Σκηνοθεσία: Cameron Crowe, Σενάριο: Aline Brosh Mckenna, Cameron Crowe, Μουσική: Jon Thor Birgisson, Φωτογραφία: Rodrigo Prieto, Πρωταγωνιστούν: Matt Damon, Scarlett Johansson, Thomas Haden, Διάρκεια: 124', Διανομή:

Μετά το θάνατο της συζύγού του, ο Μπέντζαμιν αποφασίζει μαζί με την εφτάχρονη κόρη του Ρόζι και το δεκατετράχρονο γιο του Ντίλαν, να μετακομίσουν σε ένα μεγάλο σπίτι που αντί αυλής έχει... ζωολογικό κήπο. Παρά την αρχική απροθυμία του, ο ενθουσιασμός της μικρής του
κόρης τον ωθεί στο να ασχοληθεί με την αναμόρφωση της νεοαποκτηθείσας επιχείρησής του. Για αυτό το σκοπό, θα κληθεί να συνεργαστεί με το προσωπικό του ζωολογικού κήπου, επικεφαλής του οποίου είναι η γοητευτική Κέλυ και θα αντιμετωπίσει πολυάριθμες δυσκολίες και οικονομικά προβλήματα. Παράλληλα, ο γιος του, ιδιαίτερα κυκλοθυμικός και εσωστρεφής, συγκρούεται με τον πατέρα του δυσαρεστημένος από την παρουσία τους εκεί πέρα, ενώ συναναστρέφεται με τη νεαρή εργαζόμενη του ζωολογικού κήπου, Λίλυ. Η ημερομηνία των εγκαινίων πλησιάζει και όλη η ομάδα θα καταβάλλει έναν αγώνα δρόμου προκειμένου να διεκπεραιώσει όλες τις απαραίτητες εργασίες, ώστε να λάβει την έγκριση του αυστηρού επιθεωρητή Φέρις…

Η ταινία του Κρίστοφερ Κρόου απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες και αν μη τι άλλο βλέπεται ευχάριστα. Είτε επειδή παρελαύνει στην οθόνη μας ένα εύρος συμπαθέστατων εκπροσώπων του ζωϊκού βασιλείου σε ένα επαρχιακό τοπίο, είτε εξ αιτίας μιας γλυκόπικρης οικογενειακής
ιστορίας που εκτυλίσσεται μπροστά μας με γλαφυρό τρόπο, ο θεατής θα αναχωρήσει από την κινηματογραφική αίθουσα με ευχάριστα συναισθήματα. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι στον αντίποδα του προβληματισμού και της αισθητικής απόλαυσης, υφίσταται ένα μέρος του
κοινού που βλέπει κινηματογράφο προκειμένου να αισθανθεί ευχάριστα. Δεδομένης αυτής της συνθήκης, η ταινία σέβεται αυτήν την επιθυμία με μια άψογα εκτελεσμένη παραγωγή, αξιοπρεπώς δομημένο σενάριο και πολύ αξιόλογες ερμηνείες από το Ματ Ντέιμον και την Σκαρλετ Γιόχανσον. Τέλος, αξίζει να προσθέσουμε ότι η συγκεκριμένη ταινία αποτελεί ένα παράδειγμα του ότι ο εμπορικός κινηματογράφος αφουγκράζεται την ανάγκη του κοινού να ξεφύγει από τους ρυθμούς και την καθημερινότητα του αστικού τοπίου και να προσεγγίσει ένα
διαφορετικό τρόπο ζωής.

Π. Ταγκ.

Σκηνοθεσία: Malgorzata Szumowska, Σενάριο: Malgorzata Szumowska, Tine Byrckel, Μουσική: Pawel Mykietyn, Φωτογραφία: Michael Englert, Πρωταγωνιστούν: Juliette Binoche, Anais Demoustier, Joanna Kulig, Διάρκεια: 99', Διανομή: Videorama Films

Η ταινία ακολουθεί την Αν, μια Παρισινή δημοσιογράφο που εργάζεται για το περιοδικό Elles και κάνει μια έρευνα για ένα άρθρο που αφορά σε φοιτήτριες που καταφεύγουν στην πορνεία ώστε να εξασφαλίσουν οικονομική άνεση. ΄Ετσι, προσεγγίζει την Πολωνή Αλίσια, φοιτήτρια οικονομικών, και την Σαρλότ, που φοιτεί σε προπαρασκευαστικό επίπεδο. Και οι δύο τους εκδιδόμενες, αφηγούνται στην Αν τις εμπειρίες τους, πώς και με τι κίνητρα κατέληξαν στην πορνεία. Καθώς προχωρά η έρευνά της, βυθίζεται μέσα στις αφηγήσεις των δύο φοιτητριών και
αντικρίζει, από τη μία, την αυτοπεποίθηση και σχεδόν την περηφάνια γι’ αυτό που κάνουν και από την άλλη, τις ιστορίες ανθρώπων που λόγω της καταπιεσμένης σεξουαλικής ζωής τους καταφεύγουν στον αγοραίο έρωτα.

