Σκηνοθεσία: John Madden, Σενάριο: Ol Parker, Μουσική: Thomas Newman, Φωτογραφία: Ben Davis, Πρωταγωνιστούν: Judi Dench, Bill Nighy, Maggie Smith, Ronald Pickup, Tom Wilkinson, Διάρκεια: 124’, Διανομή: ODEON

Έχοντας διαβάσει σε ταξιδιωτικό οδηγό για το «πολυτελές εξωτικό ξενοδοχείο Μάριγκολντ» μια ομάδα βρετανών συνταξιούχων, άγνωστων μεταξύ τους,  το επιλέγει για παραμονή μακράς διαρκείας, ο κάθε ένας για τους δικούς του λόγους.  Φθάνοντας εκεί διαπιστώνουν ότι δεν πρόκειται τόσο για πολυτελές ξενοδοχείο αλλά μόνο εξωτικό και εν πάσει περιπτώσει σε επίπεδο κατάρρευσης. Ο νεαρός ξενοδόχος καταφέρνει να τους πείσει να μην το εγκαταλείψουν. Ξεκινά έτσι μια καθημερινότητα για τον κάθε ένα. Μια καθημερινότητα ολοκλήρωσης, επαγγελματικής αποκατάστασης,  συναισθηματικής ολοκλήρωσης αλλά και η απαρχή της διαδικασίας  τερματισμού της φυσικής παρουσίας στη ζωή.

Στην ταινία αυτή ο Μάντεν μεταφέρει στην οθόνη το μυθιστόρημα της Ντέμπορα Μόγκα These foolish things. Ένα λογοτεχνικό κείμενο με θέμα την σχέση Ινδίας και Βρετανίας. Δυτικού πολιτισμού – ανατολικού πολιτισμού και τρόπου σκέψης. Πρόκειται για ένα πολυαγαπημένο θέμα για τους Βρετανούς για τους οποίους η Ινδία ήταν ανέκαθεν ο κολοφώνας της αυτοκρατορικής τους επιβεβαίωσης. Μια κτήση για την οποία ήταν πολύ υπερήφανοι. Πολλές ταινίες έχουν αναφερθεί σε αυτό με ιδιαίτερη ευστοχία και επιτυχία (A passage to India, Heat and dust κλπ). Η ταινίες που  γυρίζονται καθώς επίσης και τα βιβλία που συγγράφονται έχουν το ανάλογο βάρος και σημασία όπως έχουν οι ταινίες και τα βιβλία που σχετίζονται με το Βιετνάμ, όσον αφορά στους Αμερικανούς και για εμάς η Μικρά Ασία (αν είχαμε κινηματογράφο). Απαραίτητη λοιπόν προϋπόθεση για να καταλάβει την κατηγορία αυτή των ταινιών Βρετανία-Ινδία θα πρέπει πρώτα να έχει κατανοήσει τον τρόπο σκέψης των Βρετανών μπαίνοντας κατά κάποιο τρόπο στο «πετσί τους». Αν δεν το κάνει, έχει χάσει την πεμπτουσία της ταινίας.

Ταξίδι λοιπόν στην Ινδία. Ταξίδι προς την ολοκλήρωση, ταξίδι προς αναζήτηση, ταξίδι τερματισμού. Για τον κάθε ένα από τους πρωταγωνιστές διαφορετικός ο λόγος. Κοινός τόπος το γύρισμα της σελίδας της ζωής. Μια εξαιρετική ταινία που συγκεντρώνει μερικούς από τους
σημαντικότερους βρετανούς ηθοποιούς του θεάτρου (με ό,τι αυτό συνεπάγεται: δηλαδή εξαιρετικές ερμηνείες). Το τοπίο ρεαλιστικό και συνάμα διασκεδαστικό. Η σκληρή προσγείωση στην ινδική πραγματικότητα παρουσιάζεται με έμπνευση και απολαυστικά. Η ινδική ανακατωσούρα, φασαρία παντρεύεται έξοχα με το βρετανικό φλέγμα και τρόπο σκέψης. Η φωτογραφία απαθανατίζει με ιδιαίτερη επιτυχία το ινδικό φως και τα τοπία, ενώ η μουσική η οποία βασίζεται σε ινδική έθνικ μουσική, παντρεύεται ιδανικά με τις εικόνες. Το μοντάζ αρκετά δεμένο και παρά τη μεγάλη διάρκεια της ταινίας τα λεπτά φεύγουν χωρίς να το καταλάβεις. Πάνω από όλα η αισιοδοξία. Σε ανθρώπινα όμως πλαίσια και στα όρια του ανθρωπίνους εφικτού. Άλλωστε δεν είναι και αυτός ένας από τους λόγους ύπαρξης της Τέχνης; Εν κατακλείδι ένα απόλυτα επιτυχημένο εγχείρημα που αξίζει κανείς να δει και συστήνουμε ανεπιφύλακτα.

