Σκηνοθεσία: Michael Haneke, Σενάριο: Michael Haneke, Φωτογραφία: Darius Khondji, Πρωταγωνιστούν: Jean-Louis Trintignant, Emmanuelle Riva, Isabelle Huppert, Διάρκεια: 127', Διανομή: ODEON
Η ταινία ακολουθεί τους Ζωρζ και Αν, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι συνταξιοδοτημένων μουσικών. Η κόρη τους, Εύα, επίσης μουσικός ζει στο εξωτερικό με την οικογένειά της όπου και κάνει μια επιτυχημένη καριέρα. Η καθημερινότητα του ηλικιωμένου ζευγαριού θα μεταβληθεί άρδην όταν η Αν κλονίζεται από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο με την σωματική και πνευματική της κατάσταση να παρακμάζει προϊόντος του χρόνου.
Πρόκειται για μια ταινία που αν και λιτή στην αφήγηση και στα κινηματογραφικά της μέσα, επιτυγχάνει να πραγματευτεί έννοιες σε αρκετά επίπεδα. Κεντρική εκ των εννοιών είναι αυτή που αναφέρεται στον γαλλικό τίτλο της ταινίας: η αγάπη. Κι όμως, αυτή η λέξη που αποτελεί τον κεντρικό πυρήνα της ταινίας, δεν αναφέρεται ούτε μία φορά μέσα στην ταινία, δε βγαίνει από τα χείλη των πρωταγωνιστών προκειμένου να εκφράσει τα συναισθήματά τους. Κι όμως είναι εκεί, στις κινήσεις των χαρακτήρων, στον χώρο, στο ρυθμό του χρόνου, στην σιωπή τους. Και εκεί έγκειται το μεγαλείο ενός σκηνοθέτη: με τον φακό του, αποστασιοποιημένο σαν το μάτι του χρόνου να αποδώσει την αγάπη μέσα από τα καρφωμένα βλέμματα, τις πιο μικρές, τις πιο απλές κινήσεις, τις πιο ασήμαντες κουβέντες καθώς αυτές ηχούν με τρόπο μοναδικό από γνώριμα χείλη. Αν υπάρχει μία μόνο λέξη για να περιγράψει την κινηματογράφηση του Χάνεκε, αυτή είναι η μεστότητα. Κάθε κατ συμβαίνει για κάποιο λόγο, πολλές φορές ο φακός μένει ακίνητος, καρφώνει τη μοίρα των χαρακτήρων και στοιχειώνει τις κινήσεις τους, κινήσεις που είναι τόσο καθημερινές και ανθρώπινες και όμως σε σοκάρουν. Σε σοκάρουν γιατί παρευρίσκεσαι σε στιγμές αδιάκριτες ενός πόνου ανείπωτου. Και πάνω απ’ όλα, η αίσθηση πως και ο ίδιος ο χώρος, οι σκιές και οι γωνίες του, σφίγγει τους χαρακτήρες, αφουγκράζεται τον ψυχισμό τους, συμπάσχει στο μαρτύριό τους. Η ίδια αίσθηση που αποκτούμε με τις ταινίες του Αντονιόνι, αν θυμηθούμε το παράδειγμα της Τριλογίας της Αποξένωσης.
Και είναι εκεί που η ταινία πηγαίνει πιο μακριά, εξετάζοντας το τρίπτυχο Θάνατος-Ελευθερία-Ανεξαρτησία και κυρίως τη διαλεκτική ανάμεσα σε αυτές. Η αλλοτινή ζωή της Αν ως πηγή ελευθερίας και ανεξαρτησίας που συγκρούεται με τον φόβο του θανάτου. Κατόπιν όμως ο θάνατος προβάλλει ως η πορεία προς την ελευθερία και την ανεξαρτησία από μια ζωή, της οποίας το «αύριο καταντά σαν αύριο να μη μοιάζει». Και η ίδια η αλλοτινή ζωή ως πηγή ελευθερίας μετατρέπεται σε δεσμά ως ανάμνηση των περασμένων καιρών. Είναι ακριβώς αυτό το συναίσθημα που κυριεύει την Αν όταν ζητά επίμονα να κοιτάξει παλιές φωτογραφίες και αποκρίνεται πως «είναι γλυκιά η ζωή με τις τόσες στιγμές της…».