Εκείνο που καταγράφεται στα θετικά του Elles είναι ότι η θεματική της ταινίας παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Και τούτο, διότι ο κοινωνικός προβληματισμός που θίγεται μου φαντάζει ανήσυχος. Είτε πρόκειται για τις νεαρές φοιτήτριες, οι οποίες ακολουθώντας πιστά το όνειρο ενός τρυφηλού βίου- δεν θεωρώ τυχαία την επιλογή μιας πολωνής προερχόμενης από ένα πρώην κομμουνιστικό οικονομικό περιβάλλον- υποκύπτουν στο δέλεαρ της πορνείας, είτε για την καταπιεσμένη καθημερινότητα πολλών «πελατών» συνοδευόμενη από μια ελλειμματική
ερωτική ζωή. Στον αντίποδα, μας ξενίζει που στο σύνολο της ταινίας τελείται μια ωραιοποίηση των καταστάσεων και, αναμφίβολα, μια αποστασιοποίηση από τις δυσάρεστες καταστάσεις του κυκλώματος της πορνείας.

Δεδομένης της παραπάνω θεματικής, φρονώ πως η ταινία πάσχει στην ανάπτυξη και την εκτέλεσή της. Στην ανάπτυξη, καθώς δε δίνεται η αρμόζουσα βαρύτητα και εμβάθυνση στη δημοσιογράφο, που αποτελεί τον κεντρικό χαρακτήρα. ΄Ετσι, έχουμε μια αδυναμία να αντιληφθούμε σε τι ακριβώς εστιάζει και που καταλήγει η ταινία, μιας και ξεκινά μάλλον ως ένα ρεπορτάζ με πρωταγωνίστριες τις δύο φοιτήτριες και τη δημοσιογράφο σχετικά αποστασιοποιημένη, και μετά το μισό της ταινίας, ο φακός αρχίζει να σημαδεύει περισσότερο την Αν. Αναφορικά με την εκτέλεσή της ταινίας, αποκτούμε την εντύπωση ότι οι αλλεπάλληλες ερωτικές σκηνές δε «δένονται» με συνοχή ούτε υπό κάποια ιδιάζουσα αισθητική άποψη, πράγμα που συνέβη με εξαιρετική μαεστρία στο φετινό «Shame». Κατόπιν τούτων, θα μιλούσα για μια εν δυνάμει καλή ταινία που στην υλοποίησή της παρουσιάζει αρκετά προβλήματα.

Π. Ταγκ.

Σκηνοθεσία: Peter Berg, Σενάριο: Erich Hoeber, Jon Hoeber, Μουσική: Steve Jablonsky, Φωτογραφία: Tobias Schliessler, Πρωταγωνιστούν: Alexander Skarsgard, Brooklyn Decker, Liam Neeson, Riahanna, Διάρκεια: 131', Διανομή: UIP

Το «Battleship» του Πίτερ Μπεργκ αποτελεί μεταφορά του ομώνυμου επιτραπέζιου παιχνιδιού της Hasbro στη μεγάλη οθόνη. Κατά τη διάρκεια μιας άσκησης των δυνάμεων του Πολεμικού Ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών στα νερά του Ειρηνικού Ωκεανού, ένα σφοδρό μέτωπο ανοίγεται μεταξύ των ναυτικών δυνάμεων και μιας τεχνολογικά προηγμένης εξωγήινης φυλής που είναι εγκατεστημένη κάτω από την επιφάνεια του νερού. Η τύχη της ανθρωπότητας θα κριθεί σε μια ναυμαχία δίχως προηγούμενο, στην οποία πρωταγωνιστικό ρόλο θα διαδραματίσει ο ταλαντούχος αλλά απείθαρχος ΄Αλεξ Χόπερ, «μνηστήρας» της κόρης του ναύαρχου Σέιν, Σαμάνθα.

