AΠΟ 19 ΕΩΣ 25 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Στους Κινηματογράφους «Ιντεάλ» και «Ελλη»

Το ιταλικό σινεμά ξαναγυρίζει εκεί που απουσίασε!
Η Αθήνα ετοιμάζεται να υποδεχτεί τις ταινίες του σύγχρονου ιταλικού  κινηματογράφου που δεν είδαμε στις αίθουσες, αλλά τις περίμεναν οι σινεφίλ καρδιές μας.
Στις  19 Απριλίου  ξεκινά η Γιορτή του Ιταλικού Σινεμά, «La Festa del cinema italiano», μια γιορτή κι όχι ένα τυπικό φεστιβάλ,  με ταινίες από το απάνθισμα της ιταλικής κινηματογραφίας των τελευταίων χρόνων. Κι επειδή κάθε γιορτή είναι ένα πολυσύνθετο πολιτιστικό γεγονός, με αφορμή και άξονα τον Ιταλικό Κινηματογράφο οι Αθηναίοι θα έχουν την ευκαιρία να γνωριστούν με μια ευρεία γκάμα της ιταλικής κουλτούρας ξεκινώντας από το σινεμά και φτάνοντας ως τη γεύση.
Η πρωτοβουλία και η υλοποίηση αυτής της συνάντησης του ιταλικού πολιτισμού με την ελληνική πραγματικότητα ανήκει στον Πέτρο Αντωνιάδη. Καλλιτεχνικός διευθυντής είναι ο κριτικός κινηματογράφου και μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, Παναγιώτης Τιμογιαννάκης. Η διοργάνωση τελεί υπό την αιγίδα της Ιταλικής Πρεσβείας, του Ιταλικού Μορφωτικού Ινστιτούτου Αθηνών και του Ελληνοϊταλικού Επιμελητηρίου.
Μέχρι τις 25 Απριλίου, για μια ολόκληρη εβδομάδα, θα σας περιμένουμε στους κινηματογράφους «Ιντεάλ» (Πανεπιστημίου 46) και  «Έλλη» (Ακαδημίας 64), τις δύο αίθουσες που ανέλαβαν να φιλοξενήσουν την εκδήλωση και θα χαρούμε πολύ να μοιραστούμε την εμπειρία παρέα.
Η τελετή έναρξης στο «Ιντεάλ» γίνεται με μια ολοκαίνουργια ταινία που έχει τίτλο «Appartamento ad Atene» («Διαμέρισμα στην Αθήνα») κι ο τίτλος δηλώνει εύγλωττα την πόλη που φιλοξενεί τη Γιορτή. Πρόκειται για ταινία νέου σκηνοθέτη, του Ρουτζέρο Ντι Πάολα, ο οποίος στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο θέλησε να ασχοληθεί με ταινία ελληνικού θέματος, που η υπόθεση της διαδραματίζεται στη γερμανοκρατούμενη Αθήνα του 1942, στους πρόποδες της Ακρόπολης. Ο Ρουτζέρο Ντί Πάολα μας κάνει την τιμή να παραστεί στην τελετή έναρξης, στην πρεμιέρα της ελληνοπρεπούς ιταλικής ταινίας του, στην οποία πρωταγωνιστούν η μεγάλη Ιταλίδα ηθοποιός Λάουρα Μοράντε κι ο δικός μας Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, σε μια αποκαλυπτική, διεθνών διαστάσεων ερμηνεία.  Για να δούμε και το πώς μας βλέπουν οι Ιταλοί σε μια τόσο δύσκολη περίοδο για μας τους Έλληνες, όταν άλλοι Ευρωπαίοι  αποφεύγουν να μας κοιτάξουν  στα μάτια.
Την ίδια μέρα, το κοινό μπορεί να δει στην «Έλλη» δύο άλλες ταινίες από το σύγχρονο ιταλικό σινεμά, διαφορετικού ύφους και είδους η κάθε μία, ώστε να αρχίσει να αντιλαμβάνεται από το πρώτο κιόλας  βράδυ την ποικιλία ειδών κι εκφράσεων που υπηρετούνται στη σύγχρονη ιταλική έβδομη Τέχνη, η  οποία εξακολουθεί στη γειτονική μας χώρα να παραμένει ζωντανή. Όπως και τότε. Όπως παλιά. Παλιά και παντοτινά! Οι ταινίες αυτές είναι η δραματική κομεντί «La donna della mia vita» («Η γυναίκα της ζωής μου») του Λούκα Λουτσίνι από το Μιλάνο με τον Αλεσάντρο Γκάσμαν, γιό του αείμνηστου Βιττόριο ,και τα νέα αστέρια του ιταλικού σινεμά Λούκα Αρτζεντέρο και Βαλεντίνα Λοντοβίνι με συντροφιά την βετεράνα Στεφάνια Σαντρέλι και στη συνέχεια το «L’ uomo che verra» («Ο άνθρωπος που θάρθει») του Τζόρτζιο Ντιρίτι από τα περίχωρα της Μπολόνια.
Και για τη συνέχεια συμβουλευτείτε το πρόγραμμα, στο www.tuttoitalia.gr  ώστε να διαλέξετε τι θα πρωτοδείτε και να πάρετε το ρίσκο του τι θα χάσετε… Το «Tuttoitalia» φέρνει  26 ιταλικές ταινίες. Και όπως επισημαίνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής, Παναγιώτης Τιμογιαννάκης «είναι από καινούργιες έως ολοκαίνουργιες, ανήκουν στην τελευταία τριετία της ιταλικής παραγωγής, δεν μας τις έφερε κανένας διανομέας στην Ελλάδα κι αποφασίσαμε να τις φέρουμε εμείς».

