Σκηνοθεσία: Γεώργιος Παπαιωάννου, Σενάριο: Αλέξανδρος Στογιάννης, Σπύρος Παπαναούμ, Μουσική: Μήτσος Παπαβασιλείου, Φωτογραφία: Γεώργιος Παπαϊωάννου, Πρωταγωνιστούν: Δημήτριος Βαϊνάς, Όλγα Σφέτσα, Πάρις Παπαδόπουλος, Διάρκεια: 110', Διανομή: OtiNaNai Productions

Σε ένα σουρεαλιστικό παράλληλο σύμπαν, η Θεσσαλονίκη έχει τον δικό της προστάτη υπερήρωα: τον Σούπερ Δημήτριο. Μεταμφιεσμένος ως Δημήτρης Χριστοφορίδης, δημοσιογράφος για το περιοδικό Χρυσή Ιερουσαλήμ, μάχεται για την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και το Ελληνοχριστιανικό Ιδεώδες. Ένα βράδυ, ο χειρότερος εφιάλτης της πόλης επιστρέφει. Ο Κάπτεν Φ.ΡΟΜ είναι πάλι εδώ, για να διεκδικήσει αυτό που προσπαθεί να πετύχει εδώ και χρόνια: να τον αναγνωρίσουν όλοι με το πραγματικό του όνομα… το όνομα που του αξίζει… το
όνομα που του ταιριάζει. Οι δύο ήρωες παρασύρονται σε μια σύγκρουση που τσακίζει τα νεύρα του θεατή μέχρι τη τελική κορύφωση της, σε μια αρχετυπική μάχη μεταξύ του καλού και του κακού...

Σούπερ Δημήτριος είναι η τελευταία μεγάλου μήκους ταινία της OTiNaNAi Productions, μιας ανεξάρτητης ομάδας παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών χαμηλού προϋπολογισμού. Η ομάδα δραστηριοποιείται από το 2002 μέχρι σήμερα, έχοντας στο ενεργητικό της δεκάδες ψηφιακά φιλμ, αμιγώς χιουμοριστικού περιεχομένου. Με κύρια όπλα τις ευρεσιτεχνίες, την αγάπη για το σινεμά και τις νέες τεχνολογίες, συμμετέχει ενεργά στο χώρο του κινηματογράφου και των νέων ψηφιακών μέσων, προσπαθώντας να παρουσιάσει έναν εναλλακτικό τρόπο δημιουργίας και έκφρασης. Ο Σούπερ Δημήτριος έκανε πρεμιέρα στο 52ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και απέσπασε το Βραβείο Κοινού Καλύτερη Ελληνική Ταινία, το οποίο συνοδεύτηκε για πρώτη φορά και από το Τιμητικό Βραβείο “Μιχάλης Κακογιάννης”. Η ταινία διαδραματίζεται στη Θεσσαλονίκη και η υπόθεση συνδυάζει τα διάφορα χαρακτηριστικά πολιτιστικά στοιχεία της πόλης μαζί με κάποια της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας. Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τα μεγαλομανή κλισέ που είναι απαραίτητα για μια υπερηρωϊκή ταινία, έχουν σκοπό να δημιουργήσουν μια πρωτότυπη σουρεαλιστική κωμωδία. Οι συντελεστές της ταινίας εργάστηκαν αφιλοκερδώς στον ελεύθερο τους χρόνο, ενώ τα γυρίσματα έχουν γίνει σε χώρους που έχουν παραχωρηθεί χωρίς οικονομικό αντάλλαγμα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το κόστος να μη ξεπεράσει τα 2000€.

