Καθώς η φετινή διοργάνωση του 53ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πραγματοποιεί αφιέρωμα στο έργο των δυο κινηματογραφιστών, το οποίο εντάσσεται στη νέα ενότητα του Φεστιβάλ με τίτλο «Νυχτερινές Εικόνες», οι δύο σκηνοθέτες παραχώρησαν συνέντευξη Τύπου την Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012. παρουσία του Διευθυντή του Φεστιβάλ κ. Δημήτρη Εϊπίδη.
Ο κ. Εϊπίδης προλόγισε τη συνέντευξη Τύπου λέγοντας: «Χαίρομαι ιδιαίτερα που έχουμε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ δύο σκηνοθέτες οι οποίοι δεν είχαν συμμετάσχει μέχρι σήμερα στα προγράμματά μας. Είναι εδώ με την ευκαιρία ενός ανοίγματος που προσπαθούμε να κάνουμε προς τον νέο, εναλλακτικό κινηματογράφο που επαναστατεί χωρίς ψεγάδια και κρυφές στιγμές. Προσωπικά, πιστεύω πολύ στην ύπαρξη της εναλλακτικής άποψης των πραγμάτων και έχω γαλουχηθεί με τον ανεξάρτητο κινηματογράφο και το αμερικάνικο underground σινεμά. Αυτές ήταν οι πρώτες μου κινηματογραφικές εμπειρίες, οι πρώτες μου δυνατές συγκινήσεις, ταινίες όπου κατέρρεαν οι φραγμοί, τα όρια, οι δυσκολίες και μια νέα άποψη του κόσμου εμφανιζόταν μέσα από νέα, επαναστατημένα ταλέντα».

Παρουσιάζοντας στους παρευρισκόμενους τους δυο κινηματογραφιστές, ο κ. Εϊπίδης σημείωσε: «Έχουμε αυτά τα ταλέντα και στον τόπο μας, έχουμε τον κ. Κώστα Ζάπα. Νέος φίλος του φεστιβάλ, στις ταινίες του οποίου πιστεύω πάρα πολύ και περιμένω κάθε φορά με μεγάλο ενδιαφέρον την επόμενη δουλειά του. Έχουμε επίσης από το Ισραήλ, το Βερολίνο θα έλεγα καλύτερα, όπου ζει, τον Λίορ Σαμρίζ. Είναι ένας σκηνοθέτης που εκτιμώ πάρα πολύ και έχω δείξει τη δουλειά του στο φεστιβάλ του Ρέϊκιαβικ. Πιστεύω πάρα πολύ σε όσα έχει κάνει και σε αυτά που πρόκειται να κάνει». Τέλος, ο ίδιος επισήμανε: «Είναι μια νέα αρχή που κάνουμε με αυτό το νέο τμήμα στο φεστιβάλ, η οποία θα επεκταθεί και θα εμπλουτιστεί τα επόμενα χρόνια. Ελπίζω ότι οι καλλιτέχνες που είναι σήμερα μαζί μας θα επιστρέφουν κάθε φορά με τη νέα τους δουλειά. Ελπίζω να τους κάνω να αγαπήσουν το Φεστιβάλ και τη Θεσσαλονίκη και να μείνουν φίλοι μας».

Παίρνοντας πρώτος το λόγο, ο Κώστας Ζάπας δήλωσε: «Θα ήθελα να ευχαριστήσω προσωπικά τον κ. Εϊπίδη. Νομίζω ότι έκανε ένα πολύ τολμηρό βήμα όσον αφορά στην περίπτωσή μου. Το σινεμά μου ενισχύθηκε πάρα πολύ από το εξωτερικό, αντίθετα δεν ενισχύθηκε καθόλου στην Ελλάδα και θεωρώ ότι αυτό είναι ένα πρώτο, αλλά σίγουρα πολύ τολμηρό βήμα». Με τη σειρά του, ο Λιόρ Σαμρίζ υπογράμμισε: «Χαίρομαι ιδιαίτερα που μου έγινε αυτή η πρόσκληση από το Φεστιβάλ και βρίσκομαι εδώ μαζί σας».

Μιλώντας για τον όρο «underground» αναφορικά με τον κινηματογράφο, ο Κώστας Ζάπας εξήγησε: «Οι τίτλοι ‘’underground’’ και ‘’πρωτοποριακό’’ είναι παρεξηγημένοι. Αυτό που είναι πραγματικά πρωτοποριακό στην εποχή κατά την οποία συμβαίνει, αύριο μεθαύριο γίνεται κάτι κλασικό. Έχουμε δει πολύ μεγάλους σκηνοθέτες οι οποίοι στην αρχή της καριέρας τους έκαναν ταινίες που δεν μπόρεσαν να βρεθούν κοντά σε ένα ευρύτερο κοινό ή δυσκολεύτηκαν πάρα πολύ, αργότερα όμως όταν μπόρεσαν να κατανοηθούν και από ένα ευρύτερο κοινό, καταλάβαμε ότι αυτός είναι ο πιο κλασικός κινηματογράφος, ένας κινηματογράφος αναφοράς». Μιλώντας για το ίδιο θέμα, ο Λιόρ Σαμρίζ σημείωσε: «Υπάρχουν δύο διαστάσεις του όρου underground: η μία είναι σε σχέση με την παράδοση του σινεμά, όπως ο Άντι Γουόρχολ και ο Τζόνας Μέκας -παράδοση στην οποία κάνω αναφορά και εγώ στις ταινίες μου-, ενώ η άλλη είναι με την απλή έννοια του όρου, ως μη συμμόρφωση στα συνηθισμένα μέσα παραγωγής ταινιών. Προσπαθώ να κάνω τη δουλειά που θέλω. Έχω τα θέματά μου, έχω πράγματα κατά νου για τα οποία θέλω να μιλήσω κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να τα κάνω με τον τρόπο μου, τον οποίο οι άλλοι βλέπουν ως underground και δεν έχω πρόβλημα με αυτό. Δεν ψάχνω όμως αυτούς τους ορισμούς, είναι έξωθεν κρίσεις. Σκέφτομαι και θέλω να διαλέγω τα θέματά μου χωρίς συμβιβασμούς και εκπτώσεις. Η πορεία που ακολουθεί ο δημιουργός φαίνεται στην οθόνη».