Στο πλαίσιο της «Festa» περιλαμβάνονται και μια σειρά από eventi (ή events επί το αγγλικότερον) που σας τα φυλάμε για έκπληξη και θα τα πληροφορηθείτε όταν έρθει η ώρα τους.
Ένα μόνο σας αποκαλύπτουμε από τώρα. Πως η «festa», την οποία μπορείτε να αποκαλείτε και «tuttoitalia», φιλοδοξεί να γνωρίζει κάθε χρόνο στο ελληνικό κοινό και μια ιδιαίτερη προσωπικότητα της σύγχρονης ιταλικής κινηματογραφίας και κάνουμε την αρχή με τον Ελληνα σταρ που διαπρέπει εκεί κι ακούει στο ελληνικότατο όνομα Νικόλας Βαπορίδης , τον οποίο έχουν αποκαλέσει και «Il divo delle ragazzine» («Ο θεός των κοριτσιών»).  Το «Tuttoitalia» τον καλωσορίζει στην πατρίδα του κι επιλέγει να δείξει στο ελληνικό κοινό έξι από τις πιο πετυχημένες ταινίες του ενώ θα τον υποδεχτεί σε ειδική βραδιά στις  18 Απριλίου.
Την κινηματογραφική “festa” θα πλαισιώσουν οι γεύσεις της γειτονικής χώρας  αφού η ιταλική κουζίνα αποτελεί αναπόσπαστο μέρος, αλλά και προϋπόθεση για μια πλήρη γνωριμία με την ιταλική κουλτούρα. Τη γευσιγνωσία έχουν αναλάβει γνωστά ιταλικά εστιατόρια της πόλης και οι θεατές του Tutto Italia θα μπορούν να απολαμβάνουν ιταλικά μενού και ποτά σε ειδικές τιμές μετά την προβολή των ταινιών.

Σκηνοθεσία: Στέλιος Κούλογλου, Σενάριο: Στέλιος Κούλογλου, Μουσική: Active Member, Φωτογραφία: Χρήστος Αναγνωστόπουλος, Νίκος Θωμόπουλος, Διάρκεια: 91’, Διανομή: 1984 Productions

