Σκηνοθεσία: Bruce Robinson, Σενάριο: Bruce Robinson βασισμένο στη νουβέλα του Hunter Thompson, Μουσική: Christopher Young, Φωτογραφία: Dariusz Wolski, Πρωταγωνιστούν: Johnny Depp, Aaron Eckhart, Amber Heard, Michael Rispoli, Richard Jenkins, Giovanni Ribisi, Διάρκεια: 120', Διανομή: Village Films

Είμαστε στο Σωτήριο Έτος 1960. Ο άρτι αφιχθείς στο Σαν Χουάν του Πόρτο Ρίκο, δημοσιογράφος και συγγραφέας Πωλ Κεμπ, πιάνει δουλειά σε μια τοπική αγγλόφωνη εφημερίδα. Έχει όμως μια ιδιαιτερότητα. Πίνει κυριολεκτικά ό,τι βρεθεί μπροστά του. Στην αρχή αναλαμβάνει το ωροσκόπιο της εφημερίδας, θέση όχι ιδιαίτερα συναρπαστική αλλά ο εκδότης του του υπόσχεται ότι σύντομα θα αναλάβει άλλο τομέα. Συγκατοικεί σε ένα άθλιο διαμέρισμα με άλλους δύο συνάδελφους, τοσο στην εφημερίδα, όσο και στην οινοποσία. Στον δρόμο του μπαίνει ένας αδίστακτος επιχειρηματίας που σε συνεργασία με μια ομάδα γερακιών από τις ΗΠΑ (μην ξεχνάτε, είμαστε στο 1960) ετοιμάζονται να εκμεταλλευτούν ένα φυσικό παράδεισο προς ίδιον, φυσικά, όφελος. Κάπου εκεί υπάρχει και η γοητευτική σύντροφος του επιχειρηματία την οποία ερωτεύεται. Του ζητάνε να τους βοηθήσει ως δημοσιογράφος. Η συνέχεια επί της οθόνης...

Διασκεδαστική ταινία με φόντο ένα τροπικό νησί, μόδα από τις αρχές των 60ς και εκπληκτικά αυτοκίνητα αποτελούν την πεμπτουσία της νέας ταινίας του Ρόμπινσον. Οι πρωταγωνιστές απολαυστικοί, αν και την παράσταση κλέβει ο μονίμως μεθυσμένος οπαδός του Χίτλερ, Μόμπεργκ, τρίτο μέλος της παρέας των οινόφιλων (για να το θέσουμε ευγενικά). Ταινία που βλέπεται ευχάριστα, χωρίς να έχει υπερβολικές αξιώσεις. Αγαπημένα τραγούδια ντύνουν μουσικά τα πλάνα καθώς το βλέμμα χάνεται στις τροπικές ομορφιές του Πόρτο Ρίκο αλλά και τις φτωχογειτονιές. Στα πλην της ταινίας το σενάριο που κινείται ταυτόχρονα προς πολλές κατευθύνσεις χωρίς να καταλήγει κάπου και στο τέλος χωρίς να καταλαβαίνουμε τις προθέσεις του σκηνοθέτη. Η ανομοιογένεια που χαρακτηρίζει την ταινία δεν της επιτρέπει να απογειωθεί και την κρατά προσκολλημένη στο έδαφος.

Π. Μακ.

Σκηνοθεσία: Joachim Trier, Σενάριο:Joachim Trier βασισμένο στη νουβέλα του Pierre Drieu de la Rochelle, Μουσική: Torgny Amdam, Ola Flottum, Φωτογραφία:, Πρωταγωνιστούν: Anders Danielsen Lie, Hans Olav Brenner, Ingrid Olava,  Διάρκεια: 95', Διανομή: AMA Films

Η ταινία ξεκινάει από τις αναμνήσεις και φτάνει στο παρόν. Αρχίζει από τις αναμνήσεις και φτάνει στη σήμερα, στο σημερινό Όσλο και συγκεκριμένα την 31η Αυγούστου. Μια μέρα λοιπόν από τη ζωή του Άντερς, ενός 34χρονου πρώην χρήστη ναρκωτικών ουσιών ο οποίος μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας δοκιμάζει την τύχη του να επανενταχθεί στην κοινωνία. Το αποτέλεσμα όμως είναι απογοητευτικό. Σύντομα αρχίζει πάλι τη χρήση, κλέβοντας μάλιστα λεφτά για τη δόση του.  Το μέλλον διαγράφεται σκοτεινό...