Σε σχέση με την παραδοσιακή κινηματογραφική εκπαίδευση, ο κ. Ζάπας υπογράμμισε: «Δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει κινηματογραφική εκπαίδευση. Πιστεύω ότι η δουλειά ενός δημιουργού, ενός καλλιτέχνη, είναι να παίρνει το αόρατο και να το κάνει ορατό, δηλαδή να μετατρέπει την καθημερινότητα σε κάτι επικό. Πώς διδάσκεται αυτό; Αυτή τη δουλειά δεν την επιλέγουμε, μας επιλέγει. Εγώ έγινα κινηματογραφιστής από ανάγκη». Από την πλευρά του, ο κ. Σαμρίζ εξήγησε: «Δεν έχω κινηματογραφική παιδεία, αλλά έχω καλλιτεχνική παιδεία και σήμερα βλέπω την δουλειά μου σαν κάτι που βρίσκεται στη μέση των δυο αυτών πεδίων. Έχω εννοιολογικές πτυχές τις οποίες θέλω να εκφράσω στην οθόνη και ορισμένες παραδοσιακές φιλμικές γλώσσες που θέλω να επεξεργαστώ. Ωστόσο, νομίζω ότι ο συνδυασμός αυτός είναι πολύ καλός για μένα, γιατί δε θέλω να μιμηθώ την τέχνη του 20ου αιώνα». Ως προς την ισορροπία μεταξύ αφήγησης και πειραματισμού, ο Λιόρ Σαμρίζ τόνισε: «Αυτό που πρόσφατα έμαθα είναι ότι δε θέλω να επιδιώκω την ισορροπία. Θέλω αυτά τα στοιχεία να είναι συνυφασμένα. Δεν προσπαθώ να εμπλουτίσω την ιστορία μου με κάτι που είναι πειραματικό, αναζητώ κάτι που είναι ανάμεσα στα δύο και ίσως τα συνδυάζει. Σαν τη σχέση μεταξύ φύσης και Θεού».

Μιλώντας για την ταινία που ετοιμάζει με τίτλο Frankenstein: A Death Odyssey, η οποία πρόκειται για μια κινηματογραφική μεταφορά του μύθου του Φρανκεστάιν, ο Κώστας Ζάπας δήλωσε: «Καταρχήν, θέλω να ξεκινήσω μιλώντας για τη Μέρι Σέλεϊ, μια σπουδαία συγγραφέα η οποία μαζί με τον σύζυγό της, τον μεγάλο ποιητή Πέρσι Σέλεϊ και τον στενό τους φίλο Λόρδο Βύρωνα, ανήκουν στους ρομαντικούς, καταραμένους ποιητές. Έγραψα μια μεταφορά του μύθου του Φρανκεστάιν στη σύγχρονη εποχή, κάτι που προσπαθούσε πολλά χρόνια να το κάνει και το Χόλιγουντ, δηλαδή να μπορέσει να ανανεώσει το μύθο φέρνοντάς τον στη σύγχρονη εποχή. Το σενάριο γράφτηκε πριν από λιγότερο από ένα χρόνο και βρήκε μεγάλη ανταπόκριση. Στο Τορόντο επιλέχθηκε ανάμεσα στα δώδεκα καλύτερα ευρωπαϊκά σενάρια και με το σενάριο ουσιαστικά άρχισε να προσεγγίζει σπουδαίους συνεργάτες όπως ο Σιγκέρου Ουμεμπαγιάσι που θα γράψει την πρωτότυπη μουσική, ο Στίβεν Μπέρκοφ που θα υποδυθεί έναν από τους χαρακτηριστικότερους ρόλους, αλλά και ο Παναγιώτης Ράππας διεθνής έλληνας animator και ειδικός στα ειδικά εφέ και επί δεκαετίας συνεργάτης του Σπίλμπεργκ. Σύντομα θα ανακοινωθούν και περισσότερα ονόματα. Είναι ένα πάρα πολύ φιλόδοξο σχέδιο και ελπίζω να πάει καλά».

Αναφερόμενος στην πιο πρόσφατη ταινία μικρού μήκους του με τίτλο Beyond Love and Companionship την οποία ολοκλήρωσε μερικές μέρες πριν από το φεστιβάλ και κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη, ο Λιόρ Σαμρίζ σχολίασε: «Όταν έλαβα την πρόσκληση από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ειδοποιήθηκα ότι επρόκειτο να προβάλλει μια σειρά ταινιών μου, βρισκόμουν στο μέσο της δημιουργίας μιας ταινίας μικρού μήκους. Όταν το είπα στο Φεστιβάλ, μου είπαν να τη φέρω επίσης στο αφιέρωμα, πράγμα που συνετέλεσε στο να ολοκληρωθεί τόσο γρήγορα. Πολλές φορές μου αρέσει να κάνω δουλειές για συγκεκριμένους ανθρώπους. Εάν γνωρίσω κάποιον ηθοποιό ή κάποιον καλλιτέχνη που με ενδιαφέρει να δουλέψω μαζί του, μου αρέσει να γράφω για εκείνον. Άλλες φορές, πάλι, ακολουθώ την αντίστροφη διαδρομή, δηλαδή ξεκινώ από την ιστορία και αναζητώ τους κατάλληλους ανθρώπους. Με ενδιαφέρει όμως αυτό το μείγμα ζωής και Τέχνης, δηλαδή να μπορώ να γράψω κάτι για κάποιον συγκεκριμένο. Για παράδειγμα, η ταινία μου Το μαγικό γραφείο γυρίστηκε με την ηθοποιό Carola Regnier στο σπίτι της, χωρίς να το έχω δει καν πριν. Μου αρέσει να ανοίγω “τρύπες” στον ιστό της πραγματικότητας και να χώνω μέσα τις ταινίες μου, ελπίζοντας πως είναι εφικτό να αποκατασταθεί ο ιστός και να φαίνεται πραγματικό».