Ένας ακήρυχτος πόλεμος, που πρέπει να παραμείνει μυστικός, έχει ξεσπάσει σε ολόκληρο τον πλανήτη. Διεξάγεται από μια χούφτα τραπεζιτών και πολιτικών που κυβερνούν τον κόσμο περιφρονώντας τη δημοκρατία. Τα τελευταία χρόνια, το επίκεντρο των συγκρούσεων έχει μεταφερθεί στην Ευρώπη, με την Ελλάδα να παίζει το ρόλο του πεδίου δοκιμών. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μια οχταμελής ομάδα -που θυμίζει τα δεσποτικά πολίτμπιρο της Σοβιετικής Ένωσης- ρίχνει εκλεγμένους πρωθυπουργούς και διορίζει νέους της αρεσκείας της. Την ονομάζουν ομάδα της Φρανκφούρτης γιατί δημιουργήθηκε στην Όπερα της πόλης, σε μια εκδήλωση αφιερωμένη σε ένα από τα μέλη της ομάδας…

Το νέο ντοκιμαντέρ του έγκριτου δημοσιογράφου Στέλιου Κούλογλου καταπιάνεται με πληροφορίες που για το πολιτικά ενημερωμένο κοινό δεν είναι άγνωστες. Είναι γνωστό το πώς ο τρόπος που λειτουργεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα και, συγκεκριμένα, κολοσσοί όπως η Goldman Sachs έχουν επηρεάσει την καθημερινότητά μας, καθώς επίσης και τη διαχρονική επενέργεια των νεοφιλελεύθερων οικονομικών μοντέλων. Εντούτοις, εκείνο που κάνει ξεχωριστό το «Oligarchy» είναι η ευαισθησία και η εξέχουσα κριτική ματιά του. Με εξαιρετικό τρόπο, επιτυγχάνει να συνδέσει τις δραματικές επιπτώσεις στην καθημερινή ζωή πολλών ανθρώπων με τις διαχρονικές επικρατούσες οικονομικές πολιτικές, καθώς και με τα πρόσφατα πολιτικά γεγονότα που έχουν λάβει χώρα στην Ελλάδα. Η έρευνα του Κούλογλου βασίζεται σε ιστορικά και επίσημα στοιχεία, στερείται στρατευμένου ιδεολογικού  «χρωματισμού», άρα χαρακτηρίζεται ως σοβαρή. Ένα ντοκιμαντέρ που κάθε  Έλληνας οφείλει να δει.

Π. Ταγκ.

Σκηνοθεσία: Pierre Schoeller, Σενάριο: Pierre Schoeller, Μουσική: Philippe Schoeller, Φωτογραφία: Julien Hirsch, Πρωταγωνιστούν: Olivier Gourmet, Michel Blanc, Zabou Breitman, Διάρκεια: 115', Διανομή: Strada Films

Η ταινία ακολουθεί τον Υπουργό Μεταφορών της Γαλλίας, Μπερτράν Σαν Ζαν, που έρχεται στο επίκεντρο της δημοσιότητας όταν  ένα πολύνεκρο τροχαίο δυστύχημα λαμβάνει χώρα. Με αφετηρία αυτό το σημείο, παρακολουθούμε την πολυτάραχη ζωή του υπουργού, καθώς και τις τριβές που αντιμετωπίζει στον πυρήνα του πολιτικού συστήματος. Συγκεκριμένα, ο υπουργός έχει ταχθεί δημόσια κατά της ιδιωτικοποίησης των σιδηροδρομικών σταθμών, όμως το σύνολο του πολιτικού του περίγυρου αντιτίθεται σε αυτήν την στάση. Σημαίνοντα ρόλο στην ιστορία θα διαδραματίσει ο λιγομίλητος οδηγός που θα προσλάβει, καθώς παρακολουθούμε την σταδιακή υποχώρηση του υπουργού στις θέσεις του περί ιδιωτικοποιήσεων.

Η ταινία του Πιέρ Σέλερ διαφέρει σημαντικά από τις συνήθεις ταινίες που αφορούν τα τεκταινόμενα του πολιτικού συστήματος.  Πρόκειται για μια ταινία που ισορροπεί ανάμεσα στην εσωτερική διαταραχή του υπουργού, δίνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο μια υποκειμενική σκοπιά στο ύφος της ταινίας, και στα όσα διαδραματίζονται πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας.  Έτσι, χάρη και στη μουσική της ταινίας δομείται μια νοσηρή ατμόσφαιρα, που πηγάζει από τον ιδιάζοντα ψυχισμό του υπουργού και, παράλληλα, ακολουθείται μια εκ των έσω προσέγγιση για το ποιόν του πολιτικού κυκλώματος, διατηρώντας όμως «ψύχραιμες» αποστάσεις δίχως να είναι εξόφθαλμα στρατευμένη. Η στιβαρή παραγωγή, το σφιχτό σενάριο και οι καλά μελετημένες ερμηνείες καταλογίζονται στα δυνατά χαρτιά της ταινίας.