Π. Μακ.

Το πολυαναμενόμενο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου και φέτος τις πύλες του για δέκατη τρίτη χρονιά στις 21 Μαρτίου με την εξαιρετική ταινία Οι Άθικτοι/ Intouchables. Χρησιμοποιήστε τον πιο κάτω σύνδεσμο για να δείτε με κάθε λεπτομέρεια το πρόγραμμα με τις ταινίες τόσο του διαγωνιστικού τμήματος όσο και τις εκτός συμμετοχής.(http://www.ifa.gr/dmdocuments/film_catalogue.pdf)

Φέτος είχαν προσκληθεί για να τιμήσουν με την παρουσία τους η Ανούκ Αιμέ και ο Φρανσουά Κλιζέ οι οποίοι όπως μάθαμε ματαίωσαν την επίσκεψή τους φοβούμενοι την κατάσταση στην πόλη μας παρά τις προσπάθειες των στελεχών του Γαλλικού Ινστιτούτου ώστε να τους πείσουν για το αντίθετο. Αναρωτιέμαι, σε αυτό το σημείο φθάνει η έλλειψη ενημέρωσης στο εξωτερικό; Μάλλον κάποιοι θα πρέπει να θεωρούν ότι η Αθήνα είναι η ευρωπαϊκή Βηρυττός του 21ου αιώνα! Από την άλλη έτσι βλέπουμε ένα ένα τα κομμάτια που συμπληρώνουν το παζλ των αποτελεσμάτων που δημιούργησαν τα πρόσφατα γεγονότα. Μπράβο μας!

Σκηνοθεσία: Pablo Giordelli, Σενάριο: Pablo Giordelli, Salvador Roselli, Φωτογραφία: Diego Poleri, Πρωταγωνιστούν: German De Silva, Hebe Duarte, Nayra Calle Mamani, Διάρκεια: 82, Διανομή: One From The Heart

Ο Ρουμπέν είναι ένας λιγομίλητος οδηγός φορτηγού. Σε ένα ταξίδι του από την Παραγουάη στο Μπουένος ΄Αιρες θα αναλάβει απρόθυμα να συνταξιδέψει με την Τζιασίντα, μια νεαρή γυναίκα που μαζί με το μικρό μωρό της φιλοδοξεί να αναζητήσει μια καλύτερη τύχη στην Αργεντινή. Οι
κουβέντες που ανταλλάσσουν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού είναι λιγοστές. Ο Ρουμπέν δυσανασχετεί με το μωρό που κλαίει. Σταδιακά, όμως, καθένας τους θα φέρει στην επιφάνεια μια όψη της ζωής που κουβαλά. Ο Ρουμπέν θα εκφράσει μια πατρική στοργή για το μωρό της Τζιασίντα. Καθώς τελικά φτάνουν στον προορισμό τους, ο αποχωρισμός θα είναι δύσκολος.

