Σκηνοθεσία: Pierre Schoeller, Σενάριο: Pierre Schoeller, Μουσική: Philippe Schoeller, Φωτογραφία: Julien Hirsch, Πρωταγωνιστούν: Olivier Gourmet, Michel Blanc, Zabou Breitman, Διάρκεια: 115', Διανομή: Strada Films

Η ταινία ακολουθεί τον Υπουργό Μεταφορών της Γαλλίας, Μπερτράν Σαν Ζαν, που έρχεται στο επίκεντρο της δημοσιότητας όταν  ένα πολύνεκρο τροχαίο δυστύχημα λαμβάνει χώρα. Με αφετηρία αυτό το σημείο, παρακολουθούμε την πολυτάραχη ζωή του υπουργού, καθώς και τις τριβές που αντιμετωπίζει στον πυρήνα του πολιτικού συστήματος. Συγκεκριμένα, ο υπουργός έχει ταχθεί δημόσια κατά της ιδιωτικοποίησης των σιδηροδρομικών σταθμών, όμως το σύνολο του πολιτικού του περίγυρου αντιτίθεται σε αυτήν την στάση. Σημαίνοντα ρόλο στην ιστορία θα διαδραματίσει ο λιγομίλητος οδηγός που θα προσλάβει, καθώς παρακολουθούμε την σταδιακή υποχώρηση του υπουργού στις θέσεις του περί ιδιωτικοποιήσεων.

Η ταινία του Πιέρ Σέλερ διαφέρει σημαντικά από τις συνήθεις ταινίες που αφορούν τα τεκταινόμενα του πολιτικού συστήματος.  Πρόκειται για μια ταινία που ισορροπεί ανάμεσα στην εσωτερική διαταραχή του υπουργού, δίνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο μια υποκειμενική σκοπιά στο ύφος της ταινίας, και στα όσα διαδραματίζονται πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας.  Έτσι, χάρη και στη μουσική της ταινίας δομείται μια νοσηρή ατμόσφαιρα, που πηγάζει από τον ιδιάζοντα ψυχισμό του υπουργού και, παράλληλα, ακολουθείται μια εκ των έσω προσέγγιση για το ποιόν του πολιτικού κυκλώματος, διατηρώντας όμως «ψύχραιμες» αποστάσεις δίχως να είναι εξόφθαλμα στρατευμένη. Η στιβαρή παραγωγή, το σφιχτό σενάριο και οι καλά μελετημένες ερμηνείες καταλογίζονται στα δυνατά χαρτιά της ταινίας.

Ο «Υπουργός» αξίζει σαφώς της προσοχής του θεατή μιας και κινείται με δεξιότητα ανάμεσα στο εσωτερικό θρίλερ και το πολιτικό σχόλιο, δίνοντας, απουσία μανιχαϊσμού, ένα πολύ ώριμο πορτρέτο του πολιτικού: Η σύγκρουση της προσωπικής ιδεολογίας με την αδήριτη ανάγκη
για φήμη και εξουσία.

Π. Ταγκ.

Συγγραφέας: Johan Van Overtveldt / Έκδοση: ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ / Μετάφραση: Γιώργος Μπαρουξής / Σελίδες: 312 / Τιμή: 15,50€

Ένα εξαιρετικά επίκαιρο βιβλίο λόγω της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, αλλά και των εκτεταμένων διαβουλεύσεων στις πρωτεύουσες πολλών χωρών με σκοπό τη διατήρηση του ευρώ.

Στο ενδιαφέρον βιβλίο του ο Van Overtveldt εξετάζει την πορεία και τις προοπτικές του ευρώ με βάση τα πιο πρόσφατα στοιχεία και φυσικά κάνει λόγο και για την ιδιαίτερη ελληνική περίπτωση. Δείχνει ότι η ένωση της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών με ενιαίο νόμισμα και νομισματική πολιτική –αλλά χωρίς γνήσια πολιτική ένωση– δεν μπορούσε παρά να οδηγήσει σε σημαντικές ανισορροπίες ανάμεσα στα κράτη μέλη και να απειλήσει τη σταθερότητα της ΕΕ. Όμως κανείς από τους πολιτικούς ηγέτες δεν προσπάθησε να αντιμετωπίσει αυτούς τους κινδύνους με συγκεκριμένες ενέργειες και μεταρρυθμίσεις. Το αποτέλεσμα ήταν ότι η πολιτική ελίτ μετέτρεψε μια εξαιρετική ιδέα σε ένα τεράστιο ρίσκο. Η λογική τους στηριζόταν στην υπόρρητη παραδοχή ότι οι πολιτικοί της Ευρώπης θα είναι πάντα σε θέση να βρίσκουν κάποια αυτοσχέδια λύση σε οποιαδήποτε κρίση θα μπορούσε να προκύψει. Όμως τα πράγματα άλλαξαν δραματικά με την οικονομική κρίση του 2007-2008.
Αν και τα ελλείμματα σε χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν πολύ μεγαλύτερα από το συνολικό έλλειμμα της ζώνης του ευρώ, οι επενδυτές αναγνώρισαν ότι το τεράστιο πρόβλημα το οποίο αντιμετώπιζε η Ευρώπη ήταν η συστημική λειτουργία της ίδιας της ευρωζώνης.
Ο Van Overtveldt τελειώνει με μια πρόγευση όσων επιφυλάσσει το μέλλον για τη νομισματική ένωση, αλλά και για όλη τη βαθιά διαιρεμένη ευρωπαϊκή ήπειρο. Υποστηρίζει ότι η κρίση του ευρώ θα συνεχιστεί μέχρι να συμβεί ένα από τα δύο: είτε η ΟΝΕ θα γίνει μια πλήρης πολιτική-δημοσιονομική ένωση είτε θα γκρεμιστεί το όλο οικοδόμημα.

…Η Ελλάδα και η Πορτογαλία, και σε μικρότερο βαθμό η Ιρλανδία, ή ακόμα και η Ισπανία, έχουν πολλά κοινά με την Αργεντινή των αρχών του 21ου αιώνα: ολοκληρωτική απώλεια διεθνούς ανταγωνιστικότητας, αποδιοργάνωση των δημόσιων οικονομικών, δημόσιο χρέος που αυξάνεται σε μη βιώσιμα επίπεδα, μια πολύ άκαμπτα οργανωμένη οικονομία ανίκανη να αποφέρει υγιή οικονομική ανάπτυξη, εκτεταμένη φυγή κεφαλαίων, τεράστια ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών και πλήρη απώλεια της εμπιστοσύνης των επενδυτών. Η Ελλάδα το 2011 είναι σε ακόμα χειρότερη κατάσταση από την Αργεντινή το 2001. Τα βήματα της Αργεντινής είναι αναπόφευκτα για την Αθήνα… Όμως να διευκρινίσουμε κάτι: η έξοδος από την ευρωζώνη δεν είναι πραγματικά καλή λύση. Είναι η λιγότερο κακή από έναν περιορισμένο αριθμό διαθέσιμων διεξόδων. (Johan Van Overtveldt)

Α. Πολ.