Ο ισραηλινός κινηματογραφιστής έχει γεννηθεί στο Ισραήλ, αλλά ζει και εργάζεται στο Βερολίνο. Μιλώντας για αυτή την επιλογή του, ο Λιόρ Σαμρίζ διευκρίνισε: «Ελπίζω ότι θα κάνω ταινίες και στο Ισραήλ επίσης. Είναι όμως δύσκολο να κάνεις Τέχνη εκεί. Στη Γερμανία είναι πιο εύκολο να κάνεις ανεξάρτητη πειραματική δουλειά. Ήταν ενδιαφέρον για μένα να μετακομίσω στο Βερολίνο και να βρίσκομαι δε διάλογο με ανθρώπους από διάφορα μέρη του κόσμου». Και συνέχισε: «Είναι πολύ σημαντικό για μένα να δουλεύω εκεί όπου μένω. Κατακρίνω τον εξωτισμό κάποιων σκηνοθετών, την πρακτική του εισάγω-εξάγω, του να πηγαίνεις κάπου εξωτικά, να βγάζεις αλήθεια και να την πουλάς στην αγορά. Το έχω δει να συμβαίνει πολύ στο Ισραήλ από την άλλη πλευρά. Έρχονται τα κονδύλια από τις πλούσιες ευρωπαϊκές χώρες, ψάχνουν ιστορίες αλλά το αποτέλεσμα είναι τεχνητό».

Από την πλευρά του, ο κ. Ζάπας εξήγησε την επιλογή της Αθήνας ως τόπο κινηματογραφικής δημιουργίας: «Δεν παίρνω μέρος στην προσωπική μυθολογία κανενός, ούτε καν του εαυτού μου, οπότε δεν θα κινηματογραφούσα μια πόλη για τη μυθολογία της. Επιμένω να κινηματογραφώ στην Ελλάδα παρά όλες αυτές τις δυσκολίες γιατί πιστεύω ότι οι δυσκολίες πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Όπως λέει ο ποιητής ‘’η πόλη ακολουθεί’’. Δε νομίζω ότι αυτά που κουβαλά κάθε άνθρωπος θα αλλάξουν με το βλέμμα ή ότι θα αλλάξει αν βρεθεί σε άλλη πόλη. Η επερχόμενη ταινία μου ήταν ένα πολύ μεγάλο στοίχημα επειδή για το σενάριο έδειξαν τεράστιο ενδιαφέρον και τα στούντιο του Χόλιγουντ, όμως πίστεψα ότι στις δύσκολες εποχές μπορούν να βγουν μεγάλα πράγματα από την Ελλάδα και ότι έχουμε πάρα πολύ καιρό να εξάγουμε κάτι. Γι’ αυτό και επιμένω παρ’ όλες τις δυσκολίες, νομίζω ότι θα κάνει καλό».

Κάνοντας την τοποθέτησή του αναφορικά με το κλίμα που επικρατεί ως προς την Ελλάδα στα φεστιβάλ του εξωτερικού, ο κ. Ζάπας υπογράμμισε: «Είναι πάρα πολύ δυσάρεστα τα πράγματα, σίγουρα δεν μπορώ να τα ωραιοποιήσω. Είμαστε στιγματισμένοι στο εξωτερικό αυτή τη στιγμή. Υπάρχει αρνητική διάθεση. Το να πάρεις τηλέφωνο στο εξωτερικό και να ζητήσεις λεφτά για μια ταινία λέγοντας ότι είσαι Έλληνας, είναι χειρότερο από το να τους πεις ότι είσαι ο... αντίχριστος. Έχουμε πολύ μεγάλο πρόβλημα, αλλά νομίζω ότι και σαν άνθρωποι και σαν λαός δεν υποχωρούμε».

Ο Λιόρ Σαμρίζ κατέθεσε τη δική του εμπειρία επάνω στο θέμα των φεστιβάλ και της χώρας καταγωγής ενός σκηνοθέτη: «Στο Ισραήλ υπάρχει μια αντίστοιχη κατάσταση. Με βάση τη μικρή μου εμπειρία, θα ήθελα να πω ότι είναι πολύ δελεαστικό για έναν κινηματογραφιστή να δώσει στο κοινό αυτό που θέλει να πιστεύει για ένα μέρος. Όμως για μένα είναι σημαντικό ο κινηματογραφιστής να προσπαθήσει στο βαθμό του δυνατού να βλέπει από μια ευρύτερη σκοπιά και να συγκεντρωθεί σε αυτό που πιστεύει ιδεολογικά και καλλιτεχνικά, παρά σε αυτό που περιμένουν οι άλλοι. Ελπίζω ότι αυτό είναι κάτι παροδικό. Για παράδειγμα, θα είναι πιο εύκολο για μένα να κάνω μια ταινία για τον πόλεμο και να την πουλήσω. Στο Ισραήλ πολλοί άνθρωποί πάνε στο στρατό, συμμετέχουν στις θηριωδίες, κάνουν μια ταινία για αυτό και την πουλούν. Όμως εγώ δεν πολέμησα και ούτε θέλω να κάνω μια ταινία για τον πόλεμο. Αν πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι περισσότερο στη ζωή από αυτό που περιμένουν οι άλλοι πρέπει να μην υποχωρήσεις. Αυτοί που αποφασίζουν να σε κάνουν δημοφιλή για ένα τέτοιου είδους λόγο, δεν είναι με το μέρος σου».

Αδάμ Αδαμόπουλος

Έκθεση φωτογραφίας στο φουαγιέ του Εθνικού Θεάτρου  - κτίριο Τσίλλερ -  με τίτλο Τι είναι η πατρίδα μας, στο πλαίσιο του εικαστικού προγράμματος Κοινή Θέα.

Συμμετέχουν: Γιώργης Γερόλυμπος, Πάνος Κοκκινιάς, Νίκος Μάρκου, Μανώλης Μπαμπούσης, Πάρις Πετρίδης, Δημήτρης Τσουμπλέκας και Παύλος Φυσάκης.

Η Κοινή Θέα ξεκινάει την φετινή θεατρική περίοδο με μια ομαδική έκθεση φωτογραφίας. Επτά σύγχρονοι Έλληνες φωτογράφοι προσκλήθηκαν να απαντήσουν, με έργα από την ήδη υπάρχουσα δουλειά τους, στο ερώτημα –και μότο της τρέχουσας θεατρικής περιόδου- Τι είναι η πατρίδα μας Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας, αναπόφευκτα ‘βαρύ’, περιλαμβάνει εικόνες που συνδυάζουν την αισθητική με το κριτικό περιεχόμενο.

