Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους, παρά τα τεράστια οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει, αρνείται να παραιτηθεί από τον αγώνα για προσφορά στη νεολαία της πατρίδας μας.
Μέσα σ’ αυτή την γκρίζα ατμόσφαιρα της οικονομικής κρίσης, της δραματικής πτώσης του βιοτικού επιπέδου του λαού, που φτάνει ακόμη και στον υποσιτισμό κάποιων παιδιών (ναι συμβαίνει κι αυτό σε μια χώρα της Ε.Ε.), της ανεργίας, των λουκέτων σε καταστήματα, της έλλειψης προοπτικής για τους νέους, το Φεστιβάλ Ολυμπίας, με τη διοργάνωση δεκάδων εκδηλώσεων σ’ όλη τη χώρα, στέλνει ένα μήνυμα αντίστασης κι αισιοδοξίας.
Από τις αρχές του 2012, ανταποκριθήκαμε σε πλήθος προσκλήσεων από μαθητές, συλλόγους εκπαιδευτικών, συλλόγους γονέων και άλλων κοινωνικών φορέων κι οργανώσαμε προβολές κι αναλύσεις ποιοτικών παιδικών και νεανικών ταινιών, πραγματοποιήσαμε κινηματογραφικά εργαστήρια, εμψυχώσαμε ομάδες παιδιών να γράψουν τα δικά τους σενάρια και να γυρίσουν ταινίες.
Το πρόγραμμά μας αυτό, γνωστό με τον τίτλο «Μαθήματα στο σκοτάδι», ταξίδεψε σ’ όλη τη χώρα. Από τη Μάνη ως τη Χαλκιδική κι από τη Ζάκυνθο ως τη Λήμνο, με ενδιάμεσους σταθμούς όπως τη Ρόδο, τη Σάμο , τα Γιάννενα, την Κόνιτσα, την Πρέβεζα κλπ. Ακόμη και σ’ απομακρυσμένα  και «ξεχασμένα» νησιά, όπως τον Αη Στράτη με τα 20 παιδιά, έφτασαν οι συνεργάτες μας για να προσφέρουν αφιλοκερδώς εκδηλώσεις υψηλού επιπέδου και ποιοτικό κινηματογράφο.
Πολλές εκδηλώσεις δεν περιορίστηκαν μόνο μέσα στα σχολεία αλλά ήσαν ανοιχτές σε όλους τους πολίτες, που συμμετείχαν με λαχτάρα. Τα δεκάδες ευχαριστήρια  μηνύματα  που φτάνουν στα γραφεία μας, φανερώνουν την ανάγκη που υπάρχει μέσα στη δύσκολη αυτή εποχή για
τέτοιου είδους εκδηλώσεις.

Πιστοί στο ραντεβού του Δεκέμβρη στον Πύργο

Η αγάπη των παιδιών και των νέων σ’ όλη τη χώρα και οι ακατάλυτοι δεσμοί συνεργασίας μας με την εκπαιδευτική κοινότητα, μας δίνουν δύναμη να συνεχίσουμε.
Από 1 ως 8 Δεκέμβρη, δίνουμε ραντεβού στον Πύργο της Ηλείας για την κορύφωση της ετήσιας δραστηριότητάς μας, με την πραγματοποίηση του 15ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας και της 12ης Camera Zizanio.

•    Καλούμε τους  Έλληνες επαγγελματίες κινηματογραφιστές να υποβάλλουν ως τις 30 Οκτωβρίου 2012 τις ταινίες τους, μικρού ή

μεγάλου μήκους, μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ και κινουμένων σχεδίων.
(Κανονισμούς και αίτηση συμμετοχής βρίσκετε στο www.olympiafestival.gr )

•    Καλούμε τα σχολεία, αλλά και ανεξάρτητους νέους δημιουργούς να υποβάλλουν  τις δημιουργίες τους για να προβληθούν (και να διαγωνιστούν) στη 12η Camera Zizanio.
(Οι κανονισμοί κι η αίτηση συμμετοχής υπάρχουν στο http://camerazizanio.net )
Καλούμε τα σχολεία να προγραμματίσουν από τώρα την εκπαιδευτική τους εκδρομή στην Ηλεία, ώστε μαζί με τις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ, να επισκεφθούν και την Αρχαία Ολυμπία και άλλους αρχαιολογικούς (και όχι μόνο) χώρους.