Παραπέμπει θα λέγαμε σε αυτό που έγραψε ο Χαλίλ Γκιμπράν στον «Προφήτη» πως «η χαρά σας είναι η λύπη σας χωρίς μάσκα, και το ίδιο το πηγάδι απ’ όπου ανεβαίνει το γέλιο σας, πολλές φορές γεμίζει με τα δάκρυά σας». Είναι γεγονός πως στο σύνολό της η ταινία πραγματεύεται το επώδυνο ταλάντεμα της ζωής ανάμεσα στον `Ερωτα και στον Θάνατο, καθώς και την επιμονή των ηρώων να επανασυνδεθούν στην ζωή, να αναβιώσουν την αγάπη. Πολλές φορές ο Ζαν Λουί Τρεντινιάν κοιτά σιωπηλά την Εμανουέλ Ριβά και είναι πραγματικά σαν από το βάθος της κάμαρας να ακούγονται οι στίχοι του Σεφέρη: «Κι όμως τ’ αγάλματα λυγίζουν κάποτε, μοιράζοντας τον πόθο στα δυο, σαν το ροδάκινο, κι η φλόγα γίνεται φίλημα στα μέλη κι αναφιλητό κι έπειτα φύλλο δροσερό που παίρνει ο άνεμος, γίνονται αλαφριά μ’ ένα ανθρώπινο βάρος. Δεν το ξεχνάς…». Η παραίτηση είναι εκεί, όμως, προϋπάρχουσα, για να απαντήσει τελειωτικά πως «Τ’ αγάλματα είναι στο μουσείο. Καληνύχτα…»
Κλείνοντας, το «Amour» είναι ένα ποίημα για την ζωή, τον θάνατο και την αγάπη, κυρίως όμως για τα ρευστά όρια που χωρίζουν αυτά και τα ενώνουν ταυτόχρονα. Ο «ηδυσμένος λόγος» του Χάνεκε συναντά την «σπουδαία και τελεία μίμηση πράξεως» των Τρεντινιάν και Ριβά σε μια τραγωδία όπου η κάθαρση από το πρώτο κιόλας πλάνο της ταινίας φαντάζει προδιαγεγραμμένο γεγονός.
Π. Ταγκ.
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΝΕΣΤΟ ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ
4 έως 10 Οκτωβρίου στον Κινηματογράφο ΤΙΤΑΝΙΑ
Η εταιρεία διανομής κινηματογραφικών ταινιών New Star σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Δημοκρατίας της Κούβας στην Ελλάδα, διοργανώνει Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ για τον Ernesto Che Guevara με ταινίες απ’ όλο τον κόσμο. Το Φεστιβάλ διοργανώνεται με αφορμή τη συμπλήρωση 45 χρόνων από τη δολοφονία του Τσε, στις 9 Οκτωβρίου 1967.
Το φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί από 4 έως 10 Οκτωβρίου στον Κινηματογράφο ΤΙΤΑΝΙΑ (Πανεπιστημίου & Θεμιστοκλέους, Αθήνα) και θα προβάλλονται ντοκουμέντα της ζωής και της δράσης του, όπως απαθανατίζονται από καλλιτέχνες όλου του κόσμου (Κούβα, Χιλή, Βολιβία, Αργεντινή, Ιταλία, Γαλλία, Η.Π.Α, Καναδά αλλά και την Ελλάδα).