Ο «Υπουργός» αξίζει σαφώς της προσοχής του θεατή μιας και κινείται με δεξιότητα ανάμεσα στο εσωτερικό θρίλερ και το πολιτικό σχόλιο, δίνοντας, απουσία μανιχαϊσμού, ένα πολύ ώριμο πορτρέτο του πολιτικού: Η σύγκρουση της προσωπικής ιδεολογίας με την αδήριτη ανάγκη
για φήμη και εξουσία.

Π. Ταγκ.

Σκηνοθεσία: Nima Nourizadeh, Σενάριο: Matt Drake, Mitchell Bacall, Φωτογραφία: Ken Seng, Πρωταγωνιστούν: Thomas Mann, Oliver Cooper, Jonathan Daniel Brown, Διάρκεια: 88', Διανομή: Village Films

Η ταινία ακολουθεί μια παρέα τριών λυκειοπαίδων στη Βόρεια Πασαντίνα. Ο Τόμας, ο Κόστα και ο Τζέι Μπι θα επωφεληθούν της απουσίας των γονιών του Τόμας για το σαββατοκύριακο φιλοδοξώντας να στήσουν «το πιο ξέφρενο πάρτι της ιστορίας». Γι’ αυτό τον σκοπό, προσκαλούν κυριολεκτικά όποιον συναντούνε στο διάβα τους και διαδίδουν καθ’ οποιονδήποτε τρόπο το πάρτι, αποσκοπώντας στο να προσελκύσουν κατά το δυνατόν περισσότερο «ελκυστικές υπάρξεις». Το εγχείρημα επιτυγχάνει και εκτυλίσσεται σε ένα τρελό πάρτι γεμάτο
σεξ, ναρκωτικά, αλκοόλ και… υλικές καταστροφές. Εντούτοις, τα παρατράγουδα δεν αργούν να έρθουν. Ο εξοργισμένος από την φασαρία γείτονας καλεί την αστυνομία, όμως το πάρτι δεν σταματά για κανένα λόγο. Η έκβαση εξωφρενική…

Αποφασίζοντας να δεις μια ταινία που διαφημίζεται με πολύ συγκεκριμένες συστάσεις (υπογράφει στην παραγωγή ο Τοντ Φίλιπς του Hangover) σίγουρα δεν περιμένεις να δεις την «Έβδομη Σφραγίδα» του Μπέργκμαν ούτε θέτεις σε δυσθεώρητα ύψη τον πήχυ. Παρ’ όλα
αυτά, προσδοκείς να σου προσφερθεί μια κάποια διασκέδαση. Στο “Project X” δεν επιτυγχάνεται ούτε αυτό. Η ιδέα είναι λίγο πολύ συγκεκριμένη. Λυκειόπαιδα που πίνουν, κάνουν σεξ, ναρκωτικά και τα βάζουν με το νόμο έχοντας κάνει πρώτα όλα τα προηγούμενα.
Απουσία πρωτοτυπίας, επομένως, προσχηματική εστίαση σε χαρακτήρες, και δράση που σε μια ταινία με αξιώσεις θα μπορούσε να περιγραφεί σε μια σεκάνς 10 λεπτών. Όταν οι προεξάρχοντες της ρωσικής πρωτοπορίας καλλιέργησαν το αφηγηματικό μοντάζ, χάρισαν
στην έβδομη τέχνη την αρετή να χειρίζεται την αφήγηση με οικονομία, λέξη άγνωστη για το «Project X». Απορίας άξιον είναι, επίσης, γιατί όλα τα παραπάνω πρέπει να τα δούμε υπό την υποκειμενική καταγραφή μιας  ερασιτεχνικής κάμερας.

Π. Ταγκ.