Ο Νίκος Μάρκου βλέπει ένα ισορροπημένα και αρμονικά μισοβουλιαγμένο καράβι. Ο Μανώλης Μπαμπούσης εντοπίζει την εκκωφαντική σιωπή των αδειανών εδράνων της Βουλής των Ελλήνων, μέρος της σύγχρονης Οδύσσειας. Δίπλα τους, οι Νεοέλληνες παραθεριστές ανέμελοι προσπερνούν τον σκουπιδότοπό τους στη Βάρδια του Πάνου Κοκκινιά. Ωστόσο, παπαρούνες επιμένουν να ξεπηδούν στο αποκαρδιωτικό πέρασμα ανάμεσα σε πεταμένα λάστιχα αυτοκινήτων του Γιώργη Γερόλυμπου, σαν μικρή έστω πιθανότητα επιστροφής στα πιο ουσιώδη.

Ο Δημήτρης Τσουμπλέκας παρουσιάζει τρία έργα από την ενότητα "ΤΕΞΑΣ- το πρόβλημα με την δική μας κατάσταση τώρα", και ο Παύλος Φυσάκης δύο εικόνες από την ενότητα Land Ends από την Γαύδο –νοτιότερο σημείο της χώρας μας αλλά και της Ευρώπης-  που εξερευνά τα όρια και την ταυτότητά μας. Τέλος, ο Πάρις Πετρίδης ξεπερνά τα παραπάνω γεωγραφικά όρια και προσεγγίζει το ερώτημα μέσω του οδοιπορικού του στην Αίγυπτο, εντοπίζοντας ρημαγμένα μνημεία της άλλοτε ακμαίας Ελληνικής διασποράς, αποτέλεσμα των αλλεπάλληλων γεωπολιτικών εξελίξεων.

Επιμέλεια: Ελένη Κούκου και Κατερίνα Τσέλου.

Διάρκεια έκθεσης: 15 Νοεμβρίου 2012 - 31 Μαρτίου 2013
Ώρες λειτουργίας: Τετάρτη- Κυριακή 10πμ

Κυριακή 18 Νοεμβρίου, ώρα 11:30
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης


Μια μικρή αλλά άκρως ενδιαφέρουσα αναφορά στο χιούμορ των κορυφαίων συνθετών της κλασικής μουσικής, στη σκωπτική τους διάθεση, στο πώς επιχειρούν να … κοροϊδέψουν καμιά φορά τους μουσικούς εκτελεστές αλλά και να αιφνιδιάσουν το κοινό τους, αποτελεί το πρόγραμμα μιας πρωτότυπης συναυλίας της Αθηναϊκής Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων (ΑΣΟΝ) που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 18 Νοεμβρίου, στις 11.30 το πρωί στην Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης. Την ορχήστρα της ΑΣΟΝ διευθύνει ο μαέστρος της, Παύλος Σεργίου, ενώ την επιμέλεια και την παρουσίαση της εκδήλωσης υπογράφει, όπως πάντα, η έμπειρη μουσικοπαιδαγωγός των δημοφιλών Κυριακάτικων Πρωϊνών του Μεγάρου, Εφη Αβέρωφ-Μιχαηλίδου.


Στη διάρκεια αυτού του Κυριακάτικου Πρωινού στο Μέγαρο, ήχοι που φέρνουν στο νου ατμόσφαιρα στρατοπέδου και τραγούδια πολεμιστών – όπως συμβαίνει με τη «Μάχη» του Χάινριχ Ιγκνατς Φραντς φον Μπίμπερ – μπλέκονται με επιτηδευμένα «φάλτσες» και αστείες - πολύ πρωτοποριακές για την εποχή του - μουσικές του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ («Ένα Μουσικό Αστείο), με εκρηκτικές συγχορδίες του Γιόζεφ Χάυντν («Έκπληξη» και Συμφωνία του «Αποχωρισμού»), προορισμένες να ταρακουνήσουν τα αυτιά των επίσημων ακροατών του, ή με την πρώτη στην συμφωνική ιστορία λαμπρή δεξιοτεχνική απόπειρα να «ζωγραφιστούν» μουσικά «Τα αστεία καμώματα του Τιλλ Οϊλενσπήγκελ» - από τον Ρίχαρντ Στράους - που αποτέλεσαν τη «μήτρα» της χολιγουντιανής μουσικής κινουμένων σχεδίων.


Το αφιέρωμα στις «Συμφωνικές …ζαβολιές» των κλασικών συνθετών από την ορχήστρα των πολυτάλαντων νεαρών μουσικών της ΑΣΟΝ συμπληρώνεται με τρία έργα νέων Ελλήνων δημιουργών που σχολιάζουν με χιούμορ πασίγνωστες μουσικές μεγάλων συναδέλφων τους: την ορχηστρική συνοδεία/ζαβολιά της νεαρής και διακεκριμένης συνθέτριας Λίνας Τόνια πάνω στο πασίγνωστο ερωτικό, πιανιστικό κομμάτι του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν «Für Elise», την ορχηστρική επεξεργασία του βιολονίστα, συνθέτη και μουσικολόγου Αυγουστίνου Μουστάκα πάνω στο 9ο Καπρίτσιο για σόλο βιολί («Το κυνήγι») του Νικολό Παγκανίνι, μια μουσική «απεικόνιση» ενός παραδοσιακού αγγλικού κυνηγιού αλεπούς, και το έργο «Big Bang Amadeus» της πιανίστας και συνθέτριας Φανής Κοσώνα, ζαβολιά για μεγάλη ορχήστρα πάνω στο ορμητικό Rondo alla Turca του Μότσαρτ.