«Μέσα στη γενικότερη αίσθηση πτώχευσης –οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής-  που βιώνουμε στη χώρα, είναι σημαντική ανάσα πολιτισμού για το μικρό και συχνά παραμελημένο νησί μας, όταν ομάδες όπως το Νεανικό Πλάνο (που οργανώνει το Φεστιβάλ Ολυμπίας και την Camera Zizanio)  μας θυμούνται και με τις παρεμβάσεις τους προσθέτουν το  λιθαράκι τους στη διαμόρφωση της πολιτιστικής συνείδησης τόσο των παιδιών και των νέων όσο και των κατοίκων και των εκπαιδευτικών του Άη Στράτη.
Η πρώτη ταινία που προβλήθηκε («Το σκασιαρχείο» του Jean-Paul Le Chanois) με κοινό κατοίκους κι εκπαιδευτικούς του νησιού έδωσε μια εξαιρετική  αφορμή για διάλογο σχετικά με το ρόλο του σχολείου και την αλληλεπίδρασή του με την κοινωνία όχι μόνο μετά τη λήξη της ταινίας
αλλά και σε κατοπινές συζητήσεις μεταξύ μας.  Συζητήσεις που καμιά φορά από κεκτημένη ταχύτητα καθημερινότητας γίνονται με διεκπεραιωτικό ύφος  και τότε είναι που χρειάζεται να ξαναβάλουμε την έμπνευση του δασκάλου Pascal στις κουβέντες μας.
Η ταινία που απευθυνόταν στα μικρότερα παιδιά («Το παιδί που ήθελε να γίνει αρκούδα» του Jannik Hastrup) ήταν μαγευτική και τα εξέθετε σε μια υψηλή αισθητική πολύ διαφορετική από την αισθητική τύπου Ντίσνει, με την οποία βομβαρδίζονται καθημερινώς. Η ταινία ευαισθητοποίησε  τα παιδιά και στο τέλος το καθένα αποτύπωσε τις εντυπώσεις του ζωγραφίζοντας  ό,τι το άγγιξε περισσότερο από αυτήν την πλούσια σε θεματικές ταινία.
Για τα μεγαλύτερα παιδιά προβλήθηκε η ταινία «Fighter»  της Natasha Arthy, ταινία που τα προβλημάτισε πάνω σε ζητήματα αναζήτησης της ταυτότητας  στην εφηβική ηλικία, αναζήτηση που περνάει μέσα από τον αγώνα ενάντια στα εμπόδια που θέτει ο ίδιος μας ο εαυτός προκειμένου να ακολουθήσει κανείς τα όνειρά του.
Ο διάλογος, η δημιουργική έκφραση, οι προβληματισμοί ήταν για δυο μέρες ο προβολέας που φώτισε το πανί, όπου προβάλλεται η ζωή μας εδώ στο νησί. Ευχαριστούμε το Νεανικό Πλάνο, το Φεστιβάλ Ολυμπίας – που μας έστειλαν τον συνεργάτη τους Κώστα Κορρέ - και τα Μαθήματα στο Σκοτάδι γι’ αυτό το φως.» ( Α. Κο‘ι’μάς)

Σκηνοθεσία: Emmanuele Bercot, Fred Caveye, Alexandre Courtes, Jean Dujardin, Michel Hazanavicius, Eric Lartigau, Gilles Lelouche, Σενάριο: Nicolas Bedos, Philippe Caveriviere, Jean Dujardin, Stephane Joly, Gilles Lelouche, Μουσική: Pino D'Angio, Evgueni Galperine, Φωτογραφία: Guillame Schiffman, Πρωταγωνιστούν: Jean Dujardin, Gilles Lelouche, Pierre Benoist, Διάρκεια: 109', Διανομή: Feelgood Entertainment

Στις «΄Απιστίες», επτά σκηνοθέτες καταγράφουν την εκδοχή  τους αναφορικά με την ανδρική μοιχεία. Ο Φρεντ και ο Γκρεγκ ξενυχτάνε κάθε βράδυ σε κλαμπς σε αναζήτηση ερωμένης. Ο Μπερνάρ βρίσκεται στο νοσοκομείο σε μια σεξουαλικά άτυχη στιγμή του. Ο Λοράν προσπαθεί
εις μάτην να απατήσει την γυναίκα του σε ένα συνέδριο της εταιρείας του. Ο εύπορος οδοντίατρος ΄Ερικ τα φτιάχνει με μία 19χρονη ασθενή του. Η Λίζα και ο Ολιβιέ, μετά από ένα δείπνο με ένα φιλικό ζευγάρι, μαθαίνουν ο ένας για τον άλλον τα κρυφά τους μυστικά. Ο Σιμόν, καθώς συμμετέχει σε ένα σαδομαζοχιστικό όργιο με μια ηλικιωμένη πόρνη, θα γίνει θέαμα της γυναίκας και του παιδιού του. Ο Τιμπό δέχεται ξαφνική επίσκεψη από την γυναίκα και το παιδί του και προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Όλοι μαζί. Θα ανταμώσουν σε συνεδρίες για την καταπολέμηση της μοιχείας με εισηγήτρια τη Μαρί-Κριστίν.

