όμως άξονας της σκέψης του παραμένει το «αξίωμα», ότι ο ικανός στρατηγός μπαίνει στη μάχη μόνο όταν γνωρίζει εκ των προτέρων ότι θα την κερδίσει, όταν έχει φροντίσει με τις κατάλληλες προετοιμασίες και εκμεταλλευόμενος τις τρέχουσες συγκυρίες και τις περιστάσεις να έχει ορίσει τον τόπο, τον τρόπο και το είδος της σύγκρουσης που θα ακολουθήσει. Το κείμενο του Σουν Τζου «Η τέχνη του πολέμου», έχει μεταφραστεί σε πάμπολλες γλώσσες, πολλές φορές μάλιστα διατίθεται σε αρκετές διαφορετικές μεταφράσεις στην ίδια γλώσσα. Αυτό συμβαίνει και στα ελληνικά, με την πλέον πρόσφατη μετάφραση του κειμένου από τον Άρη Λασκαράτο να κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Αιώρα.

Ασφαλώς η στρατηγική που περιγράφει ο Σουν Τζου αναφερόμενος στα πεδία των στρατιωτικών μαχών, αντανακλά το γενικότερο τρόπο σκέψης που διακρίνει την κινεζική φιλοσοφία και εμπεριέχει τη σοφία της χαρακτιριστικής ολιστικής προσέγγισης της Άπω Ανατολής, με τις ταοϊστικές συνδηλώσεις και τα προτάγματα της σκέψης του ζεν που ενυπάρχουν σε αυτή. Και δε θα μπορούσε αυτό το μόρφωμα να μην αντανακλάται και σε κάθε μορφής αγώνα και πάλης, ακόμα και της καθημερινής ζωής, σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας, αλλά και στη χάραξη στρατηγκής εκ μέρους των εμπορικών επιχειρήσεων. Αυτό δεν είναι άλλωστε το αντικείμενο του τμήματος «μάρκετινγκ» των επιχειρήσεων; Στα ανώτατα διευθυντικά στελέχη τέτοιων επιχειρήσεων απευθύνεται το κείμενο του Φρανσουά Ζυλλιέν «Εγκώμιο της απραξίας», όπου παρουσάζεται η στρατηγική του Σουν Τζου ως εργαλείο χάραξης σταρτηγικής εκ μέρους των εμπορικών επιχειρήσεων. Κεντρικός άξονας του κειμένου του Ζυλλιέν – ένας από τους διαπρεπέστερους σινολόγους της εποχής μας-, αποτελεί η θέση του Σουν Τζου ότι η ευφυής στρατηγική δεν βασίζεται σε κάποιο ευφυές σχέδιο, δεν καταστρώνεται καν κάποιο τέτοιο σχέδιο. Ευφυέστερη είναι η στρατηγική της αναγνώρισης και της εκμετάλλευσης της εσωτερικής δυναμικής που αναπτύσσεται υπό τις εκάστοτε συνθήκες, μαζί με τη δυνατότητα να ακολουθήσουμε τη φυσική ροή εξέλιξης των πραγμάτων, ώστε να επωφελούμαστε από αυτές. Ο ευφυής στρατηγός δεν ξεχωρίζει οντολογικά τον εαυτό του – και τον στρατό του – από τη φυσική πορεία των πραγμάτων, αντίθετα παρακολουθεί ενεργητικά και με τρόπο αβίαστο, ώστε στο τέλος επιτυγχάνει θετικό γι’ αυτόν αποτέλεσμα με τρόπο που να φαίνεται ότι ο καθένας θα μπορούσε να το έχει πετύχει, χωρίς κίνδυνο και κόπο. Το ευνοϊκό
αποτέλεσμα είναι απότοκο μιας διαδικασίας που εμφανίζεται αβίαστη, φυσιολογική, σα να προκύπτει από μόνη της. Όπως τονίζει ο Ζυλλιέν στο κείμενό του, αν ο στρατηγός χρειαστεί να επικαλεστεί την ανδρεία του στρατού του ή να σχεδιάσει «ηρωικές» πράξεις τότε έχει αποτύχει, έχει ακολουθήσει λάθος σχεδιασμό. Η αντίθεση με την δυτικότροπη λογική προσέγγισης της έννοιας της ανδρείας είναι πασιφανής.

Τον παραπάνω προβληματισμό εμπλουτίζει και διευρύνει ο Ed Halter στο βιβλίο του «Πόλεμος και βιντεοπαιχνίδια». Εκκινώντας από τα αρχαία παιχνίδια στρατηγικής, όπως η πεττεία που απεικονίζονται να παίζουν σε αττικά αγγεία οι ήρωες του Τρωικού πολέμου Αχιλλέας και Αίας,  αλλά και το κινεζικό γκο για το οποίο ο συγγραφέας επισημαίνει τη σύνδεσή του με την «Τέχνη του πολέμου» του Σουν Τζου, καθώς οι παίκτες του γκο χρησιμοποιούσαν το κείμενο του Σουν Τζου ως εγχειρίδιο χάραξης στρατηγικής, μας παρουσιάζει στη συνέχεια τη στενή σύνδεση ανάμεσα στα παιχνίδια στρατηγικής και τον πόλεμο. Ακολούθως, ο συγγραφέας μας μεταφέρει στο σύγχρονο κόσμο, αυτόν των ηλεκτρονικών υπολογιστών, των βιντεοπαιχνιδιών και της εικονικής πραγματικότητας. Τονίζεται η εργαλειακή χρήση των επιστημονικών ανακαλύψεων προς χάριν της ανάπτυξης της πολεμικής τεχνολογίας, το πεδίο εφαρμογών της οποίας, χάρη σε αυτό που ο συγγραφέας αποκαλεί «στρατιωτικό – βιομηχανικό – πανεπιστημιακό πλέγμα» περνά στη φάση του ολιστικού – εικονικού πολέμου, με εικονικούς στρατιώτες να χειρίζονται υψηλής τεχνολογίας, παντοδύναμες πολύπλοκες πολεμικές μηχανές, λαμβάνοντας μέρος σε εικονικές μάχες, με πραγματικές απώλειες όμως σε ανθρώπινες ζωές και υλικοτεχνικές υποδομές. Καθοριστικό ρόλο στο πέρασμα αυτό διαδρματίζουν τα βιντεοπαιχνίδια, τα οποία εύκολα εθίζουν τους χρήστες τους σε μια εικονοκλαστική – εικονική αναπαράσταση της πραγματικότητας, επακόλουιθο της οποίας είναι η διαφοροποίηση στην πρόσληψη της ίδιας της πραγματικότητας, αλλά και της πραγματικότητας του πολέμου και της στρατιωτικής σύγκρουσης ειδικότερα. Σε αυτό το πολυ-εδρικό, πολυ-πρισματικό και συνθετικό κείμενό του, ο Ed Halter καταφέρνει να μας μεταφέρει μια πλήρη και αναλυτική εικόνα της εξέλιξης της πολεμικής βιομηχανίας και τεχνολογίας, τη σχέση της με την παράλληλη εξέλιξη της τεχνολογίας των βιντεοπαιχνιδιών και της υποκείμενη διασύνδεση των προσπαθειών εμπορικών επιχειρήσεων πληροφορικής, τεχνολογικών ιδρυμάτων και του αμερικανικού Πενταγώνου προς την κατεύθυνση αυτή.