Σκηνοθεσία: Drew Goddard, Σενάριο: Joss Whedon, Drew Goddard, Μουσική: , Φωτογραφία: , Πρωταγωνιστούν: Richard Jenkins, Brian Whitford, Chris Hemsworth, Διάρκεια: 95’, Διανομή: FEELGOOD Entertainment

Όχι, δεν πρόκειται για το Μικρό σπίτι στο λιβάδι! Κάθε ομοιότητα είναι εντελώς συμπτωματική. Μια παρέα ετοιμάζεται να πάει διακοπές σε μια καλύβα σε κάποιο δάσος. Η παρέα λοιπόν αυτή αποτελείται από την ωραία της ημέρας η οποία τυγχάνει ελαφρά τσουλίτσα,  τον αθλητή φίλο της και επίσης ωραίο της ημέρας, τον πλακατζή της υπόθεσης,  το καλό κορίτσι και το καλό παιδί που γλυκοκοιτάζει το καλό κορίτσι. Σας θυμίζει κάτι η σύνθεση; Ναι, κι εμάς το ίδιο. Οι φίλοι λοιπόν κατά τα φαινόμενα βαδίζουν προς το θάνατό τους, κατά τα ειωθότα. Να μην ξεχάσουμε  και τον τρομακτικό πρατηριούχο ο οποίος έχει το πρατήριό του στη μέση του πουθενά όπου φυσικά το GPS και τα κινητά δεν έχουν σήμα.  Όπως λέει όμως το σλόγκαν της ταινίας, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Από εκεί και πέρα κάθε ομοιότητα με τις κλισέ ταινίες του είδους παύει εντελώς. Η μια ανατροπή φέρνει την άλλη και το καλύτερο είναι να τις ανακαλύψετε μόνοι σας. Εμείς θα σας δώσουμε μόνο ένα στοιχείο. Μικρό ρόλο έχει και η Σιγκούρνι Γουίβερ. Θα μου πείτε, τι το περίεργο; Το περίεργο είναι ότι στο τέλος την κατασπαράζει το Άλιεν!! Είδατε; Η συνέχεια επί της οθόνης.

Πρόκειται για μια ταινία καλτ όπου πολύ εύκολα θα βρει μια ξεχωριστή θέση ανάμεσα στις αξιομνημόνευτες ταινίες του είδους. Πανέξυπνο ανατρεπτικό σενάριο, όπου η μια ανατροπή φέρνει την άλλη, όπου την εξέλιξή της και ο πλέον υποψιασμένος λάτρης των ταινιών τρόμου δεν μπορεί να προβλέψει. Η σκηνοθεσία ευρηματική συνταιριασμένη με τα κλισέ των σχετικών ταινιών αλλά που δε γίνεται χωρίς αυτά. Οι ερμηνείες συμπαθητικές, χωρίς κάτι ιδιαίτερο, κάτι όμως δικαιολογημένο. Άλλωστε δε μιλάμε για Σαίξπηρ.  Το μοντάζ ανήκει στα πολύ θετικά της ταινίας, σφιχτό, νευρικό, υπηρετεί απόλυτα τον σκοπό του σκηνοθέτη. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η μουσική. Συνολικά πρόκειται για μια ταινία που σίγουρα συστήνεται ανεπιφύλακτα στου λάτρεις του είδους.

Π. Μακ.

Σκηνοθεσία: Tarsem Singh, Σενάριο: Jason Keller, Melissa Wallack, Μουσική: Alan Menken, Φωτογραφία: Brendan Galvin, Πρωταγωνιστούν:  Lilly Collins, Julia Roberts, Armie Hammer, Διάρκεια: 106’, Διανομή: Village Films