Πολλά από αυτά τα ντοκιμαντέρ θα προβληθούν για πρώτη φορά στην Ελλάδα και πρώτη φορά οι θεατές θα μπορούν να απολαύσουν συγκεντρωμένο τέτοιο όγκο ανεκτίμητου φιλμικού υλικού γύρω από το πρόσωπο του Τσε. Τα ντοκιμαντέρ περιέχουν σπάνιο οπτικοακουστικό υλικό απ’ ευθείας από τα αρχεία της Κούβας, ανέκδοτες εικόνες και συνεντεύξεις με μέλη της οικογένειας Γκεβάρα, φίλους και συντρόφους, ενώ περιλαμβάνονται όλα τα στάδια της ζωής του θρυλικού επαναστάτη: από τη γέννηση και τα χρόνια της νιότης, την περιπλάνηση στη Λατινική Αμερική, τη συνάντηση με τον Φιδέλ Κάστρο, τα ταξίδια του ως υπουργός της επαναστατικής κυβέρνησης μέχρι τη δολοφονία του στα βουνά της Βολιβίας στην τελευταία προσπάθεια να διευρύνει τον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη. Θα έχουμε τη μοναδική ευκαιρία να γίνουμε μάρτυρες άγνωστων πτυχών της ζωής του μεγάλου αγωνιστή μέσα από δυσεύρετες παραγωγές κινηματογράφου κι άλλες πολύτιμες μαρτυρίες που εμπλουτίζουν τις γνώσεις μας για τη ζωή και τη δράση του.
Παράλληλα θα λειτουργήσει Έκθεση Αφίσας και Φωτογραφίας ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ.
Για τις προβολές ισχύει ενιαίο, ημερήσιο εισιτήριο των 5 ευρώ, ενώ για τους άνεργους είναι 3 ευρώ.
Το πρόγραμμα προβολών διαμορφώνεται ως εξής:
ΠΕΜΠΤΗ 4 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012
18:00: ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΓΥΡΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ “Una foto recorre el mundo” Σκηνοθεσία: Pedro Chaskel, Κούβα 1981
EΠΙΚΟ ΑΣΜΑ ΣΤΗΝ ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ “Canto epico a la ternura” Σκηνοθεσία: Adolfo Marino, Kούβα 1995
19:15: TΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ, 30 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ “El che despues de 30 años” Σκηνοθεσία: Gianni Mina, Ιταλία 2002
20:30 H ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ “El regreso” Σκηνοθεσία: Otto Miguel Guzman, Κούβα
Η ΑΛΕΪΔΑ ΓΚΕΒΑΡΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ “Aleida Guevara remembers her father” Σκηνοθεσία: Carlos Alberta Garcia
19:00: ΦΙΔΕΛ: ΌΤΑΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΟΝ ΤΣΕ “Fidel racconta il ‘Che’” Σκηνοθεσία: Gianni Mina, Ιταλία 1987
20:00: Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ, Ο ΤΣΕ “Mi Hijo Il Che” Σκηνοθεσία: Fernandi Birri
21:15: Ο ΤΣΕ “El Che” Σκηνοθεσία: Maurice Dugwson, Γαλλία 1997
22:30: ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ, Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΧΗ “Bloody Che Guevara” Σκηνοθεσία: Paolo Heusch
ΣΑΒΒΑΤΟ 6 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012
18:00: ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΝΙΚΗ, ΠΑΝΤΑ “Hasta la victoria siempre” Σκηνοθεσία: Santiago Alvarez, Κούβα 1967
ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ, ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ “Constructor cada dia compañero” Σκηνοθεσία: Pedro Chaskel, Κούβα 1982
ΑΣ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΕΖΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ “Cambiare la prosa del mondo” Σκηνοθεσία: Daniel Abbado, Leonardo Sangiorgi, Ιταλία
19:30: O ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ, Ο ΦΙΛΟΣ “Homo, Compagno, Amico” Σκηνοθεσία: Luca Ianitti, Roma 1994
21:15: O ΕΡΩΤΑΣ, H ΠΟΛΙΤΙΚΗ, H ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ “El Amor, La Politica, La Rebeldia” Σκηνοθεσία: Teresita Gomez, Κούβα 1995
22:00 ΤΣΕ “Che” Σκηνοθεσία: Miguel Torres, Κούβα 1998