Η θεματική του «Battleship» δεν ξεφεύγει από τις γνωστές πεπατημένες. Οι αμερικάνικες πολεμικές δυνάμεις επιχειρούν με περίσσια αυτοθυσία και ξεχειλίζοντα πατριωτισμό να σώσουν την ανθρωπότητα από τις ζοφερές εξωγήινες δυνάμεις και μάλιστα στα γνώριμα λημέρια του Περλ Χάρμπορ. Το τέλος ευχάριστο και οι δάφνες για τους ευπαρουσίαστους, ερωτοχτυπημένους ήρωες πληθώρες. Δεδομένης της παραπάνω συνθήκης, η εκτέλεση της ταινίας θα ικανοποιήσει απόλυτα τις προσδοκίες των φαν των ταινιών καταστροφής: απαστράπτον και ιδιαιτέρως σφιχτό ντεκουπάζ-μοντάζ, καταιγιστική δράση συνεπικουρούμενη από εντυπωσιακά ειδικά εφέ, ευφάνταστα εξωγήινα «όντα» και μηχανισμοί καταστροφής, εξαιρετικά προσεγμένο sound design και επιβλητική μουσική που συνάδει απόλυτα με τον πομπώδη τόνο της ταινίας. Στα παραπάνω να προσθέσουμε το σπουδαίο υποκριτικό εκτόπισμα της παλιάς «καραβάνας» Λίαμ Νίσον, καθώς επίσης και την επίσημη κινηματογραφική «πρώτη» της σταρ Ριάνα.

Π. Ταγκ.

Σκηνοθεσία: Adrian Grunberg, Σενάριο: Mel Gibson, Adrian Grunberg , Μουσική: Antonio Pinto, Φωτογραφία: Benoit Debbie, Πρωταγωνιστούν: Mel Gibson, Peter Stormare, Dean Norris, Διάρκεια: 95’,  Διανομή: ODEON

Κατά τη διάρκεια της απόδρασης μετά από μια ληστεία στο Μεξικό, ο Μελ Γκίμπσον με το συνεργάτη του συλλαμβάνονται στα σύνορα με τις ΗΠΑ. Ο μεν δεύτερος καταλήγει νεκρός, ο δε πρώτος στις φυλακές του Μεξικού. Μέχρι τώρα ξέραμε ότι το χειρότερο σε επίπεδο φυλακών
είναι οι τουρκικές. Λάθος! Υπάρχουν και χειρότερα. Οι μεξικανικές. Εκεί εκτός από το θάνατο, βρίσκεις τα πάντα. Από ναρκωτικά μέχρι γκουακαμόλε και από σφηνάκια τεκίλα μέχρι πιστόλια. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον λοιπόν ρίχνει η στράτα τη ζωής τον πρωταγωνιστή μας  ο οποίος καλείται να προστατεύσει τη ζωή του, έναν πιτσιρικά που γνωρίζει εκεί, τη μητέρα του αλλά και το… ήπαρ του μικρού. Να μην ξεχάσουμε και τα 2.000.000$, προϊόν της ληστείας τα οποία όμως τα αναζητούν πολλοί και επικίνδυνοι. Ένας προξενικός υπάλληλος των ΗΠΑ, δύο καουμπόϋς και αρκετοί μεξικανοί άκρως επικίνδυνοι που σίγουρα η Όπερα δεν είναι το περιβάλλον που τους χαρακτηρίζει.

Η καινούρια ταινία του Γκίμπσον βαδίζει σταθερά στα χνάρια της περσόνα που δημιούργησε ο δημοφιλής ηθοποιός και που υποστηρίζει με μεγάλη, ομολογουμένως, επιτυχία. Περιπέτεια γαρνιρισμένη με σωστές δόσεις χιούμορ και πολύ έξυπνες ατάκες. Αυτά αποτελούν και τη συνταγή των Καλοκαιρινών διακοπών. Σεναρικά το περιβάλλον της ταινίας αρκετά πρωτότυπο και σίγουρα ενδιαφέρον. Η ταινία είναι αρκετά διασκεδαστική και βλέπεται ευχάριστα. Από πλευράς ηθοποιών ο Γκίμπσον ξεχωρίζει μακράν, άλλωστε σε αυτόν στηρίζεται και όλη η ταινία,
ενώ το soundtrack είναι καταπληκτικό, μια που καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας ακούγονται εξαιρετικά μεξικανικά έθνικ τραγούδια. Το μοντάζ βοηθάει πολύ με το σφιχτό δέσιμό του και το αποτέλεσμα θα σας χαρίσει μιάμιση ευχάριστη ώρα στην αίθουσα.

Π. Μακ.