Εκτός του ότι ήταν ένας αξιόλογος συνθέτης, ο Χάινριχ Ιγκνατς Φραντς φον Μπίμπερ (1644-1704) υπήρξε ένας από τους μεγάλους δεξιοτέχνες βιολιστές της εποχής του. Γνωστός για το στοιχείο του απρόβλεπτου που χαρακτήριζε τη μουσική του, ο Βοημο-Αυστριακός δημιουργός συνέθεσε το έργο «Η Μάχη» – που θα εγκαινιάσει το πρόγραμμα της ΑΣΟΝ – με τρόπο που ο ίδιος περιέγραφε στην αρχή της παρτιτούρας του. Στη συναυλία θα ακουστούν τα δύο πρώτα από τα οκτώ κομμάτια που συναποτελούν αυτό το έργο: «Η Μάχη», μια σονάτα γεμάτη ενέργεια, που φέρνει στο νου μουσική στρατοπέδου, με τις κλαγγές των σπαθιών κ.ο.κ. και η «Άσωτη ορδή των πολεμιστών», μέρος για το οποίο ο δημιουργός του έγραφε ότι «εδώ έχει παντού διαφωνία όπως συνηθίζουν οι μεθυσμένοι να κραυγάζουν ταυτόχρονα διαφορετικά τραγούδια» αναφερόμενος στην ακουστική αίσθηση της ταυτόχρονης ερμηνείας ξεχωριστών εθνικών τραγουδιών από διαφορετικές ομάδες πολεμιστών.
Ακολουθούν αποσπάσματα από «Ένα Μουσικό Αστείο» του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ (1756-1791). Ένα divertimento ουσιαστικά, ένα κομμάτι για διασκέδαση, για έγχορδα και δύο κόρνα που δίνει την εντύπωση μιας «φάλτσας» μουσικής, αστείας και φανερά αδέξιας. Ο κορυφαίος συνθέτης έγραψε πιθανότατα το έργο έχοντας στο νου του ερασιτέχνες μουσικούς που όμως θα είχαν κάποιες μουσικές γνώσεις για να μπορέσουν να καταλάβουν τις πολλές και ποικίλες ζαβολιές του. Μερικές είναι πολύ φανταχτερές κι άλλες λιγότερο αναγνωρίσιμες καθώς είναι πολύ ευαίσθητες και φίνες. Προσπαθώντας να κάνει τα μουσικά του αστεία, ο Μότσαρτ χρησιμοποιεί εδώ συνδυασμούς ήχων πρωτοποριακούς για την εποχή του, όπως η πολυτονικότητα, οι σκάλες σε τόνους κλπ. όπως και προχωρημένες τεχνικές που συναντάμε σε πολύ μεταγενέστερους συνθέτες. Από το τετραμερές «Μουσικό Αστείο» θα ακουστούν αποσπάσματα από το δεύτερο, το τρίτο καθώς και από το τέλος του τετάρτου μέρους.
Η επωνυμία «Έκπληξη» στη επακόλουθη Συμφωνία αρ. 94 σε σολ μείζονα του Γιόζεφ Χάυντν (1732-1809) – γραμμένη το 1791 - οφείλεται στην απότομη και εκρηκτική συγχορδία ff, παιγμένη απ’ όλη την ορχήστρα κι ενισχυμένη από ένα δυνατό κτύπο στο τύμπανο που ακούγεται λίγο μετά την έναρξη του δεύτερου αργού μέρους («Andante»). Ωστόσο υπάρχουν κι άλλες πιο ευαίσθητες και λιγότερο κραυγαλέες εκπλήξεις σ’ όλη τη διάρκεια του κομματιού. Με τη συγκεκριμένη σύνθεσή του ο Χάυντν θέλησε πιθανά να ξαφνιάσει το εγγλέζικο ακροατήριο το οποίο αγαπούσε τους εντυπωσιασμούς. Κι απ’ό,τι φαίνεται, το κατάφερε. Ο ίδιος έγραψε και τη Συμφωνία αρ. 45 σε φα δίεση ελάσσονα, γνωστή ως Συμφωνία του «Αποχωρισμού» (1772) που θα συμπληρώνει το πρόγραμμα της ΑΣΟΝ. Με τη συμφωνία αυτή ο Χάυντν που δούλεψε επί 30ετίας στην υπηρεσία της ουγγαρέζικης πριγκιπικής οικογένειας των Εστερχάζυ (ως μέλος του υπηρετικού προσωπικού), ήθελε να περάσει ένα μήνυμα στον εργοδότη του, πρίγκιπα: ότι τα μέλη της μικρής ορχήστρας του που για μια ολόκληρη χρονιά έπαιζαν ασταμάτητα στις εκδηλώσεις της αυλής του παλατιού της Εστερχάζα, είχαν κουραστεί και ήθελαν να επιστρέψουν κι αυτοί στα σπίτια τους. Στο τελευταίο μέρος της συμφωνίας, τo 5ο («Adagio») που είναι αργό, ο Χάυντν έβαλε τους μουσικούς του κάθε τόσο να σταματούν να παίζουν. Καθώς κάθε μουσικός έπαιζε τις τελευταίες του νότες, έσβηνε το κερί που είχε στο αναλόγιό του και αποχωρούσε ήσυχα, ώσπου έμεινε η αίθουσα σε πλήρες σκοτάδι. Τελικά ο πρίγκιπας πήρε το μήνυμα και την επόμενη κιόλας μέρα οι μουσικοί αποχαιρέτισαν το παλάτι...
Την ομάδα των «ζαβολιάρικων» έργων συμπληρώνουν αποσπάσματα από «Τα αστεία καμώματα του Τιλλ Οϊλενσπήγκελ» του Ρίχαρντ Στράους (1864-1949), του Γερμανού συνθέτη της ύστερης ρομαντικής περιόδου που η μουσική του χαρακτηρίζεται από μια ζωηρή ενορχήστρωση. Πρόκειται για ένα καταπληκτικό κομμάτι του 1894 – όσο και ιδιαίτερα απαιτητικό στην εκτέλεσή του – το οποίο αποτελεί την πρώτη στη συμφωνική ιστορία λαμπρή δεξιοτεχνική απόπειρα να «ζωγραφιστούν μουσικά» τα απίστευτα κατορθώματα ενός «διαολεμένου» ζιζάνιου, ενός παμπόνηρου κι αθεόφοβου χωρατατζή που αναστατώνει τους πάντες και τα πάντα με τις χοντρές του σκανταλιές (το σκάει με άλογο ή με τα πόδια σαν σίφουνας για να γλυτώσει είτε το ξύλο είτε τη φυλακή και την αγχόνη, «ανακατεύει» τους κατήγορούς του με την απίστευτη ευφράδειά του κ.ο.κ.). Αξίζει να σημειωθεί πως «Τα αστεία καμώματα του Τιλλ Οϊλενσπήγκελ» αποτέλεσαν τη «μήτρα» της χολλυγουντιανής μουσικής κινουμένων σχεδίων.
Από το αφιέρωμα στις «συμφωνικές ζαβολιές» των κλασικών συνθετών δεν θα μπορούσε να λείψει η αναφορά σε τρία έργα νέων Ελλήνων συνθετών που σχολιάζουν με χιούμορ πασίγνωστες μουσικές μεγάλων συναδέλφων τους. Αρχής γενομένης από το πασίγνωστο κομμάτι για πιάνο του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν (1770-1827) «Fur Elise» (= Για την Ελίζα). Το επονομαζόμενο «ερωτικό γράμμα» του 40χρονου Γερμανού μουσουργού προς την 18χρονη Τερέζα Μαλφάτι φον Ρόρενμπαχ, κόρη Βιεννέζου εμπόρου στην οποία είχε κάνει πρόταση γάμου, μια τρίλεπτη μπαγκατέλα (μικρής διάρκειας σύνθεση με ελαφρύ περιεχόμενο), παιγμένη με …ζαβολιά καθώς συνοδεύεται από μια μεγάλη ορχήστρα, όπως την εμπνεύστηκε η νεαρή αλλά με  πολλές διεθνείς διακρίσεις στο ενεργητικό της συνθέτρια Λίνα Τόνια (1985-).
Ακολουθεί η ζαβολιά του βιολονίστα, συνθέτη και μουσικολόγου Αυγουστίνου Μουστάκα (1982-) πάνω στα 24 Καπρίτσια για σόλο βιολί του Νικολό Παγκανίνι (1782-1840), γραμμένα το 1817. Το 9ο απ’αυτά – το οποίο και θα ακουστεί στη συναυλία - πήρε την ονομασία «Το κυνήγι» ως μια μουσική απεικόνιση ενός παραδοσιακού αγγλικού κυνηγιού αλεπούς όπου κάποιες χορδές του βιολιού μιμούνται τις σφυρίχτρες των κυνηγόσκυλων και κάποιες άλλες τα κυνηγητικά κόρνα. Η απόπειρα διασκευής αυτής της ιδέας για συμφωνική ορχήστρα εμπλουτίζει την εικόνα με πρόσθετα σουρεαλιστικά στοιχεία όπως τους ηρωικούς κυνηγούς που ρισκάρουν τη ζωή τους, τις συζύγους τους που κουτσομπολεύουν τα κατορθώματα των ανδρών τους πίνοντας τσάι και μια πληθώρα αλεπούδων και κυνηγόσκυλων που παίζουν ένα αέναο κρυφτούλι σ’ ένα κατά τ’ άλλα αθώο, νεραϊδένιο δάσος.
Η συναυλία της ΑΣΟΝ ολοκληρώνεται με τη ζαβολιά για μεγάλη ορχήστρα πάνω στο Rondo alla Turca του Μότσαρτ από την πιανίστα και συνθέτρια Φανή Κοσώνα (1969-). Το έργο της Φ. Κοσώνα με τίτλο «Big Bang Amadeus» παραβάλλει την προέλευση του γεμάτου ενέργεια, ορμή και ζωτικότητα έργου του κορυφαίου συνθέτη με τη δημιουργία του σύμπαντος, με τη Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang) που σύμφωνα με τους επιστήμονες συνέβη στην αρχή του κόσμου και γέννησε όλους τους γαλαξίες, τους ήλιους και τους πλανήτες.