Μια σπονδυλωτή ταινία υπό την αιγίδα επτά διαφορετικών σκηνοθετών δεν μπορεί παρά να πάσχει από ανομοιογένεια ύφους και αφηγηματικής προσέγγισης. Η ταινία σε γενικές γραμμές προσπαθεί να δει με χιούμορ το εν λόγω φαινόμενο, ενώ σε κάποιες στιγμές της πραγματεύεται τη μεταμέλεια της μοιχείας εκ μέρους των συζύγων. Αν επιχειρήσουμε να κάνουμε μια σοβαρή ανάγνωση της ταινίας, «Οι Απιστίες» καταλήγουν σε συμπεράσματα ιδιαίτερα στερεοτυπικά και φαλλοκρατικά. Μόνο αν δεχτούμε ότι η ταινία δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά και προσιδιάζει την φάρσα, μπορούμε να τη δούμε ως μια σάτιρα των φιλόδοξων παντρεμένων επιβητόρων. Σε κάθε περίπτωση όμως, πρόκειται για μια ελαφρά ταινία που θα αποσπάσει το γέλιο του αντρικού κυρίως κοινού  στους θερινούς κινηματογράφους.

Π. Ταγκ.

Σκηνοθεσία: Jon Hurwitz, Hayden Schlossberg, Σενάριο: Adam Herz, Jon Hurwitz, Μουσική: , Φωτογραφία: , Πρωταγωνιστούν: Jason Biggs, Alyson Hannigan, Chris Klein, Thomas Ian Nicholas, Διάρκεια: 113', Διανομή: UIP

Στο American Pie Reunion, συναντούμε μετά από 13 χρόνια όλους εκείνους τους χαρακτήρες που πρωταγωνίστησαν στις παλαιότερες ταινίες και μαθαίνουμε που βρίσκονται και τι κάνουν στην ζωή τους: Ο Τζιμ και η Μισέλ παντρεύτηκαν, ο Κέβιν και η Βίκυ χώρισαν, ο Οζ και η Χέδερ συνέχισαν την ζωή τους χωριστά, ο Στίφλερ ίδιος και απαράλλαχτος, ενώ ο διανοούμενος Φιντς διάγοντας μια μποέμικη ζωή ακόμη ποθεί τη μάνα του Στίφλερ. Αφορμή για να συναντηθεί εκ νέου η παλιοπαρέα είναι μια επετειακή συγκέντρωση της πλέον θρυλικής τάξης του ’99 στο East Great Falls.  Εκεί, θα ανασύρουν τις εφηβικές τους αναμνήσεις και όλες τις πιπεράτες ιστορίες που τις συνοδεύουν.

Όλη η ατμόσφαιρα της ταινίας μας διεμήνυσε ότι μάλλον πρόκειται για το τέλος αυτού του κύκλου, η αρχή του οποίου έγινε δεκατρία χρόνια πριν και με κεντρικό άξονα τις σεξουαλικές ανησυχίες μιας στρατιάς εφήβων. Όπως θα ανέμενε κανείς από μια τέτοια κωμωδία, το αθυρόστομο χιούμορ είναι πανταχού παρόν, η καφρίλα διάχυτη και η θεματολογία σταθερή: το σεξ. Μόνο, που σε όλα τούτα έρχεται να προστεθεί ένας τόνος νοσταλγικός, οι λυκειακές ιστορίες των πρωταγωνιστών που πλέον φαντάζουν μακρινές αναμνήσεις. Αναμφίβολα, αυτή η σειρά ταινιών ουδέποτε είχε καλλιτεχνικές αξιώσεις, ούτε θέλησε ποτέ να πάρει τον εαυτό της στα σοβαρά. Σκοπός της άλλωστε ήταν να διασκεδάσει εφήβους και τίποτε περαιτέρω. Και αν μη τι άλλο το κατάφερε. Όλοι οι πλησιάζοντες τα είκοσι όπως ο υπογράφων θα θυμούνται κάποιο Σάββατο βράδυ με φίλους και πρόχειρο φαγητό μπροστά από κάποια οθόνη που παίζει American Pie. Οι μεγαλύτεροι και συντηρητικότεροι ίσως κατηγορήσουν τους θεατές αυτούς για πνευματική ένδεια. Όταν όμως διαχωρίζει κάποιος τον κινηματογράφο έχοντα καλλιτεχνικές αξιώσεις από τα καταναλωτικά προϊόντα διασκέδασης, τότε κατά την γνώμη μου δε διατρέχει κάποιο κίνδυνο. Το American Pie ανήκει στη δεύτερη κατηγορία και αν μη τι άλλο, διετέλεσε με επιτυχία τον σκοπό του.