23:15: Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΤΣΕ “Octubre del 67” Σκηνοθεσία: Rebeca Chavez
ΚΥΡΙΑΚΗ 7 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012
18:00: TΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ TΣΕ “In Viaggio con il Che” (παρουσιάζονται σκηνές από την ταινία «Ημερολόγια μοτοσικλέτας» του Βάλτερ Σάλες), Σκηνοθεσία: Gianni Mina, Ιταλία 2003
19:15: EΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΦΤΑΣΕ ΚΑΝΕΙΣ “Donde nunca jamas se lo imaginan” Σκηνοθεσία: Manuel Perez, Κούβα 2004
20:15: ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΟΥ ΤΣΕ “Tracing Che” Σκηνοθεσία: Lawrence Εlman, Καναδάς 2002
21:15: ΣΤΟ "ΛΑ ΙΓΚΕΡΑ" ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΕΡΝΕΣΤΟ “San Ernesto nace en La Higuera” Σκηνοθεσία: Ιsabel Santos, Κούβα-Βολιβία 2007
22:15: CHE GUEVARA Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ "Hasta la victoria siempre” Σκηνοθεσία: Ferruccio Valerio, Ιταλία 2004
ΔΕΥΤΕΡΑ 8 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012
18:00: H ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ “El regreso” Σκηνοθεσία: Otto Miguel Guzman, Κούβα
18:30: Η ΑΛΕΪΔΑ ΓΚΕΒΑΡΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ “Aleida Guevara remembers her father” Σκηνοθεσία: Carlos Alberta Garcia
19:00: Ο ΤΣΕ ΣΤΗ ΒΟΛΙΒΙΑ “Entre Leyendas” Σκηνοθεσία: Rebeca Chavez, Κούβα 1988
19:30: ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΒΟΛΙΒΙΑΣ “Il Diario di Bolivia” Σκηνοθεσία Richard Dindo, Γαλλία -Ελβετία 1994
21:00: Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΤΣΕ “Octubre del 67” Σκηνοθεσία: Rebeca Chavez
21:45: TΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ “In Viaggio con il Che Guevara” (παρουσιάζονται σκηνές από την ταινία «Ταξίδι» του Φερνάντο Σολάνας) Σκηνοθεσία: Andrea Dorigo, Ιταλία
ΤΡΙΤΗ 9 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012
18:00: CHE GUEVARA – THE BODY AND THE LEGEND Σκηνοθεσία: Rafaele Brunetti
Ξεκίνησε από την Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Πάτρας, μιαζί με το Πανόραμα Κινηματογράφου Πάτρας, που οργανώνεται για 14η χρονιά. Το Φεστιβάλ θα διαρκέσει έως τις 6 Οκτωβρίου 2012, με τις προβολές να ξεκινούν από τις 4 μμ. έως τα μεσάνυχτα, στον κινηματογράφο ΙΝΤΕΑΛ, (Αγ. Νικολάου 6, Πάτρα).
Σε όλες τις προβολές η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.
Οι φετινές θεματικές του Φεστιβάλ:
«Ο Έρως σκέπει την πόλη», «Homo Politicus», «Εγώ και ο γείτονας μου», «Της μετανάστευσης πικρό τραγούδι», «Η ελπίδα είναι γένους θηλυκού», «Στα πέρατα της γης», «Κινηματογράφος και Λαϊκή Παράδοση», «Πράσινο σε μαύρο φόντο», «Εικόνες που αγαπάμε, εικόνες που ονειρευόμαστε, Ελληνικό σινεμά», Κινηματογράφος, ειρήνης τέχνη», «Η Ευρώπη που ματώνει, οι Ευρωπαίοι που αγωνίζονται»,
«ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ»
Στο Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ περιλαμβάνονται 74 ταινίες: 31 μικρού μήκους ταινίες, 23 ντοκιμαντέρ, 13 animations, 6 ταινίες video art και1 ταινία video dance προερχόμενες από 45 χώρες (Παλαιστίνη, Ιράν, Ισραήλ, Φιλιππίνες, Μπαγκλαντές, Ινδία, Ιαπωνία, Ν.Κορέα, Κίνα, Ταιβάν, Αυστραλία, Νότιος Αφρική, Αίγυπτος, Κένυα, Ηνωμένο Βασίλειο, Ζιμπάμπουε, Ισπανία, Αργεντινή, Βραζιλία, Καναδάς, Η.Π.Α. Ρωσία, Λευκορωσία, Γεωργία, Τσεχία, Πολωνία, Λετονία, Πορτογαλία, Ισπανία, Φιλανδία, Ιρλανδία, Αυστρία, Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο, Γερμανία, Κύπρος, Ολλανδία, Εσθονία, Νορβηγία, Σλοβενία, Βουλγαρία, Σερβία, Τουρκία, Μεξικό, Κροατία).