Πρόκειται για μια παρωδία του γνωστού παραμυθιού της Χιονάτης και των & 7 νάνων, αρκετά εκσυγχρονισμένη όμως, όχι σκηνογραφικά αλλά ως κεντρική ιδέα. Η κακή μητριά έχει εκδιώξει το βασιλιά από το θρόνο μεταμορφώνοντάς τον σε δράκο και ταυτόχρονα κρατά κλεισμένη στο παλάτι τη βασιλοπούλα Χιονάτη. Παράλληλα όμως και λόγω του ότι η οικονομική κατάσταση του κρατιδίου οδεύει προς την χρεωκοπία (βλέπετε δεν είμαστε οι μόνοι που βρίσκονται σε δεινή οικονομική κατάσταση) ψάχνει απεγνωσμένα να βρει έναν νέο, όμορφο, και πάνω από όλα πλούσιο γαμπρό (κατά προτίμηση γαλαζοαίματο) για να τον παντρευτεί. Η Χιονάτη μη αντέχοντας την κατάσταση φεύγει και γνωρίζει τυχαία έναν πρίγκηπα στο δάσος καθώς επίσης και 7 μικροκαμωμένα ανθρωπάκια που το θάρρος και γενναιότητά τους ξεπερνά το μπόι τους. Δεν αργεί να ερωτευθεί τον πρίγκηπα. Η κακή μητριά όμως έχει αντίθετη γνώμη…

Αν πάτε να δείτε τη συγκεκριμένη ταινία έχοντας λατρέψει το συγκεκριμένο παραμύθι από το αριστούργημα του Ντίσνεϋ του 1937 με την μοναδική μουσική των Harline-Smith (ποιος θα ξεχάσει το Someday my Prince will come ή το Whistle while you work!) θα απογοητευθείτε oικτρά. Πρόκειται για μια παρωδία, ανεπιτυχή, οφείλω να ομολογήσω, με τους 7 νάνους να θυμίζουν συμμορία λαθρομεταναστών σε γκέτο της Νέας Υόρκης, τη Χιονάτη να μοιάζει με τη Φρίντα Κάλο, τον πρίγκηπα να μοιάζει, τόσο στην εμφάνιση όσο και στο μυαλό με τον Κεν της Μπάρμπι, ενώ η μόνη που σώσει κάπως την κατάσταση είναι η Τζούλια Ρόμπερτς αλλά που και αυτή θυμίζει την Τζόαν Κόλλινς στη Δυναστεία!  Τα σκηνικά και τα κοστούμια πιστά στον τρόπο σκέψης του Σινγκ, υπερβολικά, και μοιάζουν να ξεπηδάνε από την αποθήκη σκηνικών και κοστουμιών της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων. Η φωτογραφία σίγουρα συνάδει με την οπτική του σκηνοθέτη, ενώ το μοντάζ λειτουργεί θετικά στο όλο αποτέλεσμα. Η μουσική αρκετά συμπαθητική, όχι όμως από τις καλύτερες του Μένκεν, ενώ το τραγούδι των τίτλων του τέλους είναι εντελώς άσχετο με το θέμα της ταινίας και φαίνεται ότι απλά προστέθηκε για γραφτεί ένα μπιτάτο χιτάκι για το CD . Άσε που το εικαστικό του βίντεο κλιπ λες και είναι βγαλμένο από το Μπόλυγουντ (ε, μην ξεχνάμε και την καταγωγή μας. Φαντάζεστε ο σκηνοθέτης να ήταν Έλληνας και να έβαζε τη Χιονάτη να τραγουδά τσιφτετέλι και όλοι οι υπόλοιποι να λικνίζουν αισθησιακά τα κορμιά τους υπό τους ήχους του τραγουδιού; Ένα τέτοιο πράμα! Τόσο άσχετο!) Τελικά μόνο ο Μπάρτον μπορεί να αφηγηθεί παραμύθι με σύγχρονο τρόπο; Εμείς πάντως θα παραμείνουμε φανατικά πιστοί στο ντισνεϊκό αριστούργημα του 1937 το οποίο δεν αλλάζουμε με τίποτα!