Ο Τρίερ με το ΄"Οσλο" δημιουργεί μια ταινία που αν και μινιμαλιστική αισθητικά με πολύ απλά εκφραστικά μέσα, ζωγράφισε έναν απόλυτα αληθοφανή ήρωα, τρισδιάστατο, ώστε νιώθεις ότι απλώνοντας το χέρι στην οθόνη θα τον αγγίξεις. Παρ' όλο που η ταινία περιορίζεται σε μια μέρα κατ' ουσίαν, οι πληροφορίες που δίνει και ο τρόπος με τον οποίο τις δίνει, είναι δεν είναι πολλές, αλλά και τόσο αρκετές συνάμα, ώστε νιώθουμε ότι ξέρουμε τον Άντερς μια ζωή. Πράγμα πολύ δύσκολο. Φυσικά βασίζεται στην ίδια νουβέλα στην οποία βασίστηκε και ο Λουί Μαλ για τη δική του ταινία, αλλά αν δεν ήταν εμπνευσμένος ο Τρίερ το αποτέλεσμα δε θα ήταν το ίδιο. Η ερμηνεία του Lie υποδειγματική. Κινείται υποδόρια, λιτά, δίχως περιττές εξάρσεις και ξεσπάσματα. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι έχουμε να κάνουμε με βόρειους. Less is more, λοιπόν! Οι συμπρωταγωνιστές του στέκονται πλάι του αβίαστα συμπληρώνοντας αρμονικά το επιτελείο των ηθοποιών. Η μουσική χρησιμοποιείται μινιμαλιστικά, ενώ η φωτογραφία απλή κι αυτή στην έκφρασή της χωρίς να αποσπά την προσοχή του θεατή συμβάλλει θετικά στο αποτέλεσμα. Το σενάριο καλοδουλεμένο δεν κάνει κοιλιά υπηρετεί απόλυτα το σκεπτικό του σκηνοθέτη. Η ταινία τελειώνει όπως αρχίζει. Ξαφνικά. Έτσι όμως δεν τελειώνουν και οι μέρες; Στο τέλος τους δε συντελείται κάθαρση, ούτε δίνονται απαντήσεις σε προβλήματα μεγάλα. Απλά τελειώνουν όπως αρχίζουν...Η άποψη του Τρίερ αισιόδοξη. Ο Άντερς δεν αποτυγχάνει επειδή τον απέρριψε η κοινωνία(ας θυμηθούμε την σκηνή στα γραφεία του περιοδικού). Αποτυγχάνει επειδή ο ίδιος το επιλέγει. Επειδή ο ίδιος έχει παραιτηθεί και επειδή ο ίδιος έχει χάσει το όραμά του. Έχει όλα τα εχέγγεια να συνεχίσει, αλλά ο ίδιος έχει παραιτηθεί. Το τέλος προδιαγεγραμμένο. Μια ταινία χαμηλών τόνων ανθρώπινη, αληθινή.

Π. Μακ.

Οι εργασίες αποκατάστασης των ζημιών της 12ης Φεβρουαρίου ολοκληρώθηκαν και ο αγαπημένος κινηματογράφος των σινεφίλ λειτουργεί και πάλι κανονικά.

Ένα ξένοιαστο, σουρεαλιστικό σύμπαν της μητρόπολης του μεσοπολέμου, λίγο πριν από τη μεγάλη καταιγίδα, με τη συνοδεία της πρωτότυπης μουσικής του Μηνά Αλεξιάδη.

Με ελληνικούς υπότιτλους

Τετάρτη 7 Μαρτίου, 20:30
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών-Αίθουσα Νίκος Σκαλκώτας