Στο Ελληνικό διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ περιλαμβάνονται 83 ταινίες μήκους: 2 Μεγάλου μήκους ταινίες, 48 μικρού μήκους, 18 ντοκιμαντέρ, 8 animations, 2 video dance, 5 video art.
Το πλήρες πρόγραμμα του Φεστιβάλ βρίσκεται στην στοσελίδα http://www.independent.gr με περιγραφές για τις ταινίες, φωτογραφίες και τρέιλερς. Επίσης εκεί βρίσκονται οι πληροφορίες για τις παράλληλες εκδηλώσεις (έκθεση κόμικς, έκθεση φωτογραφίας κ.λ.π). Στο τμήμα ΓΕΓΟΝΟΤΑ της ιστοσελίδας του φεστιβάλ αναρτώνται καθημερινά φωτογραφίες και βίντεο απο την καθημερονότητα του φεστιβάλ.
Σε όλους τους θεατές θα δίνουμε εκπτωτικές κάρτες με 20% έκπτωση για: βιβλιοπωλείο ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΩΝ, βιβλιοπωλείο ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ, και στο Animatic shop.
FACEBOOK Group "Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου & Πολιτισμού Πάτρας"
Νικώντας το σκοτάδι/ In darkness
Σκηνοθεσία: Agnieszka Holland, Σενάριο: Robert Marshall, David F. Shamoon, Φωτογραφία: Jolanta Dylewska, Μουσική: Antoni Lazarkiewicz, Πρωταγωνιστούν: Robert Wieckiewicz, Benno Furmann, Agnieszka Grochowska, Διάρκεια: 145', Διανομή: SEVEN Films
Η ταινία τοποθετείται στην επαρχιακή πόλη Λβοφ της Πολωνίας κατά τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου Πολέμου. Εκεί, ο Λέοπολντ Σόσα, υπεύθυνος των υπονόμων, φυγαδεύει όσους Εβραίους κατάφεραν να ξεφύγουν από τις εκτελέσεις των Ναζί και τους κρύβει στους υπονόμους της πόλης προμηθεύοντάς τους με τα απαραίτητα προς επιβίωση αντί αδρών ανταλλαγμάτων. Η ταινία περιγράφει λεπτομερώς τις κακουχίες και τις άθλιες συνθήκες επιβίωσης των Εβραίων, καθώς επίσης και τη σταδιακή μεταστροφή του Σόσα. Η αμείλικτη ψυχρότητά του μετατρέπεται προοδευτικά σε συμπόνια και ανθρωπιά προς τους διωκόμενους Εβραίους, θέτοντας σε κίνδυνο ακόμη και την ίδια του την ζωή.
Όταν πληροφορείσαι ότι πρόκειται να δεις μια ταινία που αναφέρεται στο Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους Ναζί, πρωτίστως σκέφτεσαι ότι αναφορικά με το εν λόγω ζήτημα, ο πήχης βρίσκεται ήδη σε δυσθεώρητο ύψος, αν αναλογιστούμε ταινίες όπως «Η λίστα του Σίντλερ», ο «Πιανίστας» ή «Η ζωή είναι ωραία». Εκ των πραγμάτων, δηλαδή, αναμένεις μια ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη προσέγγιση, προκειμένου να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Κάτι που κατά την γνώμη μου δεν συμβαίνει με την συγκεκριμένη ταινία. Σαφώς η ωμότητα και η σκληρή βία παρουσιάζονται με τρόπο ιδιαίτερα δηκτικό και σοκαριστικό, παρ’ όλα αυτά η ταινία δεν έχει να προσδώσει κάτι άλλο πέραν του προαναφερόμενου. Απουσία σκηνοθετικού ύφους, επιδερμική και όχι διεισδυτική ματιά στους χαρακτήρες και κάθε άλλο παρά μνημειώδεις ερμηνείες αν εξαιρέσουμε τον αξιολογότατο Ρόμπερτ Βιέκεβιτς.