Τελευταίο αλλά όχι έσχατο οι υπότιτλοι. Τρία παραδείγματα: She was devastated, μετάφραση: την έπιασε ψιλο-κατάθλιψη. Her father was gone, μετάφραση: ο πατέρας της πήγε στον αγύριστο (άλλοι πρέπει να πάνε μάλλον στον αγύριστο)!! Royal Highness, μετάφραση: Βασιλικέ Εξοχότατε. Το έχουμε πει και λέμε όταν μας δίνεται ευκαιρία. Η πάσης φύσεως μετάφραση μορφώνει τους αποδέκτες και δε θα πρέπει να γίνεται άκριτα, αυθαίρετα και στο πόδι. Είναι κάτι που απαιτεί προσοχή, μεράκι αλλά και ιδιαίτερες γνώσεις. Βασικός κανόνας: δεν αλλάζουμε το ύφος των λεγομένων κατά το δοκούν, δεν αυθαιρετούμε στο κείμενο και αν αποφασίσουμε να έχει ένα ιδιαίτερο στυλ η μετάφραση το διατηρούμε καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Παιδιά, θερμή παράκληση: προσοχή, πολλή προσοχή! Κυκλοφορούν και ανυποψίαστοι θεατές. Μην τους χαντακώνουμε!

Π. Μακ.

Σκηνοθεσία: jonathan Levine, Σενάριο: will Reiser, Μουσική: Michael Giacchino, Φωτογραφία: Terry Stacey, Πρωταγωνιστούν: Joseph Gordon Levitt, Seth Rogen, Anna Kedrick, Διάρκεια: 100', Διανομή: Village Films

Ο ΄Ανταμ είναι 27 χρόνων και ασχολείται με το ραδιόφωνο. Η κοπέλα του είναι η Ρέιτσελ και ο καλύτερος φίλος και συνεργάτης του, ο Κάιλ. ΄Οταν διαγνώσκεται ότι πάσχει από μία σπάνια μορφή καρκίνου στην σπονδυλική στήλη, ξεκινά χημειοθεραπείες και αντιλαμβάνεται ότι οι πιθανότητες να ζήσει είναι πενήντα-πενήντα.   Αρνείται την πρόταση της μητέρας του να συγκατοικήσει μαζί του για να τον φροντίζει, μιας και αυτό δεσμεύεται να το κάνει η Ρέιτσελ και επισκέπτεται μια νεαρή, άπειρη θεραπεύτρια. Αν και οι συνεδρίες τους ξεκινούν σε ταραχώδες κλίμα, σταδιακά θα αναπτυχθεί μια φιλική σχέση μεταξύ των δύο. Παράλληλα, κατά τη διάρκεια των χημειοθεραπειών ο ΄Ανταμ θα συναναστραφεί με δύο καρκινοπαθείς, ΄Αλαν και Μιτς, καθώς μπαίνει στην τελική ευθεία της μάχης του με τον καρκίνο.

΄Οταν  γνωρίζεις ότι πρόκειται να δεις μια ταινία που αφορά την επάρατη νόσο, αναπόφευκτα ανατρέχεις σε μνημειώδεις κινηματογραφικές στιγμές όπως στην ταινία Σχέσεις Στοργής ή θυμάσαι τη νεότερη προσέγγιση του Επιθυμίες στο παρά πέντε και, άρα θέτεις ψηλά τον πήχυ. Πράγματι, όταν ο κινηματογραφικός φακός πραγματεύεται ένα τόσο ευαίσθητο ζήτημα, οφείλει να ισορροπήσει ανάμεσα στο υπερβολικά φορτισμένο μελό και στο πολλάκις αναμοχλευμένο απόφθεγμα: «Πρέπει να ζεις την κάθε στιγμή…» Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, επομένως, ότι η ταινία του Τζόναθαν Λέβιν, επιδιώκει με λιτά μέσα να αποδώσει έχοντας χιούμορ, ρεαλισμό και ανθρωπιά, ένα πρόβλημα που ταλανίζει πληθώρα ανθρώπων. Μέσα από την αγωνία και το δράμα ξεπηδά η ελπίδα, και μέσω των οριακών καταστάσεων, ο χαρακτήρας μας εκτιμά τις ανθρώπινες σχέσεις και εν τέλει την ίδια την ζωή.

Το 50-50 αξίζει της προσοχής του θεατή, μιας και μέσα σε δύο ώρες, καταφέρνει να υπηρετήσει πιστά τη ρήση πως «ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό…»

Π. Ταγκ.