Δύο ταινίες που ανήκουν ανάμεσα στις 100 καλύτερες του γερμανικού κινηματογράφου, έχουν γίνει από νέους πρωτοπόρους καλλιτέχνες, που εξελίχθηκαν σε μύθους και αποτυπώνουν στιγμές ευδαιμονίας και πειραματισμού λίγο πριν από την πτώση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και τον ζόφο, που θα άλλαζε για πάντα τις ζωές όσων συμμετείχαν σε αυτές
Στο πλαίσιο του Κύκλου Μπρεχτ που διοργανώνει φέτος το Μέγαρο Μουσικής πραγματοποιείται μια μοναδική βραδιά κινηματογράφου και μουσικής σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Γκαίτε Αθηνών την Τετάρτη 7 Μαρτίου, στις 8.30 το βράδυ στην Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος.
Πρόκειται για τις ταινίες Menschen am Sonntag (Άνθρωποι την Κυριακή) Γερμανία 1929/1930, διάρκειας 70΄ σε σκηνοθεσία Robert Siodmak (Ρόμπερτ Ζίοντμακ) και σενάριο των Billy Wilder (Μπίλυ Γουάιλντερ), Fred Zinneman (Φρεντ Τσίνεμαν) με τους Erwin Splettstosser (Ερβιν Σπλετστόσερ), Wolfgang von Waltershausen (Βόλφγκανγκ φον Βαλτερσχάουζεν), Christel Ehlers (Κρίστελ Ελερς), Brigitte Borchert (Μπριγκίτε Μπόρχερτ), Annie Schreyer (Αννι Σράιερ) και Die Mysterien eines Frisiersalons (Τα μυστήρια ενός κουρείου) Γερμανία 1922/1923 διάρκειας 25΄, σε σενάριο Bertolt Brecht(Μπέρτολντ Μπρεχτ) και σκηνοθεσία Erich Engel (Εριχ Ενγκελ) με τον θρυλικό κωμικό, Karl Valentin (Καρλ Φάλεντιν) Μουσικό ονειρικό περιβάλλον συνοδεύει τις ταινίες, με τον Μηνά Ι. Αλεξιάδη να παίζει ζωντανά δικές του συνθέσεις ηλεκτρονικής μουσικής, ξαναφέρνοντας την αίσθηση του μεσοπολέμου και του Βερολίνου της εποχής.