Π. Ταγκ.

Σκηνοθεσία: James McTeigue, Σενάριο: Ben Livingston, Hannah Shakespeare, Μουσική: Lucas Vidal, Φωτογραφία: Danny Ruhlmann, Πρωταγωνιστούν: John Cusack, Alice Eve, Luke Evans, Διάρκεια: 110', Διανομή:

Όταν μια μητέρα με την κόρη της βρίσκονται αγρίως δολοφονημένες  στη Βαλτιμόρη του 19ου αιώνα, ο ντετέκτιβ ΄Εμετ Φιλντς κάνει μια τρομακτική ανακάλυψη: το διαπραχθέν έγκλημα μοιάζει με έναν μυθοπλαστικό φόνο, ο οποίος περιγράφεται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες σε μια από τις ιστορίες του διάσημου συγγραφέα ΄Εντγκαρ ΄Αλαν Πόε. Όμως, ακόμη κι όταν ο Πόε καλείται από τις αρχές για το τραγικό συμβάν, άλλος ένας ειδεχθής φόνος διαπράττεται εκ νέου βασιζόμενος σε ιστορία του συγγραφέα. Συνειδητοποιώντας ότι ένας κατά συρροή δολοφόνος χρησιμοποιεί την τέχνη του Πόε προκειμένου να επεκτείνει τη δολοφονική του δράση, ο Φιλντς επιστρατεύει τη βοήθεια του Πόε, ώστε να διαλευκάνει την υπόθεση. ΄Οταν, όμως, ένα πολύ κοντινό πρόσωπο του Πόε απειλείται από τη δράση του δολοφόνου, θα πρέπει να δώσει ο ίδιος μια λύση στο μυστήριο προτού να είναι πολύ αργά.

Μια ταινία που έχει ως κεντρικό χαρακτήρα μια από τις πλέον σημαίνουσες και σκοτεινές φιγούρες της αμερικάνικης λογοτεχνίας δεν θα μπορούσε παρά να κεντρίσει το ενδιαφέρον του θεατή. Πρόκειται για τον ΄Εντγκαρ ΄Αλαν Πόε που λαμβάνει μέρος σε μυθοπλαστικά γεγονότα με βάση, όμως, τις ιστορίες των μυθιστορημάτων του. Και τούτο, αναμφίβολα, καθιστά το σενάριο ιδιαιτέρως ευρηματικό προσελκύοντας τους ενθουσιώδεις αναγνώστες  του Πόε. Αυτό που  μας ξενίζει αναφορικά με την ταινία είναι η αδυναμία της να μας μεταφέρει στο αγωνιώδες και ζοφερό σύμπαν του Πόε. Παρακολουθώντας την ταινία, διακρίνουμε μια καλοστημένη παραγωγή και άρτια εκτέλεση, δίχως όμως να βυθιζόμαστε σε μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που θα άρμοζε. Ενδεχομένως αυτό να οφείλεται στην αδυναμία της ταινίας να αυτοπροσδιοριστεί. Σε πολλά σημεία η ταινία κάνει τον θεατή να γελάσει, κινούμενη σχεδόν στην σάτιρα αναφορικά με  τον χαρακτήρα του Αμερικάνου συγγραφέα και άλλοτε επιχειρείται να καλλιεργηθεί ένα κλίμα αγωνίας και μυστηρίου.

Δίχως να ενθουσιάζει αλλά ούτε να απογοητεύει, το «Raven» αποπειράται μια τολμηρή ζύμωση της αμφιλεγόμενης αυτής φιγούρας με τις ιστορίες αυτές που κατέχουν μια εμβληματική θέση στην ιστορία της λογοτεχνίας.

Π. Ταγκ.