Η ταινία του πρωτοεμφανιζόμενου Πάμπλο Τζιορτζέλι ακολουθεί το χρονικό της σύντομης συνάντησης δύο διαφορετικών ζωών. Δύο κόσμων που μοιάζουν να μη συγκλίνουν, να μη μπορούν να επικοινωνήσουν. Ο θεατής θα νιώσει ότι στις «Ακακίες» η δράση δεν κυλάει. Οι κινήσεις είναι επαναλαμβανόμενες. Πρόκειται ουσιαστικά για την καταγραφή μερικών στιγμών απ’ την πορεία της ζωής δύο ανθρώπων. Στιγμές βγαλμένες από τη ρουτίνα τους, εν τέλει ίσως ασήμαντες στο ρουν της όλης τους ζωής. Κι όμως από αυτήν την καταγραφή απορρέει ένα ανθρωπισμός, καθώς μπροστά μας εκτυλίσσεται σε πραγματικό χρόνο η ανάπτυξη της σχέσης δύο ανθρώπων. Η ελπίδα καλλιεργείται.

Εν κατακλείδι, θα παρομοίαζα την θέαση αυτής της ταινίας με την υπομονετική παρατήρηση ενός λουλουδιού που ανθίζει. Καθώς βρίσκεσαι εκεί, οφείλεις να είσαι στωικός. Όταν καταγράψεις, όμως, αυτό που είδες, μπορείς να μιλήσεις για τη μαγεία της στιγμής. Οι «Ακακίες», δίχως να εντυπωσιάζουν με τα κινηματογραφικά τους μέσα, αποτελούν ένα μινιμαλιστικό σχόλιο για τη φευγαλέα συνάντηση δύο τυχαίων, ανθρώπινων ζωών.

Π. Ταγκ.

Σκηνοθεσία:Daniel Espinoza , Σενάριο: David Guggenheim, Μουσική: Ramin Djawadi, Φωτογραφία: Oliver Wood, Πρωταγωνιστούν: Denzel Washington, Ryan Reynolds, David Patrick, Φωτογραφία: , Διάρκεια: 115’, Διανομή: UIP

Ο πράκτορας της CIA Τόμπιν Φροστ παραδίδεται στις διπλωματικές αρχές των ΗΠΑ που εδρεύουν στο Κέηπ Τάουν της Ν. Αφρικής. Πρόκειται για πράκτορα ο οποίος για πολλά χρόνια λειτουργούσε αυτόνομα και εκτός συστήματος και φυσικά ήταν κόκκινο πανί και πολύτιμο θήραμα για τους πρώην προϊστάμενούς του. Αρχικά οδηγείται σε ένα κρησφύγετο για το οποίο υπεύθυνος είναι ο αρχάριος πράκτορας Ματ Γουέστον για να τον ανακρίνουν. Όπερ και γίνεται. Αρχίζουν να τον ανακρίνουν προκαλώντας εικονικό πνιγμό από νερό. Τότε ακούγεται και η κορυφαία ατάκα της ταινίας δια στόματος Ματ Γουέστον: Μα είναι νόμιμο αυτό;  (sic) Ξαφνικά στο υποτιθέμενα κρυφό κρησφύγετο εισβάλλει μια ομάδα ενόπλων με σκοπό να απαγάγει κι αυτή με τη σειρά της τον Φροστ. Ο Γουέστον καταφέρνει να ξεφύγει παίρνοντας μαζί του τον κρατούμενο και τότε αρχίζει ένα κυνηγητό με  διπλούς πράκτορες, μισθοφόρους και πολλή αγωνία.

Πρόκειται για μια ταινία η οποία απευθύνεται στους λάτρεις του είδους. Κυνηγητά με αυτοκίνητα, πιστολίδι, αγωνία και σίγουρα προβλέψιμο τέλος, αλλά το τέλος δεν είναι συνήθως προβλέψιμο; Αναμφίβολα όμως πρόκειται για μια πολύ καλογυρισμένη και καλοστημένη περιπέτεια που δε θα απογοητεύσει τους φίλους των ταινιών της κατηγορίας αυτής. Θεαματικά πλάνα, πολύ σφιχτό μοντάζ (παράγοντας σημαντικότατος για τις περιπέτειες) συνεχής δράση και ανατροπές είναι η συνταγή για μια βόλτα στον κινηματογράφο για κάποιον που θέλει να ξεφύγει από την καθημερινότητα. Εδώ ο σκηνοθέτης αναμφίβολα πέτυχε απόλυτα τον σκοπό του.

Π. Μακ.