Αναδρομικά οι Άνθρωποι την Κυριακή είναι μια παραγωγή μεγάλων αστέρων. Το 1929 όμως οι συντελεστές της ταινίας ήταν μια μικρή ομάδα νέων Γερμανών και Αυστριακών κινηματογραφιστών, που ζούσαν στο Βερολίνο, απολάμβαναν τη δυναμική των νέων κινημάτων και ήταν όλοι άγνωστοι. Με σκηνοθέτες τους Ρόμπερτ Ζίοντμακ και Έντγκαρ Ούλμερ, σενάριο του Μπίλυ Γουάιλντερ και με φωτογραφία των Οϋγκεν Σύφταν (που θα κερδίσει αργότερα Όσκαρ για τη φωτογραφία του στην ταινία Hustler) και του Φρεντ Τσίνεμαν, η ταινία σχεδιάστηκε σαν μια και μοναδική ανεξάρτητη πειραματική παραγωγή χαμηλού προϋπολογισμού, λίγο πριν όλοι οι συντελεστές της αποδράσουν από τη Γερμανία και αφήσουν το έντονο αποτύπωμά τους στο Χόλυγουντ.
Οργανωμένη από τον πρωτοποριακό θεατρικό παραγωγό Μόριτς Ζέελερ (θύμα του ολοκαυτώματος αργότερα) η ταινία ανατέθηκε αρχικά στον σκηνοθέτη Ρόχους Γκλίζε. Μετά την αιφνίδια αποχώρησή του την ανέλαβαν οι Ζίοντμακ και Ούλμερ, που δεν είχαν ξανακάνει κινηματογράφο.
Αυτό το κεφάτο, ηλιόλουστο βωβό φιλμ, που παρακολουθεί μια ομάδα πέντε αστών σε μια κυριακάτικη απόδραση από την πόλη, καταγράφει μια σπάνια εικόνα του Βερολίνου της Βαϊμάρης, ένα εξαιρετικό πορτρέτο της μητρόπολης σε μια στιγμή συλλογικής ευδαιμονίας, με έναν διάλογο αφήγησης και εικόνας, προσώπων και αστικού τοπίου.
Πέντε νέοι Βερολινέζοι παίζουν στην ταινία αυτή τους ρόλους που παίζουν και στη ζωή: ο κρασοπώλης Βόλφγκανγκ, η πωλήτρια παπουτσιών Κριστλ, η πωλήτρια σε δισκοπωλείο Μπριγκίτε, ο ταξιτζής Έρβιν και η Άννι, το μανεκέν ξεκινούν για μια κυριακάτικη εκδρομή στη λίμνη. Οι εκδρομείς κολυμπούν, μαγειρεύουν, φλερτάρουν, διασκεδάζουν και το βράδυ επιστρέφουν στην πόλη, στις καθημερινότητες τους, στην ανωνυμία του πλήθους, περιμένουν να περάσει η εβδομάδα, με την υπόσχεση της επόμενης Κυριακής. Μετά από τα γυρίσματα και τα 70 λεπτά διασημότητας και οι πέντε επέστρεψαν στην ανώνυμη μάζα από την οποία είχαν ξεπηδήσει. Η ταινία όμως οφείλει τη συνοχή της στους αυτοσχεδιασμούς των πέντε αυτών ερασιτεχνών.
Πέρα από την ιστορική της αξία είναι και μια όμορφα φτιαγμένη ταινία. Η αίσθηση είναι πολύ πιο ρεαλιστική και φυσική από ό,τι συνήθως στις βωβές ταινίες. Είναι ένα μικρό, αλλά ενδιαφέρον κομμάτι της ιστορίας του κινηματογράφου, μια πρώτη δουλειά δημιουργικών ανθρώπων, μια ανάλαφρη ματιά στο Βερολίνο της χρυσής εποχής, πριν την άνοδο του Χίτλερ.
Το φιλμ αυτό δεν ανήκει στα πρόσωπά του, αλλά στη στιγμή που καταγράφει, όταν το Βερολίνο, μαζί με το Παρίσι, ήταν πόλη ονείρων και προσδοκιών και τα νεαρά ταλέντα μπορούσαν να πάρουν μια κάμερα και να βγουν στους δρόμους. Η μοίρα αυτών των τότε νεαρών ταλέντων προσδίδει μια σημασία στο φιλμ, που δεν θα μπορούσαν να είχαν προβλέψει οι συντελεστές του.
Τα Μυστήρια ενός Κουρείου(Die Mysterien eines Frisiersalons) είναι η μοναδική κινηματογραφική δουλειά που έκανε ο Μπρεχτ, γοητευμένος από την προσωπικότητα και την τέχνη του θρυλικού Καρλ Βάλεντιν, που θεωρείται ο κορυφαίος κωμικός περφόρμερ της Βαϊμάρης. Με τον σκηνοθέτη Έριχ Ένγκελ(Erich Engel) έγραψαν το σενάριο αυτής της σουρεαλιστικής μικρής φάρσας, που μοιάζει πολύ με τα απλοϊκά στο ύφος νούμερα που παρουσίαζε ο Βάλεντιν στις μπυραρίες του Μονάχου και τα καμπαρέ, με επιρροές από τα ανατρεπτικά καλλιτεχνικά κινήματα του μεσοπολέμου, το Νταντά, τον Εξπρεσιονισμό και την Νέα Αντικειμενικότητα.
Ο Βάλεντιν παίζει έναν ηλίθιο κουρέα υπεύθυνο για πολλά από τα μυστήρια που συμβαίνουν στο κουρείο του. Κουρεύει τους πελάτες άσχετα από τις επιθυμίες τους, άλλοι βγαίνουν φαλακροί και άλλοι με απείραχτα τα γένια τους, τα εργαλεία του κουρέα είναι τανάλιες και πετονιές, η βοηθός του καταστήματος κάνει μοιραία λάθη και απολαμβάνει το ηλεκτρικό ρεύμα που διαπερνά τα πόδια της. Ένα γκροτέσκο σκετς, εκκεντρικό και παράδοξο, μοναδικό στην ιστορία του κινηματογράφου, που χρησιμοποιεί μοτίβα της ψυχανάλυσης και παίζει με το σοκ και την ηδονή.
Ο Μπρεχτ ήταν 25 χρονών όταν έκανε την ταινία και είχε γνωρίσει τον ήδη διάσημο Βάλεντιν - ηθοποιό, περφόρμερ σε καμπαρέ, κλόουν, συγγραφέα και παραγωγό ταινιών- σε μια παράστασή του στο Οκτόμπερφέστ του Μονάχου, το 1922. Τον θαύμαζε τόσο πολύ που ομολογούσε ότι «από αυτόν έμαθα τα περισσότερα από όσα ξέρω» και τον συνέκρινε με τον Τσάρλι Τσάπλιν γιατί κι αυτός «δεν κατέφευγε στη μίμηση και στη φτηνή ψυχολογία». Ακόμα και μετά από αυτό το κινηματογραφικό πείραμα, ο Μπρεχτ ζητούσε πάντα τη γνώμη του για τα θεατρικά του έργα.


Οι τιμές των εισιτηρίων είναι €16 - 25.
Ειδικές τιμές € 6(Φοιτητές, νέοι, άνεργοι, ΑΜΕΑ) – 10(65+, πολύτεκνοι)