Η Αθηναϊκή Συμφωνική Ορχήστρα Νέων (ΑΣΟΝ) ιδρύθηκε το 1997 από γονείς σπουδαστών μουσικής, από επαγγελματίες μουσικούς και από μουσικούς μέλη της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών. Κατά το πρότυπο των συμφωνικών ορχηστρών νέων σε όλο τον κόσμο προσφέρει τη δυνατότητα σε σπουδαστές ωδείων, ερασιτέχνες μουσικούς ή επαγγελματίες κατά τα πρώτα τους βήματα, να έρθουν σε επαφή με το συμφωνικό ρεπερτόριο και μέσα από την συμμετοχή στην ορχήστρα είτε να αποκτήσουν εμπειρία χρήσιμη για την μελλοντική επαγγελματική τους σταδιοδρομία είτε - εφόσον δεν γίνουν επαγγελματίες μουσικοί - να γευτούν τη μαγική εμπειρία της συνεργασίας με άλλους μουσικούς για ένα κοινό στόχο, την εκτέλεση ενός μουσικού έργου. Η ΑΣΟΝ έδωσε την πρώτη της συναυλία στο Παλλάς στις 18 Δεκεμβρίου 1997. Από τότε έχει δώσει πλήθος συναυλιών σε Κόρινθο, Καλάβρυτα, Πάτρα, Τρίπολη, Κύθηρα, Κρήτη (Ηράκλειο, Ρέθυμνο και Αγία Γαλήνη), Κεφαλονιά, Λευκάδα, Τρίκαλα, Θεσσαλονίκη και Κω. Επίσης έχει δώσει συναυλίες στις αίθουσες του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης καθώς και στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Ο Μαέστρος της Αθηναϊκής Συμφωνικής Ορχήστρα Νέων, Παύλος Σεργίου, φροντίζει σε κάθε συναυλία να συμπεριλαμβάνεται κι ένα έργο Έλληνα συνθέτη. Στο πρόγραμμά της έχει συμπεριλάβει έργα των: Νίκου Σκαλκώτα, Γιάννη Ιωαννίδη, Γιάννη Κωνσταντινίδη, Σάββα Ζάννα, Κώστα Βαρότση, Θανάση Δρίτσα, Γιώργου Κατραλή, Γιώργου Βούκανου, Δημήτρη Μηνακάκη, κ.ά.

Οι τιμές των εισιτηρίων είναι: 8 € (ειδική τιμή για φοιτητές, παιδιά και νέους έως 25,
και για ένα συνοδό παιδιών έως 15 ετών) και 14 € (γενική είσοδος).