Συνοψίζοντας, η ταινία «Νικώντας το σκοτάδι» μάλλον θ’ αφήσει ασυγκίνητο τον θεατή που έχει υπ’ όψιν την πλούσια φιλμογραφία που πραγματεύεται το εν λόγω ζήτημα, ιδίως όταν αντιληφθεί ότι τα 145 λεπτά της θα μπορούσαν να δεχθούν ένα πολύ γενναίο «κούρεμα» στο μοντάζ.
Βουτηγμένος σ’ ένα δυσβάσταχτο χρέος, ο Κρις Σμιθ, νεαρός έμπορος ναρκωτικών από το Τέξας, αποφασίζει πως η μόνη λύση για να γλυτώσει το κεφάλι του από τους αδίστακτους πιστωτές του είναι να δολοφονήσει τη μητέρα του και να καρπωθεί το ποσό της ασφάλειάς της. Μαζί με τον πατέρα του, ΄Ανσελ, πρώην σύζυγο της μητέρας του πλέον, αποφασίζουν να προσλάβουν τον Τζο Κούπερ, επαγγελματία δολοφόνο και αστυνομικό ντετέκτιβ. Το πλάνο είναι πως τα λεφτά της ασφάλειας θα περιέλθουν στην Ντότι, αδερφή του Κρις, μιας και πιστεύουν ότι αυτή είναι η δικαιούχος. Ο Κρις, αδυνατώντας να καταβάλλει στον Τζο την παχυλή προκαταβολή της αμοιβής του, του δίνει ως «εγγύηση» την αδερφή του. Ο Τζο εκπληρώνει το καθήκον του, όμως τα πράγματα δεν έχουν την πλέον ικανοποιητική έκβαση…
Η τελευταία ταινία του Γουίλιαμ Φρίντκιν αναμφίβολα αποτελεί ένα ιδιαίτερο κομμάτι στην φιλμογραφία του βετεράνου σκηνοθέτη των αμφιλεγόμενων για την εποχή τους «Ο Εξορκιστής» και «Το Ψωνιστήρι». Η βία της ταινίας είναι αποκρουστική και σοκάρει το θεατή με την ωμότητά της, κυρίως διότι κινείται στο πλαίσιο ενδοοικογενειακών και εν γένει κοινωνικών σχέσεων. Υπό αυτό το πρίσμα, λοιπόν, η ταινία θα μπορούσε να αναγνωσθεί ως μία διεστραμμένη αποτύπωση των περιθωριακών συνιστωσών της κοινωνίας. Εντούτοις, κατά την άποψή μας, η ταινία αδυνατεί να αποκτήσει τη δική της πνοή και να μας εντάξει σε ένα ετερόκλητο, αναρχικό σύμπαν όπου το χιούμορ διαδέχεται την ωμότητα. Σε αντίθεση με τις ταινίες των Ταραντίνο, Κοέν και Χάνεκε που αρχής εξ αρχής σε υποβάλλουν στους δικούς τους κανόνες, αισθητικούς και μη, επαναπροσδιορίζοντας κινηματογραφικά την πραγματικότητα, το «Killer Joe» στέκει απροσδιόριστο, νοσηρό μεν αλλά ασυνεχές.
Ταινία που σίγουρα θα αποτελέσει αποδέκτης διφορούμενων κριτικών, αποπειράται να δράσει σε ένα κινηματογραφικό πεδίο αν μη τι άλλο οριακό. Το αποτέλεσμα απέχει από την επιτυχία, ορθώνεται όμως προκλητικά απέναντι στον θεατή και τον σοκάρει.
4 έως 10 Οκτωβρίου στον Κινηματογράφο ΤΙΤΑΝΙΑ
30 Σεπτεμβρίου – 6 Οκτωβρίου 2012