Κυριακή 18 Νοεμβρίου, ώρα 20: 30μμ
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης

Αποτελεί αναμφισβήτητα μία από τις μεγαλύτερες ερμηνεύτριες της μουσικής μπαρόκ και μπελ κάντο της εποχής μας! Με μαγευτική φωνή, αψεγάδιαστη τεχνική και καθηλωτική σκηνική παρουσία, η διάσημη μέτζο σοπράνο Βιβίκα Ζενώ, που την περίοδο αυτή μεσουρανεί στα μεγαλύτερα λυρικά θέατρα γνωρίζοντας την αποθέωση από κοινό και κριτικούς, έρχεται στην χώρα μας για μία μοναδική εμφάνιση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών που θα συζητηθεί όπως όλες άλλωστε, οι ανά τον κόσμο εμφανίσεις της. 

Το αθηναϊκό κοινό θα έχει τη μοναδική ευκαιρία να απολαύσει τη διάσημη μέτζο σοπράνο, την Κυριακή 18 Νοεμβρίου στις 8:30 το βράδυ να ερμηνεύει στη σκηνή της Αίθουσας Χρήστος Λαμπράκης μία σειρά από άριες της χρυσής εποχής της μπαρόκ όπερας των Βιβάλντι, Τζιακομέλι, Χαίντελ, Βερατσίνι, Βίντσι και Γκλουκ. 

Την Βιβίκα Ζενώ πλαισιώνει η Καμεράτα, Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής με τους μαγευτικούς ήχους των οργάνων εποχής, δίνοντας ζωή σε γνωστά ορχηστρικά αποσπάσματα, αλλά και σε σπανιότατες ανέκδοτες εισαγωγές από όπερες του 18ου αιώνα των Λέο, Χάσσε, Βίντσι και Πόρπoρα τις οποίες θα ακούσουμε σε νέα κριτική έκδοση πάνω σε χειρόγραφα που έγινε ειδικά για τις ανάγκες της συναυλίας αυτής. Την συναυλία διευθύνει ο βραβευμένος με Εcho Klassik αρχιμουσικός Γιώργος Πέτρου, καλλιτεχνικός της διευθυντής της Καμεράτα.

Αριστουργηματικές άριες με υψηλό βαθμό ερμηνευτικής δυσκολίας, έργα γεμάτα μελωδικότητα, έργα δραματικά με εφευρετικές ενορχηστρώσεις και δύσκολες κολορατούρες, έργα που έχουν σκοπό να καθηλώσουν, αλλά και να ταξιδέψουν το κοινό στο μαγικό κόσμο της μπαρόκ όπερας, έχει επιλέξει να παρουσιάσει η Βιβίκα Ζενώ, στην πρώτη της αυτή αθηναϊκή εμφάνιση. Πλαισιωμένη από τους ήχους των μπαρόκ οργάνων εποχής της Ορχήστρας, θα την απολαύσουμε να ερμηνεύει τις άριες: «Alma oppressa» από την όπερα La fida Ninfa (Η πιστή νύφη) του Αντόνιο Βιβάλντι, «Sposa son disprezzata» του Τζεμινιάνο Τζακομέλλι από την όπερα Βαγιαζίτ (Bajazet) του  Βιβάλντι, «Venti turbini» από τον Ρινάλντο (Rinaldo) του Γκέοργκ Φρήντριχ Χαίντελ, «Amor, dover, rispetto» από την όπερα Ανδριανός στη Συρία (Andriano in Siria) του Φραντσέσκο Μαρία Βερατσίνι, «Ti calpesto, o crudo amore» από την όπερα Αστιάναξ (Astianatte) του Λεονάρντο Βίντσι και από την όπερα Ορφέας και Ευρυδίκη του Κρίστοφ Βίλιμπαλντ Γκλουκ τις δημοφιλέστατες άριες «J’ ai perdu mon Eurydice» και «Amour viens».
Με εξαιρετικό ενδιαφέρον όμως, αναμένεται και το υπόλοιπο πρόγραμμα της βραδιάς, με την Καμεράτα (σε όργανα εποχής) να ερμηνεύει υπό την μουσική καθοδήγηση του Γιώργου Πέτρου, δημοφιλή, αλλά και λιγότερο γνωστά ορχηστρικά αποσπάσματα, όπως o «Χορός των Ηλυσίων Πεδίων» και «Χορός των Ερινυών» από την όπερα Ορφέας και Ευρυδίκη του Γκλουκ, η εισαγωγή από την όπερα Βαγιαζίτ του Βιβάλντι και η εισαγωγή από τον Αλέξανδρο, την αριστουργηματική τρίπρακτη όπερα του Χαίντελ που κυκλοφορεί μάλιστα, σε νέα διεθνή ηχογράφηση από την DΕCCA με την Καμεράτα, (σε όργανα εποχής) και τον Γιώργο Πέτρου. Μαζί με αυτά το κοινό θα απολαύσει και μερικές σπανιότατες εισαγωγές από τις όπερες που με τη μελωδική ναπολιτάνικη γλώσσα τους, άνοιξαν το δρόμο στο νέο στυλ «ροκοκό». Πρόκειται για εισαγωγές από τις όπερες Ανδρομάχη του Λεονάρντο Λέο, Αρτεμισία του Γιόχαν Άντολφ Χάσσε, Αστυάναξ του Λεονάρντο Βίντσι, Ο θρίαμβος της Καμίλας του Νικόλα Αντόνιο Πόρπορα, κομμάτια που ανακαλύφθηκαν από έρευνα σε χειρόγραφα και εκδόθηκαν ειδικά για τη συγκεκριμένη συναυλία της Καμεράτα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Υπεύθυνοι για την νέα κριτική έκδοση των χειρογράφων αυτών είναι η βιβλιοθηκάριος της Ορχήστρας Ελένη Αναστασίου και ο αρχιμουσικός Γιώργος Πέτρου.
Με καταγωγή από την Αλάσκα, η λατρεμένη των απανταχού φίλων του μπαρόκ Βιβίκα Ζενώ που σε κάθε της εμφάνιση, είτε δισκογραφική είτε σκηνική, κάνει κοινό και κριτικούς να παραληρούν, διαθέτει ποιότητες που σπάνια συνδυάζονται σε ένα πρόσωπο: γοητευτική σκηνική εμφάνιση, υπέροχη φωνή, μοναδική δεξιοτεχνία σε ακραίες ταχύτητες κολορατούρας, κυρίως όμως, μία μοναδική ικανότητα να  σημαδεύει τους χαρακτήρες των ρόλων που υποδύεται μέσω ενός αλάνθαστου δραματικού αισθητηρίου.
Έχει εμφανιστεί στις μεγαλύτερες μουσικές σκηνές του κόσμου, συνεργαζόμενη με τους σπουδαιότερους μουσικούς της εποχής μας, ενώ για τις ηχογραφήσεις της με εταιρίες όπως η Harmonia Mundi και η Virgin Classics, έχει αποσπάσει σημαντικότατες διακρίσεις και βραβεία, με κορυφαία την υποψηφιότητα της για βραβείο Grammy “καλύτερης κλασικής φωνητικής ερμηνείας” για το δίσκο με Άριες του Φαρινέλλι (harmonia mundi), αλλά και Grammy “καλύτερης ηχογράφησης όπερας” για την όπερα Βαγιαζίτ του Βιβάλντι.
Η Βιβίκα Ζενώ ξεκίνησε την καριέρα της ερμηνεύοντας γοητευτικές κωμικές ηρωίδες σε όπερες του Ροσσίνι (Ροσίνα στον Κουρέα της Σεβίλλης, Ιζαμπέλα στο Μία ιταλίδα στο Αλγέρι, Αντζελίνα στη La Cenerentola κ.ά.) στα μεγαλύτερα λυρικά θέατρα της Αμερικής, του Καναδά, της Γαλλίας, της Αυστρίας, της Γερμανίας, κ.ά. Η διαδρομή της ωστόσο στη μπαρόκ μουσική ερμηνεία, είδος στο οποίο έγινε καθιερώθηκε, άρχισε, όταν υποδύθηκε τον πρωταγωνιστικό, αντρικό ρόλο, στην όπερα Arminio του Χαίντελ η ηχογράφηση μάλιστα της οποίας απέσπασε το πρώτο βραβείο “Χαίντελ” το 2002. Έκτοτε εμπλουτίζει συνεχώς το ρεπερτόριό της δοκιμάζοντας τη φωνή της σε καινούργιους ρόλους.
Την προηγούμενη καλλιτεχνική περίοδο η Βιβίκα Ζενώ παρουσίασε τρία έργα του Βιβάλντι: Φαρνάκης με τον Ντιέγκο Φαζόλις και το σύνολο I Barocchisti στο Λοκάρνο, στη Βρέμη, στο Αμπροναΰ Ambronay, στη Λωζάνη και στο Κοντσέρτχεμπαου του Άμστερνταμ, καθώς και στο Στρασβούργο και στη Μυλούζ· Ο Θριάμβος της Ιουδήθ στην Κρακοβία και στο Ντόρτμουντ· L’oracolo in Messenia με τον Φάμπιο Μπιόντι και το σύνολο Europa Galante στο Καέν και στο Μέγαρο Μουσικής της Βιέννης. Επίσης ερμήνευσε Zanaïda (Ζαναΐδα) του Γιόχαν Κρίστιαν Μπαχ στη Cité de la Musique του Παρισιού και την Ιταλιάνα στον Αλγέρι στο Οβιέδο. Εμφανίστηκε με το σύνολο Cappella Gabetta στη Βρέμη και με την Μπαρόκ Ορχήστρα Φιλαρμόνια στο Σαν Φρανσίσκο καθώς και με το σύνολο Collegium 1704 στο Φεστιβάλ Strings of Autumn της Πράγας. Συμμετείχε σε γκαλά για το Γερμανικό Ίδρυμα κατά του Έιτζ στη Γερμανική Όπερα του Βερολίνου, σε περιοδεία στην Αμερική με τον Φάμπιο Μπιόντι και τους Europa Galante (σε έργα Βιβάλντι), ενώ εμφανίστηκε στο Ουόλτ Ντίσνεϋ Χολ του Λος Άντζελες και στο Κάρνεγκι Χολ της Νέας Υόρκης. 
Την τρέχουσα καλλιτεχνική περίοδο πραγματοποιεί εμφανίσεις σε όλο τον κόσμο με οπερατικά έργα, κοντσέρτα και ρεσιτάλ, εμπλουτίζοντας το ήδη πλούσιο ρεπερτόριό της με τρεις ρόλους: Νέρων στην Αγριππίνα και Ρωξάνη στον Αλέξανδρο του Χαίντελ, καθώς και Κάρμεν στην ομώνυμη όπερα του Μπιζέ – 55 συνολικά ρόλοι, εκ των οποίων 35 είναι ανδρικοί (en travesti). Επίσης ερμηνεύει τραγούδια του Μπέριο και του Μπρίττεν, δίνει ρεσιτάλ στη Νέα Υόρκη και συνεργάζεται με σύνολα παλαιάς μουσικής σε συναυλίες με όργανα εποχής. Παράλληλα αναμένει την κυκλοφορία των νέων της ηχογραφήσεων: A Tribute to Faustina Bordoni (Sony/Deutsche Harmonia Mundi), L’oracolo in Messenia (Virgin Classics) με τους Φάμπιο Μπιόντι/ Europa Galante, και την όπερα Μάρκος Αντώνιος και Κλεοπάτρα. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι ο Γιώργος Πέτρου και η Καμεράτα, έχουν ήδη συνεργαστεί με την κορυφαία μέτζο σοπράνο το καλοκαίρι του 2012 στο πλαίσιο ηχογράφησης που θα κυκλοφορήσει σύντομα από μεγάλη, διεθνή δισκογραφική εταιρεία.

Οι τιμές των εισιτηρίων για τις συναυλίες είναι: € 11.00 - 20,00 - 28,00 - 40,00 (Διακεκριμένη Ζώνη)
Ειδικές τιμές: € 6,50 (φοιτητές, νέοι, άνεργοι, ΑΜΕΑ) – 8,50  (65+, πολύτεκνοι)